მე პოეტის ცოლი ვარ,
ის - სევდიანი გოგონას ქმარი.
ჩვენ სამი შვილი გვყავს:
სიგიჟე,
მარტოობა და სიჩუმე.
როდესაც ჩემი ქმარი უხმოდ მაკოცებს თითებზე,
მერე ოთახში იკეტება,
მტვრიან იატაკზე გულაღმა წამოწვება და ლურჯ ჭერს უყურებს.
მე ამ დროს უბრალოდ ვდგავარ ფანჯრის რაფაზე ხელებშემოწყობილი, თვალებით ცისკენ და გვერდით სამივე შვილი მყავს - სიგიჟეც,
მარტოობაც და სიჩუმეც.
ჩვენ ორივეს შეგვიძლია, ერთმანეთი ასე გვიყვარდეს.
როდესაც მე უხმოდ გავდივარ სახლიდან,
ნარინჯისფერი კაბით,
გვირილებიანი კედებით,
სევდაჩაწყობილი ზურგჩანთით,
ცისფერი,
მოღრუბლული თვალებით,
თავდახრილი და დიდი ნაბიჯებით,
ჩემი ქმარი ისევ ოთახში იკეტება,
ისევ მტვრიან იატაკზე წვება,
ისევ ლურჯ ჭერს უყურებს
და ძარღვებდაბერილი ხელებით წერს სევდიან გოგონაზე,
რომელიც ახლა გარეთ შემოდგომის გამხმარ ფოთლებთან და გაშიშვლებულ ხეებთან ერთადაა.
წერს და ამ დროს ჩვენი ორი შვილი - სიგიჟე და სიჩუმე მასთან,
ხოლო მარტოობა - ჩემთან ერთადაა.
საღამო ხანს მე ვბრუნდები სახლში,
იმავე გზით,
ნაბიჯებით,
ემოციებით,
მაგრამ ორჯერ უფრო მკვდარი.
ოთახის კარები ღიაა,
შევდივარ და ჩემი ქმარი მხვდება ვენებგადაჭრილი,
მაგრამ მაჯებიდან სისხლი კიარა, ლურჯი ფერის მელანი სდის.
ცოცხალ-მკვდარია...
იქვე ვხედავ ლექსს სევდიან გოგონაზე,
ვკითხულობ ხმამაღლა,
ვტირი.
არ მინდა, მოკვდეს.
მაჯებს ჩემი ნარინჯისფერი კაბით ვუხვევ და იმედი მაქვს,
რომ გადარჩება.
ვერ გადარჩა...
მე დღესაც პოეტის ქვრივი ცოლი ვარ.
ის დღესაც - სევდიანი გოგონას ქმარი.
მისგან სამი უკვდავი შვილი დამრჩა:
სიგიჟე,
მარტოობა და სიჩუმე.
მე ისევ გავდივარ ქუჩაში,
ნარინჯისფერი კაბით,
გვირილებიანი კედებით,
სევდაჩაწყობილი ზურგჩანთით,
ცისფერი,
ნაწვიმარი თვალებით,
თავდახრილი და დიდი ნაბიჯებით.
შავ ტანსაცმელს სპეციალურად არ ვიცმევ - მას ფერადი შევუყვარდი.
ყოველ ღამით,
როდესაც სახლში მკვდარი ვბრუნდები,
ჩემი თვითმკვლელი ქმრის მსგავსად ვიკეტები ოთახში,
ვწვები მტვრიან იატაკზე,
ვუყურებ ლურჯ ჭერს,
გვერდით მყავს სამივე შვილი : სიგიჟე,
მარტოობა და სუჩუმე
და ჩემს საკუთარ თავში ვიმეორებ:
პოეტებს თვითმკვლელობა ეპატიებათ!



პოეტის სიხარული თვით შემოქმედებაშია და არა მოპოვებულ წარმატებაში.



...მე ვკითხულობდი. აღარ შემეძლო
მეფიქრა რამე და ვკითხულობდი



დომენიკომ ვეღარ მოითმინა, განზე მიაბრუნა თავი და მხარუკუღმა დაუღრიალა:
- ადამიანის სიკვდილს რაღად მაყურებინეთ!
მაშინვე მშვიდად უპასუხეს:
- ადამაიანი რომ გყვარებოდა...


ყოველი კაცი თავის არსებაში ადამიანურ თვისებათა ყველა ჩანასახს ატარებს და ხან ერთ თვისებას გამოამჟღავნებს, ხან მეორეს, ხანაც სრულიად არა ჰგავს საკუთარ თავს, თუმც ის იგივე რჩება, რაც არის.


ვფიცავ, არასდროს გავიზრდები იმაზე დიდი, რომ შემრცხვეს წვიმაში ყვავილების მორწყვა.



შეშლილი სახე...
ამოუცნობი გამოხედვა და უჩვეულოდ არანორმალური ხასიათი.
...ეს შენ ხარ!