გაუსაძლისი ტკივილი ნელდება!
და ნუ დამიწყებთ ახლა არაო და ესეო დაისეო, მონატრებაც ნელდება, ოღონდ მაშინ როცა საერთოდ ვერ ხედავ, ვერც ხმა გესმის მისი და ვერც სუნს გრძნობ, როცა არაფერი გაკავშირებს..
...............................................
ჩემი და გეგას შეხვედრა იმ დღის მერე გეგასთან შეხვედრა ხუთი თვის თავზე მომიწია, უკვე უკეთ ვიყავი, დაიგნორებას ვცდილობდი ნელნელა ვახერხებდი კიდეც, ნუ დღე შემეძლო არ მეფიქრა, ღამე? ღამე ხომ ყველაფერი სხვანაირადაა, მიჩვეული ვარ რომ ასე უნდა იყოს, დღე გეგას გარეშე ღამე მასთან ერთად....
ხო, პირველი ნახვა ხუთი თვის თავზე მოხდა თქო, ახალმა შექმნილმა სამეგობრო წრემ უნივერსიტეტიდან აიჩემა რომ უნდა აგვეღნიშნა ერთმანეთის პოვნა, შეხვედრის ადგილას კლუბი დაინიშნა აქამდე არასდროს მივლია მაგრამ როდესმე ხომ უნდა წავსულიყავი? არაფერი განსხვავებული ჯინსით თეთრი მაისურით და კეტებით წავედი.შესვლისთანავე მომხვდა თვალში ტრადიციულად მოხარხარე პატარა მაგიდა, მუხლები მომეკეცა ერაძეს კალთაში ჩამომჯდარი მოკლე კაბაში გამოწყობილი ბ*** დანახვაზე, მარჯვენა ხელში სასმლის ჭიქა ეჭირა მარცხენას კი გოგოს უფათურებდა, ნერვებმოშლილი შევბრუნდი ბავშვებისკენ, წასვლაზეც ვიფიქრე მაგრამ არ წავსულვარ, ან რატომ უნდა წავსულიყავი? გეგას არ შევუმჩნეივარ ან რას შემამჩნევდა... სად ეცალა ჩემთვის?
ბავშვებთან ერთად გავაგრძელე "გაღიმებულმა დროის გატარება" სასმელს არ ვსვამ ამიტომ ...
სიცხემ და მთვრალი ბიჭების უაზრო იუმორმა ტვინი რომ წაიღო ავდექი და ბართან მივედი, ბარმენს კოლა ვთხოვე და იქვე ჩამოვჯექი .
- შენ კლუბებში როდიდან?- ზურგს უკან მომესმა მონატრებული ხმა, გეგას სურნელმაც მალე მოაღწია ჩემამდე, მთელი ჩალით ჩავებღაუჭე საფულეს, არ გამიხედავს არ შემეძლო ისე ვუპასუხე.
- დღეიდან!
- არაა მაინცდამაინც შენი პონტი..
- მაგას მე გადავწყვეტ- ჩავილაპარაკე,ბარმენს ჩემი კოლა გამოვართვი და სკამიდან ჩამოვხტი და როგორც კი შევბრუნდი გეგას ავეკარი, მის მკლავს დავეყრდენი რომ არ წავქცეულიყავი, ნაგლად გაიღიმა ერაძემ და ამათვალიერა.
- დაჟე ეცემი ჩემს დანახვაზე?- გაიცინა გეგამ.
- აბაა!- გაბრაზებულმა გავუშვი ხელი და წარბაწეულმა ავხედე დეგენერატულად მომღიმარს.
- როგორ ხარ?- ცინიზმით გაჟღენთილი ხმით იკითხა ერაძემ და ცალიხელით ბარს დაეყრდნო შესაბამისად ჩვენს შრის დისტანცია შეამცირა, ერთი ნაბიჯი გადავდგი უკან მაგრამ ბარს ავეკარი, გეგას ისევ გაეღიმა, სილა რომ არ გამეწნა ჩემს მაისურს ჩავავლე მარჯვენა ხელი და წყნარი ხმით ვუპასუხე.
- მშვენივრად შენ?
- მეც..
- გეტყობა!
- რამდენხანში მიდიხარ?
- არ ვიცი!
- მთვრალები არიან ნიორაძე და გოგოელიანი, მომწერე წასვლა რომ მოგინდება- პირი ღია დამრჩა ჩემი სასტავის ბიჭების გვარები რომ დაასახელა, მერე დავხურე ახლა რა მიკვირს მეც ეს ხომ გეგა ერაძეა.
- არაა საჭირო, გელოდებიან ესე ვერ შეგაწუხებ..- მის მაგიდასთან ჩამომჯდარ ბო** ვანიშნე ერაძეს.
- მთელი რამე წინ მაქვს როგორმე დავთმობ შენთვის 15 წუთს..
- არაა საჭირო..
- მესიჯს ველოდები- ოდნავ შემეხო ლოყაზე და თავის ადგილს დაუბრუნდა.
ნახევარი საათი გავჩერდი ბავშვებთან მერე წამოვედი, რათქმაუნდა არ მიმიწერია და რათქმაუნდა გაჩერებაზე ტაქსზე ადრე გეგას მანქანა გაჩერდა ჩემს წინ, ზუსტად ვიცოდი ასე იქნებოდა, მინდოდა რომ ყოფილიყო? ხო მინდოდა მაგრამ არ შეიძლებოდა!
- ჩაჯექი- მშვიდად გასცა ბრძანება გეგამ და როცა მიხვდა ვყოყმანობდი დაამატა- არ გამაჭედინო ძველებურად..
რაღა მეთქვა აქ გაგიჟებუი გეგა არ მაწყობდა, მანქანაში ჩავჯექი და სწერვა სახით გადავიჭირე ღვედი, აფხუკუნებულ ერაძეზე მივხვდი არ გაჭრიდა ეგენი და მეც გამეღიმა ოღონდ ჩუმად, სახე სწრაფად გავატრიალე რომ არ დაენახა მაგრამ..
- დავინახე - სიცილით მიმატრიალებინა თავი გეგამ.
სახე გავწიე რომ ხელი მოეშორებინა და დავსერიოზულდი, აღარაფერი უთქვამს გეგას სახლში დამტოვა და ყველანაირი დამშვიდობების გარეშე წავიდა..
იმ ღამეს ვიტირე, ბევრი !
........................................................
მეორედ..
- რა ამბავია?- იკითხა ჩემმა ჯგუფელმა, ნიორაძის დაბადებისდღზე რესტორანში ვიყავით.გარედან ხმაური და პოლიციის სირენების ხმა რომ შემოვიდა ჩხუბიაო დაიყვირა ვიღაცამ და იმ წამსვე გამკრა გულში ვინ იქნებოდა სხვა თუ არა გეგა..
გარეთ სირბილით გავედით, უკვე ბორკილები ედოთ ერაძEს და აკოს ლაშა ელესთანერთად იყო ვიცოდი..
- მერამდენედ ერაძე?>-იღრიალა ნაცნობმა პოლიციელმა.
- რა გაღრიალებს ყრუ ნახე ვინმე?- მობეზრებული სახით იკითხა აკომ და გეგას თვალი ჩაუკრა.
- მე თქვენ გიჩვენებთ, თქვენ განახებთ!- გაცეცხლდა პოლიციელი.
- ტრა** დააყენე და ნუ მ** ტვინი, დაშალე ეს ხალხი და წაგვიყვანე თუ მიგყავართ-ახლა ერაძე ჩაერთო მკაცრი ხმით.
- ბიჭო რამდენჯერ არ მოგბეზრდა მაინც?
- რატო მაგრა მევასება კამერის ყავა- უდარდელად ჩაილაპარაკა აკომ.
-მომაკვლევინებენ თავს ესენი- ჩაიდუდღუნა პოლიციელმა და იმათ ანიშნა წაიყვანეო.
არ შეხებიან პოლიციელები, თავისი ფეხით განაწილდნენ ორივე მანქანებში, არ დავუნახივარ გეგას, მთავარია მე დავინახე ..
ეს ბოლოდან სამი თვის მერე იყო.

მოკლედ მადადი დაღლილი ვარ მეტს ვერ დავწერ და მადლობა თქვენ კიდევ ერთხელ, არა მაგარი ბანძი თავი კია მაგრაამმ... მაპატიეთ ეს ერთი <3