თუ მოიწყინეთ და საშინლად მოსაბეზრებელი გახდა თქვენთვის ეს ცხოვრება მაშინ .... მაშინ რა უნდა გავაკეთოთ ? არ ვიცი ამ დროს მიდიან მეგობრებთან ? კლუბში ? თუ უბრალოდ ისევ სახლში ყოფნა ჯობს და თეთრ რაშზე ამხედრებული პრინცის ლოდინი პირადად მე არცერთი ვარიანტი არ მომწონს.

ხომ გაგიგიათ სიყვარული ადამიანს რას აღარ აკეთებინებსო 15 წლის ვიყავი როცა ჩემი საუკეთესო მეგობრის ძმა შემიყვარდა დიახ არ მოგესმათ საუკეთესო მეგობრის ექვსი წლით დიდი იყო ჩემზე მაღალი დაკუნთული სიმპატიური მთელი თბილისი მასზე იყო შეყვარებული , ზაფხულის არდადეგები გვეწყებოდა როცა კლასმა ჩვენი ერთ ერთი კლასელის აგარაკზე ასვლა გადავწყვიტეთ ტასო არ წამოსულა ბებიამისთან რჩებოდა სოფელში .
იმ ღამეს ბევრი დავლიეთ ვიცეკვეთ და მთელი სახლი თავზე დავიმხეთ სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით ბუნდოვნად მახსოვს ეხლაც თუ როგორ დაჟინებით მთხოვდა მასთან ცეკვას ჩემთვის სრულიად უცხო ბიჭი რომელიც ამ ქვეყანაზე ნამდვილად არ იყო . არ ვიცი იქ საიდან გაჩნდა დამიანე და თავისი საძმაკაცო მაგრამ მახსოვს რომ იმ ღამეს დაიწყო ყველაფერი თითქოს და უხილავი ძაფებით დავუკავშირდით ერთმანეთს ჩემმა ფიქრებმა დიდხანს არ გასტანა რადგან მალევე გავიგე ტასოსგან რომ საღამოს დამიანე თავის შეყვარებულს აცნობდა ოჯახს მტკივნეული იყო ძალიან მტკივნეული მიზეზად სიცხე მოვიმიზეზე და სახლში წავედი მთელი ღამე ტირილში გავატარე ჩემს თავში ვიკლავდი ამ ტკივილს .
ამ ამბის შემდეგ ხუთი წელი გავიდა და მე და დამიანე ყოველთვის ვეკონტაქტებით ერთმანეთს მისი თქმით კარგი მოსაუბრე ვარ და ჩვენ არაფერს არ ვუმალავთ ერთმანეთს გარდა ერთი დიდი საიდუმლოსი რომელიც არავინ არ იცის . დასაწყისში მეთვითონ ვამბობდი რომ თეთრ რაშზე ამხედრებულ პრინცს არ უნდა ველოდოთ მაგრამ განა რა დამრჩენია სხვა ?! ზედმეტად ამაყი ვარ იმისთვის რომ ვინმეს ჩემი გრძნობების შესახებ ვესაუბრო უბრალოდ არ შემიძლია ....


მეგობრებო ეს თავი დაწერილი მქონდა და ატვირთავს ვაპირებდი ახალი წლის შემდეგ მაგრამ გულმა ვერ მომითმინა. კარგად ვითარდება მოვლენები პირველი თავით არ განსაჯოთ ზედმეტად დრამატული გამოვიდა მგონი მაგრამ არ ინანებთ დამიჯერეთ მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ ჩემს ისტორიებს და იმედი მაქვს გიჟი გოგონებზე უკეთესი გამოვა და შევეცდები დავხვეწო ისტორია