ბორტგამცილებლის ხელის შეხებაზე თვალები გაახილა და გაუღიმა. მიხვდა რომ უკვე აეროპორტში იყო. უკვე რამოდენიმე საათიც და ისევ ჩაიკრავდა მართას გულში, მისი თმების სურნელს ხარბად შეიყნოსავდა და ეს საკმარისი იქნებოდა მშვიდი ძილისთვის.. გადაღლილი გავიდა აეროპორტის შენობიდან და ყვავილებით ხელში მდგარ ლევანს გაუღიმა.
- ისე მომენატრე ფისო , ყვავილები მოგიტანე..
- ლევან, რას მაიმუნობ ამხელა ბიჭი- სიცილით უთხრა და ძმაკაცს ხელი შემოხვია..
- მომეცი ეგ ჩანთა, რა სახე გაქვს, დაიღალე? - ეს ყვავილები შენი კი არაა მართლა, მართასთვის გიყიდე..
- ძმა ხარ . მაგრად დავიღალე. მგონი არც ერთი მშენებლობა არ დამატოვებინეს ეს სამი დღე მაგრად მიხმარეს - ძლივს ამოღერღა და მანქანის საბარგულში ჩემოდანი კი არ ჩადო ჩაახეთქა. - მაგრად მეძინება, ძმაკაცს გადახედა და გაუღიმა..
- სად მიგიყვანო?
- ჩემს საიდუმლო ბუდეში, - ჩუმად ჩაილაპარაკა და ტელეფონს დახედა.. უკვე შუაღამე იდგა. ოთხი საათი იყო... გარეთ კი მანქანების სიარული არ წყდებოდა.
ოცდამეხუთე სართულზე , მხოლოდ მაშინ მიდიოდა დანიელი როცა ყველასგან და ყველაფრისგან დასვენება უნდოდა, როცა საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა სჭირდებოდა და საკუთარ ფიქრებში გარკვევა უნდოდა. ახლა კი მხოლოდ ძილი და შხაპის მიღება ყველაფერს ერჩივნა..
მიმღებში მდგარმა გოგონამ უმალ იცნო დანიელი და აქამდე ძილშეპარული თვალები გვარიანად გაახილა..
- საღამო მშვიდობის ბატონო დანიელ
- საღამო მშვიდობის - ძლივს ჩაილაპარაკა და მაგიდას იდაყვებით დაეყრდნო.
- რაიმე გინდათ? - დამფრთხალმა უთხრა და დანიელს მზერა აარიდა.
- მინდა, ძალიან , ძალიან დაღლილი ვარ, მხოლოდ ის მინდა რომ ვინმემ რაიმე მსუბუქი საუზმე ამომიტანოს და მერე არავინ შემაწუხოს, ვინც გინდა დარეკოს ან მიკითხოს აქ არ ვარ..
- კარგით, კი მაგრამ ბატონო დანიელ, სულ დამავიწყდა თქმა.. თქვენს სახლში , ანუ თქვენს ოთახში, თქვენი და არის დილიდან.
- ჩემი და? - ძილიდან ერთიანად გამოერკვია და გოგონას მკერდზე დახედა.. - ნინო, დარწმუნებული ხარ , რომ ჩემი დაა? გასაღები თქვენ მიეცით?
- არა მე არა, დილის სმენის გოგონამ, მაგრამ დამიბარა და მითხრა რომ იქ თქვენი დაა და ითხოვა რომ არავინ შეაწუხოს..
- გასაგებია, ჩემი დაც ითხოვს რომ არავინ შეაწუხოს. კარგი პრობლემა არაა- ორაზროვნად ჩაილაპარაკა და ლივტისკენ წავიდა.. ჯერ კიდევ გაურკვევლობაში მყოფმა გახსნა კარები და ჩემოდანი კართან დადო.. აშკარა იყო სახლში სიბლენე და გამეფებული სიჩუმე ერთმანეთს საოცრად ერწყმოდა.. მგზავრობისაგან დაკუჭული მაისური გაიძრო და საძინებლისკენ აიღო გეზი...
კარგა ხანს იდგა გახევებული ერთ ადგილას, საკუთარ თვალებს არ უჯერებდა, უფრო სწორად ვერ უჯერებდა რომ მის საწოლში, მის დას ვიღაცა მამაკაცთან ერთად ეძინა. მხოლდო ახლა გაიაზრა რომ და რომელიც ასე ძალიან უყვარდა და ასე ძალიან სწამდა, ასე მარტივად ატყუებდა დანიელს, ასე მარტივად შეეძლო მისთვის სახეში ეყურებინა და არაფერი ეთქვა...
სახეზე გაბრაზებამ გადაუარა და ბედნიერების ტაში შემოჰკრა.
- დანიელ???- სასოწრაკვეთილმა დაიძახა ნიამ და შიშველ მკერდზე ვარდის ფურცლებით მოფენილი საბანი აიფარა... - როდის მოხვედი?
- როდის მოვედი? დარწმუნებული ხარ რომ ეს ის კითხვაა რაც შენ უნდა მკითხო?
- მისმინე, აგიხსნი..
- რას ამიხსნი, რაღაა აქ ასახსნელი?- რა უნდა ამიხსნა გოგო? - გამწარებულმა იყვირა და მთელი ძალით დაჰკრა ფეხი კარადას..
- დანიელ..
- რა დანიელ?? რა დანიელ, ნია???? რა უნდა მითხრა, „ეს ის არაა რაც შენ გგონია?“- თავი კინოს მსახიობი გგონია? - ჩაიცვით და გამოდით, ორივე !- გაბრაზებულმა თქვა და საძინებლის კარი მთელი ძალით მიაჯახუნა.
ვერანდაზე იჯდა და ატკიებულ თავზე ხელებს მთელი ძალით იჭერდა თავდახრილი გამოვიდა ნია საძინებლიდან და უკან მასზე თავით მაღალი უჩა მოყვებოდა.. ფრთხილად შეახო ხელი ძმას ნიამ და გვერდით მდგარ სკამზე ჩამოჯდა.. გაბრაზებული მზერა შეავლო მამაკაცს დანიელმა და მაშინვე დას მიუტრიალდა.
- გისმენ, მიდი ახსენი , ხო მეუბნებოდი აგიხსნიო, ამიხსენი ნია, ამიხსენი, ჩემს სახლში, ჩემს საწოლში ..
- იქნებ ნიას გარეშე გველაპარაკა - საუბარში ჩაერია უჩა და დანიელის წინ გაჩერდა.. - მარტოებს გველაპარაკა .
- ვილაპარაკოთ , მე არსად მეჩქარება, უკვე აღარსად მეჩქარება ნერვიულად მოისრისა შუბლი დანიელმა და სკამზე ანიშნა დაჯექიო..- შენ წადი კარები გახსენი, წეღან საჭმლის ამოტანა ვთხოვე - ნიასკენ არც გაუხედავს ისე უთხრა და ცივი წყლით სავსე ჭიქა მიიყუდა..
ყავამ ცოტა გონს მოიყვანა.. თვალებიდან გამოიხედა და ჯერ კიდევ გაბრაზებულმა გახედა დას. სკამის ზურგს მთელი ძალით მიეყრდნო, როგორც სჩვევია ხელები გულზე გადაიჯვარედინა და ინტერესით შეხედა უჩას, რომელიც აქამდე დუმდა და სიტყვებისათვის თავის მოყრას ვერ ახერხებდა..
- მოკლედ, ბევრს არ ვილაპარაკებ დანიელ. შენი და მიყვარს. ეს ერთადერთია რაც მინდა რომ იცოდე..
- მეტი არაფერი არ უნდა ვიცოდე? - ის რომ გიყვარს ეს საკმარისია? და ის რომ ჩემს სახლში რომანტიულ ღამეებს იწყობთ ეს არ უნდა ვიცოდე..- სიმწრისგან ფეხზე წამოხტა და საკუთარი ემოციების შესაკავებლად აივანზე გავიდა..
- მე და ნია ერთად ვსწავლობით - თამამად დაიწყო უჩამ და დანიელს გვერდით დაუდგა..- მერე ჩვენი გზები გაიყარა, ერთმანეთს დავშორდით. ორი წლის წინათ ცოლი მოვიყვანე, მაგრამ არც აქ გამიმართლა, ჩემი ცოლი მშობიარობას გადაყვა, სახსოვრად პატარა გოგო დამიტოვა , თვითონ კი... - ნერვიულად მოისრისა კისერი და დანიელს შეხედა..
- შვილი გყავს?- ჯერ კიდევ შოკში მყოფმა ჰკითხა და კარშ მდგარ ნიას გახედა..
- კი ერთი წლის ნინა- სულ პატარააა, მე ვიყავი მისთვის აქამდე დედაც და მამაც, მაგრამ ახლა რაც ნიაც გამოჩნდა ისევ ჩემს ცხოვრებაში ეს რამოდენიმე თვეა ასე მგონია რომ თავიდან დავიბადე.. ვიცი რომ გაბრაზებული ხარ, მე რომ და მყავდეს და ასე მენახა მეც ძალიან გავბრაზდებოდი, არაფერში გამტყუნებ დანიელ. შენთან ლაპარაკი გვინდოდა მაგრამ ნიას ეშინოდა..
- მაინც რისი? - მისკენ წავიდა და თვალებში ჩახედა.. - მაინც რისი გეშინოდა, ოდესმე ყოფილა რამე რომ ვერ გამეგო, რამე გითქვამს და არ დაგხმარებივარ? თუ რისი გეშინოდა?
- იმის რომ ვერ გაიგებდი ჩემს სიყვარულს.. მეშინოდა რომ ბავშვის შესახებ თუ გაიგებდი გვერდში არ დამიდგებოდი...
- აქამდე, ნია, ამ დღემდე მეგონა რომ შენ ყველაზე კარგად მიცნობდი, მაგრამ შენ საერთოდ არ იცნობ შენს ძმას თურმე.. - მე ბავშვის წინააღმდეგი არასოდეს ვიქნებოდი და არც ახლა ვარ - მაგრად დაჰკრა ხელი უჩას დანიელმა და ეცადა სახიდან ტკივილი გაექრო, მერე როცა ყველაფერი დინების მიმართულებით დაიწყებს სვლას, მოიყვანე და გამაცანი შენი ნინა..
- დანიელ...
- დავიღალე ნია, უბრალოდ დავიღალე დასვენება მინდა - ისე უთხრა ზედ არ შეუხედავს და ოთახიდან ორივეს გაეცალაა.
ტანსაცმლიანი გადაწვა საწოლზე და ისე როგორც ბავშობაში ხელები ბალიშის ქვეშ შეაცურა.. ახლა ძილი ყველაფერს ერჩივნა მაგრამ ტკივილი , დის მიერ მიყენებული ტკივილი იმაზე მეტად მტკივნეული იყო ვიდრე ამას თავად გრძნობდა , ვიდრე ეს წარმოედგინა.
ყოველთვის ყველასგან ელოდა რაღაცა დარტყმას და ნიასგან არა..
გული არა უბრალოდ სხეულშ შიგნით რაღაცა სტკიოდა, რაღაცა სჭამდა და ამ რაღაცას ტყუილი ერქვა..
მთელი ცხოვრება ტყუილიდან ტყუილს ეჯახებოდა სახით , როცა ეგონა რომ ყველაფერი გამოსწორდა ყველაფერი დალაგდა და თავისი ადგილი მიუჩნა, მაშინ, სწორედ მაშინ ვიღაცა ისეთი ძალით არტყავდა ზურგში დანას რომ დიდხანს ვერ ახერხებდა ფეხზე წამოდგომას.
სახე ბალიშებს შორის ჩამალა და თავი მოიმძინარა.. ოთახში შესულ ნიას მალულად გახედა და მაშინვე ბავშურად დაიწყო მისი მოტყუებდა
- ვიცი რომ ძალიან გატკინე გული დანო- სლუკუნით უთხრა და თავზე ნელა გადაუსვა ხელი. - მე თუ არა ვინ იცის რომ საშინლად გაწყენინე. რომ იცოდე როგორ ვნანობ რომ აქამდე არ გითხარი სიმართლე. არ ვიცი რატომ მეგონა რომ ვერ გამიგებდი, რომ მეჩხუბებოდი, რომ უბრალოდ ჩემს მხარეს არ დაიჭერდი, ძალიან ვნანობ რომ ასე მოვიქეცი, მაგრამ ახლა ვერაფერს გამოვასწორებ გარდა იმისა რომ გითხრა როგორ მიყვარხარ. - მაპატიე ძალიან გთხოვ - ტირილისაგან დაბერილი ტუჩები შეახო ძმას ლოყაზე და გვერდით დაუწვა.

**
სავარძელში იჯდა დანიელი და თვლებით მოოჭვილ პატარა ბოთლს ხელში ატრიალებდა. გაახსენდა შარშან ეგვიპტეში წასულმა როგორ აღმოაჩინა ერთი ძველი მაღაზია , სადაც საკმაოდ ხანში შესული მამაკაცი მუშაობდა, სწორედ ის მამაკაცი დაეხმარა რომ მისთვის შესაფერისი სუნამო შეეზავებინა. დღემდე არ იცოდა რა სურნელები აურია ერთმანეთში მაგრამ, საოცარი სუნი ჰქონდა, მის კანს ისე ღრმად უჯდებოდა ერთი წვეთიც კი, დიდხანს თავადვე იღებდა სიამოვნებას დანიელი..
ოთახში შესვლის ხმა არ გაუგია, მხარზე ხელის შეხებაზე აატრიალა სახე და მართას დანახვაზე სახეზე ღიმილი მოედო. ბოთლი მაგიდაზე დადგა და საყვარელი ქალი გულში ჩაიკრა.
- როგორ მომენატრე - ლამის ჩურჩულით მითხრა და თავზე მაკოცა..ხარბად მოიპარა ჩემი თმიდან სურნელი და მივხვდი რომ გაიღიმა..
- დანიელ, წუხელ გიცდიდი.. - ცრემლაინი თვალებით ავხედე და მისგან განზე გაწევა დავაპირე..
- მაპატიე, უბრალოდ ვერ შევძელი მართა..
- ხო მაგრამ მოგეწერა, დაგერეკა, გირეკავდი და არ მპასუხობდი, მერე ლევანს დავურეკე და მითხრა რომ ოცდამეხუთე სართულზე იყავი..
- ასე მოხდა.
- მეტყვი რა მოხდა?- არ მომწონხარ- დარდიანმა ვუთხარი და მაგიდის კიდეზე ჩამოვჯექი.
- ახლა არა, ოღონდ ახლა არა, საღამოს..
- კარგი, მაგრამ იცოდე რომ ვნერვიულობ შენზე - ხელები წელზე შემოვხვიე და მხარზე ვაკოცე. - ეს რა არის? - ბოთლი ხელებში მოვიქიე და ინტერესით დავატრიელა..
- ოოო, ეს შენი პრინცის სუნამოა..
- ჩემი პრინცის? - სიცილი ვერ შევიკავე და გულიანად გამეცინა. - მერედა ეს სუნამო საიდან გაქვს პრინცო? რა ლამაზი და უცხო ბოთლია..
- ეგვიპტიდან ჩამოვიტანე შარშან.. სპეციალურად ჩემთვის შექმნეს.
- ოო, რა საინტერესოაა. რა მაგარია როცა ასეთი სუნამო გაქვს.ახლა გასაგებია რა სუნამომ ამირია თავგზა.
- მოდი აქ - ხელი ჩამკიდა და დივნისკენ წამიყვანა.. მერე ერთიანად შედგა და თავის წინ გამაჩერა. ვნებიანად დაისველა ცერა თითი სუნამოს წყალში და საჩვენებელს ზედ გადაუსვა. - ეს ერთი- ჩუმად მითხრა და ყურის ბიბილოს უკან ნაზად დამისვა თითები.. - ეს ორი - ხელის სწრაფი მოძრაობით დაასრიალა ცერა თითი ყელზე და გამიღიმა.
- ეს აკრძალული მეთოდია - გულაჩქარებულმა ვუთხარი და ბაგეები ერთმანეთს დავაშორე ჰაერის გასატარებლად.
- ეს სამი - მთელი ძალით მომიჭირა თეძოებზე ხელები და კაბის ქვეშ ნელა შემიცურა ხელი, მკვეთრად ვიგრძენი ორი თითის მოძრაობა ბარძაყებზე და ძლივს გადავაგორე ნერწყვი გამომშრალ ყელში.
- ეს აკრძალულია მეთოდია დანიელ- მასე ნუ აკეთებ - გაღიზიანება და ვნება ვერ დავფარე, როცა დანიელმა კიდევ ერთხელ გადაისვა ენა ზედა კბილებზე და მერე ურცხვად დაისველა ტუჩი...
- ჩუუუ, ნუ მიშლი -მკაცრი ტონით მითხრა და შემდეგი სუნამოს წვეთი მუხლებს უკან დამისვა. - მოულოდნელად დამატრიალა თავისკენ და ზურგზე მოთავსებული კაბის ელვა სწრაფად გამიხსნა, - ესეც ხუთი- მორიგი სვლით ჩემი ხერხემალი დაიპყრო და სიამოვნებისაგან მიღებული ხმა ერთიანად გაისმა კაბინეტში. ცხელი ტუჩები შემახო კისერზე და ვიგრძენი როგორ მიაყოლა ენის წვერი.
- მეტი აღარ შემიძლია , ასე რატომ მტანჯავ? - ძლივს ამოვღერღე და მისკენ დატრიალებულმა სიტყვის უთქმელად ვაკოცე ტუჩებში.. სურვილს ატანილმა შევუცურე ხელები პერანგის ღილებს შორის და მისი კანის შეხებაზე რაღაც საუცხოო ტალღამ დამიარა სხეულში.. სწრაფად განვათავისუფლე მისი ვნებით დაფარული სხეული ზედმეტი ტანსაცმლისაგან და მთელი სხეულით ავეკარი ზედ. დანიელის ხელები დროს არ კარგავდა, სწრაფად მაცლიდა სხეულიდან კაბას რომელიც ნაწილობრივ უკვე მე აღარ მეკუთვნოდა. - როგორ მომენატრე- ყურში ვუჩურჩულე და მისი ყურის ბიბილო ჩემს ტუჩებს შორის დავიქციე..
- ცეცხლს ეთამაშები და დაიწვები მართა- ძლივს გასაგონად მითხრა და მთელი ძალით დამქაჩა თავისკენ. - ტკივილისაგან ერთიანად დამცდა საოცარი ხმა და თვალებში ჩავხედე.- გითხარი რომ ცეცხლს ეთამაშებოდი , მოდი აქ - მაშინვე ყველა სადავე ხელში მოიქცია და ათრთოლებული ტუჩების შემეხო მკერდზე. საკუთარი გულის ცემის და მოწოლილი ემოციის დასარეგულირებლად მის თმებში შევაცურე ხელები და ოდნავ მოვქაჩე, რამაც უფრო მეტად აადუღა დანიელში სისხლი და მალულად ამოიხედა ჩემკენ, ეს ის მზერა იყო რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარდა, ეს მზერა და ეს თვალები რაღაც საოცარ ქალს აღვიძებდა ჩემში, სურვილისაგან ჩაწითლებული კაპილარები, შუბლზე ობლად დადენილი ოფლი და ერთმანეთს დაშორებული ბაგეები ყველაზე ვნებიან ტანდემს ქმნიდა .. ცერა თითი ტუჩებზე გადამისვა და ნელა დაუყვა კოცნით ჩემს სხეულს ზემოდან ქვემოთ. ვგრძნობდი თლილი თითები როგორ ენაცვლებოდნენ ტუჩებს ჩემს ფერებაში. სიამოვნების მწვერვალისაკენ ნელა- ნელა მივიწევდი და დაუნანებლად ვუსვამდი ფრჩხილებს შიშველ ზურგზე.. გარყვნილი თითები კი ამაოდ არ წყვეტდნენ ჩემთვის სიამოვნების მოგვრას და უფრო და უფრო მეტად ვგრძნობდი მათ შეხებას ჩემში .. დაუფარავად ისმოდა ოთახში ჩემი კვნესის ხმა, საკუთარი ემოციის კონტროლს სრულიად მაკარგინებდა დანიელის შეხება...
- მაცადე !- გადაჭრით მითხრა და წამოდგომის საშუალება არ მომცა . სხეულზე ერთიანად დამეღვარა მისი ბაგეებიდან წამოსული ცხელი სიამოვნებით გაჟღენთილი სუნთქვა და დაღლილი სხეულის დასვენებას შეეცადა..
- ასე გამაგიჟებ - სიცილით ვუთხარი და თავზე ვაკოცე. - შენთან თავს ვერ ვაკონტროლებ დანიელ, ვიღაცა სხვა ვხდები, ისეთ აღვირახსნილ ქალს აღვიძებ ჩემში თავად რომ არ ვიცნობ.
- ასეთი მართა მიყვარს მე,ცეცლი ხარ, ნამდვილი ცეცხლი და თავს ვერ ვერევი - კიდევ რაღაცის თქმას ვაპირებდი რომ კოცნით გამაჩუმა და მაგრად მომიჭირა ხელი მკერდზე.. - რა გავაკეთო რომ შენით ვერ ვძღები.
- იქნებ ვერ გაკმაყოფილებ დანიელ - დანანებით ვუთხარი და ორაზროვნად შევხედე..
- რატო სულელობ ახლა? შენ ჩემთვის საკმარისი არასოდეს იქნები მართა, ისეთი კარგი ხარ, ისეთი საოცრება, არასოდეს მეყოფა შენი ტკბილი ტუჩების კოცნა და ალერსი.
- მიყვარხარ - მშვიდად ვუთხარი და იატაკზე დაგდებული პერანგი ვესროლე ჩასაცმელად..
თავი მის მკერდზე მედო და მთელი ძალით ვეკვროდი ზედ.. ყოველთვის ასეთი გიჟური სექსის მერე, ყოველთვის ვფიქრობდი რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ სიყვარული და ვნება არ იყო, რაღაც სხვა იყო. რაღაც მაგიური. მთლიანად ვკარგავდი კონტროლს მის ოდნავ შეხებაზეც კი და მზად ვიყავი მისთვის ბოლომდე მიმეძღვნა თავი... მკერდზე ვაკოცე და დივანზე წამოვჯექი.. სიამოვნებით დაქანცულს სახეზე ბედნიერების ღიმილი დასთამაშებდა.. ნელა გადავუსვი ხელი შუბლზე და სწრაფად გადავიცვი კაბა...
ძილი ვადროვე, აშკარა იყო წუხანდელი დარდი ღრმად დასტყობოდა მის სახეს. მიუხედავად იმისა რომ ჩემთან ბოლომდე იცლებოდა , რაღაცას მაინც არასოდეს ამბობდა. რაღაცას ყველაზე მძიმეს და დარდიანს გულში იტოვებდა და მერე საკუთარ თავთან უწევდა მარტოს ბრძოლა..
მის სავარძელში ნელა ჩავეშვი და საკუთარ ხელებს დავეყრდენი.. იმდენად მშვიდად და უშფოთველად ეძინა, გულში სიყვარული ჩამეღვარა.
ოთახში სწრაფი ნაბიჯით შემოსული მამაკაცის დანახვაზე დავფრთხი და სკამიდან წამოვხტი..
- შენ აქ რას აკეთებ?- საოცარი ტონით მკითხა და დანბეულობისაგან საკუთარ ხელებს დავხედე..
- თქვენ.. - მეე დანიელს დაეძინა და ველოდები..
- გადი და გარეთ დაელოდე - კი არ მითხრა მიბრძანა და კაბინეტის კარები გამიღო.
- არსად არ გავა !- მამა რა ხდება? - სწრაფად წამოდგა პერანგი ტანზე შეისწორა.. - რა ამბავია? ხდება რამე? ან რანაირად ელაპარაკები მართას..
- დანიელ, სერიოზულად უნდა ვილაპარაკოთ !- გადაჭრით თქვა და პერანგის შეკვრაში გართულ შვილს დააშტერდა..
- ვილაპარაკოთ, მერე რა პრობლემაა. მაგრამ მაცადე, ჯერ გაგაცნო ქალი, რომელიც მიყვარს, მერე დავსხდეთ და ვილაპარაკოთ.. - ხელი შემომხვია და ლოყაზე მაკოცა..
- ამ გოგოს დიდი ხანა ვიცნობ, მოდი ეს ფამილარობა გვერდზე გადავდოთ და რადგან ესეც აქაა, გკითხავთ- როდემდე აპირებთ ამ უაზრობის გაგრძელებას, ეს სიყვარულობანა და თამაშობანა როდის უნდა დაამთავროთ?
- შენ ჩემს გრძნობას თამაშობანას ეძახი? - გაბრაზება ვერ დამალა დანიელმა და ხელი გამიშვა. - მე შენს ცხოვრებაში არ ვერევი, არ მესმის შენ რატომ ერევი ჩემს ცხოვრებაში. რა პრობლემა გაქვს მამა?
- პრობლემა რაც მაქვს ძალიან კარგად იცი დანიელ..
- არა, არ ვიცი. იქნებ ამიხსნა. შენ თუ პრობლემად ანდრია მოგყავს, მე და ანდრიან ყველაფერი გავარკვიეთ..
- ეს შენ და ანდრიამ გაარკვიეთ, მე და შენ ხომ არ გაგვირკვევია ბიჭო - მკლავში მოკიდა ხელი და გვერდზე გაიყვანა. - დანიელ იცოდე ძალიან ვიჩხუბებთ მე და შენ.
- მოდი ამაზე საღამოს ვილაპარაკოთ მამა. ახლა კამათის დრო და ადგილი არაა. საღამოს მოვალ და ვილაპარაკოთ ..
- კარგი ვილაპარაკოთ. აი შენ კიდევ, ახალგაზრდა ქალბატონო, გირჩევ დედაშენთან წახვიდე და პასუხი აგებინო იმაზე რაც გააკეთა, რაც ჩემს ოჯახს გაუკეთა და რაც შენ გაგიკეთა - შენ კიდევ საღამოს გელოდები , იცოდე არ გაბედო და არ მოიტყუო დანიელ - თითი დაუქნია და კარისკენ წავიდა..
გაფითრებული წავედი დანიელისკენ და ხელები შემოვხვიე.. გული საგულედან ამოვარდნას ლამობდა.. ნერვიულობისაგან თვალებში მიბნელდებოდა და რაც შემეძლო მთელი ძალით ვეკვროდი ზედ და ვცდილობდი მისთვის არ დამენახვებინა ჩემი ნერვიულობა..
**
ლოყაზე ხმაურით აკოცა და მუხლებზე დაისვა.. რამოდენიმე წამს გატრუნულები ისხნდნენ ბოლოს სიჩუმე ისევ ლელამ დაარღვია..
- რაღაცას გეტყვი, დღეს ბატონო ნიკოლოზი იყო მოსული ოფისში, მანამდე მართა.. მოკლედ არ ვიცი რა მოხდა მაგრამ , კარგი რომ არაფერი მოხდა ვიცი..
- იჩხუბეს?? - შეშფოთება ვერ დამალა ლევანმა და ლელა კალთიდან გადასვა..
- როგორც ჩანს კი.. არ ვიცი ტორნადოსავით გამოვარდა ნიკოლოზი და მერე მალევე დანიელი. - სიმართლე რომ გითხრა, ცოტა ვინერვიულე, შემეცოდა ეს ბიჭი, რა ვერ მოინელა ამ კაცმა ასეთი..
- ხოო, ეს დიდი ამბავი, მათ ოჯახის. ახლა მოდი ჩვენზე ვილაპარაკოთ .
- ჩვენზე?
- ჩვენზე..- იცი როგორ მენატრებოდი? ორი დღე იცი რამდენია ლელა?საუკუნეა..
- ამას როგორ წარმოვიდგენდი რომ შენ და მე, ასე ერთად ვიქნებოდით. ოცნებაში ვუშვებდი მხოლოდ..
- ოცნებები რომ ხდება არ იცი? რაღაცას თუ ძალიან, ძალია მოინდომებ აუცილებლად აგიხდება.. მაგრამ ოცნებებს თავი დავანებოთ და რეალურად ვიფიქროთ ლელ, შენთან ძალიან სერიოზული სალაპარაკო მაქვს. არ მინდა რომ ცუდად გამიგო, უბრალოდ მინდა რომ ჩემთან გადმოხვიდე საცხოვრებლად..
- ლევან მე.. - არც კი ვიცი, უბრალოდ- ფეხზე წამოდგა და ფანჯარას აეტუზა..
- მისმინე, თუ გგონია შენით გართობა მინდა, მგონი უნდა ხვდებოდე რომ ასე არაა. ჩემებს გაგაცნობ, შენებსაც სიამოვნებით გავიცნობ თუკი ამისი სურვილი ექნებათ. მინდა რომ ერთად ვიცხოვროთ. დროებითვიცხოვროთ ასე, ქორწილის გარეშე..
- მე მხოლოდ დედა მყავს - დანანებით თქვა და ლევანს გახედა.. - სულ პატარა ვიყავი მამამ რომ მიგვატოვა..
- მაშინ წამოდი და დედას გავიცნობ..
- ახლა? - ნერვიულად იკითხა ლელამ და ტუჩი აუცახცახდა..
- თუნდაც ახლა, მზად ვარ ახლავე გავიცნო..
- არა მოდი ასე არა, დედას დაველაპარაკები.. ყველაფერს ავუხსნი..
- მიყვარხარ და დროის კარგვა არ მინდა, უბრალოდ ცოტა ხნით ასე ვიცხოვრებთ, მერე სადაც შენ მეტყვი იქ გადავიხადოთ დიდი და ლამაზი ქორწილი..
- მართლა??
- რა თქმა უნდა, მართლა..- მკერდზე მიიკრა თავისზე მომცრო ტანის გოგო და თავზე აკოცა..- იცი რა დედაჩემი სულ მეუბნებოდა, თუ გინდა რომ ოჯახში ბედნიერება გქონდეს აუცილებლად შენი ცოლი უნდა იყოს ბედნიერიო. ხოდა მეც ამ წესის თანახმად ვცხოვრობ ლელ. მინდა რომ ძალიან ბედნიერი იყო. ისე ძალიან ბედნიერი რომ თავადე არ გვეჯერებოდეს ჩვენი ბედნიერების...
- წარმოუდგენელი ადამიანი ხარ ლევან.. იმდენად წარმოუდგენელი რომ , არც კი ვიცი რა ვთქვა. –
- მოდი ასე გავაკეთოთ, შენ დედას დაელაპარაკე, მე დანიელს დაველაპარაკები და უბრალოდ მოვალთ შენთან, გავიცნობთ ერთმანეთს და მერე ყველაფერი სხვანაირად იქნება..
- მიყვარხარ - ხმამაღლა უთხრა და ტუჩებზე აკოცა.. - ყველაზე ბედნიერი ვარ რომ შენ არსებობ ჩემს ცხოვრებაში..
რამდენი წელიწადი უყვარდა ეს ქალი.. როგორც სკოლის მოსწავლე ისე იქცეოდა ლევანი, გარშემო უვლიდა და ვერაფრით ახერხებდა მასთან დაახლოვებას. როგორ უნდოდა, როგორ ნატრობდა რომ ყველაფერი შეცვლილიყო. ახლა ზურგიდან ეკვროდა ქალს რომლის გამოც ცხოვრებას დათმობდა. ხარბად კოცნიდა ყელზე და ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდა რომ ყველაფერი ეს მის ცხოვრებაში რეალურად ხდებოდა, რომ ეს ქალი მალე, ძალიან მალე მის გვერდით საწოლში დაიძინებდა და გაიღვიძებდა...
**
სწრაფი ნაბიჯით შევიდა დანიელი ოთახში და გაავებული მზერით შეხედა ჯერ მამას და მერე ერთმანეთის გვერდით მსხდომ და-ძმას.. თვალები მაშინვე მოჭუტა ნიკოლოზმა, და შვილს მზერა აარიდა..
- მითხარი და მოვედი, რა ცირკი მომიწყე დღეს მამა? - ტელევიზორი გათიშა დანიელმა და მამის წინ მდგარ პატარა მაგიდაზე ჩამოჯდა. - ახლა არაფერი არ გინდა რომ მითხრა??
- მე მოგიწყე ცირკი? ირონია არ დაიშურა ნიკომ და ოთახში დანიელის ხმაზე შემომავალ ცოლს გახედა..- მოდი აქ მოდი, შენი შვილი მომივარდა ცირკი მომიწყეო.
- მე მოგიწყე ცირკი არა? ფეხზე წამოდგა და დანიელის წინ გაჩერდა.. - ცირკი იქ შენ თავად მოუწყე შენს თავს შვილო.
- რა ცირკზე მელაპარაკები, იქნებ გასაგებად თქვა?
- სანამ მე მოვიდოდი , ცირკი მანამდე გქონდა .. შენ კაბინეტის დივანი და სახლის საწოლი ვერ განგისხვავებია...
- მაგას მნიშვნელობა არ აქვს, დივანიც ჩემია და საწოლიც, სადაც მინდა იქ დავიძინებ...
- ეძინა ბიჭს რუსუდან თურმე..
- ეგ შენ არ გეხება. ჩემი პირადი ცხოვრება შენი საქმე არაა - გაბრაზება ვერ დამალა დანიელმა და ნერვიულად დაისვა ხელი შუბლზე.. - მისმინე, მითხარი მოდიო და მოვედი. თან დამემუქრე. ახლა აქ შენს წინ ვდგავარ. ამიხსენი რა პრობლემაა..
- პრობლემა შენ კი არ ხარ, ის გოგოა. თავის ჭკუაზე რომ გატრიალებს..
- ის გოგო ჩემი საცოლეა, ის გოგო რომელზეც ასე ლაპარაკობ მიყვარს მამა, მიყვარს. რატომ არ გინდა რომ გაიგო? რატომაა ასე დაუჯერებელი შენთვის რომ ადამიანს ვინმე უყვარდეს.. შენ რა დედა არ გიყვარს? ან არ გიყვარდა როდა დაქორწილდით? - დედისკენ სწრაფად გაიხედა დანიელმა და ამღვრეული მზერა კიდევ უფრო აემღვრა..
- მიყვარდა, რა თქმა უნდა მიყვარდა. მაგრამ ჩემი ცოლი, ანუ დედაშენი წესიერი ქალი იყო..
- და ჩემი ცოლი რითიაა უწესო? - ორი ტონით აუწია ლიქოკელმა ხმას და მამას რამოდენიმე ნაბიჯით დაშორდა..
- ჯერ ეს ერთიც ის შენი ცოლი არაა და არც იქნება, და მეორეც კარგად იცი რომ შენს ძმას ცხოვრება დაუნგრიეს , მისი ოჯახი თავიდან ბოლომდე გარყვნილი და წუნკალა ქალებითაა სავსე - ხელი ჰაერში აღმართა ნიკოლოზმა და რუსოს გახედა.. დედაშენს როგორ ადარებ იმ გატუტუცებულ გოგოს??
- ჯერ ეს ერთიც, მართა გატუტუცებული გოგო არააა, მეორეც მართა იმ ოჯახში არ გაზრდილა, და ხო მართლა თუკი პრობლემა ისაა რომ მართა ჩემი ცოლი არაა კანონით , მაგას მოვაგვარებ უახლოეს დღეებში, ასე რომ მოსაწვევს ელოდე მამა - კარისკენ წავიდა რომ ნიკოლოზის ხმაზე შეჩერდა..
- რაც იმათმა დაგვაკლეს, რაც იმათმა უკან დამხიეს, ცხოვრება დაგვინგრიეს , მიდი შენ დაამატე. შეხედე შენს ძმას, მოდი და თვალებში ჩახედე. როგორ შეგიძლია იმ გოგოს და ასე გიყვადეს როცა შენი ძმა ...
- მის ძმას ცხოვრება შენ დაუნგიე.. მისი ძმა დაგიჟეთში შენ გამოკეტე - რაც მე დამაკელი ახლა დანიელს უნდა დაუმატო? რა გინდა ბატონო ნიკოლოზ - რა კაცი ხარ, რა მამა ხარ. გიყურებ და ვერ ვიჯერებ რომ ეს კაცი მამაჩვენია, სამი შვილი გყავს, სამი , და ამ სამი შვილიდან არც ერთი არ გიყვარს. თითქოს არც ერთი არ ვართ შენი შვილები, არც ერთს არ გვაქვს შენი სისხლი ... რატომ არასოდეს გიხარია შვილების ბედნიერება. - კარგი ხო მე ცუდად მოვიქეცი, მე დავაშავე, ჩემი ბრალიც იყო, ამან რა დაგიშავა,, სახლიდან წავიდა შენს გამო, მერე მეც მის წინააღმდეგ ამამხედრე, ახლა გამოდიხარ და სიყვარულს უკრძალავ ამხელა კაცს.. - ვინ მოგცა ამისი უფლება, რომ ვინმეს სიყვარული აუკრძალო, შენი თავი ღმერთი გგონია?? - ვინ ხარ ასეთი, ადამიანი, ასე რომელი მამა ექცევა თავის შვილს..- არადა ლამის მთელ ქვეყანას გონია რომ დანიელია შენი საყრდენი - გიყურებ და ვხედავ რა თვალებთ იყურები, არა შენ ეს ბიჭი საერთოდ არ გიყვარს...
- საკმარისიააა- გაავებულმა იყვირა და მუშტი მაგიდას დაჰკრა. - გაუზრდელი და თავხედი ბიჭი ხარ.. - მამას არც ერთი არ აფასებთ. შეხედეთ თქვენს თავებს, მეცოდებით , ორივე აქამდე სიყვარულით მიხვედით. არც ეს იქნება გამონაკლისი, მონახავს ვინმე უსახლკაროს და გადაეკიდება იმას - ნიასკენ გაიშვირა ხელი და ზიზღით შეხედა ცოლს.- ეს არის შენი ამომავალი მზე, აი ეს კაცი, ამხელა კაცი რომელიც ასე დგას და მამას ეპასუხება.. - ეს გაზარდე?
- მე საუკეთესო შვილები გავზარდე. უბრალოდ შენ ვერ დააფასე ვერც ერთი ნიკოლოზ. - წყენა ვერ დამალა რუსომ , მაგრამ კამათს მაშინვე აარიდა თავი და დანიელთან მივიდა. - წამოდი გავიდეთ .. წამოდი შვილო, შენ როგორც გინდა ისე მოიქეცი..
- როგორც მაგას უნდა ისე ვერ მოიქცევა.. - იცოდე დანიელ გაფრთხილებ, არ გაბედო ჩემი სურვილის წინააღმდეგ წასვლა.. თორემ დავივიწყებ რომ მამაშენი ვარ..
- მე შენს წინააღმდეგ უკვე წავედი მამა, და გირჩევნია წინ არ გადამიდგე, იმიტომ რომ ამ ქვეყნად არ არსებობს ძალა რომელიც მართას გადამაყვარებს და დამავიწყებს. სათქმელი ითქვა, გასარკვევიც არაფერია, აქამდე მხოლოდ ანდრიას აწმენდავდი ხელებს, ახლა ანდრიაც მშრალზეა, ესეიგი ყველაფერი მხოლოდ შენი აკვიატებების ბრალი ყოფილა..
საძინებელში იჯდა, სახე ხელებში ჩაემალა და გულამოსკვნილი ტიროდა რუსა.. ვერ ხვდებოდა ასე რატომ ისჯებოდა. არ უნდა მიხვედრა თორემ გულის სიღრმეში ყველაფერი ძალიან კარგად იცოდა..
იცოდა სად დაუშვა შეცდომა. იცოდა როდის დაკარგა დანიელის ნდობა , როდის თქვა უარი დედის სიყვარულზე. იცოდა ყველაფერი, ძალიან კარგად იცოდა, მაგრამ არ უნდოდა დაჯერება. არ უნდოდა საკუთარ თავს გამოტყდომოდა რომ ყველაფერი მარტო ნიკოლოზის ბრალი არ იყო..
ყოველ ჯერზე უნდოდა სიმართლის თქმა. ყოველ ჯერზე გეგმას სახავდა როგორ მივიდოდა დანიელთან და ეტყობა ყველაფერს. ეტყოდა როგორ ნანობდა . ეტყოდა როგორ სტკიოდა მასაც, მაგრამ ძალა არ ყფნიდა. თავიდანვე სუსტი იყო, თავიდანვე ვერ მოახერხა შვილების დაცვა.. ახლა მხოლოდ ცრემლების ამარა იყო დარჩენილი. მხოლოდ ცრემლები ანუგეშებდა მის დაფლეთილ გულს..
- დიდხანს უნდა იტირო ახლა?- ნერვებდაგლეჯიმა უთხრა ცოლს და გვერდით მიუჯდა..
- ასე რატომ ექცევი ბავშვებს, ვიღაცა იფიქრებს რომ არც ერთი არ გიყვარს ნიკო, შენ ხო მამა ხარ..
- არ მიყვარს ! - სრულიად დამაჯერებლად თქვა და გაიღიმა..
- ახლა ხუმრობ თუ სიმართლეს ამბობ ვეღარ ვიგებ.. - ფეხზე წამოდგა და სააბაზანოსკენ წავიდა რომ მკლავში მაგრად მოუჭირა ხელი და უკან დააბრუნა..
- როცა რაღაცას ვამბობ, ესეიგი ასეა. მიყვარს სამივე. ზოგი მეტად , ზოგი ნაკლებად, ეს არასოდეს დამიმალავს რუსუდან, მაგრამ ახლა იცი როგორ ზღვარზე ვდგავარ? არ ვიცი რომელიმე უნდა მიყვარდეს თუ არა. ერთმა ყველაფერი წამართვა, მეორე მის გაგიჟებაში მადანაშაულებს, მესამე საერთოდ არ მელაპარაკება. მითხარი რომელი უნდა მიყვარდეს.
- არ გიფიქრია რომ შენი ბრალია? - სამი შვილიდან ვერც ერთს ვერ გაუგე. რატომ ადანაშაულებ მხოლოდ ბავშვებს..
- სულ მინდოდა მეკითხა, სამივე ჩემი შვილია??
- ვერ გავიგე - გაბრაზებულმა გახედა ქმარს და ხელი გაარიდა..
- ხო სამი შვილიდან არც ერთი არ მგავს არაფრით, შემომხედე მოდი. მოდი დავაკვირდეთ - მოდი შენი პატარა ეშმაკით დავიწყოთ- შენი სანაქებო შვილით - მაღალი, მხარბეჭიანი, საუცხოო შეხედულების..
- მორჩი.. თუ არ გახსოვს გაგახსენებ, მამაჩემი იყო ზუსტად ასეთი- თეთრი პირ-სახის და შავი თვალ-წარბით..
- ხოოო, მამაშენი, ანუ ჩემი სიმამრი გიორგი ასეთი იყო, ნამდვილად ასეთი იყო... ანდრიაზე და ნიაზე საუბარიც არ ღირს, ორივე გაჭრილი ვაშლივით გგავს. - ახლა მითხარი ჩემი კითხვა არ არის საინტერესო? როგორ შეიძლება სამი შვილიდან არც ერთი არ მგავდეს არაფრით..
- გგავს, სამივე - სიგიჟეში - გადაჭრით უთხრა და ამაყად გაერიდა... - სააბაზანოში კარგა ხანს იჯდა რუსუდანი და ფიქრებს თავს ვერ უყრიდა. ღმერთს ყოველ დღე მადლობას სწირავდა რომ არც ერთი შვილი არ ჰგავდა ნიკოლოზს.. უნდა გაეხსენებინა ერთი დღე მაინც, როდესაც შვილებს როგორც მამა ისე მოექცა, როდესაც კალთაშ ეჯდა რომელიმე და თბილად ეფერებოდა. არც ერთი დღე, არც ერთი წამი არ ახსენდებოდა რუსუდანა ასეთი.. სახეზე ჩამოყრილი ოქროსფერი თმები უკან გადაიწია და ცხელი წყლის ქვეშ გასაქანი მისცა საკუთარ ფიქრებს..
ცხოვრებაში მხოლოდ ერთხელ უყვარდა.. სულ პატარა იყო თხუთმეტი წლის როდესაც დაინახა, მისი ნათელი სახე გულში ისე ჩაუვარდა წლები ვერ მოახერხა გულიდან მის ამორეცხვას. უყვარდა ბავშურად, წრფელი გულით და სიყვარულით. უყვარდა ისე რომ საერთოდ არაფერი უნდოდა მისგან. მხოლოდ ერთი შეხედვა, ერთი დანახვა, ერთი ღიმილი ჰყოფნიდა. ჯერ მხოლოდ თხუთმეტი წლის იყო, ჯერ ისევ სკოლაში დადიოდა, ჯერ ისევ ეცვა თეთსაყელოიანი ფორმის კაბა..
ყოველ ღამით, ძილის წინ, მასზე ფიქრობდა.. ჩუმად ოცნებობდა იმ ადამიანზე, რომელიც არასოდეს შეხედავდა...
ვერავის ვერასოდეს ვერ გაუმხელდა ამ გრძნობის შესახებ.. გადიოდა დრო და რუსოც იზრდებოდა, უფრო მშვენდებოდა. უფრო ლამაზდებოდა, მაგრამ გულში არაფერი ეცვლებოდა. გულში ისევ ის ერთი ადამიანი ჰყავდა, იმდენად ღრმად ჰფონდა მის სიყვარულს ფესვები გადგმული , როგორც არ უნდა ეცადა არაფერი გამოსდიოდა.. უბრალოდ ვერ ჯობნიდა ამ გრძნობას.. უფრო და უფრო აკნინებდა, უფრო და უფრო სუსტს და უძლურს ხდიდა. მერე ერთ დღეს გრძნობას გასაქანი მისცა, ბოლომდე გადავარდა სიყვარულში თავით და სხეულით , რასაც ქორწინება და დანიელი მოჰყვა..
**
საწოლზე ვიჯექი და მძინარე დანიელს ვუყურებდი.. იმდენად მშვიდად და უშფოთველად ეძინა, მისი გაღვიძების მეშინოდა... გვერდით დადებული ტელეფონმა უცხვად გვამცნო არსებობის შესახებ. ნელა გადავწიე ხელი და დანიელის ტელეფონი ფრთხილად ავიღე..
არასოდეს ვყოფილვარ ეჭვიანი.. ეჭვიანი იმ დონეზე რომ საყვარელი ადამიანის ტელფონში ქექვა დამეწყო.. ფოველ შემთხვევაში ამისი მიზზი არასოდეს მქონია დანიელთან. მაგრამ ახლა რაღაც საოცარმა ძალამ მაიძულა ტატასგან მოსული მოკლე შეტყობინება გამეხსნა..
- დილა მშვიდობის პრინცესა- ღიმილით მითხრა და ჩემს ხელში მოთავსებულ საკუთარ ტელეფონს დახედა.. - რას აკეთებ ?
- არაფერს, ტელეფონი არ ჩერდებოდა და გავთიშე..
- ეს გათიშვაა? გაბრაზებული წამოჯდა და საკუთარ ტელეფონს დახედა. მართა, ჩემს ტელეფონში როდიდად იქექები??
- გითხარი არ ჩერდებოდა და გავთიშე-თქო, შემთხვევით დავაჭირე ხელი და გაიხსნა..
- შემთხვევით გაიხსნა თურმე - ტელეფონი მაგიდაზე დააბრუნა და სწოლიდან წამოდგა... - არ მენდობი. - დიდი ფიქრის მერე გადაჭრით მითხრა და შემომხედა..
- დანიელ მისმინე, აგიხსენი როგორც იყო, მაგრამ ახლა ახსნას შენგან ველოდები. არ გინდა რომ რამე ამიხსნა?
- არა არ მინდა და არც ვაპირებ..
- დანიელ ! - ტელეფონი თვალებზე ავაფარე და დავუბღვირე.- აი ამ სურათების გადაღების დაწყებას და დასრულებას ველოდები.. რა გაკავშირებს ამ გოგოსთან? რა ვერ მორჩი ამ ტატას? ამიხსენი-თქო. იქ რომ ნახე რატომ არ მითხარი, თუ გგონია რომ საჭირო არ იყო ამისი თქმა?? ასჯერ , ათასჯერ გითხარი რომ არ გოგოს სიგიჟემდე უყვარხარ.
- და მიუხედავად ამისა შენ დაგეხმარა ორჯერ !- გაბრაზებულმა მითხრა და ტელეფონი საწოლზე მოისროლა.. თუ დაგავიწყდა უკვე? ტატა დანიაში ცხოვრობს, ნახევარ დროს იქ ატარებს..მერე რა თუ ვნახე, მე და ტატა შენს გაცნობამდეც ვმეგობრობდით მართა.
- საწოლში ხო? მაგრად მეგობრობდით. და მერე?
- რა მერე? მართა მორჩი ისტერიკას, ახლა მაგის ხასიათზე არა ვარ. და კიდევ ეს უაზრო ეჭვიანობა არ გიხდება..
- უაზრო ეჭვიანობა და ისტერიკა - ანუ გამოდის რომ გიჟი ვარ !- და უსაფუძვლოდ გავბრაზდი?? - შენ რომ ასეთი სურათები ჩემს ტელეფონში ნახო რას იზავ?? შეხედე ,როგორ გეხუტება,ჩემს საყვარელ კაცს ასე სხვა ქალი არ უნდა ეხუტებოდეს დანიელ, იცი რატომ?- შენ არ უნდა აძლევდე ამის უფლებას.. შენ არ უნდა ეხუტებოდე სხვა ქალს ისე როგორც მემეხუტები..
- და შენ გგონია რომ ტატას ისე ვეხუტები როგორც შენ გოგო?- ნორმალური არა ხარ, სულ გაგიჟდი?- ტატასთან არაფერი მქონია, და არც მექნება.- ის ჩემი მეგობარია და მიყვარს როგორც მეგობარი.
- და შენ ყველა მეგობარს ასე კოცნი და ეხუტები??
- მორჩი-თქო !- გაბრაზებულმა მიღრიალა და სამზარეულოსკენ წავიდა..
- ამას არ ავიტან, არჩევანს გააკეთებ ახლა და ამ წამს- სრულიად გაუაზრებლად ვუთხარი, მაგრამ უკან დახევას აზრი აღარ ჰქონდა..
- არჩევანს გავაკეთებ საყვარელ ქალს და მეგობარს შორის? - შენ გოგო ზომაზე მეტის დალევა ხო არ დაიწყე და ჰალუცინაციები დაგეწყო??- ტატა ჩემი მეგობარია და შენ ის ქალი ხარ რომელიც მიყვარს , და მინდა მთელი ცხოვრება გვერდით მყავდეს, განსხვავებას ვერ ხედავ შენს და ტატას შორის?
- ფეხებზე , ახლა არჩევანს ველოდები. მინდა დავინახო რომ გიყვარვარ და მე ამირჩევ ყოველ ჯერზე, მინდა რომ ბოლომდე ვიყო ამაში დარწმუნებული, ამიტომ არჩევანი გააკეთე ჩემს და მაგ გოგოს შორის.
- მართა მორჩი, იცოდე ინანებ ამ სათითაო სიტყვას ინანებ..
- მე ვინანებ? რატომ? იმიტომ რომ მე თუ ამირჩევ ტატას ვეღარ ნახავ, ვეღარ მისწერ და ვერ დაურეკავ და ტატას თუ აირჩევ მე დამკარგავ.. - გიყურებ და ვფიქრობ, შენ ის კაცი ხარ ვის გამოც ამდენი ავიტანე და გადავიტანე? განა ღირდი ამად? შენს გამო ამდენი ტირილი მიღირდა?? შენ არჩევანი ვერ გაგიკეთებია უბრალო და მარტივი არჩევანი..
- ეს რაც ახლა თქვი არ უნდა გეთქვა!- მე არჩევანს არ ვაკეთებ, ჩემს ცხოვრებაში ყველა ადამიანს თავისი ადგილი აქვს, მათ შორის შენც და ტატასაც - აი ამ სიტყვებს კი არასოდეს დაგვიწყებ მართა - სრულიად მშვიდად მითხრა, აუღელვებლად მაქცია ზურგი და სააბაზანოდან გამოსულმა უხმოდ დატოვა ჩემი ბინა.
**
- ბოლოს და ბოლოს გაიღიმები თუ ასე უნდა იჯდე? - მოთმინება დაკარგულმა მკითხა ნუცამ და ხელი წამკრა.- შენი დაბადების დღეა, ჩემი კი არა..
- ფეხებზე - მხრები ავიჩეჩე და თვალებში ჯიქურ შევხედე..
- რა გჭირს შენ გოგო? - ბიჭს ნერვები მოუთხარე, ან შენი უაზრო გამოხტომით და კიდევ აქეთ იბუზები? - დაურეკე და უთხარი რომ ნანობ..
- შენ ავადმყოფი ხო არა ხარ - არ მპასუხობს არა !- მითიშავს, არც პასუხებს მწერს. მასე მარტივი რომ იყოს როგორმე ახლა ასე არ ვიქნებოდი რა - გამწარებულმა ვუყვირე და დივანზე მსხდომებმა მაშინვე გამომხედეს..
- დამშვიდდი? თუ ისევ ისტერიკას აპირებ, წადი ცივი წყალი შეისხი სახეზე, ან გარეთ გაეთრიე, წვიმს და გაგრილდები. - ნაწყენმა მითხრა და ჩემკენ ზურგით დაჯდა..
- რა გეტაკათ? - მაშინვე შუაში ჩაგვიჯდა გაბერილი სოფო და ლოყაზე მაკოცა .- არ ინერვიულო კარგი? ხო იცი რომ შეგირიგდება. უბრალოდ დრო მიეცი.. მოდი ვაღიაროთ რომ გადაამლაშე მართა. ტატას მიმართ ასეთი სიფსიხე არ უნდა გამოგეჩინა.
- კარს გააღებ? - ისე ვუთხარი არც შემიხედავს თორნიკესთვის და ოთახში შემოსულ სტუმრებს გავხედე...
- დაბადების დღე გაქვს თუ პანაშვიდი?- ჩემს წინ დაიხარა ლევანი და მუხლზე დამადო ხელი.- ეე, პრინცესა მართა, გაიღიმე..
- არ მეღიმება ლევან რა გავაკეთო.
- მაშინ არ გაიღიმო, ასე იჯექი და ასე იყავი დამჟავებული. შენს დაბადების დღეს ჩვენ აღვნიშნავთ , მერე კიდევ გავა დრო და მოვიგონებთ როგორ ჩამოგტიროდა თავ-პირი და არ გაგიხარდა ჩვენი დანახვა - ვალში არც ირაკლი დამრჩა და პატარა კოლოფი გამომიწოდა...- ეს ჩვენგან , ჩვენგან რა ჩემგან და ლევანისგან- ხაზი მკვეთრად გამისვა და ცრემლები მაშინვე მომადგა..
- მადლობა - შევეცადე ღიმილი მომერგო სახეზე და ფეხზე წამოვდექი..
აივანზე გავედი და გრილ ნიავს სახე მივუშვირე.. სახეზე ჩამოგორებული ცრემლი უმალ გადავმალე და გვერდით მდგარ ნიას გავხედე.. ორივე უხმოდ ვიდექით ასე, ორივემ ვიცოდით რომ მე დავაშავე, მაგრამ არც დანიელი იყო უდანაშაულო. ორივე ვგრძნობდით ამას და ორივემ ვიცოდით რომ სანამ თავად არ დამშვიდდებოდა მანამდე ჩემკენ არ გამოიხედავდა..
- დღეს, საქმეებზე მიფრინავს, უბრალოდ მინდა რომ იცოდე- ჩუმად მითხრა და წელზე შემომხვია ხელი .. - რანაირია ეს ცხოვრება არა?- ხო ხედავ ამ ქვეყნად ყველაზე ძალიან ორი ქალი უყვარს დანიელს, მე და შენ.. შენც ატკინე და მეც. არც შენ გცემს ხმას და არც მე - ძლივს გადააბა სიტყვები და შემომხედა.. ორივემ ისე ძალიან ვატკინეთ რომ არც ერთის დანახვა არ უნდა. ორივესაგან გარბის. იცი რა? - აქამდე ჩემზე გაბრაზებული შენთან მოდიოდა და , როცა შენთან იკამათებდა მე ვაწყნარებდი, ახლა კი, აღარავინ ჰყავს, ნახე. ისევ გაქცევთ უნდა უშველოს თავს..
- გაქცევით? ისევ ტატასთან გარბის არა? - მორიგმა ეჭვებმა იფეთქა ჩემში და ნიას შევხედე..
- მართა არ გინდა, ტატასთან არაფერი ხდება, იქ საქმეები გვაქვს, მართლა ეს მაინც ვიცი. მოლაპარაკებები მიმდინარეობს ძალიან სერიოზულ მშენებლობებზე..
- რა მნიშვნელობა აქვს, ტატასაც ხომ ნახულობს?!
- ნახავს რა თქმა უნდა, თუკი ამისი დრო ექნება ნახავს. მაგრამ აქ საეჭვიანო არაფერია. საეთოდ არაფერი. რომ არ ვიცოდე როგორ უყვარვარ დანიელს ასე არ ვილაპარაკაბედი..
- ეჭვიანობით ვკვდები ნია- თავს ვერ ვერევი რა გავაკეთო არ ვიცი. იმის წარმოდგენაზეც კი ვიწექი ჭკუიდან რომ დანიელს სხვა შეიძლება შეეხოს, უბრალოდ არ ვიცი მგონი ვგიჟდები, ეს სიყვარული ისე მაგიჟებს რომ აზროვნება მეკარგება.. - შენ რატომ არ გელაპარაკება - ახლაღა გამახსენდა რომ წინაზე იკამათეს და ნიას ჩავეძიე...
- დავუმალე ის, რაც არ უნდა დამელალა.. - და იცი რა ქნა? ხმას არ მცემს, ზედაც არ მიყურებს მართა.. არადა ხომ ვიცოდი რომ ამის გამო ზურგს მაქცევდა.. მაინც ვერ შევძელი მისთვის სიმართლის თქმა..- უბრალოდ შემიყვარდა..
- და გინდა მითხრა რომ დანიელმა შენი სიყვარული ვერ გაიგო???
- გამხელამდე დავუმალე, მოვატყუე..- მოკლედ ძალიან ცუდად ვარ.. იმის გამო უფრო ცუდად ვარ , რომ ახლა ორივესგან შორსაა.
- და ისევ იქ მიდის სადაც თავს მშვიდად იგრძნობს ..
- შენ ეგ ეჭვიანობა შეგშლის - დანანებით მითხრა, ლოყაზე მაკოცა და ოთახში შევიდა.
ვიცოდი რომ მართალი იყო, ეს ეჭვიანობა შემშლიდა, მაგიჟებდა. კონტროლს ვკარგავდი. საკუთარ ემოციას ვერ ვერეოდი, არც ის ვიცოდი როგორ უნდა მეძალა საკუთარ განცდაზე.. მიუხედავად იმისა რომ ტატას არასოდეს მოუცია საბაბი, როგორც სულით ავადმყოფი ისე ვეჭვიანობდი დანიელზე და მასზე.