ტკივილები...
მე რომ მკითხოთ, ბევრნაირი ტკივილი არსებობს. აი მაგალითად, მეგობარი რომ გატკენს. მე ამ დროს მგონია რაღაცები მიწიწკნიან გულს, ან მგონია, რომ იმსხვრევა. არა, გული როგორ უნდა დაიმსხვრეს, ბიოლოგიურად შეუძლებელია, მაგრამ ბიოლოგიის გარეშედაც შეიძლება დაიმსხვრეს. აი სულ პატარა ნაწილებად, თითქოს ერთიანი არასდროს ყოფილაო. გულის და სულის ტკივილი ისეთი რამეა ვერცერთი ექიმი და წამალი რომ ვერ მოგირჩენს. თუმცა, ტკივილის გაქრობა ისევ იმ ადამიანს შეუძლია ვის გამოც გტკივა. რა ირონი არა? ადამიანები ერთმანეთით ვთამაშობთ, ვტკენთ, დავცინით ერთმანეთს და მერე? მერე გვგონია, რომ ვიღაცამ ტკენაც დაიმსახურა, დაცინვაც დაა ისიც რომ მისით გვეთამაშა. ხანდახან იმიტომ ვაძლევთ ერთმანეთს თამაშის უფლებას, რომ ძალა არ გვაქვს ჩვენს საყვარელ ადამიანს შევეწინააღმდეგოთ. მხოლოდ საყვარელ ადამიანებს შეუძლიათ გვატკინონ. ქუჩაში ვინმემ რომ რამე უკადრებელი მიწოდოს ახლოსაც კიარ მოვა ჩემს გულთან. იცით რატომ? საერთოდ არ მაინტერესებს ვიღაც ადამიანი, რომელიც არც კი მიცნობს რას იფიქრებს ჩემზე. აი მეგობრისგან ნათქვამი ცივი რეპლიკაც კი ისე ცუდი გადასაყლაპია ჩემთვის. მთელ გულს ჩამწვავს ხოლმე და მუცელში დანასავით მიტრიალებს. მანამდე ცხვირი მეწვის, მერე თვალებამდე ამოდის და იმხელა ძალით მაწვება უპეებზე ცრემლები ასე მგონია, ეკლები მესობა. არა, არცერთი ტკივილის გადატანა არაა ადვილო, მაგრამ დამახინჯებული სულისთვის ერთი სიტყვაც კი დიდი მორია, რომელსაც როდის გადააგორებს და როდის ამოისუნთქებს არც თავად იცის. იქნება ამისთვის დღეები, კვირები, თვეები ან წლები დასჭირდეს. მხოლოდ იმიტომ რომ დასახიჩრებულია და მხოლოდ იმიტომ რომ ასმაგად უფრო სტკივა, ვიდრე სხვას. ერთი მხრივ კარგია, უფრო ძლიერდება, მაგრამ მანამდე ჯოჯოხეთური, ეკლიანი გზის გავლა უწევს ადამიანს. ჰო, მეორენაირი ტკივილი სიყვარულსგან გამოწვეული ტკივილია. მეცნიერებმა დაადგინეს, რომ ადამიანი შეიძლება ამ ტკივილით მოკვდეს. დაუჯერებელი არაფერია, ამაზე საშინელი მხოლოდ სიკვდილით გამოწვეული ტკივილია ალბათ. თუმცა, ნათქვამია არავინ არავის გადაჰყოლია საფლავშიო, მაგრამ რავიცით... ჰო სიყვარულს და სიკვდილს გამიგია რომ გადაჰყოლიან. აი, ჩემი დიდი ბაბუა გადაჰყოლია თურმე დიდი ბებიის სიკვდილს. ბებია რომ გარდაცვლილა იმის მერე ექვსი თვის განმავლობაში ბაბუა სალოცავზე ტიროდაო, მამამ მითხრა. ყოველდღე ჩადიოდა თურმე იმ უზარმაზარი მუხის ძირში და ტიროდა. ექვსი თვის თავზე კი თვითონაც წასულა თავის მეორე ნახევართან. იმიტომ წავიდა, რომ მარტო დარჩა. იმიტომ, რომ მისი სიყვარული უკიდეგანო იყო. უკიდეგანო იყო ამ სამყაროსთვის და ვერ აიტანდა აქაურობას ასე მარტოდ დარჩენილი... განა არაფერი გამომიცდია, მაგრამ სულის ტკივილი მაინც სულ სხვაა. მთელი შინაგანი სამყარო გინაცრისფერდება. ნაცრისფერი უღიმღამო, უფერო ფერია. ვერც ვერაფერს გაათბობ და კიდევ, ფერფლისფერია. ანუ უკვე დამწვარი და ბოლოს დარჩენილი უიმედობისფერი. არა და არა! არ არსებობს ამაზე დიდი იმედგაცრუება, როგორც ვერდაწყებული ურთიერთობაა. გამომიცდია ადამიანთან ყოფნის იმედგაცრუებაც, მაგრამ ამას ვერ შეედრება. არ არსებობს იმაზე უფრო ცუდი გრძნობა, როგორიცაა ეთამაშო სიცარიელეს. სიცარიელეს რომ ეთამაშო მაგალითად ჩოგბურთი. მხოლოდ შენგან ნასროლი ბურთები მიდის და უკან რა გიბრუნდება? არაფერი, საერთოდ არაფერი იმედგაცრუების გარდა. ზიხარ, დგახარ, გძინავს და სულ იმედგაცრუებული ხარ. იმედს გიცრუებს არა ვინმე, არამედ მთელი ცხოვრება. კიდევ ბევრვი რამ, კიდევ ბევრი უფერო გრძნობაა. კიდევ ბევრნაირი ტკივილია და კიდევ პატარა წერტილები, ბედნიერებები, იმედისფერები. ალბათ გაგიჩნდებათ კითხვა, რისთვის ღირს იცოცხლო თუ ამდენი ტკივილია? სწორედ ამ პატარა წერტილებისთვის, რომლებსაც ბედნიერებები ჰქვია. ------------------------ სიტყვები არ მყოფნის იმის გადმოსაცემად, რამდენად მიხარია, რომ რამდენიმე ათეულმა ადამიანმა წაიკითხა წინა სიახლე. ერთი სიტყვით მაბედნიერებთ ერთი წაკითხული აბზაციტაც კი. ნეფო1999 |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.