ყველაფერს აქვს სული.

***
კოსმოსივრცე ყველგან შეიძლება ადამიანმა შექმნას. ისეთ ადგილას, სადაც ჩაკეტილი ოთხი კედელია, მაგრამ კედლებზე - ისტორიებია. ვიღაც ვიღაცის სასწაულია. სასწაულები კოსმოსიდან მოდიან, განსხვავებული სურნელი აქვთ, კოსმიურად თეთრი კანი და ციცინათელა თვალები. ყველას უნდა მისი სასწაული ჰყავდეს. როცა ადამიანისთვის ახალი წელი ხარ, ახალი სიცოცხლეც ხარ. ასეთები არიან სასწაულები და…
- იყავი ჩემი სასწაული.

***
ხანდახან დროს ვიჭერ, მგონია. არადა, მე ბევრჯერ მითქვამს, რომ დრო გარბის და დიდი ისარიც კი არ უცდის პატარა ისარს. თუკი ღმერთმა აქსიომად დაგვიდო ადამიანების სიყვარული, რატომ არ შეიძლება ნებისმიერ დროს ჩემში ევამ გაიღვიძოს? დავუშვათ, გაწვიმდა და წვიმამ სიყვარულის ამბავი მომიყვა. იქნებ, მცხუნვარე მზეა და სხივებით გამათბო. ამიტომ - ყველაფერს აქვს სული. სულების თეორიის მჯერა. ვიცი, რომ მე მეორე სული მაქვს. სადღაც აუცილებლად არსებობს და ველოდები. ველოდები ყველგან: სადარბაზოდან ლიფტამდე, ლიფტის ოთხ კედელში, ლიფტის კარებიდან სახლის კარებამდე, სახლის ფანჯრიდან ჰაერში და ერთხელ - აუცილებლად დავიჭერ. ახლა ის დროა, როცა პირველი სართულის ექვს კიბეზე ავაბიჯებ და თვალდახუჭული მივდივარ დაზეპირებული ლიფტის ღილაკამდე. არ მინდა ჩემი სული დავინახო. ჯერ უნდა წარმოვიდგინო. მისი ხმა გავიგონო, შევეხო და როცა დავხატავ, მერე გავახილო თვალები. ღილაკს დავაჭირე და ლიფტის კარი გაიღო. ვგრძნობდი, იმ წამს იქ არავინ იყო და ის ის იყო კარები იხურებოდა, ანგელოზმა მაინც დაიჭირა თავისი წამი და…
- ფეხი დაუდე.
ხმა გავიგე. უცნაურად რომ თქვა, ხუთივე მარცვალში ვიგრძენი. ეგონა, თვალდახუჭული ვერ გავაჩერებდი.
- მოვასწარი, აქ ვარ, შემომხედე.
- არ მინდა.
- რატომ?
მე პასუხი არ გამიცია მისთვის. ხელი ავწიე და მის სახეს მივწვდი. რბილი კანი ჰქონდა, გრძელი წამწამები და შრამები ხორცამდე ვიგრძენი.
- შენ ჩემი სული ხარ. - ვუთხარი. გაეღიმა და ჩემს თითებზე დაიხატა მისი ღიმილი. - მართლა ვთქვი, ნუ იღიმი, დამიჯერე. ჩემი თუ არა, ღმერთის სასწაულების ხომ გჯერა. - ხელის მტევანი ჩემს ხელს დაადო და ლოყით მსუბუად დაეყრდნო.
- გაახილე თვალები. იქნებ, საშინელი ვარ.
- აქამდე ლიფტში ყოველთვის მარტო ვიყავი. რომ იცოდე, სასწაულები ხდება. სამ დათვლაში კარები გაიღება, მე შენს სახეს ხელებით ვიმახსოვრებ და თუ ყველაფერი ისე იქნება, როგორც გითხარი, შევხვდებით.
ერთი…
ორი…
სამი და…
ჩემს ოთახში კოსმოსი მაქვს. ვარსკვლავზე, რომელსაც "სული" დავარქვი - ვზივარ და მოლბერტიც აქ მაქვს. ჭერში სარკე მაქვს. როცა იატაკზე ვწევარ და სარკეში ვიყურები, მგონია, კოსმოსში გამოკიდებული ვარ და დედამიწის წონასწორობის დარღვევით სხვა პლანეტაზე გადავდივარ, რომელსაც "სასწაული" ჰქვია. ახლა მოლბერტთან ვზივარ. ტვინში პატარა კამერა მაქვს, რომელიც ნებაყოფლობით ინახავს ყველა შეხებას და აღდგენილი ფურცელზე გადმომაქვს. ვხატავ სახეს, რომელიც თვალით უხილავია, მაგრამ სხეულით - ნაგრძნობი. მას თეთრი კანი აქვს, რბილი, ფაქიზი. მარჯვენა წარბთან - შრამი. ნიკაპზეც - მარჯვნივ. თხელი, პატარა ტუჩები ატმისფერია. მილიმეტრებშიც არ ვცდები და…
ის - რეალურია. არ შეიძლება ნახატი მკვდარი და უსულო იყოს. თეთრი ქაღალდი რომ მთლიანად მწვანედ შეღებოთ, გაზაფხულია. წითლად - სისხლი. ლურჯად - ზღვა. ყვითლად - მზე. ყველაფერს აქვს სული. ყველა შტრიხი იმდენად რეალურია, მგონია, მას ვეფერები, ვეალერსები და სახელს ვარქმევ. ალბათ ჰქვია - …
ტელეფონით ნახატს ვუღებ სურათს და ჩემს ბლოგზე ვაქვეყნებ. შეგრძნებები მიპყრობს და სხეული მიკანკალებს.
"ოლი." - სულ ესაა. ვგრძნობ, გამომივიდა. მგონია, რომ სამყაროში ყველაფერს აქვს სული. ყველაფერი არაფერს ედრება და მაინც - ორბიტაზე ვმოძრაობთ - ერთმანეთის საპირისპიროდ. როცა ვხვდებით, მიძინებული ვულკანი იღვიძებს და ცეცხლებს ის ისვრის. როგორ არ ვიწვით? არ ვიწვით!
ტელეფონიდან სურათი კომპიუტერში გადამაქვს და პრინტერით ვბეჭდავ. ზუსტად. სასწრაფოდ ვიცვლი და თვალდახუჭული გამოვდივარ სახლიდან. ხელს კვლავ ლიფტის ღილაკს ვაჭერ და კარები სწრაფადვე იღება.
- დაჭერა აღარ დაგჭირდება, აქ ვარ.
- ხომ გეუბნები, ჩემი სული ხარ - მეთქი. დრო უცნაურად იმიზეზებს მოქმედებებს და ჩვენ მწველ მანტიაში ვეხვევით. ახლა რაღაცას გაჩვენებ და თან თვალებს გავახელ. მზად ხარ?
- რა თქმა უნდა.
ზურგს უკან დამალული ნახატი ხელში მივაწოდე და თვალები გავახილე. ზუსტად.
- ჯანდაბა! შენ გიჟი ხარ?
- მე არ ვიტყუები, ვგრძნობდი წინასწარ.
- როგორ გააკეთე ეს?
- მე მხატვარი ვარ, ოლი და შენ მიყვარდები. - ხელი გავუწოდე.
- ოლი, ლამაზი გოგო ხარ და საოცარი, მაგრამ არ ვიცი, როგორ შეძელი.
- მოდი, უბრალოდ ვთქვათ, რომ მე ვაფრენ.
- ამის თქმა უბრალოდ არ შეიძლება. შენ კი არ აფრენ, გიჟი ხარ, გი-ჟი!
ავიწიე და ლოყაზე ვაკოცე:
- გიჟების არ უნდა გეშინოდეს.
წამიც არ დასჭირდა კარების გაღებას და გავასწარი. გავუჩინარდი, მაგრამ რამდენიმე წუთის წინ ჩაწერილი ფირი გადავახვიე და… მას უცნაური თვალები აქვს. შეუფერებლად თბილი. სწორად დავხატე. მაგია.

***
მაღაზიაში პროდუქტებს ვაგროვებდი და უცებ ხმა გავიგე:
- ლიმონები დაგავიწყდა.
უკან მივბრუნდი.
- საიდან იცი?
- ლიმონის სუნი გაქვს. - თვალი ჩამიკრა და ლიმონები კალათში ჩამიყარა.
- რატომ ხარ აქ?
- გითვალთვალებდი.
მზერა დროსთან ერთად გავაჩერე.
- ლიმონიან ჩაის დაგალევინებ.
წავედით და…
სახლის კარი რომ შევაღე, რამდენიმე წუთს გაშეშებული იდგა.
- ოლი… - დაბნეულმა წარმოთქვა ჩემი სახელი. - შენ… - მე ვიგრძენი, რაც უნდა ეთქვა.
- ჩემი სული ხარ - მეთქი.
სახლი სავსე მქონდა ნახატებით, სხვადასხვა ფერის ნახატებით და ყველგან - ის. არ შეიძლება ადამიანი უსიყვარულოდ დარჩეს. ვიღაც რაღაცას სიყვარულს არქმევს, როგორც მე და ახლა ვიცი, ამ ნახატებს სიყვარული ჰქვია. ყოველთვის მჯეროდა ფრთიანი ანგელოზის, რომელიც ჩემ მარჯვენა მხარზე იჯდა და ყურში მეჩურჩულებოდა. ახლა კი მან მითხრა, რომ - გიჟი მხატვარი მართალია.
რამდენიმე ნაბიჯით მივუახლოვდი და გულისცემას ყური დავუგდე.
- მეშინია, რომ ჩემი შეგეშინდება, ოლი. - ჩუმად მითხრა. ხელები წელზე შემოვხვიე.
- სასწაულების არ ეშინიათ. მე ყველაფერი ვიცი.
- შენ პატარა ხარ. პატარა გიჟი მხატვარი.
- მე შენ მიყვარდები.
- უკვე გიყვარვარ, ოლი. იქნებ, ცდები…
- შენ ჩემი სული ხარ!
დაიხარა და ტუჩებზე შემეხო. თხელი ტუჩების გემო არომატული იყო. მას ისედაც ლიმონის გემო ჰქონდა, მაგრამ უცნაურად ტკბილი იყო.
- მჟავე ლიმონს ტკბილი გემო აქვს.
- წამოდი, ჩემთან უნდა წაგიყვანო, მე დაგალევინებ ლიმონიან ჩაის.
ისე უცებ აღმოვჩნდით ახალ კოსმოსში…
მას სახლი მუსიკალური ინსტრუმენტებით ჰქონდა სავსე, ყველგან ნოტებით სავსე ფურცლები იყო მიმოფანტული და თეთრი ფიფქების ლამაზ მინდორს ჰგავდა.
- შენ მუსიკოსი ხარ?
- როგორც შენ - მხატვარი.
გიტარა ხელში დაიჭირა, მაღალ სკამზე ჩამოჯდა და თვალებში მიყურებდა. ხელი ჩამოჰკრა სიმებს და სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა.
- შენთვისაა, გუშინ დავწერე.
ჩემმა ფირმა სამუდამოდ ჩაიბეჭდა. სხეულმა თავისით დაიწერა სხეულზე და პლანეტა სასწაულზე ახალი სული გაჩნდა. მე ვუსმენდი მას და ვგრძნობდი, მიყვარდა. ყველაფრის ჯადოქრობა შეიძლება. იმ გიტარასაც აქვს სული. მართლა აქვს ყველაფერს სული. ის უკრავდა მთელი გრძნობით და ემოციით. თითქოს, გრძნობებს აცეკვებდა ჩემ წინ და მე მათთვის სახელები უნდა დამერქმია. ფეხზე წამოვდექი და ცეკვა დავიწყე...
პირველად გადაწყვიტა დრომ - წამი გაეყინა.
- შენ სასწაული ხარ, ოლი!
ეგ იყო და...

***
- რატომ მოვხვდით ერთად კოსმოსში?
- ოლი...
- ხომ იცი, რომ არ მჯერა.
- რისი გჯერა?
- შენ რომ ჩემი სული ხარ!
- თუ ყველაფერი ასე მარტივი არ არის?
- მე ოლი ვარ. - ხელი გავუწოდე. - გამიცანი. სასწაული პლანეტიდან ვარ - სული ვარსკვლავი. არ შეგეშინდეს. მე მხატვარი ვარ. ოთახში კოსმოსი მაქვს. დიდი სარკე, რომელიც ჩემს ლურჯ სფეროებს ირეკლავს, ზღვაა. დამიჯერე, ყველაფერს აქვს სული, იმ თვალებსაც კედლებზე რომ დავხატე და იმ ხელებსაც, რომლებიც სხეულზე დავიხატე და შენია. ჩემი არ შეგეშინდეს, მე გიჟი ვარ. - ღიმილით ვუთხარი და მასაც გაეღიმა.
- რა ქმნილება ხარ შენ? ჩემი სასწაული ხარ თვითონ. - ჩამიხუტა და თმებზე მკოცნიდა. ყელზე გაკეთებული ბენდენა მომხსნა. - ამას ჩემთვის დავიტოვებ. შენი სურნელი მინდა.
- შემიყვარდი.

***
ლიმონიან ჩაის აქვს სული.
კოსმოსივრცეს კი - ლიმონის სუნი.