ქსელი 56_ მე მოგიტან წყალს (ი.ჩარკვიანის ხსოვნას)

მე მიყვარდა შენი მოსვლა, შენ კი სულ მიდიოდი,
არ ვიცი, ვარ რომანტიკოსი თუ იდიოტი.
ვისმენდი შენს _ როცა შენ ელოდებოდი გამგებს,
მე გაძლევდი ხელს როცა შენ ეფეთებოდი ტალღებს,
ყველაფერი რაც კი დამიწერია ეს შენია,
და უკვე ასი წელია რაც დროს ეს დააქვს ჭორად.



მე მინდა რომ გაჩუქო მთელი ჩემი სიცოცხლე,
ბევრი არაფერია მაგრამ მაინც სამახსოვროდ.
მოგიტან წყალს და შესვი
და თუ კი შეგცივდება მე შეგმოსავ ჩემი ლექსით.
უშენობის სუნია, მავიწყდება ალერსი,
თან ასე არ მისუნთქავს მე უშენოდ,ჰაერზე.



მოთამაშემ თამაშისთვის სათამაშოდ ამარჩია,
მაგრამ ქალბატონო მე შენს მეტი ვინ გამაჩნია?
ჭკუას კარგავს შენზე ლექსი არაერთი,
შენ რა გაქვს ჩემს სიყვარულზე მეტი?



როგორც დედოფალს და ისე როგორც ქალრმერთს,
მოგიტან წყალს და მეფის მეფისეულ ნამქერს.


და მე გაგიქარვებ ნაღველს მოგცემ,
სხვა ხილს ნამდვილ მწიფე ნაყოფს რომ დაგანაყრებს
მე მოგიყვან აწმყოს,მომავალს შორიდან,
შენ ოღონდ მოისურვე და ოკეანესაც მოგიტან.



მოდი ვიყვიროთ, სიმართლე რომ ყველამ გაიგოს,
რომ დრო მხოლოდ სიყვარულს დაინდობს,
ბევრიც რაინდობს მაგრამ ჩემსავით ვერავინ ვერ დატოვებს კვალს.
შენ იცხოვრე ჩემთან მე მოგიტან წყალს.



რეალობიდან მოგითხრობ ამბავს,
ნუ მიიღებ მსმენელო როგორც ისე ზღაპარს,
თუმცა ცხოვრება ხომ ზოგჯერ ზრაპარს გავს
იხარულს,ლამაზს,რომელიც ცხოვრების ბოლომდე დაღად გვაქვს.



მინდა მარტო ჩემი გჯეროდეს არ უსმენდე სხვას.
მე ვერ გავიკვლევ გზას თუ არ გამაგონებ ხმას.