...
ყველაფრის ბოლოს არაფერია, რომელსაც იდეალურობას ვეძახით და გვეზიზღება ჩვენი თავი, გვეზიზღება ის ვინც შიგნიდან ვართ , იმად რადაც ვიქეცით….
რთულია იყო შენივე უთქმელი იდეოლოგიის მსხვერპლი შიგნიდან და მიხვიდე კრიტიკულ ზომამდე, რომლის ბოლოსაც სიმარტოვე და სიცარიელეა. შავი ფერი. ეცემი, დგები, ისევ ეცემი და ვეღარ დგები. იგუბებ ყურებს რათა არ შეგაწუხოს გარშემომყოფთა ემოციურმა ქაოსმა, რომელსაც სიგიჟემდე მიყავხარ თავისი აუტანელი აურით. მხოლოდ მოძრაობა როდია ადამიანის მასულდგმულებელი, მოძრაობა თანფარდობით თუ უთანაფარდოთ ქაოტურად, მოძრაობააა და მეტი არაფერი. წესრიგი მხოლოდ უიმედოთა და დაცემულთა ტანჯვაა რეალობაში, რომელსაც ვეღარასოდეს გამოიყენებენ.