ღვინის ბოთლით და ჭიქით ხელში ვიჯქი იატაკზე და განათებულ თბილისს ოცდამეხუთე სართულიდან გადავყურებდი.. ეს სიმშვიდე საოცრად მოქმედებდა ჩემზე.. გარეთ აუტანლად ციოდა.. წითელი ღვინით დავისველე ტუჩები და ცრემლები ხელის ზურგით მოვიწმინდე. ჩემი ბრალი იყო, მხოლოდ მე ვიყავი დამნაშავე. დანაშაული მის წინაშე მე მიმიძღვოდა და მისგან ველოდი , მაინც მისგან ველოდები პირველ ნაბიჯს. მაგრამ ამჯერზე შევცდი აგერ უკვე მეორე დღე იყო, ჩემს ზარებს არ პასუხობდა, არც თვითონ მწერდა როგორ ვიყავი.. მხოლოდ ის გავიგე რომ წასვლას აპირებდა.. არ ვიცი სამუდამოდ თუ დროებით მაგრამ წასვლას ნამდვილად აპირებდა...
საათზე დავიხედე და ვიგრძენი რომ გულში ერთიანად ჩამიწყდა უკანასკნელი იმედი, რომელიც აქამდე სადღაც, რომელიღაცა კაპილარს ეკიდებოდა..
წამიერად დავაცარიელე ჭიქა და გვერდით მივდგი, ღმერთო ჩემო თავად მიკვირდა , როდის გავხდი სასმელზე დამოკიდებული. მხოლოდ ახლა დავაკვირდი რომ მასთან არსებულ ყველას პრობლემას ალკოჰოლის მიღების უდოზო რაოდენობამდე მივყავი..
„იცი რომ ალკოჰოლიზმი ქალებში არ ინკურნება“ - მისი ფრაზა გავუმეორე საკუთარ თავს და გამეცინა... ღვინო პირდაპირ ბოთლიდან მოვსვი და გიჟივით გავიცინე...
ახლა მის სახლში, მის საიდუმლო ადგილას ვიჯექი და ალაგ-ალაგ მოძრავ მანქანებს გადავყურებდი... მალე გათენდებოდა, მალე რიჟრაჟს ბოთლით ხელში შევხვდებოდი და ალბათ მომდევნო დღეებსაც ასეთ მდგომარეობაში გავატარებდი..
- აქ რას აკეთებ?- ჩემთვის ტკივილამდე ნაცნობ ხმაზე კარისკენ გავიხედე და ძლივს წამოვდექი ფეხზე.
- რატომ არ წახვედი? - მისკენ ბარბაცით წავედი და თვალებში ჩავხედე..
- რამდენჯერ გითხარი , რომ ალკოჰოლიზმი ....
- ქალებშიი არ ინკურნებაა - ფრაზა დავაბოლოვე და ღვინის ბოთლი ჰაერში ავწიე.- ამას დავლევ და მორჩა..
- საკმარისად დალიე - ბოთლი გამაგლიჯა და დარჩენილი სითხე ნიჟარაში გადააქცია.
- მეტყვი რატომ არ წახვედი?- ძველ კითხვას დავუბრუნდი და კედელს მივეყუდე..
- ვერ შევძელი. უბრალოდ ვერ შევძელი. მეგონა დროებით წასვლა ორივესთვის კარგი იქებოდა , მაგრამ შენგან შორს ყოფნა უფრო მეტი სასჯელია მართა..
- მე კიდევ მეგონა რომ წახვედი, დამტოვე.. რომ შეძელი ჩემი ასე დატოვება..- ტირილს ვუმატე და ხელები სახეზე ავიფარე..
- ხომ დაგპირდი რომ არასოდეს დაგტოვებდი სულელო.. მოდი აქ- თავისკენ მიმწია და სიცივისაგან გაყინული ტუჩები შუბლზე შემახო... - გამეყინეე -ჩურჩულით მითხრა და ხელები შემომხვია..- მისი დაჯექი, ბუხართან გათბი და მოვალ..
- მე შენით მინდა გათბობა -
სრულიად დამაჯერებლად ვუთხარი და ხელები ქურთუკის ქვეშ შევუცურე.. მხრებიდან სწრაფად გადავუწიე და პირდაპირ იატაკზე დავაგდე. ალმაცერად გამომხედა მაგრამ ხმა არ გაუცია. ვგრძნობდი რომ მაცდიდა საკუთარი ემოციებისაგან დაცლას, სიგიჟის უფლებას მაძლევდა. სასმლისგან და მონატრებისგან გათამამებული ვმოქმედებდი. ფეხის წვერებზე ავიწიე და ტუჩებზე ნელა ვაკოცე. მისმა სიცივემ ერთიანად გამაგიჟა, ორივე ხელი პერანგის საყელოში ვტაცე და მაქსიმალურად ავეკარი ზედ. ირონიულმა ღიმილმა გადაფარა მისი სახე და ტუჩები ..
ფრთხილად დავუწყე პერანგის ღილებს გახსნა , ვგრძნობდი რომ ნერვები არ მყოფნიდა, ხელებს ვერ ვიმორჩილებდი, ფეხზე ძლივს ვიდექი.. ერთანად გავაგლიჯე აქამდე ერთანეთზე მიდებული მატერიის პირები და იატაკზე ხმაურით დაიყარა თეთრი ღილები..
ენა გამოფიტულ ტუჩებზე გადავისვი და შემდეგ დანიელს გადავუსვი. ვიცოდი რას შეეძლო მისი გაგიჟება ერთიანად... მის შავ თვალებს ჩემი მზერა გავუსწორე და ვიგრძენი როგორ ჩამისრიალა ხელი მუცლის მიმართულებით. ხელები კისერზე შემოვხვიე საკუთარი სხეულის დასაჭერად და სრული თავისუფლება მივეცი. ზომაზე მეტად მიღებულ სასმელს თავისი გვარიანად ჰქონდა გატანილი ...
ერთიანად გადამაძრო მაისური ტანიდან და ამღვრეული ჰაერი მთელი ვნების ძალით დამანთხია მკერზე, სიამოვნები ხმა ერთანად დასცდათ ბაგეებს და წამიერი სიმსუბუქე ვიგრძენი. ხელში აყვანილი მივყავდი საძინებლამდე. ფრთხილად გადამაწვინა საწოლზე და ტანზე შემომდგარი შარვალი ფრთხილად გამაცალა სხეულიდან. თლილი და გავარვარებული თითები მუცლიდან ფეხების მიმართულებით დამისვა და ცხელი კოცნა დამიტოვა მუცელზე. ვგრძნობდი მის ვნებიან კოცნას და ჩემი სხეული საოცრად იმახსოვრებდა მისი ტუჩების შეხებას, ყოველ შეხებაზე ვკრთოდი, სიამოვნება იმდენად დიდი და ძლიერი იყო რომ ერთიანად ვდუნდებოდი მის ალერსში.
ათრთოლებული ხელები მის თმებში გავხლართე და ფეხები წელზე შემოვხვიე. მისი სათითაო მოქმედება რომელსაც ჩემში ვგრძობდი ახალ ემოციას აღვიძებდა. ახალი სიამოვნებით ვივსებოდი.
საკუთარი თავის კონტროლს ვერ ვახერხებდი. არც ვცდილობდი საკუთარი ემოციისთვის კონტროლი გამეწია, მინდოდა ეს მონატრება და მისი სიახლოვის სურვილი ბოლომდე შემეგრძო, ბოლომდე დამემახსოვრებინა ჩემში.. წამიერად გაჩერდა გულის დასამშვიდებლად. ჩემს ხელებში თავისი თითები გადახლართა და ყელზე მაკოცა, სახეზე ბედნიერების ღიმილი მომედო, იცოდა როგორ მსიამოვნებდა მისი ეს ქცევა, იცოდა რომ კოცნით და ალერსით შეეძლო ჩემთვის ყველაფრის დავიწყება.
- ძალიან მიყვარხარ - უკანასკნელი ძალით ვუთხარი და საწოლზე გადმოვაწვინე. თავი მკერდზე დავადე და გავიტრუნე..- რომ წახვიდე და რომ მიმატოვო ვერ გავუძლებ დანიელ, უბრალოდ მოვკვდები.. გული კი არ მომიკვდება მე მოვკვდები, ნაწილებად დავიშლები და საკუთარი ნაწილების აკრეფვას ვეღარასოდეს მოვახერხებ იცოდე..ეს დაბადების დღე არასოდეს დამავიწყდება დანიელ.
- არასოდეს მიგატოვებ სულელო.. მიყვარხარ - ვნებებისაგან გავარვარებული ხელი შიშველ ზურგზე დამისვა... არ ვიცი რამდენ ხანს მეფერებოდა დანიელი ასე, მაგრამ სულ რაღაც ხუთი წუთის მერე ძილმა წამიღო და მის მკერდზე თავდადებულს დამეძინა.
**
დილით რაღაც გაურკვეველმა ხმაურმა გააღვიძა დანიელი, ჯერ კიდევ ვერ იაზრებდა ვერაფერს... ფრთხილად გადმოტრიალდა და საწოლზე წამოჯდა.. თვალები პატარა ბავშვივით მოიფშვნიტა და ტელეფონს დახედა.
- მითხარი რომ რაიმე სასწრაფო საქმე ანდრია, თორენ გინებით აგიკლებ - გაბრაზებულმა ჩასძახა ძმას და საათს დახედა..
- ძალიან სასწრაფოაა დანიელ.
- მაინც?
- მოკლედ, დღეს ყველანი შენს დაჩაზე მივდივართ. უარი არ მიიღება, უკვე ყველას დავურეკე, ყველა გავაღვიძე, შენ როგორც ძმა დაგინდე და მხოლდო ახლა დავრეკე..
- სიფათს დაგინგრევ ანდრია იმ დაჩაზე ზუსტად. საათს დახედე შე სირო, ჯერ ხუთიაა.
- მერე რააა, არ მეძინებოდა და ყველას დაგირეკეთ, დროულად ადექი ათზე მოვალ ..
- აქ მოსული არ დაგინახო, თორემ იცოდე არ გადამირჩები - ხმამაღლა უღრიალა ძმას და ტელეფონი პირდაპირ იატაკზე დააგდო..
ნოემბერი იდგა. ამ წელიწადს საშინელი შემოდგომა ჰქონდა, საშინელი იმიტომ რომ თითქმის ყოველ დღე წვიმდა. თითქოს ერთიანად აპირებდა წვიმის ჩამოყრას ცა და მერე მისგან დასვენება უნდოდა.არადა საშინლად არ უყვარდა დანიელს წვიმა. რაღაც სევდა და დარდი მოჰქონდა მის სულში, ერთიანად ურევდა ფიქრებს.. ხშირად როდესაც თავისი ცხოვრების რთულ დღეებს იხსენებდა , წვიმას ადარებდა, მასავით უცებ მოვარდნილს და თავს დატეხილს.
გვარიანად გაიზრომა და იატაკზე უპატრონოდ დაგდებული ტელეფონი ძლივს იპოვა. ათი ხდებოდა. ზუსტად იცოდა გაჭიმულ ათზე ანდრია მასთან იქნებოდა. შეტყობინება მისწერა კარი ღია იქნება და როცა მოხვალ შემოდიო, თავად კი სააბაზანოს მიაშურა..
- ცხელი და არომატული ყავა ლიქოკელების პრინცს- ომახიანად დაიძახა და მოულოდნელობისაგან გაუვარდა დანიელს ტელეფონი..
- შენ ბიჭო , მართლა ხო არ გააფრინეე- მხარზე მაგრად წაკრა ხელი და ტელეფონი აიღო.. შარვლის უკანა ჯიბეში ჩაიდო და ყავის ფინჯანი გამოართა.
- ვითომ ერთი ეს ტარზანივით რატომ დადიხარ? ბაითი ჩემიაო და ჭკუაზე არა ვართ?
- ანდრია რას გადამეკიდე დილიდან? ან ეს დაჩა საიდან გაგახსენდა შუაღამისას - ეჭვით ჩაეკითხა და ყავა მოსვა.
- მოდი იქიდან დავიწყოთ რომ უკვე თენდებოდა, მე კიდევ არ მეძინებოდა, მეორეც დავიღალე სახლში ყოფნით. ყველა დავპატიჟე. მართას დაც და სიძეც.
- როგორ? - გაოცება ვერ დამალა დანელმა და ხველება აუტყდა..
- ვიხმურე ტოო - მართლა ხო არ დავპატიჟებდი. ყველას დავურეკე. კარგად გავერთობით. მაგრად გაგვისწორდება..
- მართალი ხარ, ცოტა განტვირთვა არავის გვაწყენს. ეს კარგი გამახსენე, მართას დაქალებს ვუთხრათ , გაუხარდებათ გოგოებს, გაერთობი შენც.
- ძმაო, სახლი შენია ვისაც გინდა იმას უთხარი..
- დილიდან მისვამ ხაზს რომ სახლი ჩემია, ანდრია სახლი შენიცაა. რას ქვია ჩემია. და საერთოდაც მოდი რა შენც ოფისში, ჩვენთან ერთად იმუშავებ, რაიმეს მოგინახავ..
- ჩემნაირ ავადმყოფს რა უნდა მანდ- გულის ტკივილი ღიმილში ჩამალა და ძმას გახედა.
- მართლა გაგილამაზებ მაგ ისედაც ლამაზ სიფათს იცოდე ასეთი ლაპარაკის გამო. - ახალი კვირიდან მოდი და რამეს მოგინახავ. მერე კაი გოგოს გაიცნობ, იცი რა ლამაზი გოგოები არიან?
- ხო მართლა, ლამაზ გოგოებზე გამახსენდა, შენი მდივანი ლელა და ჩვენი ლევანი რას მაიმუნობენ?
- შენც შეატყვე? - სიცილით უთხრა ძმას და ხელი შემოხვია, შევატყვე კი არა როგორც იტყვიან წავატანე..
- ხოოოო, ეგენი გვრიტები არიან, ახალი გვრიტები. სულ რამოდენიმე კვირის.
- უყურე შენ, რას არ გაიგებ რააა. - დანიელ - უცებ შეყოვნდა და ოთახისკენ წასულ ძმას უკან გაჰყვა. - ნიაც მოვა და უჩაც..
- გასაგებია ..
- დანიელ გეყოფა რა. ერთი კვირააა შენს გამო ტირის, ყოველ ღამე ტირის ცოდოა. ხო იცი როგორ უყვარხარ..
- გასაგებია-თქო, ანდრია მეტი რა გინდა რომ გითხრა..
- ის რომ წესიერად დაელაპარაკები იმ ბიჭს..
- მე იმ ბიჭთან პრობლემა არ მაქვს, მე ჩვენს დაზე გავბრაზდი მხოლოდ და სულ ესააა. გავბრაზდი არა, გული მეტკინა , ამას ვერ აგიხსნი..
- გასაგებია მაგრამ მართლა ცოდოა. ხო აქვს უფლება ნიასაც რომ ბედნიერი იყოს. - ალმაცერად გახედა დანიელმა და თვალი ჩაუკრა. - ხედავ რა დრო დადგა? თავად დანიელს მისი ძმა ასწვლის ჭკუას.
- მერე მე წინააღმდეგი არა ვარ, მასწავლე ჭკუა..
- ხოდა მიდი ახლა რაღას ლაპარაკობ რა, ხო უნდა წავიდეთ. მართას გავუაროთ და
- მართას ლევანი და ლელა გაუვლიან, დავურეკავ და ვეტყვი, იქ კიდევ მე და შენ წავალთ მარტოები..
- ვერ მოინელე არა? - რა ხარ ამისთანა აუღებელი კედელი ბიჭო? ბერლინის კედელი დაანგრიეს და შენ რა ვერ გატყდი ერთი?? - სიცილით უთხრა ძმას და განათებულ ტელეფონის ეკრანს დახედა..- ლევანაა რეკავს..
- მიდი აიღე და უთხარი მართას გაუაროს, ჩვენ კიდევ გზად შევიაროთ ვიყიდოთ რამე...
- არის ბოს, შეტყუპებული ოთხი თითი საფეთქელთან მიიდო და გაუღიმა.
გარეთ ისევ გვარიანად წვიმდა..
გადახურულ ჩარდახში შემწვარი ხორცის და არომატული სასმლის სუნი ერთმანეთს ერეოდა.. ერთი ნახვით დალაგებულ ურთიერთობებს მაინც აკლდა რაღაცა მთავარი- ამ რაღაცას კი გაგება და სითბო ერქვა.
გვერდიგვერდ ისხდნენ და ერთმანეთს თითქმის არ უყურებდნენ. როგორ უნდოდა ეს ყველაფერი დაევიწყებინა დანიელს, როგორ უნდოდა მისი სიტყვები რომელიც ასე უკლავდა გულს არ ხსომებოდა. მაგრამ ვერ ახერხებდა, არ შეეძლო, არ გამოსდიოდა..
ყველა მათგანს თავისი დარდი და საწუხარი ჰქონდა..
- ეს ბავშვი ისე გამალებით მირტყავს ფეხებს, მგონი მალე გარეთ გამოვა - სიცილით თქვა სოფიომ და მეგობრებს თვალი მოავლო...
- შენ როდის უნდა გაგვახარო რძალო? - ინტერესით ჩამეძია ანდრია და ძლივს გადავურჩი დახრჩობას.
- ჯერ ეს ერთიც მე შენი რძალი არ ვარ და მეორეც ეგ კითხვები შენს ძმას დაუსვი, სამშენებლო კომპანია მაგას აქვს..
- როგორც სჩანს ამათ შორის გარბენილმა კატამ ჯერ ვერ გამოირბინა უკან - სრულიად დამაჯერებლად თქვა და ლევანს რაღაცა გადაულაპარაკა. - შემოთავაზება მაქვს, მაგრად დავლიოთ ბოლომდე..- მორიგი აზრი წამოჭრა და თვალი ჩამიკრა..
- ჩვენ არ ვსვამთ , უკან ვბრუნდებით - ერთხმად დაიძახეს თორნიკემ და უჩამ და ანდრიას გახედეს..
- შენ არ დალევ !- გადაჭრით მითხრა და ალმაცერად გამომხედა. საკმარისად დალიე უკვე რაც დალიე..
- არც ვაპირებდი , დარცხვენით ვუთხარი და ნუცას გავხედე..
- სამაგიეროდ ჩვენ დავლევთ - ცანცარში მაშინვე აყვა ნუცა და ხარბად მოსვა სასმელი..
- ბოლოს ასე როდის ვიყავით არ მახსოვს , დანიელ გახსოვს ჩვენი ბოლო საუბარი, მწვადები და რამეები...
- მახსოვს ირუშ, როგორ არ მახსოვს.. სანდრო გვაკლია , მინდოდა აქ ყოფილიყო..
- შენ პირველი ადამიანი ხარ მგონი ვისაც თავისი მძღოლი ასე უყყვარს.
- ხო იცი სანდრო ჩემთვის ძმასავითაა, სანდრო ჩემი ერთგულია , იმდენად ვენდობი და მჯერა მისი საკუთარ სიცოცხლეს ვანდობ, ნდობის გარეშე უბალოდ არანაირი ურთიერთბა არ იქნება ხო იცი, მაგრად მიხარია სანდროსნაირი ბიჭი რომ ვიპოვე და უკვე მერამდენე წელიწადია გვერდში მიდგას მართლა ძმასავით- უცერემონიოდ ჩაილაპარაკა და ირაკლის გახედა..
ბუხრის წინ ვიჯექი და წვიმისაგან გაყინული სხეულის გათბობას ვცდილობდი. ამაოდ გავიქეცი მანქანისკენ, ხომ ვიცოდი რომ ვერ მივასწრებდი. აზრი არ ჰქონდა, ყველაფერი წინასწარ იყო დაგეგმილი რა თქმა უნდა ანდრიას მიერ, სასაცილო ისაა რომ ამაში ყველა აიყოლია და ჩვენ სულელები გამოგვიყვანა..
ჩემს ზურგს უკან მდგარ სავარძელში იჯდა და ვგრძნობდი რომ მზერას არ მაშორდება, მთელი ზურგი და კისერი მიხურდა მისი მზერით, მაგრამ მიტრიალების სურვილი არ მქონდა. მქონდა მაგრამ ცრემლებს ვერ შევიკავებდი. ამ ბოლო დროს საოცრად ვიყავი არეული, ტირილი თუ სიცილი ერთმანეთში მერეოდა. მერე ამ ყველაფერს ჩვენი ვერ გამრთელებული ურთიერთობისაკენ მივყავდი და უარესად მიკვდებოდა შიგნით არსებული ყველა რითმა..
- ასე ძალიან გცივა? - მისი ხმა ყურთან ისე ახლოს გავიგონე შევკრთი, ჯერ ტვინს ბოლომდე არ ჰქონდა გადახარშული მისი სიტყვები რომ სიკვდილამდე საყვარელმა სუნამოს სურნელმა როგორც მოღალატემ ისე დაიწყო ჩემს ტვინში და სხეულში ფორიაქი..
- არა, საიდან მოიგონე - სრულიად დამაჯერებლად ვუპასუხე და ცეცხლის მოთამაშე ენებს თვალი არ მოვაშორე.
- იქიდან რომ კანკალებ. არ იყო საჭირო წვიმაში სირბილი - პატარა ბავშვივით. თუმცა რაზე ვლაპარაკობ, პატარა ხარ ..
- პატარა არ ვარ. უბრალოდ აქ დარჩენა არ მინდოდა შენთან ერთად და სულ ესააა.
- ხო? ახლაც შეგიძლია რომ წახვიდე. მე არ გიჭერ- ირონიულად გამეპასუხა და ჩემს უკან დაჯდა ხალიჩაზე..
- კარგად იცი რომ ბნელა და წვიმს, და ისიც კარგად იცი როგორ მეშინია. მაგრამ მანქანა რომ არ წაეყვანა შენს გენიოს ძმას აქ არ გავჩერდებოდი..
- წესით შენგან გაქცევა მე უნდა მინდოდეს, მეცინება რომ თავად ხარ გაბრაზებული..
- გაბრაზებული არ ვარ !- კარგად ვიცი რომ გაწყენინე ,- გაგულისებულმა ვუყვირე, - მაგრამ მიუხედავად იმ ღამისა შენ ჩემთან შერიგებას არ აპირებ დანიელ რა გავაკეთო მითხარი? - მოულოდნელად მივტრიალდი მისკენ და ინსტიქტურად გავაჩერე მზერა მის ტუჩებზე.. ცეცხლის ანარეკლი თვალებში უელავდა, გული გამალებით უძგერდა, როგორც სჩვევია ენა ზედა ტუჩზე გადაისვა და თვალები ოდნავ მოჭუტა.. ნელა გადამიწია სახეზე ჩამოშლილი თმა ყურს უკან და ხარბად მაკოცა ყელზე. ხელები კისერზე შემოვხვიე და საშუალება მივეცი ნაბიჯი პირველს გადმოედგა.. ნელა და სრულიად გააზრებლად მკოცნიდა ჯერ ზედა და მერე ქვედა ტუჩზე. მაქსიმალური სიჩქარით გადამაწვინა და მაისურისაგან განმათავისუფლა. სურვილს ატანილმა დავუსვი ხელები ზურგზე და ნელა გამოვაპარე პერანგის ღილებისკენ. თითქოს ჩემს ჯინაზე იცვამდა ყოველ ჯერზე პერანგს, რომ ძლივს მომეხერხებინა მისი გახსნა.. ათრთოლებული ტუჩებით უხეშად მკოცნიდა მკერდზე , ვგრძნობდი რომ სრულიად იყო გადაშვებული თავის სურვილსა და ემოციაში, სწორედ ამიტომ ვერ გრძნობდა რომ მისი კოცნა ტკივილს მაყენებდა.. შეშფოთებულმა გავწიე განზე და ამღვრეულ თვალებში ჩავხედე - დანიელ მეტკინა - აცრემლებულმა ძლივს ვუთხარი და მაისურისკენ გავიწიე, მაჯაში მაგრად მომიჭირა ხელი და ზედ მიმიკრა..
- მაპატიე - უბრალოდ თავი ვერ გავაკონტროლე. ბოდიში. - ხარბად შეიყნოდა ჩემი თმების სურნელი და ვიგრძენი როგორც ქურდმა როგორ წაატანა ხელი შარვლის ქამარს.. - უბრალოდ რაღაცას მიკეთებ, ვერ გადმოვცემ რას, უბრალოდ ჩემი ხარ , გესმის? მარტო ჩემი და ყოველ ჯერზე ახერხებ ჩემს გაგიჟებას მართა.. რა გაქვს ასეთი არ ვიცი, უკნტროლოს მხდი.- ყოველ შენს შეხებაზე ახლიდან ვიბადები, ყოველ შენს კოცნაზე ტვინში რაღაც მენთება...
- ძალიან მიყვარხარ-სწრაფად გავაწყვეტინე და ტუჩებში ვაკოცე..- უბრალოდ მაკოცე და ამას ისედაც ვიგრძნობ. - სურვილისაგან შემკრთალმა ძლივს ამოვღერღე და პერანგი ერთიანად გავაძრე სხეულიდან. დანიელი მართალი იყო, ჩვენი ალერსი მარტო ალერსს არ გავდა, მის სხეულის სრულიად სათითაო უჯრედის შეხებას ვგრძნობდი. მისი ხელის ყოველი შეხება კანზე ნაკვალევს მიტოვებდა, სადღაც შორს ასტრალში გავდიოდი და აზროვნებაც კი მეცვლებოდა, სულ სხვა ემოციით და განცდით ვხვდებოდი მის მიერ წამოწყებულ ყველა ქმედებას. არ ვიცი რამდენ ხანს მიკოცნიდა ტუჩებს და სახეს, ემოციებისაგან გამოღვიძებული უკვე მის გვერდით სრულიად შიშველი ვიწექი და ჩემი თმის თამაშით ირთობდა თავს.. მისკენ ავიწიე და ყელზე გამომწვევად გაჭიმულ მთავარ არტერიაზე ავუსვი ენა... ვიცოდი როგორ აგიჟებდა ჩემი ეს ქმედება, ურცხვად გავუღიმე და მორიგ შეტევაზე გადავედი.. საჩვენებელი თითი გავილოკე და დანიელს მკერდზე დავუსვი.. თვალები დახუჭა და ჰაერი ხარბად ჩაისუნთქა. მოულოდნელად ვიგრძენი მისი ძლიერი ხელები ჩემს თეძოებზე და ზემოდან მომექცა.. ვიცოდი როგორ უნდა გამეღვიძებინა მასში ამოდენიმე წამით მიმალული სიგიჟე. ხელები თავს ზემოთ გადამიგრიხა და ფეხებს შორის მყარად დაიმკვირდა ადგილი.. მის მოქმედებას სიამოვნების პიკზე მივყავდი , მისი ყოველი მოძრაობა თავიდან ბადებდა ჩემში ჩაბუდებულ გოგოს რომელიც სადღაც მუდამ ცოცხლობდა.. დანიელი ჩემში დაწყებულ იმ სიმღერას ამთავრებდა რომელიც დიდი ხნის წინათ მივატოვე და ვერაფით გავდიოდი ბოლოში. მისი ხელების შეხება ყელიდან მკერდისკენ და მკერდიდან ფეხებისაკენ ყველა ჩაწყვეტილ სიმს აერთიანებდა.. მთელი ძალით ვეკვროდი მკერდზე და სიამოვნებისაგან გავარვარებულ მკერდზე და ყელზე სიწითლის კვალს ვუტოვებდი. მოულოდნელად გადამატრიალა და ნელა დამისვა ხელი ხერხემალზე.. კოცნისაგან გავარვარებული ტუჩებით დამიკოცნა ზურგი და ჩემი თმები მუჭაში მოიქცია.. საკუთარ ტუჩებს ვიჭამდი სიამოვნებისაგან და მარტის კატასავით ვკრუსუნებდი..
თავი მის მხარზე მედო, ჯერ ისევ ხალიჩაზე ვიწექით , ზემოდან თბილი ადიელა გვეხურა ორივე ბუხარში მოგიზგიზე ცეცხლს ვუყურებდით.. თითებს ნელა ვუსვამდი მკლავზე და დროდადრო ხარბად ვკოცნიდი მხარზე. მშვიდი და აუღელვებელი ხმით მიყვებოდა დანიელი ახალი პროექტის შესახებ , მე კი მისი არც ერთი სიტყვა არ მესმოდა შინაარსობრივად, მხოლოდ მსიამოვნებდა მისი ხმის გაგონება და ეს სრულიად საკმარისი იყო.
ეს კაცი ჩემი თავშესაფარი იყო. იმ პატარა გოგოს თავშესაფარი ღრუბლების ყურება რომ უყვარდა და თავსხმა წვიმის ეშინოდა.. იმ პატარა გოგოსი რომელსაც მარტოობის და მიტოვების სინდრომი ჯერ კიდევ არ ჰქონდა გასული სულიდან..
**
შეიცვალე, ბოლო პერიოდში ძალიან ხშირად მესმოდა ეს ფრაზა..
დიახ მე შევიცვალე, რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყო მე შინაგანად შევიცვალე.. აბსოლუტურად აღარ ვარ ის ადამიანი ვინც ერთი წლის წინათ ვიყავი. უბრალოდ ვარდისფერი სათვალე მოვიხსენი და შორს , ძალიან შორს მოვისროლე ჩემგან. ჩემი ცხოვრებიდან ის ადამიანები გავუშვი ვინც თავისი სურვილით მიდოდა და მერე რაღაცა დრის მერე თავად ბრუნდებოდა, ჩემი ცხოვრება მატარებელი არაა, რომ დროებითი ადამიანები ატაროს თან. მე შევიცვალე იმიტომ რომ შევწყვიტე ადამიანის სიტყვების დაჯერება , შევწყვიტე მათ დაპირებების დაჯერება და მხოლოდ იმის რწმენაზე გადავედი რასაც საკუთარი თვალით ვხედავდი..
აღარც კი ვიხსენებ იმ ადამიანებს რომლებზეც ვდარდობდი მათი სიშორის გამო , რომლებიც მუდამ იყვნენ ჩემს გულში და მათ ოდნავადაც არ ვახსენდებოდი. იცით რა გავაკეთე ყველაზე კარგი? - შეწყვიტე სხვებზე , სხვის სურვილებზე მორგება. შევწყვიტე რომ ყველასათვის გამოსადეგი ვიყავი. ახლა მე უნდა მომერგოს ყველა, თუკი ვინმეს არ აქვს ამისი სურვილი, გზა და ცხოვრება ჯერ კიდევ დიდია. დავივიწყე ყველა ადამიანი , ვინც ჩემი სიყვარული ფეხქვეშ გაიგდო და გადათელა, ვინც ისე მატკინა რომ ამ ტკივილს ვერაფერი და ვერავინ ვერ ამოავსებდა, ვინც ამაოდ დამახარჯინა ჩემი დრო ამაო ლოდინში რომ ისინი ისევ გამოიხედებოდნენ ჩემკენ, ვინც სახეში მიყურებდა და მატყუებდა. ამიტომ ნუ გაგკვირდებათ თუკი ერთ დღეს ჩემი ტელეფონი თქვენს ზარს არ უპასუხებს და ჩემი სახლის კარიც არ გაიღება თქვენთვის.. მომიტევეთ მაგრამ მე აღარასოდეს გავხდები ის რომელიც ერთი წლის წინათ ვიყავი..
- მართა რაზე ფიქრობ? - ჩემი დის ხმამ რეალობაში დამაბრუნა და მხრებიდან ჩამოცურებული ადიელა მაგრად მოვიხვიე..
- ყველაფერზე ნიტა, სულ ყველაფერზე ვფიქრობ..
- როგორ გგონია დანიელი ის კაცია ვის გამოც ამდენი რამის გადატანა გიწევს? ის შენი სამუდამოა? -იმდენად მოულოდნელი იყო კითხვა, ალმაცერად გავხედე ნიტას და გავუღიმე..
- იცი რა დაო, რაც უფრო ბევრს ვფიქრობ ვხვდები რომ შეცდომას ზუსტად იქ ვუშვებთ, როცა ვფიქრობთ რომ ურთიერთბა სამუდამოა.. ვიწყებთ მომავლის დასახვას, ვგეგმავთ შვილებს, ვსახავთ გონებაში რა იქნება ხუთი ან ათი წლის შემდეგ. ერთ დღეს როცა რომელიმე იღლება, რომელიმეს გაქცევა უნდება, ხვდები რომ შენი ყველა გეგმა რაც კი გონებაში გქონდა, ან სადღაც ბლოკნოტის პირველივე ფურცელზე დაწერე გაცამტვერდა, ჰაერში დარჩა. და იცი რატომ? იმიტომ რომ რომელიღაცამ მარადიულობის პირობა არ ან ვერ შეასრულა.
- ანუ?
- ანუ ის რომ არ ვიცი დანიელი მუდმივად იქნება თუ არა ჩემთან, მაგრამ ახლა ამ წამს ვგრძნობ რომ ეს ის კაცია რომლიც მინდა და მიყვარს. არაფერს ვგეგმავ ნიტა, არ ვგეგმავ იმიტომ რომ მერე ძალიან არ მეტკნოს, იმიტომ რომ დანიელის წასვლა ისედაც დამანგრევს. თუკი ერთ დღეს ადგება და სხვასთან წავა, უბრალოდ არ მეცოდინება როგორ უნდა შევძლო ყველა იმ იმედის შეკოწიწება რაც აქამდე გამაჩნდა, ამიტომ არაფერს ვგეგმავ საერთოდ..
- ვერაფერს იტყვი - გაოგნებულმა შეხედა დას და გაუღიმა.. - იცი როგორ მომენატრე? შენი გვერდში დგომის გარეშე , იცი როგორ ცუდად ვიყავი. რომ იცოდე როგორ ვნანობ რომ ყველაფერი თავიდანვე არ გითხარი, არ მოგიყევი, ახლა ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა, ყველაფერი დალაგებული იქნებოდა..
- დამშვიდდი კარგი? ამის მერე გეცოდინება რომ მხოლოდ საკუთარ თავს უნდა დაუჯერო ნიტა. მხოლოდ საკუთარს და არა დედას, არა მის სურვილებს და ფიქრებს, არამედ მარტო შენსას.
- ახლა ვიცი , მაგრამ რა აზრი აქვს, ხედავ სადამდე მოვედი?
- შეგირიგდა? - სიძისკენ გავიხედე ხელი დავუქნიე..
- შემირიგდა, მაგრამ რა თქმა უნდა ეს არაა ის შერიგება რაც იყო. ძალიან განიცდის , არ მაჩვენებს მაგრამ ნერვიულობს, თავი დამცირებულად მიაჩნია და ასეცაა. მე დავამცირე. მაგრამ არც მიფიქრია გესმის? ოდესმე ამ ადამიანს კიდევ თუ გადავეყრებოდი ასე, არ მიფიქრია მართა.. როცა გავიგე რომ დანიელი ანდრიას ძმა იყო, კინაღამ მოვკვდი, ისე შემეშინდა.. არ დაგეჯერება და ყველაზე მეტად შენი დაკარგვის შემეშინდა..
- ამიტომ გაიქეცი დედასთან და ყველაფერი უამბე?
- დედასთან იმ იმედით წავედი რომ ანდრია თუ გამოჩნდებოდა მის ჩამოშორებაში დამეხმარებოდა, ის კიდევ შენთან მოვიდა. ეგ ყველაზე დიდი შეცდომა იყო რაც კი ოდესმე დამიშვია მართა..
- ნიტა, რაღაცას გკითხავ რა - ინტერესიანი მზერა ვესროლე და მისკენ გავიწიე.- ანდრია არ შეგეცოდა? ხომ იცოდი რომ ამ ბიჭს ასე ძალიან უყვარდი. ასე როგორ გაიმეტე.
- სულელი ვიყავი, ძალიან სულელი. იმდენად მინდოდა მისი ჩამოშორება, იმდენად მინდოდა კახისთან ყოფნა ყველაფერზე წავიდოდი მართა. როცა დედამ ასეთი რამე თქვა , ჭკუაში დამიჯდა, მეც უტვინო გოგოსავით დავეთანხმე. რა თქმა უნდა სიმართლე ყველამ ვიცოდით . ბაბეს და მამას გარდა..
- ანდრიას მშობლებმაც იცოდნენ სიმართლე?? - გაოცება ვერ დავმალე და კარში შემომავალ დანიელს გავხედე...
- მხოლოდ მამამ იცოდა..
- ნამდვილად ჭკუიდან გადავა დანიელი ეს რომ გაიგოს. ძალიან გთხოვ..
- არაფერს ვიტყვი, ჩემიც მეყოფა. - ძლივს მოასწრო თქმა და დანიელს გაუღიმა..
- არ ვიცოდი რა გესიამოვნებოდა, ამიტომ .. ხილით და ტკბილეულით სავსე პარკი მაგიდაზე დადო და ღიმილზე ღიმილით უპასუხა..
- რად გინდოდა ამდენი, მთელი მაღაზია გამოზიდე? - როხროხით ჩაერთო კახი და დანიელს ხელი მაგრად ჩამოართა.. - წამო , წამო იქეთ ჩვენს ცოლებს ვახშამს ვუმზადებ..
- ჩვენს ცოლებს?- სიცილი ვერ დამალა დანიელმა და კაის ხელი შემოხვიე - მე ცოლი არ მყავს მეგობარო.. შენს ცოლს კიდევ მოვუმზადოთ..
- არაა? აბა ის ლამაზი გოგო ვინაა? - თვალით ანიშნა მართაზე და გაუღიმა..
- ყოველ შემთხვევაში ჯერ მაინც - თვალი ჩაუკრა და გრილზე აშიშხინებულ ხორცს დახედა.
ამინდი დიდად არ წყალობდათ .. საშინელი ქარი უბერავდა და ხეებს ერთიანად აყრევინებდა აქამდე შერჩენილ ფოთლებს..საწვიმრად გამზადებულ ღრუბლებს აღმა-დაღმა დაარბებინებდა თავის ჭკუაზე და ცაზე მოლხენას არ აცდიდა.. უკანასკნელი ლუკმა გემრიელად დაღეჭა ნიტამ და დას გახედა.. აკვირდებოდა მის სათითაო ნაკვთს და ვერ იჯერებდა რომ ასე ძალიან უყვარდა, მიუხედავად იმისა რომ დედა მუდივარ უსვამდა ხაზს, მხოლოდ ნიტას სილამაზეს, მართა მასზე ასჯერ მეტად მოხდენილი და ლამაზი იყო.. მისი დის ზურმუხტისფერ თვალებში ერთიანად იკითხებოდა ბედნიერება და სევდა.. დღეს პირველად შეეძლო წაეკითხა რომ მისი და მისი ნაწილი იყო, მისი სისხლის და ხორცის ნაწილი..
- უკვე ყველაფერმა ჩაიარა, მე და ნიტაც კი შევრიგდით, ახლა გაგვახარეთ თქვენც რა - ღიმილით თქვა კახიმ და ჭიქა ასწია..
- რას გულისხმობ გახარებაში? - დაბნეულმა შევხედე სიძეს და მიხვდა რომ პირველად დამაბნია.
- რას და ქორწილს, თქვენს ერთად ყოფნას. ასე ხომ არ იქნებით, ურთიერთბას წესიერ სახელსაც არ არქმევთ..
- საინტერესოა დანიელ და ვინ ვართ ჩვენ?
- შენ და მე? - კითხვაზე კითხვით უპასუხა და ჩანგალი თეფშე დააბრუნა..
- რატომ არ თქვი „მე და შენ“ ? - თვალები მოვჭუტე და გავუღიმე..
- რა კითხვა, იმიტომ რომ ჯერ შენზე ვიფიქრე.. მე და შენ, თუ შენ და მე. ერთიდა იგივე არაა? - საბოლოო ჯამში მაინც „ჩვენ“ ვართ მართა. ჩვენ ხო ..- დასრულება ვერ მოასწრო , რომ ტელეფონის ეკრანზე გამოსახულმა ფოტომ ერთანად წაუხდინა მართას ხასიათი.. - ახლავე მოვალ - ცერემონიულად დატოვა დანიელმა სუფრა და ეზოში გავიდა.. - ნერვიულობისაგან ვიჭამდი ტუჩებს, როგორ მინდოდა ახლა გავსულიყავი და მისი ყველა სიტყვა გამეგო.. მის გულიან სიცილზე, ნერვები მეგლიჯებოდა,მაგრამ კარგად მახსოვდა ჩვენი წინა დღეების კამათი და მაქაიმალურად ვიკავებდი თავს.. - ტატამ მოგიკითხათ - შემოვიდა თუ არა მაშინვე უთხრა ნიტას და კახის და გამომხედა..
- ოოო, ტატა რამდენი ხანია არ მინახიაა. სად დაიკარგა? - ბედნიერი ღიმილით ჩაერთო კახი
- დანიაში დაბრუნდა - დროებით იქ იქნება.
- როგორ ვერ დაალაგა მაგ გოგომ პირადი ცხოვრება. არადა ძალიან მაგარი გოგოა. ერთ კურსზე ვსწავლობდით. ვმეგობრობდით, მერე გაქრა, გავიგეთ რომ მამასთან წასულა. მაშინ ერთად რომ გნახეთ , ისე გამიხარდა , ერთი გაფიქრება ისიც კი მეგონა რომ ერთად იყავით.
- დიდი ხანია ტატას ვიცნობ, საოცარი გოგოა ნამდვილად - დამაჯერებლად თქვა და კახის გახედა.
- საოცარი გოგოა - მისი სიტყვები გავიმეორე და ერთიანად წამეკიდა ცეცხლი შიგნიდან. - დანიელ !- ერთი რამე დაიმახსოვრე !- მკაცრი ტონით ვუთხარი და ხელზე ხელი დავადე..
- მაინც? - სიცილი მოეფინა სახეზე და ვგრძნოდი რომ მის შეკავებას ცდილობდა.
- დღეის ამას იქით შენთვის გოგოები ორ ჯგუფად დაიყოფა. „მე და არავინ“. გასაგებია?
- გასაგებია .
- შენ რა ტატაზე ეჭვიანობ? - სიცილი ხორხოცში გადაუვიდა კახის და ნიტას გახედა.. - წამოიდგინე ეს ის მართაა, დანიელ ლიქოელს რომ ლანძღავდა, ვერ იტანდა, მერე რომ მასზე გადაირია და ახლა რომ ეჭვიანობს...
- ვიღაცას მოხვდება, მაგრად - და მერე არ იყოს წუწუნი - გაგულისებულმა ვუთხარი და დანიელს მხარზე ავეკარი..
- წავიდეთ?- გვიანია უკვე - როგორც პატარა ბავშვს ისე ჩამეძია და შუბლზე მაკოცა..
მანქანაში ჩავსხედით თუ არა მკლავზე მივეხუტე და მანაც მაშინვე მაკოცა თავზე. რამოდენიმე წამს ასე უხმოდ ვიარეთ. მერე განათებულ ეკრანს დახედა და გამომხედა... მანქანა გზის სავალი ნაწილიდან გადააყენა და გადავიდა.. მივხვდი არ უნდა გადავსულიყავი.. დაახლოვებთ ნახევარი საათის განმავლობაში საუბრობდა ტელეფონზე, ანერვიულებული მეჩვენებოდა მაგრამ არაფერი მიკითხავს..
- ჩემებთან მივდივართ - ბოლოს გადაჭრით მითხრა და გამომხედა.
- როგორ?? შენებთან რა მინდა დანიელ - ნერვიულობა ვერ დავმალე და აცახცახებულ ხელებზე დავიხედე..
- გახსოვს სოსო? ველოსიპედით რომ დაგეჯახე და მივედით.
- მერე?
- ახლა სოსომ დამირეკა, მითხრა რომ ჩემებთანაა და ჩვენი ნახვა უნდა..
- დანიელ, ჩვენი თუ შენი?? - გაბრაზება ვერ დავმალე და ნერვიულად დავინიავე სახეზე..
- ჩვენი მართა, ჩვენ . - რა პრობლემაა? რისი გეშინია. მამაჩემმა ისედაც გნახა , დედაჩემს შენი საწინააღმდეგო არაფერი აქვს, დანარჩენებს იცნობ.
- ხო მაგრამ, მამაშენს გულზე არ ვეხატები..
- მართა კარგი რა. მამაჩემს გულზე მე არ ვეხატები მგონი და ახლა ის ნუ გაგიკვირდება რომ შენ არ მოსწონდე. მაგას ამ ქვეყანაზე არავინ და არაფერი არ მოსწონს თავისი თავის მეტი, ასე რომ დამშვიდდი- ხელზე მაკოცა და გზას მიაშტერდა.
მანქანა ეზოს წინ გააჩერა და ალმაცერად გამომხედა.. იცოდა ახლა ნერვიულობისაგან მუხლები მიკანკალებდა, მაგრამ უნდა გამერისკა , მის გამო და ჩვენი სიყვარულის გამო. უნდა გამერისკა და გადამედგა ეს ნაბიჯი..
ხელი წელზე შემომხვია და ეზოს ბილიკს ნელი ნაბიჯით გაუყვა, ვგრძნობდი რომ არც დანიელი იყო მშვიდად. ვგრძნობდი რომ საოცრად დაძაბული მიჭერდა ხელს წელზე.. ჩემს წელზე მოთავსებულ მის ხელს ხელი დავადე და კარში მდგარ ნიას გავხედე, რომელიც მაშინვე დაიძრა ჩვენკენ.
- ოოო, როგორ გამახარე რომ მოხვედი მართა - ხელები შემომხვია და მაგრად ჩამიხუტა..
- ნიაკო, მეც მიხარია.. - ნაძალადევი ბედნიერებით ვუთხარი და გავუღიმე.. სევდიანი მზერა მოავლო ძმას , მერე მე გამომხედა, თვალებით ვანიშნე ახლა არა-თქო და მაშინვე უკან დაიხია..
ათიოდე ნაბიჯი გვაშორებდა იმ უზარმაზარი სახლის პირველი სართულის კარს. იმ სახლის რომელსაც ლიქოკელების ბუდე ერქვა, რომელიც ჩემში უსიამოვნო განცდას იწვევდა.. ერთიანად მაშინებდა ამ სახლში ნაბიჯის შედგმის, ასე მეგონა შევიდოდი და იქიდან უკან ვეღარ გამოვიდოდი.. საოცარი განცდით შევყევი დანიელს. ჩემს დანახვაზე ნიკოლოზს მაშინვე ეცვალა ფერი, დასჯილი ბავშივით ამოვეფარე დანიელს მხარს უკან და კიბეებთან მდგარ ოქროსფერთმიან ქალს გავხედე..
ნელა წამოვიდა ჩვენკენ. ნამცხვრით სავსე თეფში მაგდაზე დადო და ხელები გამომიწოდა.. ღიმილით შემომხედა, თვალებში იმდენი სითბო ჰქონდა ერთანად დამავიწყდა ჩემი საწუხარი.. ჩემი ხელები თავის რბილ ხელებში მოიქცია და ლოყაზე მაკოცა..
- როგორ მიხარია შენი გაცნობა ჩემო გოგო - თბილი, ხავერდოვანი ხმით მითხრა და დივნისკენ წამიყვანაა.
- თქვენი გზები მარტო ველოსიპედს არ გადაუკვეთავს არა?- სიცილით უთხრა დანიელს სოსომ და ხელი მხარზე დაჰკრა.. - ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა. ერთად დაგინახეთ თუ არა მაშინვე ვიცოდი.. - ხომ გეუბნებოდით რომ ქორწილამდე დაგავიწყდებოდათ.
- კარგი რა სოსო, ეგ საიდან გაგახსენდა ახლაა - ბავშურად შეუბღვირა დანიელმა და ჩემკენ გამოიხედა.. სანდო ხელში დამინახა თუ არა ოდნავ მოლბა და ანდრიას წინ სავარძელში ჩაეშვა.. თვალი ჩაუკრა და რა ხდებაო ჩუმად ანიშნა.. იმანაც მაშინვე აიჩეჩა მხრები და ცერა თითო ჰაერში ამიწია..
- რადგან ყველანი აქ ხართ, მინდა რომ ვილაპარაკოთ, ისე როგორც ოჯახმა - კარში შემოსულ ნიას გააყოლა მზერა ნიკოლოზმა და ომახინად დაიწყო.. - ერთ თვეში ჩვენს ფირმას ოცდათხუმეტი წელიწადი უსრულდება. მინდა რომ ძალიან დიდი ღონისძიება მოვაწყოთ. მინდა რომ ყველას დაამახსოვრდეს ეს ღონისძიება და ყველამ ილაპარაკოს. მარტივი საქმე არაა ამდენი წელიწადი გეკავოს პირველი ადგილი ბაზარზე, როცა გარშემო ამდენი კომპანიაა..
- ნამდვილად მოსალოცი საქმე ნიკო, ცოტა არაა ოცდათხუმეტი. რაც შენმა სიმამრმა გააკეთა ეს არ უნდა დავივიწყოთ, და არც ის რაც დანიელმა გააკეთა და ახლაც აკეთებს.. შენ საოცრად ნიჭიერი კაცი ხარ, ყველაფერი გამართე და გამართული გადააბარე შვილს ამან კიდევ ხომ ხედავ რა ქნა, სულ სხვა ელფერი შესძინა ყველაფერს..
- ვერ გავიგე ერთი რაღაცა - ინტერესით მოკიდა ანდრიამ ხელი სოსოს და გააჩერა, გიორგი პაპა რა შუაშია? მაგას რა წვლილი აქვს?
- როგორ თუ რა? დაბნეულმა გახედა ნიკოს და მერე რუსას რომელიც აწითლებული სახით უმზერდა სოსოს.. - მოდით ამაზე სხვა დროს - მაშინვე სიტყვა ბანზე ააგდო და ანდრიას გაუღიმა.. - შეხედე შენი ძმა საღამოზე ამ ლამაზ გოგოსთან ერთად მოვა, შენ მარტო უნდა მოხვიდე?
- მარტო რატომ, მე და შენ ერთად წავიდეთ სოსო - სრულიად დამაჯერებლად უთხრა და თვალი ჩაუკრა..
- მე და შენ კი წავიდეთ ბიძია მაგრამ, მე რაღაში გჭირდები დავბერდი, ვინმე ახალგაზრდა მონახე - სიცილით უთხრა და ანდრია გულზე მიიკრა.
- მარტო არ წამოვალ, აგერ მართას დაქალს წამოვიყვან.
- ჩემს დაქალს არ გაეკარო, თორემ ვერ გადამირჩები - სრული სერიოზულობით გავხედე ანდრიას და თითი დავუქნიე..
- ეს რა იყო, მაგანაც იცის რომ სანდო არა ხარ? - ფეხზე წამოდგა ნიკოლოზი და შვილს გახედა. თუმცა რა გასაკვირია, დამავიწყდა ვისი დაა.
- საკმარისია მამა - მასზე ერთი თავით მაღალი ანდრია წინ აესვეტა და ჩასისხლიანებული თვალებით შეხედა მამას. კი მისი დაა, მაგრამ მისგან სრულიად განსხვავებული. მისი დაა მაგრამ ჩემთის სულ ერთია ვისი დაა..
- წამოდი გავიდეთ - ხელი მაგრად შემოხვია ძმას და ეზოში გაიყვანა..- გრილმა ნიავმა ერთიანად დააცხრო ანდრიას მრისხანება. ნერვიულად გაიქნია თავი და კუთხეში მდგარი სკამის კიდეზე ჩამოჯდა..
- მაპატიე ასე არ მინდოდა, გეხუმრე - ჩურჩულით ვუთხარი და გვერდით მივუჯექი. - სევდიანი თვალებით ამომხედა და ოდნავ გამიღიმა.- ვიცი რომ მე და შენ ერთმანეთზე არ ვგიჟდებით, ჩვენი პირველი გაცნობაც დიდი ფუროფით დამთავრდა მაგრამ, მე შენზე აზრი შევიცვალე, ვგრძნობ რომ შენც ანდრია.. ის რაც იყო ვიცი რომ ძალიან მძიმე გზა გაიარე. რომ გითხრა ბოდიშს მე მოგიხდი ჩემი დის ნაცვლად-თქო, ეს ვერ გიშველის. მაგრამ არ მინდა რომ ნიტას შეცდომის გამო ჩვენ ცუდი ურთიერთბა გვქონდეს. შენ ჩემი საყვარელი კაცის ძმა ხარ,მართლა არ მინდოდა გული გტკნოდა, ვიცი რომ ნუცაზე ამბობდი, ვიცი რომ შენ და ნუცამ კარგად გაუგეთ ერთმანეთს და მეგობრობთ . დაჩაზე შეგატყვეთ. თუ გინდა მე წამოვალ შენთან ერთად იმ საღამოზე და დანიელი მარტო წავიდეს - სიცილით ვუთხარი და დანიელს ავხედე..
- ამას უყურე ერთი ! - შენ რაღაცა ბევრს ხო არ ლაპარაკობ. ეგ წავა შენს გიჟ დაქალთან ერთად და შენ გვერდიდან არ მომშორდები.. - ხაზგასმით მითხრა და შუბლზე მაკოცა..
- წავიდეთ კაი? - უკვე გვიანია და დავიღალე.
- რაღაცა არ მომწონხარ - ხელები წელზე შემომხვია და მაგრად მიმიკრა გულზე. წამოდი ვიცი მე როგორც გიშველო - ყურში მიჩურჩულა და სახეზე ერთიანად გადამეფინა ღიმილი.
- გარყვნილი კაცი ხარ - მეც ყურში ვუჩურჩულე და მანქანისკენ ნელა დავიძარი..
სხეულში საოცარ სიმხურვალეს ვგრძნობდი. ცხელი წყლისაგან დაორთქლილი სარკე ხელის გულით გავწმინდე და საკუთარ თავს დავაკვირდი.. მკაცრად მქონდა გადაწყვეტილი მშობლებთან წასვლა, ნიკოლოზის სიტყვები ჯერ კიდევ მიგუგუნებდა ყურებში.. გარეთ საშინელი ქარი დაქროდა, თბილ ხალათში გავეხვიე და სააბაზანოდან გავედი..
საწოლის კიდეზე იჯდა დანიელი და ტელეფონს დაყურეებდა. დამინახა თუ არა ტელეფონი იატაკზე დადო და ხელით მანიშნა მოდიო..
ხელები წელზე შემომხვია და თავის ფეხებს შორის გამაჩერა,. სახე მუცელზე მომადო და გაიტრუნა.. ერთიანად დამიარა ტანში რაღაც საოცარმა ჟრუანტელმა და გაცლა დავაპირე რომ დამიჭირა და წასვლის უფლება არ მომცა..
- შენ წარმოდგენაც არ შეგიძლია როგორ მიყვარხარ - ჩუმად მიჩურჩულა ყურთან და ყურის ბიბილო კბილებს შორის დაიქცია. თვალები დავხუჭე და ქვედა ტუჩზე უხეშად დავიჭირე კბილები.. - შენ არ იცი როგორ ცეცხლს ანთებ ჩემში მართა - მორიგი სვლით ტუჩები ყელზე შეაჩერა. - შენ ვერ წარმოგიდგენია როგორ მინდიხარ - ცხელი სუნთქვა დამანთხია უკვე მოშიშვლებულ მკერდზე და ცხელი ტუჩები შემახო მხარზე.
მის ხელში როგორც გალიაში მომწყვდეული ჩიტი ისე ვიწყებდი ფართხალს საკუთარი პოზიციის დასაკავებლად , მაგრამ ყოველთვის მის სასარგებლოდ სრულდებოდა. ამიტომ ახლა ბოლომდე ვენდე. ოდნავ მომშორდა და თვალებში ჩამხედა, ვიცოდი რაღაცას ფიქრობდა, გონებაში სულ სხვა აზრები ჰქონდა, თითქოს რაღაც აწუხებდა, რაღაც ახსენდებოდა მაგ რამ ცდილობდა ფიქრების მოშორებას. ფეხის წვერებზე ავიწიე და ნელა ვაკოცე.. ხელები მისი ხელებისაგან განვითავსუფლე და კისერზე შემოვაწყვე. როგორც სჩვევია ენა ტუჩებზე გადაისვა და ნელა გადამიწია ხალათი მხრებიდან და საბოლოოდ განმათავისუფლა . გული გამალებით მიძგერდა, ხვდებოდა რომ მისი სიახლოვე მეც ისევე მინდოდა როგორც მას. მოულოდნელად დამატრიალა საპირისპირო მიმართულებით და შიშველ ზურგზე მთელი ტანით ამეკრო.. ერთი ხელი ვნებაატანილმა მომდო ყელზე და მეორე მთელი ძალით შემომხვია მუცელზე.. ვგრძნობდი როგორ გიჟივით უძგერდა გული. ვგრძნობდი რომ რაღაც აგიჟებდა.. საჩვენებელი თითი ნელა გადამისვა ტუჩებზე და ოდნავ შესამჩნევად ჩამისრიალა ყელიდან მუცლის მიმართულებით. სიამოვნებისაგან ერთიანად შევკრთი და ბაგეებს ურცხვად მოწყდა კვნესა. ჩემმა ხმამ უფრო მეტად აამღვრია მის სხეულში არსებული სისხლის სათითაო წვეთი.
საწოლზე ნელა გადამაწვინა და სწრაფად მოიაშორა მაისური საკუთარ სხეულს. ამღვრეული მზერით ვუყურებდი დანიელს, ისე როგორც კატა უყურებს საყვარელ საჭმელს, ვუყურებდი და ვხვდებოდი რომ მისი თვალების სიღრმეში როგორც გემი ისე ვიძირებოდი. როგორც იალქანმოტეხილი გემი ისე ვიწყებდი ლიცლიცს მის ზედაპირზე და ვიცოდი რომ მისი თვალების სიღრმეში ჩაძირული უკან ვეღარასოდეს ამოვიდოდი.
მკერდზე თბილი ხელის გულების შეხებას სველი ტუჩების შეხება ენაცვლებოდა და სიამოვნების ზენიტში გავყავდი.. სურვილს აყოლილმა ხელი შარვლის ქამარს წავატანე და დავინახე როგორ გადაურბინა დანიელს სახეზე სიამოვნების ტალღამ. მაშინვე დაიმკვიდრა საყვარელი პოზიცია და უფრო მეტად ამეკრა ზედ.. ეშმაკუად გამიღიმა და შუბლით დამეყრდნო შუბლზე, მის გულის ძგერას მისი სათითაო ქმედება აორმაგებდა, ბაგეები ერთმანეთს დავაშორე , რადგან ოთახში ჰაერი იმაზე ნაკლები იყო ვიდრე მჭირდებოდა, მისი ბაგეებიდან წამოსული ცხელი სუნთქვა ზედ მეფინებოდა და იძულებული ვიყავი მისი „სუნთქვით მესუნთქა“. თვალებში ცეცხლი ენთო, აქამდე ნახშირივით შავი თვალები ახლა თითქოს უელავდა.. თვალს არ მაშორებდა და მეც უფრო მეტად მანთებდა მისი ეს დაჟინებული მზერა..
მის თვალებში ჩემს საკუთარ გამოსახულებას ვხედვადი..
- შენ ერთადერთი ქალი ხარ, რომელსაც შეუძლია საოცარი განცდით ამავსო მართა, ძლივს მოახერხა სიტყვების ერთმანეთზე გადაბმა და მორიგი კვალი დამიტოვა ყელზე.. - შენ ერთი შეხედვით მოახერხე რომ ჩემში ცეცხლი დაგენთო, რომელსაც ვერაფრით ვაქრობ, პირიქით ყოველ ჯერზე უფრო და უფრო მეტად იწყებს გიზგიზს. ვინ იცის რამდენი კაცის აუსრულებელი ოცნება ხარ, ჩემთვის კი დღემდე გადაუშლელი წიგნი , მინდა რომ არასოდეს დამთავრდე, ვერასოდეს გავიდე ბოლოში შენი კითხვით. - ჩუმად მეჩურჩულებოდა ყურთან ცხელი ტუჩებით მიკოცნიდა მკერდს..