ფაუსტი

შორს ქალაქში.. ზღვასთან ახლოს, იდგა ქოხი კენტად მდგარი, თევზი იყო იმ ოჯახის საგზალიც და სალოცავიც..

შეგიძლია...

ყოვეკთვის შეგიძლია, ახლად რომ დაიბადო და ყველა შეცდომა გულით რომ გაიაზრო.

თუ,ოცნებაზე მეტი გახდები...

მინდა რომ ვეფერო ღატაკებს ... მშივრებს და უბრალოდ ამაყებს... მინდა რომ ვუცინო სამყაროს. კბილები ვაჩვენო ღორებს, ითვალონ ტუჩებზე ღიმილი... რომელი მათ დააღონებს!

თუ ჯოჯოხეთი დედამიწაა?

იქნებ ვიცხოვრეთ უკვე ედემში? და ჩვენც ჩავკბიჩეთ დამპალი ვაშლი?! იქნებ ესაა ჩვენი გამოცდა Და დავბრუნდებით საკუთრივ სახლში?

ოცნებაც არა?

ტკივილი თან ნაყოლი იარა... ცრემლებმა სული გამოიარა....

ცივი ხელები

ბოთლა კონიაკიც უკვე გამოვცალე... უკვე,მეგობარო შენიც აღარ მჯერა, ქუჩას მივუყვები თვალზე ცრემლიანი

სიცარიელე

როგორ რთულია ენდობოდე ირგვლივ არავის, თრთოდე... ღელავდე, როცა ირგვლივ ყველა მშვიდია. შემომეჩვია უგზო-უკვლოდ გზაზე წანწალი და ბოდიშს ვუხდი სიცივისთვის ყველა ჩემიანს.

მოგონებებში

მოგონებებში სულ ჩემთან ერთად შენც ხარ,ოცნების ზღვაში.

მე ასე მწამს!♡

მე ასე მიყვარხარ და ასე მწამს! რომ არ გაეჩინე... შეგქმნიდი მსგავსს!..

მახსოვს..

მახსოვს,პირველი შეხვედრა თვალების მორცხვი დახრაშენი ხელები მახსოვს და ანცი თვალის ჩაკვრა.