- რაღაცა მტკივა მუცელში - უგუნებოდ ჩაილაპარაკა ნიტამ და კახის გახედა..
- მაინც? - ცოლის პასუხში ვერ გარკვეულმა გაიხედა მისკენ და ცხელი სითხე ფინჯნებში დაასხა..
- რომ ვიცოდე კარგი იქნებოდა. არ ვიცი მტკივა რაღაცა, თითქოს მთელი სხეული დაჭიმული მაქვს, სუნთქვაც კი მიჭირს კახი - შეშინებულმა შეხედა ქმარს და თვალები ცრემლით აევსო. - იქნებ ბავშვს რაიმე აწუხებს..
- დამშვიდდი, მიჭი ჭამე , რომ ისევ ცუდად არ გახდე, და ექიმთან წავიდეთ, დღეს ხომ ისედაც ჩაწერილები ვართ - რაც შეეძლო მშვიდად უთხრა და გაუღიმა..
აბუზულ ცოლს კიდევ ერთხელ გახედა და გული საშინლად ეტკინა.. ჯერ კიდევ ვერ ინელება იმ დამცირებას და ტკივილს რაც მისგან გადაიტანა, მაგრამ ეს საშინელი და აუტანელი გოგო ძალიან უყვარდა.. მიუხედავად იმისა რომ მასზე საშინლად იყო გაბრაზებული, ამ სიყვარულს ვერ სჯობნიდა. მალულად გააპარა თვალი წამოზრილი მუცლისკენ , გულში ერთიანად მოერია სევდა, საკუთარ სურვილს ვერ გაუძლო, მისკენ წავიდა და მკერდზე მაგრად მიიკრა..
კარგა ხანს ისხდნენ ასე უხმოდ ორივენი, ბედნიერებისაგან წამოსულმა ცრემლებმა ლოყები დაუსველა ნიტას და ქმარს ახედა..
სადრაც გულის სიღრმეში დაბუდებულმა იმედმა ერთიანად გაიღვიძა მასში. თითქოს იმედი მიეცა რომ ქმარი რომელიც აგერ უკვე მეორე თვე ხდებოდა ხელს ჰკრავდა მისკენ დატრიალდებოდა და განგება კიდევ მისცემდა შანსს თავისი შეცდომების გამოსწორების..
- მისმინეთ კახი, - რაც შეეძლო მშვიდად უთხრა ექიმმა და მისკენ გადაიხარა.- თქვენი მეუღლე კარგადაა, ნაყოფიც კარგად ვითარდება. მხოლოდ ეს ტკივილი დაძაბულობა ძალიან მოქმედებს მასზე. მისი ორსულობა არც ისე მარტივი იქნება მერწმუნეთ. პატარა პრობლემებს ველოდები,ყველანაირად ვეცდებით რომ თავიდან ავირიდოთ ეს ყველაფერი მაგრამ იქნებ თქვენც დაგვეხმაროთ ამაში..
- რა უნდა გავაკეთო ამისთვის?- დამფრთხალმა შეხედა ექიმს და გაიტრუნა.
- იქნებ ცოტა ხნით სადმე გაგეყვანათ ნიტა. სიმშვიდე, სუფთა ჰაერი, ეს ყველაფერი მერწმუნეთ ძალიან წაადგება. ახლა თქვენი სითბო ყველაზე მეტად სჭირდება.. ეს პირველი ორსულობაა. ამ დროს ქალის ორგანიზმში ჰორმონები მატულობს, ხშირად წუწუნებენ, ტირიან, ჭირვეულობენ მაგრამ ჩვენი მამაკაცების ვალია ამას გავუძლოთ ხო. ვიცი რომ პრობლემები გქონდათ , მაგრამ მოდით ახლა ცოტა ხნით ეს პრობლემა გვერდზე გადადეთ და უბრალოდ ცოლი და შვილი გიყვარდეთ. იმიტომ რომ დამიჯერეთ ეს დრო აღარასოდს განმეორდება კახი. ამის შემდეგ რა თქმა უნდა კიდევ გეყოლებათ შვილები მაგრამ. ეს პირველი განცდა, პირველი შეგრძნება მუდამ სხვანაირად დარჩება თქვენს გულში..
- კარგით ბატონო გიორგი - რადგან ასე ამბობთ ასე იყო.მგზავრობა საშიში ხომ არ იქნება?
- არა, არ იქნება. შეგიძლიათ წაიყვანოთ, მოუაროთ და იზრუნოთ.
- ასეც მოვიქცევი - გამოწვდილ ხელს თავისი შეაგება კახიმ და ექიმის კაბინეტიდან გავიდა.. ხალხით გადაჭედილ დერეფანში მიდიოდა და ფიქრობდა რომ ექიმი მართალი იყო, ეს დღეები მათთვის აღარ განმეორდებოდა.. ახლა მხოლოდ შვილზე და ცოლზე უნდა ეფიქრა, ახლა ყველაფერი ისე უნდა ყოფილიყო რომ ნიტას დახმარებოდა.. დერეფნის ბოლოში მდგარ გოგოს გაუღიმა, მერე მოულოდნელად შემოხვია ხელი და ზედ მიიკრა. - მე და შენ ხვალ დილით თბილისიდან გავალთ, დავისვენებთ, ვეცდებით რომ ყველაფერი მოვაგვაროთ და იცოდე, თუ კიდევ ერთხელ გაბედავ და ჩემს ზურგს უკან ახალ ამბებს დახლართავ ნიტა, ვერც ბავშვი და ვერც ვერავინ სხვა ვერ გიშველის. გასაგებია? - ხმა გაიმკაცრა კახიმ და ცოლს ზემოდან დახედა..
- გპირდები, არაფერს გავაკეთებ - აცახცახებული ხმით უპასუხა და პატარა ხელები შემოხვია წელზე.
**
- ლექსო როგორ ხარ?- მოწმენდილ ცაზე მეხის გავარდნას ჰგავდა ნიკოლოზის ხმა.
- ნიკოლოზ, რა ქარმა გადმოგაგდო აქეთ? - კარში გახევებულმა ძლივს გასცა პასუხი და სახლში შეიპატიჟა.
- ჩვენი გარიგება ასე არ ყოფილა ალექსანდრე - მისი სახელი მკვეთრად წარმოთქვა და სავარძელში ჩაეშვა. - მოდი გაგახსენებ, ჩემი შვილის გადასარჩენად, შენი შვილი შორს უნდა ყოფილიყო და ამისათვის ისევ ჩემი შვილი დაზარალდა და მთელი წელი სამკურნალოდ გამოვკეტე..
- ნიკოლოზ, ახლა რამ გაგახენა ეს ამბავი, კარგად იცი რომ ამ ამბავში ლომის წვლილი შენს შვილს მიუძღვის, ის რომ დღეს შენი შვილი გარეთ დადის, და ფეხზე დგას ჩემი დამსახურებაა..
- შენი დამსახურებაა?- სიცილით წამოდგა ნიკოლოზი ფეხზე და ოთახში შემოსულ სალომეს გახედა. - მე ასე გეტყოდი მეგობარო, ჩემს შვილს შენი არანორმალური გოგოსთვის ხელიც არ დაუკარება, ამ თამაშს კი იმიტომ დავთანხმდი რომ ჩემი შვილი აქედან როგორმე გამეყვანა და შენი თავკერძა ცოლის და შვილის კლანჭებში არ მოხვედრილიყო. მაგრამ იცოდე, ამ შენს მეორე შვილს ჩემს დანიელს ჩამოაშორებ, ან არადა ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ, მაშინ ჩემი საქმის გამო დავიხიე უკან, არ მაწყობდა ეს ხანგრძილივი პროცესები, სასამართლოები, ექსპერტიზები და ასეთი უაზრობები, ახლა კი საქმის სათავეში მე არ ვდგავარ - ეს ბოლო გაფრთხილება იქნება ჩემგან - შენი მართა ჩემს დანიელს მოაშორე, თორემ მე თვითნ მოვაშორებ მაგ გოგოს და იცოდე ეს ყველაფერი კარგს არაფერს მოგვიტანს .
- მემუქრები? - ყელზე ძარღვები ერთიანად დაეჭიმა ლექსოს და ჯერ ნიკოლოზს მერე კი ცოლს გახედა. - და რას ნიშნავს ჩემს შვილს ხელიც არ დაუკარებია?
- შენს ცოლს ჰკითხე. ყველაფერს ჩემზე კარგად აგიხსნის მეგობარო. შენ ხომ შენს ცოლში და შვილში ეჭვი არ გეპარება..
- სამაგიეროს ახლა მართათი მიხდი? ასჯერ ვუთხარი, ველაპარაკე, დავემუქრე , არ ესმის, მართა მის დას არ ჰგავს. ვირივით ჯიუტია, სიტყვა ვერ შევასმემინე, შენ რა გგონია მე გულზე მეხატება რომ შენს შვილზე გიჟდება ეს შტერი გოგო?
- ჩემს შვილზე შენი შტერი გოგო კი არა ნახევარი თბილისის გოგოები გიჟდებიან, მაგრამ დანიელს მართაში რა უყვარს ეს არ ვიცი. მაგრამ სულ ერთია - ხელი ჰაერში აიქნია და სალომეს გახედა. - როგორც ჩემს შვილს ჩამოაწმინდეთ ხელები, მერე აღებული ფულით დედა-შვილმა იმოგზაურეთ და უკანასკნელი მოდელის მანქანები იყიდეთ , ახლა ტვინი დაძაბე და თუ არ გინდა მთელი შენი შრომა წყალში ჩაგეყაროს შენი სულელი გოგო ჩემს ბიჭს მოაშორე, იმიტომ რომ თქვენნაირი უარგისი ადამიანები ჩემს ოჯახში არასოდეს შემოვლენ- აღრენით უთხრა ნიკოლომა და სახლიდან გავიდა
ცოტა ხანს გახევებული იდგა ლექსო ოთახის შუაში და ვერ ხვდებოდა, უფრო სწორად არ უნდოდა მიხვედრა, რას ლაპარაკობდა ნიკო. რა ტყუილზე, რა ფულზე ლაპარაკობდა .. ნერვიულად მოისრისა შუბლი, მერე მაგრად მიიჭირა ხელი გულზე და კუთხესთან მდგარ სავარძელში კი არ ჩაჯდა, ჩაესვენა.
- რაზე ლაპარაკობდა ნიკო?- ამღვრეული მზერა შეავლო ცოლს და მის პასუხს დაელოდა. მიპასუხე სალომე, რაზე ლაპარაკობდა. რა ფული აიღეთ. რა დახლართეთ- მიპასუხე რას გაჩუმებულხარ? - გამწარებულმა იღრიალა და ცოლს წინ აესვეტა..
- აგიხსნი - რაც შეეძლო დამაჯერებლად უთხრა და ხელი მოკიდა, ნელა დასვა დივანზე და გვერდით მიუჯდა.. - იმ ბიჭს ისე უყვარდა ჩვენი ნიტა რომ სხვანაირად გამოსავალი ვერ დავინახეთ ლექსო. კარგი შანსი იყო, ნიტას სახეზე ხომ ნახე რაც ხდებოდა - შემეშინდა გესმის? შემეშინდა რომ ჩვენს გოგოს რაიმეს დაუშავებდა ისევ. ამიტომ ნიტას ვუთხარი, როგორც უნდა მოქცეულიყო..
- შენ ამბობ რომ, იმ ბიჭს ხელი არ დაუკარებია? -თქვენ ტყუილად დასწამეთ ცილი? ადამინს ხელები ასე როგორ შეაწმინდეთ?- რა გამოდის, რომ მართაც და კახიც მართლები იყვნენ?!- გამოდის რომ შენ ამხელა ტყუილი თქვი..
- ეს ჩვენი შვილის გამო გავაკეთე ლექსო, არ გესმის. ნიკოლოზმა თანხა შემომთავაზა, რომ არ გვეჩივლა, დამპირდა რომ საზღვარგარეთ გააგზავნიდა, ასეთ მოიქცა. მეც სიტყვა შევასრულე. საჩივარი არ დავწერე, ნიტა კახის გავაყოლეთ. ხომ ხედავ აქ ყველაფერი მარტივადაა. მთელი პრობლემა სადაა?- მართაშია - ღიმილით უთხრა და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა..
- პრობლემას მართაში ხედავ?- ეგ გოგოც ჩვენი შვილია, ისევე როგორც ნიტა. ეგეც ჩემი სისხლი და ხორცია ისევე როგორც ნიტა. რამდენი რამე გამაკეთებინე ნიტას გამო. ესეიგი მხოლოდ ტყუილის გამო, ნიტას გამო კი არა. ამხელა ტყუილის მონა როგორ გახდი ? - სულ ვიცოდი რომ მართა არ გიყვარდა მაგრამ ასე ძალიანაც თუ გეჯავრებოდა საკუთარი შვილი არ მეგონა..
- მე ის არ მეჯავრება, უბრალოდ ის არასასურველი შვილი იყო ლექსო, ვერ შევძელი მისი ბოლომდე შეყვარება. უბრალოდ ვერ შევძელი. ისეთ დროს გაჩნდა რომ არ ვიყავი მზად, არ მინდოდა დედობა..
- ახლაც პატარა ხარ? მას მერე რამდენი წელიწადი გავიდა სალომე. ჩვენი შვილი ოცდაშვიდი წლისაა, და ერთი დღე არ ყოფილა შენგან გახარებული. მაგრამ...
- მოდი საკმარისია ხო? როგორცაა ისე დავტოვოთ. ისე გავაკეთოთ. იმიტომ რომ ახლა სიმართლის ლაპარაკის დრო არაა ლექსო. უკვე წარსულია ლამის ორი წელიწადი გავა მალე.
- აზრი ყოველთვის აქვს ყველაფერს, ადრე თუ გვიან ყველა მაინც ყველაფერს გაიგებს..
- თუნდაც, იმ გოგოს მაინც არ ვუყვავარ,მაინც არ მეძახის დედას, სიმართლის გაგების შემთხვევაში რა შეიცვლება, გადამიყვარებს? არაა უფრო მეტად შემიძულებს და სულ ესააა - მხრები აიჩეჩა და ოთახიდან გავიდა..
- სულ ესაა - ძლივს ამოღერღა ალექსანდრემ და საკუთარი ხმა ეუცხოვა..
**
სუსხიანი ქარი უბერავდა გარეთ და ფანჯრებს მთელი ძალით ასკებოდა.მგონი ზამთარი ნაადრევად ცდილობდა მოსვლას და შემოდგომის თბილ მზეს გამალებით ეჩხუბებოდა.. უფლებას არ აძლევდა ადამიანები დაეტკბო და ოქროსფრად ალიცლიცებულ ფოთლებში ფეხების არევის საშუალება მიეცათ.
ისევ კოკისპირულად წვიმდა. დილიდან გაორების განცდა ჰკლავდა დანიელს. წუხანდელ სიზმარს ისევ ვერ იგდებდა თავიდან, არადა წლების განმავლობაში ესიზმრებოდა ეს პატარა ანცი გოგონა..
„ისევ ცხრა წლის იყო დანიელი.. ის კი მის წინ იდგა, ხელში პატარა სურათი ეჭირა.. ეშმაკურად უყურებდა ნაწნავებიანი გოგონა ჯერ სურათს და მერე დანიელს.. მერე რაღაცას ანიშნებდა.. გაოცებული დაყურებდა დანიელი შავ-თეთრ ფოტოს რომელზეც ვერაფერს არჩევდა, ზღვის ანარეკლი თვალს სჭრიდა.. უნდოდა რაიმეს გარკვევა, უნდოდა სურათის აღქმა მაგრამ ვერ ახერხებდა. შავი ფონის აღქმა არ შეეძლო. მერე ღიმილით შეხედა პატარა გოგომ. სახეზე ნაცნობი ღიმილი მოედო, ცხვირი დაჭმუხნა და ფოტო პატარა ხელებით გააცალა, განაწყენებულმა აქცია ზურგი და ზღვის ტალღებს გაუყვა. „
ხანდახან ცაზე გველივით იკლაკნებოდა ელვა და მერე მკვეთრი ნგრევის ხმა ისმოდა ცაში.. ტყავის სავარძელში ნახევრად მიწოლილი იჯდა ლევანი და ფანჯარასთან მდგარ დანიელს შეყურებდა. წელში გამართული იდგა ლიქოკელი , ხელები შარვლის ჯიბეებში ჰქონდა ჩაწყობილი და შავ ღრუბელთა ლეგას თვალს არ აშორებდა. ღრმა ფიქრებში იყო წასული დანიელი, სახეზე გამოსახული ემოციები ერთმანეთის მიყოლებით იცვლებოდა.
- დანიელ - ბოლოს მაინც გადაწყვიტა მისი ფიქრებიდან გამორკვევა ლევანმა და კარში შემოსულ ირაკლის გახედა..
- გისმენ - ისე დაუბრუნა პასუხი არც კი მოტრიალებულა.
- ამას რა სჭირს? - ხელის მოძრაობით ანიშნა ლევანს ირაკლიმ დანიელზე და სავარძელზე დაეშვა.
- ამინდი - სიცილით გაეპასუხა და დანიელს მაგიდაზე დადებული ფანქარი ესროლა..
- სულ გადაირიე ამხელა კაცი?- სიცილით მოტრიალდა და ძმაკაცებს თვალი მოავლო. - რა გჭირთ? რა სახით მიყურებთ?
- ჩვენ არაფერი შენ რა გჭირს? - ორივემ ერთად დაუბრუნა პასუხი და ნერვიულად მოისრისა შუბლი დანიელმა.
- არაფერი არ მჭირს, საქმეზე ვფიქრობდი. რაღაცა ძალიან დავიღალე . მგონი პირველად დავიღალე ასე ძალიან. დანიიდან როგორც დავბრუნდი სადმე წავალ და გადავიკარგები.
- დანიელ ლიქოკელი დაიღალა? ძმაო პირველად გავიგე შენგან ეს სიტყვა, ხო კარგად ხარ? - ფეხზე ზანტად წამოდგა ირაკლი და მის წინ გაჩერდა.. წამოდით რა სადმე დავსხდეთ, რამდენი ხანია ერთად არ გვილაპარაკია..
- ახლა? ჯერ ორი საათია ბიჭო, საღამოს ბაზარი არაა, წავიდეთ სადაც გინდათ .
- მე კი თანახმა ვარ,მაგრამ შენ მითხარი შენი საქმე თუ მოაგვარე ლევან? - დაეჭვებულმა შეხედა ძმაკაცს და ტელეფონის ღილაკს თითი დააჭირა -„ ლელა შემოდი“ .- გადაჭრით თქვა და მაშინვე ეცვალა ლევანს სახეზე ფერი.. - ახლა ჩვენ აქედან გავალთ, მშენებლობაზე წავალთ , შენ აქ დარჩები და ჩემს დაწყებულ საქმეს დაასრულებ.
- გისმენთ ბატონო დანიელ - დაბნეულმა შეხედა ლელამ დანიელს და მაისურის მკლავი ნერვიულად შეისწორა.
- მოკლედ, პატარა პრობლემაა. მე და ირაკლი მშენებლობაზე გავდივართ , ლევანს დაეხმარე და 2018 წლიდან დღემდე ყველა ხელშეკრულება მჭირდება რაც კი დანიურ კომპანიებთან რაც კი გვაქვს დადებული.
- დიახ რა თქმა უნდა .
- ლევან საქმეს მიხედე - საქმეს !-საღამოს გელოდებით - მხარზე ხელი მაგრად დაჰკრა და კაბინეტიდან გავიდა.
თავდახრილი იჯდა ლელა და მალულ მზერას აპარებდა ლევანისაკენ. საბუთებს ცალ მხარეს აწყობდა და მერე ინტერესით აკვირდებოდა მოწინააღმდეგის ქცევას.
- ბატონო ლევან, დავასრულე - ღიმილით უთხრა და ფეხზე წამოდგა.. - თუ გინდათ ყავას მოგიტანთ ..
- ლელა მოიცადე - გამწრიკულ მაჯაში ნაზად მოკიდა ხელი და თავისკენ მიიზიდა.. დამფრთხალმა ახედა ლევანს გოგომ და თვალებში ერთანად ჩაუდგა შიში - დამშვიდდი არაფერს დაგიშავებ, გარდა იმისა რომ გეტყვი ძალიან ლამაზი ხარ..
- რას ამბობთ ბატონო ლევან - თავი დარცხვენილმა დახარა და მაქსიმალურად დაემორჩილა მამაკაცის სურვილს.. - ფრთხილად მიიკრა მკერდზე ლევანმა გოგო და თავზე ცხელი ტუჩები ნაზად შეახო..
- ისეთს არაფერს არ ვამბობ რაც არ ვიცით. დავიღალე იცი? - ყოველ დღე აქ მოვდივარ , მოვდივარ და ვითომ არაფერია. მარტო თვალის შევლება არ მინდა. შენთან წესიერი ურთიერთობა მინდა. ვიცი რომ ახლა ეს ყველაფერი შეუძლებლად გეჩვენება მაგრამ, მიყვარხარ. უკვე რამდენი წელია მიყვარხარ ლელა..
- ლევან კი მაგრამ ... - სიტყვებისათვის თავის მოყრას შეეცადა და მისგან უკან დაიხია..
- რამე სხვა რომ მითხრა არ გინდა?
- მაგალითად? - თვალები გაუფართოვდა და მაშინვე ნერვიულად აახამხამა წამწამები.
- მაგალითან ის რომ შენც გიყვარვარ, ის რომ შენც გინდა ჩემთან ყოფნა, ის რომ მზად ხარ ჩემთან ერთად იყო სიტკბოსა და სიხარულში თუ როგორცაა - ამის დედა ვატირე... უბრალოდ ის რომ .
- მეც მიყვარხარ, მეც მინდა შენთან ყოფნა და მეც მზად ვარ ვიყო სიტკბოსა და სიხარულში თუ როგორცაა - მისი სიტყვები გაიმეორა და აცახცახებული მუხლების შეკავებას შეეცადა..
- მოდი ჩემთან - გულიდან ამოხეთქილი სიტყვები ოთახში გამეფებულ სიმყუდროვეში გაისმა და ძლიერმა ხელებმა ნაზად მიიკრა გულზე ბედნიერებისაგან აჟიტირებული გოგო..
დანიელის სავარძელში იჯდა ლევანი, მუხლებზე საყვარელი ქალი იჯდა და ორივე ამღვრეულ ცას გაყურებდა... პატარა ხელი მის ხელზე ედო და ნაზად ეფერებოდა. შიგადაშიგ ტანში ჟრუანტელი უვლიდა, თითქოს ვერ იჯერებდა რომ ეს ყელაფერი სიმართლე იყო, რომ ქალი რომელიც ამდენი ხანი უყვარდა ახლა მასთან ასე ახლოს იყო, მის გულის ძგერას გრძნობდა რომ კნუტუვით იწყებდა კრუტუნს როგორც კი სითბოს გრძნობდა.
- რამდენი ხანი ველოდი ამ დღეს, და მხოლოდ ოცნებაში წარმომედგინა ლევან - ბოლოს მაინც მოახერხა თქმა და თვალებში ჩახედა - ყველაფერს წარმოვიდგენდი და ამას ვერა. - იცი ახლაც მახსოვს პირველად რომ დაგინახე , მახსოვს ისე სწრაფად შეხვედი დანიელთან ყურადღება არც მომაქციე. ყოველ დღე ვნატრობდი რომ მოსულიყავი და თუნდაც ერთხელ შემოგეხედა ჩემთვის.მაგრამ ზედ არ მიყურებდი..
- უბრალოდ მაშინ სერიოზული პრობლემები გვქონდა, საქმეს დანიელი იწყებდა და გვინდოდა ყველაფერი შეცდომის გარეშე გაგვეკეთებინა. - მაგრამ გახსოვს ბაკურიანში რომ წავედით? - აი იქ მივხვდი რომ შენს სახეს ჩემი გულიდან ვეღარასოდეს ამოვშლიდი, ისეთი პატარა და ნაზი იყავი, ისეთი სათნო. მაშინ პირველად დაგინახე ახლოდან, და ვიგრძენი რომ გულში რაღაცა შეიცვალა..
- ძალიან ბედნიერი ვარ -ოდნავ გასაგონად ამოთქვა და ლევანს თავი მხარზე მიადო. - ეს ყველაფერი ბატონმა დანიელმა სპეციალურად გააკეთა?- ისე იკითხა თავიც არ აუწევია ..
- უპასუხოდ რომ დაგტოვო ხო არ გეწყინება..
- გასაგებია - სიცილით უთხრა და წამოდგა.. - შენთან ასე ჯდომა ძალიან კარგია მაგრამ მიმღები ცარიელია და უნდა წავიდე საქმეს მივხედო...
- მიდი, გვიან დაგირეკავ, ბიჭებთან უნდა წავიდე მეც -
- ხო არ დაიკარგები ახლა? - მოულოდნელმა კითხვამ ლევანი შეაცბუნა და მომცრო ტანის გოგო ზედ მიიკრა...
- რას ამბობ სულელო, რატომ უნდა დავიკარგო, ძლივს ის ქალია ჩემს გვერდით რომელიც მიყვარს და რა დაკარგვაზე მელაპარაკები..
- მაშინ გვიან დამირეკავ?
- დაგირკავ - ახლა მიდი წადი და მომწერე ხოლმე.
კარისკენ გასულ ლელას თვალი გააყოლა ლევანმა და სახეზე მრავალფეროვანი ღიმილი მოეფინა. პირველად ამდენი ხნის მანძლზე, პირველად იყო ასეთი ბედნიერი.. პირველად უხაროდა ცხოვრება ასე.. შეეძლო ხელები გაეშალა და ეთქვა რომ უყვარდა და მხოლოდ ამიტომ ღირდა ცხოვრება...
მაგიდაზე დაგდებული ტელეფონი აიღო და ბედნიერმა აკრიფა უკვე კარგად ნაცნობი ნომერი..
**
განცალკევებით მდგარი მაგიდის გარშემო ისხდნენ და გულიანად იცინოდნენ ლევანის სასიყვარულო ამბებზე.. ბედნიეებისაგან აჟიტირებული უყვებოდა ძმაკაცებს როგორ წარმოედგინა თავისი მომავალი ლელასთან ერთად.. ფიქრებში გართული უსმენდა დანიელი და დროდადრო მზერას ირაკლისაკენ აპარებდა..
ქუჩაში ჯერ კიდევ გვარიანად წვიმდა.. ეტყობოდა რომ გადაღებას არ აპირებდა, ცა თითქოს ერთიანად დასტიროდა დედამიწას, მთელი წლის ცრემლებს ერთნაირად ფანტავდა რომ მერე უხვად გამოეგზავნა მზის მწვავე სხივები..
მოულოდნელად გაისმა მჭახე გასროლის ხმა ცაზე და ბარის ფანჯრებზე მაშინვე აირეკლა ცაზე დაკლაკლინი მოწითალო ელვა... ბუნებამ არ დააყოვნა და მაშინვე უმატა წვიმას..
- რაზე ფიქრობ? - დანიელი ირაკლის ხმამ მოიყვანა გონს და ძმაკაცს ხელი გაჰკრა..
- არც არაფერზე- გადაჭრით უთხრა და ზეთის ხილს წაატანა ხელი...
- რაღაცას იტყუები , არ იცი შენ რომ თვალები სულის სარკეა? - ღიმილით დაუბრუნა პასუხი და ლევანს ანიშნა ქენი რამეო...
- ხოოო, შენ ხომ გიყვარს ფილოსოფია ძმაო. არ იცი? - მანაც მაშინვე აუბა მხარი ძმაკაცს.
- „თვალები სულის სარკეა „ - ფილოსოფოსებს ძალიან უყვართ ამაზე საუბარი და ზოგადად მგონი ყველა საუბრობს მაგრამ..
- მაგრამ რა? - როგორ დაგვავიწყდა რომ დანილ ლიქოკელი ცოტა შავი ფილოსოფოსია და ყველაფერს არ იჯერებს..
- ეგ რა შუაშიაა - წყენა არ დამალა და ლევანს გახედა.. - ჩვენ ყველანი ადამიანის თვალებში ვხედავთ იმას რასაც გვინდა რომ ვხედავდე. როგორ ღრმადაც არ უნდა ჩაიხედო მის თვალებში , ბოლომდე მაინც ვერ დაინახავ სიმართლეს, უბრალოდ ვერ ამოიცნობ.. იცი რატომ? იმიტომ რომ ვთამაშობთ. მაშინ როცა თვალები არ კაშკაშებენ და სახეზე ღიმილი გაქვს, ვიღაც შემოგხედავს და ეგონება რომ ბედნიერი ხარ, მერე ამას დაგიდასტურებს კიდევაც რომ იცინოდი, და მხოლოდ იმიტომ რომ შენი თვალების სიღრმეს ვერ ჩაწვდება ყველა.. - ხანდახან ჩვენ თითონ ვერ ვწვდებით ჩვენივე ემოციებს, ჩვენივე განცდებს და სხვა რას გაგიგებს. როგორც არ უნდა ამტკიცონ რომ თვალები სულის სარკეა, ასე არაა. თვალებიც მალავენ, თვალებსაც სტკივათ.
- მართალი ხარ, გეთანხმები და მხოლოდ ორმოცდაათი პროცენტით, იმიტომ რომ თუ მოინდომებ ყოველთვის დაინახავ რა აწუხებს..
- საქმეც ეგაა რომ ხანდახან არ ვინდომებთ, ან უბრალოდ არ გვინდა რომ მოვინდომოთ , შენ რატომ ვერ დაინახე ლელას თვალებში ის სიყვარული, მისი სულის ანარეკლი რატომ ვერ დაინახე ლევან? - სათანადოდ არ გინდოდა? სათანადოდ არ იტანჯე? იტანჯე .. მაგრამ მისი სიღრმის გაგებას არ შეეცადე.. მის სულს ვერ ჩახედე ლევან..
- ეგ რა შუაშია...
- თავშია, განა შენ არ მითხარი რომ ნახევრად მეთანხმები? შენ ნახევრად მაინც დაინახე იმ გოგოს სურვილი? ვერა !- იმიტომ რომ ხედავდი იმას რაც შენ გინდოდა რომ დაგენახა და არა იმას რაც მას აწუხებდა..
- მგონი ბევრი დავლიეთ - სიცილით ჩაერთო ირაკლი ძმაკაცების საუბარში და მათკენ მიმავალ სანდროს შეხედაა..
- ოოოოო, სიყვარულის ფილოსოფოსიც მოვიდაა - ხელი მაგრად ჩამოართვა და გვერდით მიისვა..
- ჯერ არ მოვსულვარ უკვე დამცინით - სიცილით გადახედა ნასვამ ბიჭებს სანდრომ და დანიელს მკლავზე მოკიდა ხელი. - მართამ დამირეკა, ტელეფონს არ იღებსო და ნერვიულობდა, ხმა არ გესმოდა?
- არ გამიგიაა ,- მხრები აიჩეჩა და სკამზე ზურგს უკან მიგდებულ ტელეფონს დახედა... - წარმოიდგინე და ლამის ასჯერ დაურეკავს - სიცილი ხორხოცში გადაეზარდა და სკამს მიეყრდნოო. - მგონი შარში ვარ - სანდროს გადახედა და მოკლე ტექსტური შეტყობინება გააგზავნა საყვარელ ქალთან.
- მალე მამა გავხდები - ხმამაღლა და გადაჭრით თქვა სანდრომ და ჭიქა ჰაერში ასწიაა..
- ვააააა, მოგვილოცავს, ზოგი ერთხელ ვერ გამხდარა მამა შენ კიდევ მეორედ ხდები მამაა. მიხარია ძმაო - ირონია არ დაიშურა ლევანმა და ჭიქა ასწია.
- ეს რა იყო ახლა ვის წაკბინე? - დანიელი მაშინვე მიუხვდა და ჭიქა ჭიქაზე მიურტყა..
- საკუთარ თავს, რა გგონია მე შენზე ნორჩი ვარ? - გულიანად გადაიხარხარა და ნუ იბღვირიებიო დანიელს ანიშნა..
- უნდა წავიდე !- გადაჭრით თქვა და ფეხზე წამოდგა.. - სახლში მინდა, უნდა დავისვენო.. უნდა ჩავალაგო ..
- რა წაღმა-უკუღმა ლაპარაკობ ძმაო - ქვემოდან ახედა ფეხზე მდგარ დანიელს ირაკლიმ..
- სულ დამავიწყდა რომ დანიაში მივდივარ და ამდენი რამ მაქვს გასაკეთებელი, თანაც მართამაც არ იცის.
- ოოოო, აი სად მარხია ძაღლის თავი, განა ის რომ დანიაში მიდის, უბრალოდ ის რომ მართა მოენატრა ჩვენს ბიჭს, არადა სულ რაღაცა ერთი თვის წინ ვიღაცა გვიმტკიცებდა არ მიყვარს და მომეშვითო...
- ახლა არ დაიწყო !- წავედი , წავედი, თორემ გული მიგრძნობს ნერვებს მომიშლით - გადაჭრით თქვა და გასასვლელისკენ სწრაფი ნაბიჯით წავიდა..

**
ადიელაში გახვეული ვიჯექი ვერანდაზე და ცხელ ჩაის ვსვამდი... ოდნავ გადაწმენდილ ცას ავხედე და ტანში ერთიანად გამაკანკალა. წვმას გადაეღო მაგრამ ჯერ კიდევ აპირებდა თავიდან წვეთების ჩამოყრას.
ტელეფონის ანთებულ ეკრანს დავხედე და სახეზე ფერი მეცვალა, ფინჯანი მაგიდაზე გადავდე და ვუპასუხე:
- ხო არ გაგაღვიძეთ? - რაც შეეძლო მშვიდად მკითხა და ჩემს პასუხს დაელოდა..
- არა, არ მეძინა კახი მშვიდობაა?- შეშინებულმა დავუბრუნე პასუხი და გავიტრუნე..
- კი, უბრალოდ მინდოდა მეთქვა რომ მე და ნიტა წავკისში ამოვედით ,ექიმმა მირჩია რომ სუფთა ჰაერზე უნდა იყოს, თანაც , ვიცი რომ ძალიან დაგვამცირა მართა, შენც და მეც, მაგრამ ჩემი ცოლია, ჩემი შვილის დედაა. არ მინდა ეს პერიოდი მერე ვინანო. მე არაფერს გთხოვ მართლა, კარგად იცი როგორც მიყვარხარ, როცა საჭიროდ ჩათვლი და მიხვდები რომ მზად ხარ, მაშინ მოდი..
- კარგი კახი, უბრალოდ ჯერ არ შემიძლია. განა იმიტომ რომ არ მენატრება, უბრალოდ არ შემიძლია მისი ტყუილის დავიწყება. მაგრამ ამოვალ..
- ვიცი, შენ ყველაზე ძლიერი ქალი ხარ, ვინც კი შემხვედრია.. მე ხომ ვიცი რამდენჯერ წამოდექი დაცემული მართა, ვიცი რომ ამასაც გადალახავ, უბრალოდ მინდა რომ ცოტა ხნით დედამისის შორს იყოს..
- კარგად მოიქეცი,ასე ჯობია...
- მაშინ დაგემშვიდობები მართა ..- მშვიდად მითხრა და გათიშული ტელეფონი დივანზე მივაგდე.
ნაბიჯების ხმაზე კარისკენ გავიხედე და გულმა მაშინვე გამკრა გიჟივით. კარების ჩარჩოზე მხრით მიყუდებული იდგა დანიელი და მიყურებდა... ტუჩის კუთხე კბილებს შორის დაექცია და დროდადრო ენას ისვამდა. აკრძალულ მეთოდს სიგიჟის ზღვარზე მივყავდი...
ბაგეები ერთმანეთს დავაშორე რომ ცხელი ჰაერისაგან განმეთავისუფლებინა საკუთარი სხეული და მხრებზე დაყრილი თმის ბოლოები თითზე დავიხვიე...
-დღეს ჩვენი ერთად ყოფნის ბოლო დღეა,- გადაჭრით მითხრა და ყურის ბიბილოზე შემახო ენის წვერს...
-რას აკეთებ?რატომ ბოლო? - დამფრთხალი გავიწიე განზე და ვეცადე მის თვალებში ამომეკითხა ჩემგან რა უნდოდა..
-გიმახსოვრებ.- თვალებში ჩამაშტერდა და ჯიქურ გამოიწია ჩემკენ.. - გიმახსოვრებ რომ ჩემმა გონებამ არასოდეს დაკარგოს შენი ვიზუალი...
-რამეს მიპირებ? - სიცილნარევ კითხვა დავუსვი და მზერა ავარიდე..
-ისეთს არაფერს რაც აქამდე არ გამიკეთებიაა...
ბრეტელები მხრებიდან ქვემოთ ნელა გადამიწია . მიუხედავად იმისა რომ სულაც არ მინდოდა მისი ხელების მსხვერპლი გავმხდარიყავი , მაინც ვერ ვახერხებდი მისგან შორს გაწევას, თვალები დავხუჭე, ბაგეები ერთმანეთს ვადავაშორე და გულის რითმის სტაბილურობის შენარჩუნების იმედად დავრჩი... ენით დასველებული ტუჩები მონაცვლებით მეხებოდა ყელზე და ტუჩებზე...
ვგრძნობდი რომ ეს ნამდვილად დასასრული იყო.. დასასრული ჩემი სტაბილურობის და დასაწყისი მისი ბატონობისა ჩემზე... ზურგზე მოთავსებულ შესაკრავს გასახსნელად ცერა თითი ჩააყოლა და ხერხემლის სათითაო მალას ჩაუყვა განზრახ.. ორიენტაცია დავკარგე და ძალის მოსაკრებად მის ძლიერ ხელს წავეპოტინე.... ჩემი სისუსტე მაშინვე სათავისოდ გამიოყენა და ხელში პატარა ბავშვივით ამიტაცა.. კუთხეში მდგარ მაგიდაზე მომათავსა და თამამად შეინარჩუნა ადგილი ჩემს ფეხებს შორის...
მთელი ძალა მოვიკრებე და თვალები ნელა გავახელე.. მისი სურვილისაგან ამღვრეული მზერა საშინელ ცხოველს მაგონებდა და თვალები ნელა-ნელა მიფართოვდებოდა. ახლა ამ წამს ჩემს წინაშე ნამდვილი მხეცი იდგა, რომელიც როგორც ნადავლს ისე დამყურებდა.. ვგრძნობდი რომ შეწინააღმდეგებას აზრი არ ჰქონდა, რადგან ეს თამაში დასაწყისშივე წაგებული მქონდა. მძაფრი მოძრაობით ვგრძნობდი მის ხელებს მკერდზე რომელიც თამამად იწყებდა მოფერებას და სურვილის გასაძლიერებლად კოცნას ამატებდა... სხეული ერთიანად დამისველდა მისი ნესტიანი სუნთქვით . ცერა თითის რბილი ბალიში ვნებიანად დაასველა ჩემს ტუჩებზე დარჩენილი ნერწყვით და მერე თვითონ გადაისვა.. ვგრძნობდი რომ ეს უკვე ზედმეტი იყი, ძალიან ზედმეტი. .. ეს თამაში უკვე წესების გარეშე ხდებოდა.. ამ თამაშში უნდა ჩავრთულიყავი , თორემ გული ვერ გამიძლებდა და გაქცევას დავაპირებდი , მაგრამ აზრი არ ექნებოდა...
ცალი წარბი ზემოთ ავწიე და მისი სურვილის კიდევ უფრო გასაძლიერებლად ენა ტუჩებზე გადავისვი, ამავდროულად გამოფიტული ტუჩებს დავისველე და ვიცოდი რომ ეს სვლა ერთი ორად გააგიჟებდა...
სურვილისაგან აცახცახებულ ხელებს ნელა ვუსვამდი მკერდზე და პერანგის ღილების გახსნაზე გადავედი.. მიხვდა რომ ეს უკვე თანხმობა იყო, სახეზე ირონიული ღიმილი მოედო და ძლიერად მომქაჩა თმაზე.. ტკივილისა და სიამოვნებისაგან ერთიანად ვიყვირე და ჩემს ხმაზე კისერი ნერვიულად გადასწია ჯერ მარჯვნივ და მერე მარცხნივ.
ხელი მკერდზე დამაჭირა და ინსტიქტურად მივყევი მის სურვილს, მაგიდის ზედაპირი ერთიანად იყო უხეშიც და ცივიც, მთელი სხეულით შევკრთი და სასურველი პოზის შესანარჩუნებლად ოდნავ გვერდზე გავიწიე.. ძლიერი ხელები მაშინვე ჩამაფრინდა თეძოებზე და თავისკენ მომქაჩა.. ჩემი კაბის ქვედა ნაწილისაგან ერთიანად გავთავისუფლდი და სიმსუბუქე ვიგრძენი, რბილმა თითებმა ფეხებს შორის ნაზად დაიწყეს ჩემი ფერება და სხეულზე ათი ათასმა სიამოვნების ბუსუსმა ერთიანად იწყეს დინება... საკუთარი ხმის და ემოციის დასახშობად ტუჩები ერთმანეთზე მაგრად დავაჭირე და მაგიდის კიდეებს ხელებით ჩავაფრინდი...
ცოტაც და ვიცოდი რომ ვერ გავუძლები, გული საშუალებას არ მომცემდა ეს სიამოვნება ჩემში ჩამეტია... მოულოდნელად მისი ხელები ჩემი სხეულიდან ერთიანად გაქრა, თვალების გახელის თავი აშკარად არ მქონდა, არ მინდოდა რეალობის დანახვა, ვგრძნობდი რომ ისევ ის პოზიციაზე იდგა, მაგრამ აშკარა იყო, მისი შარვლის უხეში ქსოვილის შეხება მისმა კანის შეხებამ შეცვალა...
ვეცადე სამამდე დამთვალა, მაგრამ ვერ მოვასწარი იმდენად დიდი იყო ეს სიამოვნება. ბაგეები ერთმანეთს დავაშორე და ხმამაღლა დავიწყე კვნესა, ჩემს მიერ გამოცემულმა ხმამ ოხტში მოიყვანა და უფრო მეტად მიმიკრა ზედ..
ცოტაც და ვიცოდი რომ გავგიჟდებოდი.. ცოტაც და უბრალოდ სიამოვნებისაგან საკუთარი თავის კონტროლს დავკარგავდი.. ცოტაც და ასე მეგონა ჩემი წვრილი ხლები მაგიდას კუთხეებს ჩატეხავდა... ჩემს ხმას მისი ოხვრა ემატებოდა ზემოდან, რაც უფრო მეტად აღვიძებდა ჩემში აქამდე დაძინებულ რომელიღაცა პატარა ცხოველს და მასში არსებულ დამპყრობელს უფრო მეტ ენერგიას სძენდა...
არ ვიცი რამდენ ხანს გრძელდებოდა ეს სიგიჟე.. ფაქტი ერთი იყო არც ერთს არ გვადარდებდა დრო და ადგილი... ორივე მხოლოდ სიამოვნების მწვერვალზე ვიყავით და დაქანცულები ერთმანეთს დამშვიდების საშუალებას ვაძლევდით. თბილი ხელები მკლავებზე მომკიდა და , მხოლოდ მაშინ მოვახერხე თვალების გახელა როცა რაღაცა ძალამ თავისკენ მოქაჩა, მკერდზე მიმიკრა და თავზე მაკოცა... სახეზე ბედნირების ღიმილი მქონდა. აშკარაა ასეთი ღამეები ყოველთვის არ მექნებოდა.. ეს ღამე რაღაცა საოცარი იყო როგორც დანიელმა თქვა და ამით აშკარად თავი დამამახსოვრა.. მთელი ძალით ვეკვროდი შიშველ მკერდზე დროდადრო ცხელ კოცნას ვუტოვებდი და მისი გაგიჟებული გულის ძგერას გამალებით ვითვლიდი..
ეს კაცი საშინლად მიზიდავდა... ჩვენს შორის არსებული ქიმია , იმდენად ძლიერი იყო, სხვა არავინ და არაფერი მჭირდებოდა, მხოლოდ ის და მისი კანის სურნელი საკმარისი იყო ჩემი მომდევნო ბედნიერი დღისათის.. სრულიად საკმარისი იყო მისი თვალების დანახვა და ჩემს ბაგეებზე მიდი ღვინისფერი ტუჩების შეხების კვლი...
- შენს ტუჩებს ჩემი კოცნის ფერი აქვს- ყურჩი გარკვევით მიჩურჩულა და ყელზე მორიგი სიწითლის კვალი დამიტოვა.
**
შემოდგომა იდგა. მიუხედავად თავსხმა წვიმებისა მზეს ჯერ კიდევ არ დაეკარგა თავისი ძალა.. ეზოში ყავის ფინჯნით ხელში იჯდა ანდრია და ნიას უმზერდა, მის ფიქრებში გარკვევას ცდილობდა.. მერე მის მზერას თავის მზერას აყოლებდა და ორივე მზერა ერთ წერტილში იკვეთებოდა...
ირონიულად გაიცინა და ყავა მოსვა.. ბოლოს როდის იყო ასეთი ბედნიერი არ ახსოვდა.. ბოლოს როდის იჯდა ასე დის გვერდით და ასეთ სიმშვიდეს როდის გრძნობდა არ იცოდა.. ალბათ ბავშობის მერე ასე კარგად არ უგრძვნია თავი... სიყვარულმა მისი ცხოვრება ისე საშინლად შეცვალა რომ საკუთარ თავს ფიცი მისცა რომ არასოდეს ,არავის არ შეიყვარებდა..
აივანზე მდგარ მამას გაბრაზებული მზერა ესროლა და ნიას მიუტრიალდა..
- რაზე ფიქრობ?- ამდენი ხანია გიყურებ და ერთ საწყალ ყვავილს ხარ მიშტერებული...
- შეყვარებული ვარ !- იმდენად მოულოდნელად თქვა თავადაც არ ეგონა და გაუკვირდა..
- მერე მაგას რა ჯობია? ოცდაშვიდი წლის ხარ გოგო, შეყვარებული რომ არ იყო ეგ უფრო გამიკვირდებოდა..
- მეშინია. გულახდილად რომ გითხრა ძალიან მეშინია ანდრია. მე სიყვარული ყოველთვის ბედნიერებასთან ასოცირებული გრძნობა მეგონა. მისგან მხოლოდ სითბოს და სიხარულის მიღება მინდოდა სულ. მაგრამ ახლა ვხვდები რომ ასე არააა. იმდენად ძლიერია ეს გრძნობა, ჩვენზე ადამიანებზე მაღლა მდგომია რომ ერთიანად გვანგრევს. რაღაც ტკივილისაკენ მიგვათრევს, და მერე ამ ტკივილის დასავიწყებლად ვკარგავთ წლებს.
- შენ ახლა ერთი მხრიდან უყურებ. მოდი ასე ვთქვათ სიყვარულს ყველაფერი აქვს, დაახლოვებით საჭმელს რომ აკეთებ და შიგნით სხვადასხვა ინგრედიენტებს ყრი ასეა.. სიყვარულსაც აქვს თავისი ინგრედიენტები. შენ მარტო კარგის დანახვა გინდა? გინდა რომ მარტო ბედნიერება მოგიტანოს? შეუძლებელია, როგორც არ უნდა გიყვარდეთ ერთმანეთი, მსგავსი რამე არასოდეს მოხდება ნია.. ორ განსხვავებულ ადამანს როცა ერთმანეთის მიმართ ლტოლვა უჩნდება ისინი ერთ ხაზზე დგანან, იცი რატომ? იმიტომ რომ მათი სურვილი ვნებით იმართება.მაგრამ როგორც კი სიყვარული ერევა საქმეში, როგორც კი ვნების გვერდით სიყვარული დგება იცი რა ხდება? როგორც პლანეტები დედამისი გარშემო ასე იწყებენ ადამიანების ბრუნვას, ხან შენ მიდიხარ წინ და ის უკან მოგყვება და ხანაც პირიქით. მარტო კარგს ნუ ეძებ.
- ხო მაგრამ...
- არავითარი მაგრამ. დამისახელე ერთი მწერლის მიერ შექმნილი რომანი რომელშიც მარტო სიყვარულია... ვერ მონახავ, იმიტომ რომ სიყვარულს თავისი ეკლები აქვს, ყველაზე დიდი ეკალი ეჭვიანობაა. ეჭვიანობა კი უკვე მინუსია... ადამიანი როცა გიყვარს , გიყვარს და მორჩა... რატომ ზიხარ და ფიქრობ იმაზე რომ სიყვარული გატკენს.. ასე რატომ გეშინია. გატკენს და გატკინოს. გაგახარებს და მაგას რა ჯობია. გატირებს და უნდა გატიროს კიდევაც. მაგრამ წინასწარ ნუ გათვლი რომ შენი ეს სიყვარული მხოლოდ მძიმე ფერებში იქნება გადაწყვეტილი..
- ასე არ ვფიქრობდი, მაგრამ , ნახე შენ გიყვარდა, ძალიან გიყვარდა და სადამდე მიხვედი... ნახე ტატა და დანიელი.. ტატას დღემდე სიგიჟემდ უყვარს დანიელი მაგრამ დანიელს ასე სიგიჟემდე მართა შეუყვარდა და ტატამ მისი დასხმარება გადაწყვიტა.. ესაა სიყვარული? ეს რა სიყვარულია თუკი ასე გვტკივა და საყვარელი ადამიანი ჩვენს გვერდით არ იქნება ანდრია...
- სიყვარულიააა. სწორედაც რომ ეგაა სიყვარული გოგო. მის გამო რომ დათმობაზე მიდიხარ, იმდენად წრფელი გულით გიყვარს რომ მზად ხარ მისთვის შენივე ხელით ააგო ახალი სიყვარულის კოშკი, და გზაზე გადაღობილი ყველა ჩატეხლი ხიდი შენივე ხელით გაუმრთელო..
- ხო მაგრამ ეს ტკივილიააა. ამ დროს სიყვარულს ტკივილი ცვლის..
- შეიძლება, ამ დროს უფრო მეტი ტკივილია ვიდრე სიყვარული, მაგრამ მე ვერ შევძელი. უბრალოდ მისი მარტივად გაშვება ვერ მოვახერხე და ამ დროს იცი რა მოხდა? მე დავზარალდი, ყველაირად მხოლოდ მე დავზარალდი, მან ჩემს გარეშეც მოიწყო ცხოვრება ნია. ის ჩემს გარეშეც ბედნიერია. ახლა ვხვდები რომ დავაშავე. ადამიანების მიმართ სხვანაირად ვიყავი განწყობილი. მას მერე რაც მეც შენსავით ვფიქრობდი , ჩემივე ფიქრმა და ამ ჩაბუდებულმა ბოღმამ გამაბოროტა, და ბოღმას ვისზე ვანთხევდი? ადამიანზე რომელიც არაფერში იყო დამნაშავე, მას ვადანაშაულდებდი მთელი ეს წელიწადი რომ არ დამეხმარა..
- ნეტავ გვცოდნოდა და..
- სულ ერთია.. რაც იყო იყო.. რაც მოხდა მოხდა, იმას აღარაფერი ეშველება... მთავარია რომ ახლა ასე აღარ ვფიქრობ, ახლა ვცდილობ რომ ადამიანებს გავუგო...
- მაგრამ კიდევ რომ შეგიყვარდეს? - მოულოდნელმა კითხვამ დააბნია და გაიღიმა..
- საკუთარ თავს პირობა მივეცი რომ არასოდეს შემიყვარდება არავინ, მაგრამ თკი ვინმემ მოახერხა ჩემი გულის კარებს თავიდან გახსნა მაშინ მზად ვიქნები...ახლა კი დროა რომ შენ გაუხსნა შენი გულის კარები იმ ადამიანს რომელიც გიყვარს..
- მეშინია ანდრია, რომ ვერ გამიგებენ.. ყველაზე მეტად დანიელის რეაქციის მეშინია..
- საიდან მოიტანე ეგ სისულელე, დანიელს ყველაზე მეტად უყვარხარ გოგო.
- შვილი ჰყავს.. მას შვილი ყავს.
- მერე რა? შვილი პრობლემააა?
- არ ვიცი, პრობლემაა თუ არ არის პრობლემა, მაგრამ მართლა მეშინია.. მამას გამოხტომების, მორიგი ჩხუბის და კამათის. მერე დანიელთან საუბრის, ისე მთრგუნავს ეს ყველაფერი სახლიდან გაქცევა მინდება. გადაკარგვა მინდება ყველასგან..
- პრობლემას შენ ქმნი ახლა, მანდ საპრობლემო არაფერია. დანიელი როგორც ჩამოვა დაელაპარაკე. მერე გაგვაცანი შენი სატრფო და მოვახერხებთ რამეს, თუ არ მოგვეწონება ერთ-ორს წავადებთ დ, ძმები დაგიცავენ - იმდენად დამაჯერებლად თქვა რომ თავადაც კი დაეჯერა.
- ანდრია !
- ვიხუმრე გოგო - სიცილით უთხრა და დას ხელი შემოხვია მხარზე.
**
სამზარეულოში ფუსფუსებდა ბაბე და მართაზე ფიქრები არ შორდებოდა. ელოდებოდა როდის შემოაღებდნენ კარს რძალი და შვილი , რომ მათთვის სიმართლე სახეში მიეხალა და ეთქვა რასაც ფიქრობდა.. დიდი ხნის ლოდინი არ დასჭირვებია, მისაღებში შესულებს უკან მიჰყვა და მათ წინ გაჩერდა.. მიხვდა ალექსანდრე რომ რაღაც წესრიში არ ყო, დედის მკაცრი მზერა არ გამოპარვია, ეს მზერა კარგად ახსოვდა მუდმ, იცოდა ახლა მორიგი ქარიშხალი უნდა დატყდომოდა თავს.. გამწარებულმა ახედა შვილს ბაბემ..
- ეს ქალი, რომელსაც შენს ცოლს ეძახი, არასოდეს გამოირჩეოდა დიდი სიყვარულით შვილის მიმართ, მაგრამ შენ რამ დაგაბრმავა ასე ამხელა კაცი? - გაბრაზებულმა უთხრა შვილს და სავარძელში ჩაეშვა..
- რაზე ლაპარაკობ დედა?
- რაზე ლაპარაკობს დედა? აქ მობრძანებულ მეორე გაიძვერას რომ ლამის ყველაფერზე დათანხმდი მაგაზე, მოვისმინე, ჩემი ორივე ყურით მოვისმინე, როგორ აღიარა ამ ქალმა სიმართლე.. - კარგი, ეს დედად არ ვარგა. შენ სულ არ შეგრჩა შვილის მიმართ სიყვრული? ასეთი რა დაგიშავათ ამ გოგომ რომ ასე გაიმეტეთ?
- ყველაფერი წარსულიაა.. არ ვიცოდი, არ ვიცოდი დედა.
- და ახლა რომ გაიგე, რამე შეცვალე? მიხვედი მართასთან? დაურეკე მაინც?
- რა ვუთხრა რომ მივიდე? მამაშენმა არ იცოდა და ისიც მოატყუეს და ახლა მოვედი-თქო? გგონია რომ დამიჯერებს.
- გეცადაა - ხმამაღლა უყვირა შვილს და ფეხზე წამოდგა.. შენ გეცადააა. ის შენი შვილია. ბოლოს როდის გაგახსენდა რომ ორი შვილი გყავს? გახსოვთ საერთოდ რომ ეს გოგო თქვენი შვილია?
- ის გოგო შენ გაზარდე , და შენ პირველმა აქციე ზურგი საყვარელო დედამთილო და ახლა რა პრეტენზიებით გამოდიხარ ვერ გავიგე , განა შენი ზურგის ქცევა ყველზე მეტად არ ეტკინა მართას? დიახ ჩემი შვილია, მე გავაჩინე, მაგრამ როგორც შენ ამბობ მარტო გაჩენა ხომ არაა. ხოდა შენ რატომ არ დაუდექი გვერდით მის ამხელა სიყვარულს?
- გაჩუმდი .. მე შენს ადგილას ძალიან შემრცხვებოდა რომ ასეთი დედა ვარ, რომ საერთოდ დედა მქვია.. შენ მარტო ნიტა შიყვარე, მაგრამ ხომ ხედავ ნიტამაც კი შენგან გაქცევა გადაწყვიტა, იცი რატომ? ცხოვრება ორივე შვილს დაუნგრიე. ისინი ახალგზარდები არიან ერთმანეთს აპატიებენ, მე ისედაც არ დამრჩენია დიდი ხნის სიცოცხლე და აი შენ კიდევ დარჩები ასე მარტო, მარტო შენი გამოშტერებული ქმრის ამარა და ინანებ , ძალიან ინანებ რომ შვილებს ასე მოექეცი..
- შენი სისულელეების მოსმენას არ ვაპირებ.. შენს ასაკს ვცემ პატივს და არ შეგეკამათები..
- არადა, სულაც არ მიკვირს, უბრალოდ ისეთი მწირი აზროვნება გაქვს, ვერ შემეკამათები... აი იმ ვაჟბატონთან კიდევ თავად წავალ , მივახლი ყველაფერს პირში რომ მამა კი არა ნაგავიააა. და მერე ვნახოთ ვინ გაბედავს ჩემი გოგოს ბედნიერებას წინ აღუდგეს, მერე ვნახოთ ..
- დედა არ გინდა, უარესი პრობლემები გვექნება, ნიკოლოზი ამას ასე არ დატოვებს, ჩვენ თ არა მართას შეუქმნის პრობლემებს.
- კიდევ გავჩუმდეთ? შენმა ცოლმა იმ ფულით იგრიალა მანქანა იყიდა და კიდევ გავჩუმდეთ?
- აბა ფული საიდან დავუბრუნო? - აღშფოთება აღმოხდა ლექსოს და დედას მხარზე ხელი დაადო..
- შენმა ცოლმა დაუბრუნოს, კიდევ ექნება გადამალული სადმე..
- მუთაქაში ბაბეე, მუთაქაში მაქვს...
- მუთაქაში არა მაგრამ , ბანკში ნამდვილად გექნება ვინმეს სახელზე შენნაირ გაიძვერა ქალებს კარგად ვიცნობ..
- როგორც ჩანს კარგად არ იცნობ თორემ მიხვდებოდი რომ ჩემს მახეში გაები და ახლა აქ კი არა მართასთან იქნებოდი შენს საყვარელ სახლში..
- შენ არ დაივიწყო რომ ეს სახლიც ჩემია და ის სახლიც ჩემი რძალო. მე შენს ადგილას სახლს ვიყიდდი , იქნებ ხვალ დედამთილმა სახლიდან გაგისროლოს , მაინც მანქანაში რომ არ მოგიწიოს ღამის გათევა.
- მემუქრები? - დოინჯი შემოიყარა და დედამთილს წინ დაუდგა..
- გაფრთხილებ, მუქარა ჩემი საქმე არაა.
გადაჭრით უთხრა და ოთახიდან ისევ სამზარეულოს დაუბრუნდა..
საკუთარ თავზე ბრაზობდა, ფიქრები არ ასვნებდა რომ ასე მიატოვა გოგო რომელიც საკუთარი ხელებით გამოძერწა. იმდენი შრომა და სიყვარული ჩადო მასში, ის ყველაზე საყვარელი საფიცავი იყო მისთვის და ახლა ტკივილით გული ეთუთქებოდა რომ, ეს გოგო ეულად დატოვა, სხვების ტყუილის მსხვერპლი გახდა, სხვებს დაუჯერა. მისი ცრემლები და დახმარების თხოვნა არ გაითვალისწინა და ზურგი აქცია...
ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მოიწმინდა და ტელეფონი მოიმარჯვა, ახლა როგორც არასოდეს ისე უნდოდა მართას ხმის გაგონება, მაგრამ სადღაც გულის სიღრმეში ეშინოდა რომ არ უპასუხებდა, რომ მისი ხმის გაგონება არ მოუნდებოდა.. ეშინოდა რომ გოგო რომელიც საკუთარ სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა, ზურგს აქცევდა..
- ბაბე? - გაოცებულმა ვუპასუხე ზარს და გულმა მაშინვე დამიწყო გამალებით ძგერა, ხო კარგად ხარ, რამე ხდება?
- კარგად ვარ ბებია, შენი ხმა მინდოდა გამეგო და დაგირეკე.. ცუდ დროს ხომ არ გირეკავ?
- არა, მცალია..
- მართა..- რაც შეეძლო მშვიდად დაუძახა და შეყოვნდა..
- გისმენ ბებო..
- შენი ნახვა მინდა, ბებოს მოენატრე...
- მეც მომენატრე ბე.. ერთ საათში ვიქნები სახლში და მოდი გინდა? მე მოვიდოდი მაგრამ მაგათი ნახვის სურვილი არ მაქვს..
- მოვალ. და იცი რას მოგიტან? შენს საყვარელ პეროგს აცხობს ახლა ბაბე..
- აუ რა მაგარიააა. მოდი მოდი და წამომიღე, მეც წავალ ახლა სახლისკენ და დაგიცდი...- სიხარულით ვუთხარი , უეცრად გაიღვიძა ჩემში პატარა მართამ. რომელსაც ყოველ დილით ახვედრებდა ბაბე პეროგს, და მეც გემრიელად ვჭამდი ისე რომ არ მბეზრდებოდა.. ვჭამდი ისე თითქოს აქამდე არ მქონდა გასინჯული ეს პეროგი და ყოველ ჯერზე მეჩვენებოდა რომ უფრო და უფრო გემრიელი იყო ბაბეს პეროგი.
ერთი საათის მერე, ორივე მაგიდის გარშემო ვისხედით და უხმოდ მივირთმევდთ ჩაის და პეროგს.. მის თვალებში იმხელა სევდას ვხედავდი, თვალები ცრემლით მევსებოდა და ლუკმის გადაყლაპვას ძლივს ვახერხებდი..
- საქმეები როგორ მიდის?- შორიან მომიარა ბაბემ და მივხვდი რისი კითხვაც უნდოდა..
- კარგად ბებო.ამასწინათ ერთი გოგო მოვიდა ბავშვი მოიყვანა ,მაგრამ მეორე დღეს მოვიდა და უკან წაიყვანა, გამიხარდა რომ დედამ ვერ დატოვა ეს ბავშვი, ისეთი საყვარელი და ლამაზი იყო, სულ პაწაწინა...
- რას ვიზამთ ბებო, ასეთია ცხოვრება ზოგისთვის ეკლითაა ნაფენი და ზოგისთის ვარდის ფურცლით .. - დანიელთან რა ხდება? - ბოლოს მაინც იკითხა და ნახევარ სახეზე ჩაის ფინჯანი აიფარა..
- ყველაფერი კარგადაა. დანიაში წავიდა , ერთ კვირაში ჩამოვა ..
- არ გინდა ამაზე ლაპარაკი ჩემთან?
- ბაბე არ ვიცი რა გინდა რომ გითხრა.. ძალიან ბედნიერი ვარ, იმდენად ბედნიერი რომ არ მეჯრება მე თავად .. გახსოვს რამოდენიმე თვის წინ მითხარი ადამიანებს შორის ქიმია არსებობსო, არ ვიცი ეს რა ძალა, მისკენ მთელი ძალით მექაჩება რაღაცა ამოუხსნელი ძალა. როცა ჩემს გვერდით არაა, საოცრად მარტო ვარ. მისით ვივსები, მისით ვარ მარტო ბედნიერი..
- ვიცოდი, როგორც კი მასზე მომიყევი მაშინვე ვიცოდი რომ ეს ურთიერთობა სიგიჟე იქნებოდა მართა. ამიტომ გაფრთხილებდი, მაგრამ ჩემი გოგო სიგიჟეებს არ უშინდება, ჩემი გოგო თავით გადაეშვა ამ სიგიჟეში და ის საწყალი ბიჭიც გადაიყოლა - სიცილით მითხრა და ხელზე მაკოცა..
- კარგი რააა ბაბე.. მე რა გადავიყოლე, თავად გადმომყვა -სიცილით ვუთხარი და გვერდზე გავიხედე...
- ასე ძალიან როგორ გამიუცხოვდი ბებო, დანანებით მითხრა და ფეხზე წამოდგა, ჩემი ბრალია, შენ არ გადანაშაულებ არაფერში. უბრალოდ აქამდე რომ მივედით ამას ვერ ვუძლებ, მე გაგზარდე, ამ ხელებზე მეწმინე- ამ ხელებით გეფერებოდი და ახლა, ისე უცხოები ვართ , შენს გულის ნადებს და შენს ფიქრებს ვერც კი მანდობ..
- უბრალოდ დავიღალე, რომ დანიელის გამოჩენის დღიდან ყველა წინააღმდეგია და სულ ესაა. მე კიდევ მის გარეშე უბრალოდ ვერ ვიქნები, ხანდახან მგონია რომ რაღაც მაგიური ძალა მიზიდავს , რაღაც აქვს ამ ბიჭს ისეთი რის გარეშეც ვერ ვსუნთქავ..
- ეგ სიყვარულია - თბილი ხმით მითხრა და თავზე მაკოცა.. - ეგ რაც ერთმანეთთან ასე გიზიდავთ ეს სიყვარულია. იშვიათი განცდითაა სავსე თქვენი სიყვარული და ვერავინ შეძლებთ თქვენს დაშორებას. უბრალოდ თქვენი ეს მიზიდულობა, თქვენს შორის არსებული ეს ქიმია იმდენად ძლიერია ამას ვერავინ დაშლის მართა. როგორც არ უნდა ეცადოს ხალხმა დღე და ღამე ერთმანეთს არ დაშორდება, არც მთვარის ამოსვლა და ჩასვლა შეიცვლება. არის რაღაცეები ბუნებაში რაც შეუცვლელია, რასაც ვერანაირი ძალა ვერ ერევა და ვერ აჩოქებს, თქვენც ასე ხართ - დაიმახსოვრე, რაც არ უნდა მოხდეს, რაც არ უნდა იყოს- არასოდეს არავის მისცე უფლება თქვენს შორის არსებული ეს ჯაჭვი გაარღვიოს.