მორაგბე გოგონა თავი 4
-არეთ გამიშვი დავიხრჩეე!ჩურჩულით მითხრა და მოვშორდი მერე კი ცეკვა დავიწყე და ეზოში მარტო ვცეკვავდი რაღაც სისულელეებს,ბიჭები კი ვიდეოს მიღებდნენ,უცებ ამ ცეკვაში ვიყავი გართული სიხო რომ შემოვარდა გუნდელი -აეეე გამეცნობი გოგონიიი!სიცილით დაიწყო ცეკვა თან მუსიკის გარეშე იმდენად სასაცილოდ გამოვიყურებოდით რომ,გადალურჯებულები გვიყურებდნენ ჩვენი ბიჭები -უცხოებს არ ვეცნობიიი!მარეხი თოდუას ხმით გავეცი პასუხი... ჩემს ოთახში ვიყავი როცა ოთახში სიხო და ლუკა შემოვარდნენ,ერთმანეთს დასდევდნენ და გინებით იკლებდნენ იქაურობას,თავი გავაქანიე და ხატვა გავავრძელე,ისინი გარეთ გავარდნენ კარი კი არ მიმიხურეს -ტყიურები გაბრაზებულმა გავხედე კარს რომლის მიხურვაც შემეზარა და ისევ სახატავ მასალას დავუბრუნდი,ხატვაში ვიყავი გართული,ბალერინებს ვხატავდი,მომწონს მათი ჰაეროვნება და თავისუფალი მოძრაობები ამიტომ ბალერინებს თავისუფლების ადამიანებს ვეძახი და ჩემს ნახატებშიც დიდი ადგილი უკავიათ...უეცრად თვალებზე ხელები ვიგრძენი,მერე კი ლოყაზე კოცნა,სანდროს სურნელმა გამაბრუა,იმ წამსვე ვიცანი ის რომ იყო და გამეღიმა, -სანდრო! -ჰო გისმენ!სიცილით მომაშორა ხელები და საწოლზე ჩამომიჯდა... -ხომ მშვიდობაა?ღიმილი ვერ შევიკავე და ისე ნაზად გამომივიდა ეს ყველაფერი,ჰაჰ როდის გახდი არეთ ასეთი?საკუთარ თავს ვკითხე თუმცა პასუხი ვერ მივიღე... -კი...მშვიდობაა!გაიცინა და ლოყაზე დამექაჩა მე კი ისევ წუწუნი დავიწყე და გავაშვებინე ხელი, -აუუ დაანებე თავი ხატვაას!საწყლად ამომხედა,ისეთი საყვარელი იყოოო კინაღამ მივედი და ის თვალები დავუკოცნე,თუმცა დროულად მოვედი აზრზე და უკან გავიწიე -რატომ დავანებო?(არეთა) -იმიტომ რომ,ვერ ვუძლებ რომ არ ლაპარაკობ!(სანდრო) -ოო კაი რა გთხოვ დავასრულო უნდა, -მერე დაასრულე! -მერე სხვა ნახატის დახატვის ხასიათზე ვიქნებიი!გავიბუტე და ტუჩები გამოვწიე -ეგრე ნუ აკეთებ! -როგორ!გაბრაზებულმა დავუსვი კითხვა -აი ეგრე ტუჩებს! -კარგი!ირონიულად გავუღიმე და ხატვა განვაგრძე,მაგრამ ვინ გაცდის?ხელებიდან გამომტაცა ჩემი ნახატი და ჰაერში ფრიალი დაიწყო! -ააა დამიბრუნე არ დაიკუჭოს იდიოტოო!დავიწყე ყვირილი ხმამაღლა -მითხარი რომ სხვა დროს განაგრძობ და მოგცემ!(სანდრო) -ოხ სანდრო დამიბრუნე!(არეთა) -არა ჯერ ის მითხარი რაც გთხოვე და მოგცემ!(სანდრო) -არ ვიტყვი მაგას დამიბრუნე მერე ვერ დავხატავ!თვალები ჩამიწითლდა და ამეწვა სადაცაა ვიტირებდი... -არ მოგცემ მაშინ! -გქონდეს იდიოტო!დავუყვირე და საწოლზე სახით დავემხე და ჩუმად ავქვითინდი რომ ვერ მიმხვდარიყო!მძულს,იდიოტი ვერ ვიტან ასე რომ ექცევიან ჩემ ნახატს!გულში ვლანძღავდი უცებ მხარზე რომ,თბილი ხელები ვიგრძენი, -აიღე ჰა!(სანდრო) -გაეთრიე!ხმა შეცვლილმა ვუპასუხე მე -შენ რა ტირი? დაიჩურჩულა, გადმომაბრუნა და თვალებში ჩამხედა, -რა გინდა!დიდად გადარდებდეს!დავიჩურჩულე და მისი ხელი მოვიშორე და წამოვჯექი, -კაი რა მაპატიე!რა ვიცოდი ასე თუ გაწყენინებდი!(სანდრო) -ახლა იცი!(არეთა) -მაპატიე!(სანდრო) -უბრალოდ გადი! მკაცრად ვუპასუხე,ცოტახანს ჩუმად იჯდა მერე კი ოთახი დატოვა... -ჯანდაბა!რა მჭირს!ვჩურჩულებდი და ბოლთას ვცემი ოთახში,ბოლოს ის დაუსრულებელი ნახატი ავიღე და დავხიე,ყოველთვის ასე ვაკეთებდი...თუ იმ ნახატის გამო რაიმე ცუდი მემართებოდა ვხევდი და ნაგავში ვაგდებდი,ახლაც ასე მოვიქეცი,ქვემოთ ჩავედი დახეული ნახატით და ზურგს უკან ვმალავდი რომ არ დაენახათ,ჩუმად გადავაგდე ნაგავში და შემოვბრუნდი,თითქოს ლოდი მომეხსნა გულზე და რაღაც მკვრივს შევასკდი! -რატომ გადააგდე!(სანდრო) -იმიტომ!ჩურჩულით ვთქვი და სწრაფად ავბრუნდი ოთახში...გვიანობამდე ოთახში ვიყავავი და და დღევამდელ დღეზწ ვფიქრობდი,მეც ზედმეტი მომივიდა არ უნდა მოვქცეოდი ასე...ვერ დავიძინე,მობილურს დავწვდი და საათს დავხედე,ღამის ორი საათი იყო,ჩუმად ავდექი და სნდროს ოთახთან მივიპარე და კარები ჩუმად შევაღე, ო ღმერთო!როგორ მივხვდე ამ ბიჭს ძინავს თუ არა?!რატომ არ ხვრინავს ხომ მივხვდებოდი ახლა?!ვფიქრობდი და ფეხაკრეფით მივდიოდი მისი საწოლისკენ, -სანდროო!დაბალი ხმით,თითქმის ჩურჩულით დავუძახე და ოდნავ მხარზე შევაქანე, -მმმმმჰჰ..ამოიზმუვლა ჩემსკენ გადმობრუნდა და ჩემი ხელი ჩაიხუტა გულში, გამეცინა და ვეცადე გამენთავისუფლებინა მისი მკლავებიდან ხელი თუმცა მეორეც ჩაიხუტა და სიცილი ამიტყდა,მერე გამახსენდა რომ სხვებს გავაღვიძებდი და გავჩუმდი... -სანდრო გეყოს რაა გამიშვი!ჩუმად ვეწუწუნებოდი,როცა უეცრად მის საწოლში აღმოვჩნდი ისე რომ უკვე საბანიც მეფარა,ო არა!ცუდი იდეა იყო აქ მოსვლა,გავიფიქრე და მისი ხმაც გავიგე... -აჩრდილი ხარ ოთახებში რომ დაძრომიალობ?ნამძინარევი ხმით მკითხა,სიბნელეში მისი სახე ვერ დავინახე,თუმცა ვიგრძენი როგორ გაეღიმა,მერე კი ხელი წელზე შემიცურა და ჩამეხუტა,ო არეთააა გააფრენ აქ თუ დარჩი!ჩემს თავს ვეკამათებოდი, -რატომ მოხვედი ანგელოზო?(სანდრო) -ბოდიშის მოხდა მინდოდა!და კარგი იქნება ხელს თუ გამიშვებ რომ,ავდგე!(არეთა) -ასე უკეთესედ ვგრძნობ თავს და სულ არ მადარდებს შენ რა გინდა!(სანდრო) -ოხ მოგკლავ!(არეთა) -შეენ?ვერ მომკლავ!გაიცინა და თავი ჩემს თმებში ჩარგო -მაშინ ლევანის ვეტყვი!ეს ვუთხარი თუ არა ხელი ოდნავ შემიშვა -ჰაჰ მიდი უთხარი შენს ვითომ და მეგობარს!ვიგრძენი რა ირონიით თქვა ბოლო სიტყვები! -რა თქვი?!წამოვჯექი ფეხზე და ახლა ზემოდან დავხედე -რა არა?შენ და ლევანი არ ესიყვარულებოდით გუშინ ერთმანეთს?(სანდრო) -ანუ შენ იყავი!გამეღიმა მის ნათქვამზე და ახლოს მივუტანე თავი სახესთან -ხო მე ვიყავი და კარგად გავარჩიე თქვენი სასიყვარულო სიტყვებიც!ირონიულად გაიღიმა და ისევ მის გვერდით დამაგდო საწოლზე, -კარგი რა საან ის შეყვარებულს ეჩხუბა,განადგურებული იყო!მე კი ვამშვიდებდი! ჩემს "საან"ზე სახე შეეცვალა მერე კი გაეღიმა გულწრფელ სიტყვებზე, -თუმცა ამას რატო გიხსნი შენ!გავიბუტე მე -არა მაინც როგორ იფიქრე რომ მე და ლევანი..ჯანდაბა არა ეს როგორ იფიქრე?გაოცებილმა წამოვწიე თავი საწოლიდან და მას დავხედე... -გეყოფაა!მიღებულია შენი ბოდიში ახლა კი მეძინება და შეგიძლია დარჩე ჩემთან(სანდრო) -იდიოტო!შეგიძლია დარჩე ჩემთან!გავაჯავრე და ფეხზე წამოვფრინდი და დაუმშვიდობებლად დავტოვე ოთახი... იმედია ცუდი არაა ველი თქვენს შეფასებასმადლობა წინასწარ 
|
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
