მინდა გიჩვენოთ ახალი ძველი თბილისი თავისი დადებითი დაუარყოფითი მხარეებით. რა შეიცვალა მას შემდეგ, მეცხრამეტე საუკუნის შემდეგ ამას თავად მიხვდებით... ვიმედოვნებ.

თავისებური ხიბლი აქვს მის ქუჩებში სეირნობას. მე მაშინ მივხვდი თუ რატომ უყვარდა აქ, ბარათაშვილს სიარული.

ისეთი შორეული და ლამაზია ყველაფერი, თან ფიქრობ რომ არც ისე შორს არის, გაიწვდენ ხელს და შეეხები, გადაიფრენ და გადახვალ უსასრულობაში, რომლის მიღმაც ყოველივე ლამაზს წააწყდები.

ყველაფერი მიუწვდომელი გეჩვენებათ ხომ ასეა? არადა სულაც არ არის ასე. თავიდან დასახულ მიზანზეც ასე ხართ, ჯერ ოცნებად ქცეულია, რომელსაც ფიქრობ რომ ვერ მიაღწე, ფიქრობ რომ ვერ მიუახლოვდები, მაგრამ როცა უკვე ახლოს ხარ, უკვე გჯერა, უკვე მეტი მონდომებით მიიწევ წინ!

შორეული ზმანება
სიზმარივით ახდება,
ხილვას შეეზმანება
და ბედს შეესიზმრება.

ძველი თბილისი "ახლებურად"... და პრეზიდენტის სასახლე.

სამების ტაძარი

სამიკიტნოები, დუქნები და მტკვრის პირას მოჩუხჩუხე სიმებად მომღერალი ყარაჩოღელი ძმები.
მოკლედ, ყველაფერი ერთ სივრცეში და ეს სივრცე ამ უსასრულობაში ჩაძირული, ერთად არაჩვეულებრივ ატმოსფეროს ქმნის, სადაც გასეირნება, უბრალოდ დროში გაბრუნებს უკან და ყველაფერს გავიწყებს... გაბრუნებს უკან და გრძნობ, როგორ გიძგერს გული.

პ.ს.
ვისაც მოგეწონებათ სიახლე გამოხატეთ თქვენი აზრი ^^
სიყვარულით ერკე!