საძინებელში ვიწექი და თვალების გახელა არ მინდოდა, ერთიანად ვფიქრობდი ყველაფერზე, იმაზე რაც მოხდა და იმაზე რაც მოხდებოდა....
დანიელს სახლში წაყვანა ვთხოვე, მინდოდა მარტო ვყოფილიყავი, ახლა ყველაზე მეტად სიმარტოვე და სიმშვიდე მჭირდებოდა.. არავის ვადანაშაულებდი საკუთარი თავის მეტს. მე უნდა მივმხვდარიყავი ყველაფერს. მე ვიყავი მხოლოდ დამნაშავე..
ხალათი მოვიცვი და მისაღებში გავედი..
გოგოები და დანიელი გულითადად საუბრობდნენ. მათ დანახვაზე სახეზე ღიმილი მომეფინა და დანიელისკენ წავედი... წელზე ნელა შემომხვია ხელი და მუხლებზე დამისვა. მაშინვე ჩამალა სახე ჩემს თმებში და როგორც სჩვევია ხარბად შეიყნოსა თმებიდან მოპარული სურნელი..
- იცი რა გამახსენდა? - ღიმილით მითხრა სოფიომ და გაბერილ მუცელზე ხელი დაისვა.. - პირველად რომ გაგიცანი...
- ნეტა რა გახსოვს - ხორხოცით ჩაერთო ლაპარაკში ნუცა როგორც სჩვევია ..- ხო აი ბაღში რომ მიგიყვანეს და ჩხაოდი ეგ გეხსომება..
- მე ვჩხაოდი? - გაბრაზებულმა შევხედე ნუცას ..
- შენ კი არა ეს ბორბალივით ქალი. ბოლო ხმაზე ჩხაოდა ხოლმე..
- ღმერთო ჩემო ბორბალივით ქალი-ო , აღშფოთებულმა თქვა სოფიომ და პირველად წამსკდა სიცილი მთელი ორი დღის მანძლზე..
- მარტო შენ ახერხებ ასეთი ფრაზების მოფიქრებას. ღმერთო ჩემო ნუცა, საიდან იგონებ ამეებს..
- საიდან და ნაკითხი გოგო ვარ, ვზივარ და ვკითხულობ და მერე საუკეთესო ფრაზებს ვიწერ..
- და ეგ რომელი ნაწარმოებიდან იყო? - ინტერესით ჩაეკითხა დანიელი და ჩემს ზურგს უკან დაიმალა. - ეს ალბათ უფრო ბუკოვსკი იქნებოდა..
- უზნეო კაცი ხარ . ბუკოვსკი საიდან მოიგონე, თუმცა ეგეც ვიცი ახლა ბუკოვსკის რა ნაწარმოებმა გაგირბინა თავში.. - სიცილით ესროლა ბალიში დანიელს და ანთებულ ტელეფონს დახედა..- შენი ძმა მირეკავს - თამამად გამოუცხადა და ოთახიდან გავიდა..
- ამას დიდი ხანია შენი მაზლი ურეკავს? - სოფიოს კითხვაზე ერთიანად დავაღეთ პირი მე და დანიელმა..
- ჩემი მაზლი? - თვალები მაშინვე დავუბრიალე სოფიოს გაჩუმების მიზნით..
- ხო შენი მაზლი არაა?!- კაი რა, მაინცდამაინც ჯვარი უნდა გქონდეთ დაწერილი რომ ცოლი და ქმარი იყოთ? ისედაც ასე ხართ.. ხოდა ეს შენი მაზლი ამ შერყეულს რატომ ურეკავს, თუმცა ისიც ხო შერყეულია - ლექსივით ჩამოარაკრაკა სოფომ და სახეაწითლებულ დანიელს შეხედა.. - მაპატიე დანიელ, ცუდი განზრახვით არ მითქვამს. უბრალოდ.
- ვიცი, მეგობრობენ, ანდრიამ მითხრა რომ კარგად გაუგეს ერთმანეთს და ხშირად საუბრობენ სულ ესაა მე რაც ვიცი, რაც არ ვიცი ნუცას კითხეთ .. - მუხლებიდან გადამსვა და ფეხზე წამოდგა..- მივხვდი მიუხედავად იმისა რომ სოფიოს მიზანმიმართულად არ უთქვამს ანდრიაზე ასე, მაინც ეწყინა, მაგრამ არ შეიმჩნია..
- როგორ მინდა მალე გაჩნდეს ეს ბავშვი, დავიღალე რაა. უკვე წელი და ფეხები მტკივა.. - წუწუნით მითხრა და მაშინვე ამემღვრა სახე.. - დღეს მარტო სისულელეებს ვლაპარაკობ ჩემო ლამაზო- თავი მაშინვე იმართლა და წელში გასწორდა..
- დამშვიდდი , მეც ველოდები ჩემს ლამაზ ნათლულს. ერთ სული მაქვს გულში ჩავიკრა და პატარა ცხვირზე ვაკოცო...
- ეს რას დაყურებს ასე გაშტერებული, მგონი არც სუნთქავს - ისევ ნუცამ გააბათილა ოთახში არსებული დაძაბულობა და დანიელს ძმაკაცივით შემოხვია ხელი მხარზე.. - ხო მაგარი სიყვარულია? აქ ალბათ ორი წლის იქნება.. რა გასიებულია შეხედე. ახლა კიდე მაკარონვით არის ..
- რაზე ლაპარაკობთ მაჩვენეთ - ფეხზე წამოვდექი და ხელიდან ხელში გადმოსულ ფოტოს დავხედე..
- ხოო აქ ორი წლის ვარ, ნახე როგორი ფეხები მაქვს - სიცილით დავხედე საკუთარ ფოტოს და დანიელს შევხედე..- სახეზე ფერი არ ედო, ნუცა მართალი იყო, არც კი სუნთქავდა.. ნელა შევახე ხელი მკლავზე და ერთიანად მოეგო გონს..- დანიელ ცუდად ხარ?
- არა, რაღაც გამახსენდა, საქმე მაქვს, უნდა წავიდე - ერთიანად მომაყარა სიტყვები და გოგოებს შეხედა.. - დღეს რომელი რჩებით ?
- ორივე - ერთხმად დაიძახეს და ჯერ მე შემომხედეს მერე დანიელს.
- მაშინ მე წავალ - კიდევ უფრო გაფითრებულმა შემომხედა და მერე გაოცებულმა დახედა სურათს..
ცოტა ხანს სამივე ჩუმად ვისხედით და ჩემს ფოტოებს დავყურებდით. ზოგადად ადამიანებს ხშირად ენატრებათ ბავშობა, მე კიდევ ვუყურებდი ჩემს სურათებს და არაფერი მენატრებოდა... ჩემი ყოველი ფოტო სიხარულით იყო გადაღებული . იქამდე სანამ ათს კიდევ მიემატებოდა ასაკი, მერე თითქოს ღიმილი შევწყვიტე, მერე სურათებს შორის განსხვავებაც კი იგრძნობოდა...
- ოდესმე დანიელს მიატოვებ, ამას შეძლებ მართა? - ნუცამ კითხვამ ოდნავ შოკი მომგვარა და ალბომი დავხურე..
- რატომ მეკითხები? - ინტერესი ვერ დავმალე და ნუცას გავხედე..
- მაინტერესებს როდის შორდებიან საყვარელ ადამიანებს. აი ნახე, სოფიოს შვილი ეყოლება მალე, ამიტომ შეიძლება მისთვის უფრო მეტად პრობლემა იყოს დაშორება, როგორც ხდება ადგება და შვილზე დაიწყებს ფიქრს, შვილს ვერ დავუნგრევ მომავალს და ფსიქიკას, ბავშვს მამაც სჭირდება და დედაც. აი, შენ არ გყავს ქმარი ოფიციალურად. უყურე ხაზს ვუსვამ ოფიციალურად , თორემ ისე მე და სოფო შენს სექსუალურ დანიელს სიძეს ვეძახით. უბრალოდ მაინტერესებს რა დროს შეიძლება რომ მიატოვო კაცი რომელიც გიყვარს..
- არა, ყოველთვის უცნაური კითხვების მოყვარული იყავი, მაგრამ ამჯერად გამაოცე - მშვიდად გაიცინა გაბერილმა და ვაშლის მოზრდილ ნაჭერს წაატანა ხელი...
- იცი რა? ადამიანის მიტოვება, მისგან წასვლა რთული არაა, შეგიძლია ნებისმიერი ადამიანისაგან წახვიდე, ისე წახვიდე რომ უკან არ მოიხედო და წასულმა სიმსუბუქე იგრძნო მაგრამ, არის ერთი დიდი მაგრამ ნუცა, თუ ეს მამაკაცი არა მარტო შენს გულს და სხეულს ეხება, მისგან წამოსვლა შეუძლებელია. ადამიანი რომელიც შენს სულს ფლობს, მას ვერ მიატოვებ იცი რატომ? შენ დასაწყისი ხარ და ის შენი სულის გაგრძელებაა. თუ ადამიანი სულით გეხება მას ვერ დაივიწყებ.
- ძალიან გიყვარს არა? შენზე ძალიან ნერვიულობს იცი?
- ვიცი ნუცა ვიცი, მაგრამ შინაგანად ცუდად ვარ, ვცდილობ რომ მას არაფერი ვაჩვენო, მაგრამ მიჭირს, ახლა მხოლოდ საკუთარ თავზე ვბრაზობ. იქ დაჩაზე ყოფნის დროს ყველაზე კარგად შევიცანი დანიელი. ყველაფერზე ვილაპარაკეთ მათ შორის ბავშვებზეც. გამიმხილა როგორ ძალიან უნდა რომ შვილი გვყავდეს. ჩემნაირი და მისნაირი. იქიდან დაბრუნებულმა კიდევ , მწარე რეალობა მივახალე სახეში ჩემი ქცევით - ცრემლები ლოყებზე ჩამომიგორდა და ტირილის შესაჩერებლად ტუჩები ერთმანეთს მაგრად დავაჭირე.. - იცი , აი ახლა ზუსტად იმ სულის გაგრძელება მტკივა რასაც დანიელის ნაწილი ჰქვია.
- ჯერ ყველაფერი წინააა, მართლა - დანანებით მითხრა ნუცამ და მაგრად შემომხვია ხელები. - უბრალოდ არ ვიცი რა სიტყვები უნდა გითხრა ასეთ დროს.
- არაფერი არ მითხრათ არც ერთმა, უბრალოდ მაგრად ჩამეხუტეთ და მეყოფა..
**

დღეები ერთმენთის მიყოლებით მიდიოდა, მეც ნელა-ნელა გამოვდიოდი მდგომარეობიდან.. მიუხედავად ყველაფრისა ცხოვრება მაინც გრძელდებოდა. ფეხი უნდა ამეწყო დინებისათვის.. ხშირად როდესაც მარტო ვიყავი, ვჯდებოდი და ვფიქრობდი რომ ამაზე უარესი ჩავარდნებიც აქვს ცხოვრებას, რომ მე მთლად არ გამიმეტა განგებამ. ვფიქრობდი რომ ამითი ჭკუა უნდა მესწავლა..
- ჩემი კნუტი როგორაა? - მჭახედ გაისმა დანიელის ხმა ტელეფონში და გამეცინა..
- კარგად ვარ დან, შენ?
- მისმინე, ხო იცი დღეს ლელას დასანიშნად მივდივართ, არ დაგავიწყდეს რა, სახლში მიდი მეც გამოვალ ერთ საათში და გავიდეთ, თორემ ლევანმა იმდენჯერ დამირეკა ასე მგონია ლევანის დასანიშნად მოდიან..
- კარგი რააა. ნერვიულობს. აი შენ რომ იყო მის ადგილას ნახავდი..
- მე მის ადგილას არ ვიქნები, იმიტომ რომ სხვა გეგმები მაქვს - სრულიად დამაჯერებლად მითხრა და გავიტრუნე..
- მაინც?
- მე პირდაპირ ცოლად უნდა დაგისვა, ხო იცი არც მე მოვწონვარ შენებს და არც შენ ჩემეის ნაწილს - სიცილით მითხრა და გამეცინა.
- უზნეო კაცი ხარ რააა. კარგი მაცდენ ახლა, საბუთებს ვავსებ, დავასრულებ და გავალ და მალე მოდი..
- არის უფროსო- მალე მოვალ და მერე მე ვიცი..
- ვერაფერი ვერ იცი.. შენი „მე ვიცი“ რამოდენიმე საათი გრძელდება ხოლმე...
- ეგეცაა - გულიანად გადაიხარხარა და მალე წადიო დამიბარა.
სარკის წინ ვიდექი და ბოლო შტრიხები შემქონდა.. უკნიდან მომეპარა ქურდულად და წელზე ნელა შემომხვია ხელები.. ვნებიანად მაკოცა ყურთან და სიამოვნებისაგან შევკრთი .თვალები დავხუჭე და ნელა გადავწიე თავი... ახლა ყველაზე მეტად მისი სითბო მენატრებოდა.. მაგრამ ვიცოდი ჩემგან ერთი წასული მუხტი და დანიელს ვერაფერი გააჩერებდა. ვგრძნობდი რომ მთელი ამ დროის განმავლობაში ჩემზე დარდობდა, იცოდა რომ ახლა მისი ოდნავ შეხებაც კი ტკივილს გამიუაესებდა.. მის სხეულში სურვილი და ვნება ერთმანეთს ერეოდა და სადაც იყო ერთიანად იფეთქებდა...
სწრაფად დავტრიალდი მისკენ და ტუჩებზე ვაკოცე... მიხვდა რომ მისი გრძნობების განმუხტვას ვცდილობდი..
- შენს ტუჩებს ჩემი კოცნის ფერი აქვს - მისთვის საყვარელი სიტყვები მიჩურჩულა ყურთან მაგრად შემომხვია ხელები და როგორც სჩვევია ჩემი თმებიდან მოიპარა სურნელი..
მთელი საღამო სახიდან ღიმილს ვერ ვიშორებდი.. ისე მიხაროდა ლევანის და ლელას ბედნიერება გეგონებოდათ ჩემი ყოფილიყოს..
- აღარ მოდის ეს ბიჭი? - ემოციურად იკითხა ლელამ და დედამის შეხედა..
- მოვა ლელა, მოვა აბა სად წავა. ხო იცი სამსახურის მერე მოდის , აგვიანდება ალბათ..
- ვინმეს ველოდებით? - ინტერესით იკითხა ლევანმა და ლელას შეხედაა.
- კი , ჩემი დეიდაშვილი საბა უნდა მოვიდეს. მინდა რომ გაგაცნო და ბატონ დანიელსაც გავაცნო..
- აქაც ბატონი დანიელი ვარ? - განაწყენებულმა შეხედა ლელას და დაიფრუტუნა...
- არა , არა უბრალოდ დანიელი ხარ და ლელა მართლა მოეშვი ამ ბატონოს თქმას, კარგად იცი დანიელი ჩემთვის ძმასავითაა.. ეს ბატონო ჩვენს სიტუაციაში ზედმეტია - გაითავისე ჩვენ ერთი დიდი ოჯახი ვართ..
- ძალიან დიდი - სიცილით ჩაერთო ირაკლი და ლევანს ხელი წაკრა..
- აი მოვიდა ალბათ - ბედნიერეი წამოდგა ნანა და კარისკენ წავიდა.. კარგა ხანს გვესმოდა სამზარეულოში კამათის ხმა, სახეზე სიწითლემ გადაკრა ლელას და რამოდენიმე წამში ყვავილებით ხელში იდგა კარებში საბა და გაოცებული არ მაშორებდა თვალს..
- ჩემი საბაა - კისერზე შემოხვია ლელამ ხელები და ლოყაზე აკოცა. გაიცანით ჩემი დეიდაშვილი . ეს კიდევ ლევანია ჩემთის ყველაფერი, ირაკლი ლევანის ძმაკაცი.. დანიელი ჩემი უფროსი და ისევ ლევანის ძმაკაცი, ეს კიდევ..
- მართააა. ეს კიდევ მართააა გელოვანი - ყვავილები ლელას მიაჩეჩა და ჩემკენ დაიძრა... ერთიანად გამახურა სხეულში. ნერვიულობამ თავიდან ფეხებამდე გამირბინა და დამფრთხალმა შევხედე საბას..- არ მითხრა ახლა ვერ გიცანიოო- ხელები მაგრად შემომხვია და ზედ მიმიკრა..
- გიცანი რა თქმა უნდა საბა. - ვეცადე სიტუაცია განმემუხტა და დანიელს გავხედე.. მე და საბა ერთად ვსწავლობით, ერთ კურსზე ვიყავით.
- რა პატარაა ეს თბილისი, საიდან სად, აი აქ ნაღდად არ გელოდი.. ბავშური ღიმილით მიღიმოდა და ეშმაკურ მზერას არ მაშორებდა.. - შენ ხო იცი არ შეცვლილხარ, უბრალოდ კიდევ უფრო მეტად გალამაზებულხარ.
- საბა მოდი , მოდი, დაჯექი - სწრაფად წაატანა ხელი ლელამ და თავისკენ გაქაჩა.. -ღიმილით გავაცილე საბა კუთვნილ ადგილამდე და მოწყვეტით დავჯექი სკამზე..
მთელი საღამოს განმავლობაში თვალს არ მაშორებდა.. ცდილობდა მაქსიმალურად შემხებოდა და მეც დაძაბული ვიწეოდი დანიელისკენ..
- სიყვარულის სადღეგრძელო უნდა დავლიო - უკვე კარგად შეზარხოშებული წამოდგა ფეხზე ლევანი და ლელას ხელზე აკოცა.. - ეს გოგო იმდენი ხანია მიყვარს, მგონი სათვალავი ამერია.. დიდად წიგნების მკითხველი არა ვარ მაგრამ, რაც წამიკითხავს ყველგან სიყვარულით იტანჯებიან, ხოდა აბა მე ერთი მოკვდავი კაცი როგორ გადავურჩებოდი ამ დიად გრძნობას? - სიცილით გვითხრა და თვალი მოგვავლო.. მიუხედავად იმისა რომ ბევრი რაღაც გამოვიარე, ახლა ბედნიერი ვარ და ეს ამად ღირდა.. მაგრამ იცის უნდა ვაღიარო, რომ არა დანიელი , ალბათ ახლაც ტანჯვაში ვიქნებოდი.. მადლობა ძმაო - მადლობა ყველაფრისთვის, მადლობა იმ ძალის მოცემისთვის და მერე გვერდში დგომისთვის..
- არ ღირს ლევან. მთავარია ვიცი რომ ბედნიერი ხარ. ერთად ხართ ბედნიერები და საკმარისია..
- ოოოო, სიყვარული მაგარი მურტალი გრძნობაა - ჰაერში ასწია ჭიქა საბამ და შემომხედა.. ამისი მაგალითი მე ვარ. და იცით რა არის ყველაზე ცუდი? როცა ისეთი ქალი გიყვარდება ვისაც არ უყვარხარ. ყველა ფიქრი და ოცნება რომ მისკენ გაქვს მიმართული, როცა ვერ ხედავ და ნატრობ წამით დამანახაო, აი ესეთი სიყვარული ვიცი მე. წლების წინ ისე შემიყვარდა ერთი გოგო, მგონი ახლაც მიყვარს - ნიშნის მოგებით მითხრა და გამომხედა, მაშინვე ავარიდე მზერა და აფორიაქებულმა გავხედე ლელას, რომელსაც სახეზე ფერი არ ედო..
- მე თუ მკითხავ, სიყვარული მურტალი სულაც არაა - მთავარია სწორი ადამიანი შეიყვარო. სწორი თუ არ იქნება გულით შეიყვარო და შენი სიყვარული ისე არ დააკნინო რომ მურტალი უწოდო. სიყვარული ცეცხლს ჰგავს, როგორც ცეცხლი ისე გიწვავს შიგნეულს , შიგნიდან იწყებს შენს განადგურებას.თავის ალში მარტივად გახვევს და მერე როგორც არ უნდა ეცადო ვერ გამოხვალ..
- მურტალი იმიტომაა , რომ ჩემი გრძნობა ვერ დააფასეს, ყველაფერი შემეძლო მიმეცა მისთვის, ყველაფერი მივეცი კიდევაც , ვაჩვენე კიდევაც , მაგრამ ვერ დავანახვე..
- იქნებ არ უნდოდა უბრალოდ დანახვა, არ უყვარდი და ამიტომ? - გაცხარებულმა ვკითხე და გავუღიმე.. - ადამიანს სიყვარულს ვერ აიძულებ საბა, წარმოუდგენელია. სიყვარული გრძნობაა, განცდათა მორევია, უნდა ჩაიძირო, თავად უნდა ჩაგითრიოს..
- ისე ლაპარაკობ აშკარაა ჩათრეული ხარ - ირონია არ დაიშურა და წამოსადგომად გამზადებულ დანიელს მაგრად მოვუჭირე ხელი მაგიდის ქვეშ..
- კი ჩათრეული ვარ, თანაც სამუდამოდ..რომ გავიზარდეთ მგონი დაგავიწყდა. მას მერე ლამის რვა წელიწადი გავიდა. ცოტა დრო არაა.
- მთავარია გიყვარდეს ის ვინც შენს სიყვარულად ღირს..
- იქნებ თემა შევცვალოთ? - გაღიზიანება გაერია ხმაში ლევანს , და ლელას გახედა რამე თქვიო..- აქ ჩემი და ლელას ნიშნობაა თუ სიყვარულის დემაგოგიის საღამო, ამაზე სხვა დროს ვისაუბროთ, უფრო მშვიდ და ოჯახურ გარემოში..
- მე მეგონა ესეც ოჯახური გარემოა- უკან არ დაიხია საბამ და ხელი ხელზე ვითომ შემთხვევით დამადო..
- საბა გეყოფა - მისკენ გადაიწია ლელა და მკლავში მოქაჩა. შენს სიყვარულზე სხვა დროს ვილაპარაკოთ, გპირდები რომ ერთ ლამაზ საღამოს ყველანი ერთად ვილაპარაკებთ სიყვარულზეც, ტკივილზეც, სევდაზეც, როცა ყველას გვეცლება..
- ხო?? - თვალები მოჭუტა და ლელას შეხედა. - ვინც აქ ვართ ყველანი?? ყველანი ასე დავსხვდებით და ვილაპარაკებთ , ვის რა გვტკივა??
- კი ყველანი, გპირდები. ჩვენში ყველაზე დაკავებული დანიელია, მთავარია დანიელს ეცალოს და როცა გინდათ მაშინ მოდით.
- თანახმა ვარ - ბავშურად თქვა ირაკლიმ და გამომხედა.. - რაო რძალო, არ ხარ თანახმა?
- თანახმა ვარ, სადაც დანიელია მეც იქ ვარ - გამიზნულად გავუსვი ხაზი და დანიელს მხარზე მივეხუტე.
- გასაგებია - ღიმილით გამომხედა საბამ და თვალი ჩამიკრა..
მთელი საღამო ეკლებზე ვიჯექი.. მიუხედავად იმისა რომ დანიელს დაძაბულობა არ ეტყობოდა, მაინც არ მასვენებდა რაღაც. გულში რაღაც ხინჯად მქონდა და ვერ ვინელებდი.. მინდოდა რაც შეიძლებოდა მალე წავსულიყავით და მისთვის ყველაფერი მეთქვა. დროდადრო ამღვრეული მიყურებდა ლევანი და მერე ურცხვად აკვირდებოდა საბას მზერას..
- სულ მინდოდა თქვენი გაცნობა დანიელ - თბილად უთხრა ნანამ და დანიელს შეხედა.. - ლელა ისე კარგად გახასიათებდათ მუდამ. ახლა დავრწმუნდი რომ ნამდვილად ასეთი ხართ. მიუხედავად ყველაფრისა უბრალო ადამიანად დარჩით.
- ძალიან გთხოვთ თქვენობით ნუ მელაპარაკებით . მეც ისევე შვილად მიმიღეთ როგორც ლევანი - აღელვებულმა უთხრა და ქალს შეხედა..
- ასე იყოს შვილო. მიხარია რომ ჩემს გოგოს ასეთი ადამიანები ჰყავს გვერდით. საუკეთესო ადამიანები...
- საუკეთესოები - სიცილით და დაბალ ხმაზე ჩაილაპარაკა საბამ და სახეზე სიბრაზემ გადაურბინა დანიელს..
- მეჩვენება თუ ზედმეტი მოგდის? - მისკენ გადავიხარე და რაც შემეძლო აგრესიულად ვუთხარი.. - იცოდე ზედმეტი არ მოგივიდეს, თორემ დავივიწყებ რომ ლელას დეიდაშვილი ხარ.. სანამ აქ ზიხარ, ჩემკენ არ გამოიხედო იცოდე, საბა გაფრთხილებ და არ მეცინება !
- თორე რას მიზავ? -მაჯაში მომკიდა ხელი და მთელი ძალით მომიჭირა..
- რაღაცა ზედმეტი მოგდის მგონი უკვე, დიდი ხანია გითმენ და გაიგნორებ , პატივს ვცემ ამ სახლს და ლელას, და ნუ მაიძულებ დავივიწყო სად ვარ და რა მიზეზით - კბილებში გამოსცრა დანიელმა და სკამიდან წამომაყენა.. - კიდევ ერთხელ შეეხები და იცოდე ძვლებში გადაგამტვრევ..
- მორჩით ორივე - საუბარში ნანა ჩაერთო და საბა ძალით გაიყვანა ოთახიდან. ერთ ხანს სიჩუმე იდგა, ბოლოს ისევ დანიელმა დაარღვია სიმყუდროვე და ლევანს გახედა..
- ლევან ჩვენ წავალთ ძმურად. ხო იცი ჩემი ამბავი - მხარზე ხელი დაჰკრა და კარისკენ დაიძრა.. დერეფანში მდგარ ნირწამხდარ ნანას გახედა და გაუღიმა..- ნანა დეიდა მე და მართა წავალთ, სხვა დროს კიდევ გესტუმრებით . მადლობა ყველაფრისთვის..
- მადლობა შენ შვილო და ბოდიში - დარცხვენით გვითხრა და ჩვენკენ წამოვიდა.
- საბოდიშო არაფერია, ძალიან გამიხარდა თქვენი გაცნობა- გულზე მიიკრა მომცრო ტანის ქალი და ლოყაზე აკოცა..
მანქანის სავარძელზე თვალებდახუჭული იყო მიყუდებული და ნერვიულად აწვალებდა გადაჭერილ ღვედს.. ალმაცერად ვუყურებდი, ვგრძნობდი რომ კარგად არ იყო, რაღაც აწუხებდა, ამ რაღაცას კი საბა ერქვა... ამღვრეულ თვალებს მალავდა, გახელას არ ლამობდა..
გზას ვუყურებდი და თავში ათასი აზრი მომდიოდა..მხოლოდ მისი დანახვაც კი საკმარისი იყო ჩემთის, რომ რაც კი ოდესმე კინოში მენახა სისრულეში მომეყვანა.
სახლისკენ მიმავალი გზიდან გადავუხვიე და კარგა ხნის სიარულის მერე მანქანა ხეების ქვეშ შევაჩერე. მაშინვე იგრძნო დანიელმა და თვალები გაახილა.. გაოცებული სახით ჯერ მიდამოს შეხედა მერე მე შემომხედა და თვალებით მანიშნა რა ხდებაო..
სწრაფად გადავედი მანქანიდან და მისი მხარის კარები გამოვხსენი.. მაშინვე გამშიფრა, სახეზე ცეცხლისფერმა გადაურბინა და მანქანის უკანა სავარძელზე უხმოდ დაჯდა. თვალებში ჯერ კიდევ უკრთოდა ცეცხლი, გული გამალებით უძგერდა და ვიცოდი რომ ახლა მთელი სურვილის ქარავანი ჩემკენ იყო მომართული. მხოლოდ მე შემეძლო დაშვებული იალქნის გაშლა და ღუზის დაშვება..
თამამად გადავაჯექი ფეხებზე და გამომშრალ ტუჩებზე ოდნავ გადავუსვი ენის წვერი. სწრაფად შემომხვია ხელები წელზე და მთელი ძალით მიმიკრა ზედ. პერანგის ღილების გახსნას მისი სწრაფი ქმედება მოჰყვა, ერთიანად გამაცალა მაისური ტანიდან და შიშველ მკერდზე კოცნის წითელი კვალი დამატყო..
ნელა შემიცურა ხელი და ერთი ხელის მოსმით გამიშალა ძლივს შეკრული თმა.. ინერციით მიმიზიდა თავისკენ და ვნებით გაჟღენთილი ტუჩებით დაიქცია ჩემი ტუჩები.. მკოცნიდა ისე თითქოს ეს პირველი ყოფილიყოს. მკოცნიდა ისე თითქოს ვეღარასოდეს შეძლებდა ჩემს კოცნას. ერთიანად იგრძნობოდა მასში აქამდე მოტანილი მონატრების სურვილი და ვნება..
მისი უხეში ფერებით და კოცნით სადღაც ვიკარგებოდი, აზროვნებას ვწყვეტდი, ერთიანად იღვიძებდა ჩემში ტკივილის და სიამოვნების ფერები.. მთელს სხეულზე მეხებოდა მისი რბილი თითის ბალიშები და ვგრძნობდი როგორ იწყებდა კანზე არსებული ბატარა ბუსუსები ცეკვას.
მასთან ყოფნის სურვილი ცეცხლს მიკიდება, სწრაფად დავიხარე მისკენ და , ჩემი საკუთარი გამაბრუებელი სურნელი შევიყნოსე მისი ყელიდან. ხელები თავისით გამექცა მისი შარვლის ქამრისკენ, სხეული მის შეგრძნებას მთხოვდა..
რამოდენიმე წამში დაგუბებულ ჰაერში ისმოდა სიამოვნებისაგან განცდილი ხმები, ვგრძნობდი მის შეხებას ჩემში და უფრო და უფრო მეტად მინდებოდა. მისი ტუჩები მკერდზე და მისი გავარვარებული ხელის გულები წელზე რიტმულ მოძრაობას ქმნიდა და სიამოვნების მწვერვალზე ავყავდი..
არ ვიცი რამდენ ხანს გრძელდებოდა ეს სიგიჟე , ძალა გამოცლილმა დამადე თავი მკერდზე და გავიტრუნე..
- თინეიჯერი ბიჭივით გამაგიჟე მართა - ყურთან მიჩურჩულა და თავზე მაკოცე..- გეგონება სახლი არ გვქონდეს..
- სახლი სხვაა და მანქანის სავარძელი სხვა, განსხვავებას ვერ ხედავ? - ეშმაკურად ავხედე და ცხვირზე ვაკოცე..
- აქამდე მეგონა მე გაგიჟებდი, თურმე პირიქითაა და არ ვიცოდი. ამას როგორ ვიფიქრებდი ტყეში რომ იძალადებდა ქალი ჩემზე..
- ეს ძალადობას არ ჰგავდა ახალგაზრდავ, შემომხედე ერთი , აწითლებულ მკერდზე ვანიშნე და თვალი ჩავუკარი, საკითხავია კიდევ ვინ იძალადა ..
- ბევრს ტლიკინებ შენ და დაისჯები გპირდები ამის გამო..
- მზად ვარ - ირონიულად ვუთხარი და წინა სავარძელზე გადაფენილი სვიტერი, სწრაფად გადავიცვი ტანზე.
**
ერთმანეთის მიყოლებით სამჯერ დააკაკუნა და ფრთხილად შეაღო კარები . ოქროსფერი თმები შეისწორა, მხარზე გადაკიდებულ ჩანთას ნერვიულად ჩააფრინდა და ღიმილიანი სახით შეხედა მამაკაცს..
- რუსა როგორ ხარ? საიდან გაგახსენდი? - ინტერესით ჩაეძია მამაკაცი და ლოყაზე მხურვალედ აკოცა..
- რას ქვია საიდან სოსო ..
- გასაგებია... მაშინ პირდაპირ გკითხავ, რატომ მოხვედი??
- იმიტომ რომ უნდა ვილაპარაკოთ. პატარა ბავშვები არ ვართ. დავსხდეთ და ვილაპარაკოთ.
- დაჯექი მერე რატომ დგახარ.. ყავა, ჩაი , რა შემოგთავაზო..
- მხოლოდ წყალი საკმარისი იქნება..
- სიამოვნებით , იყოს წყალი - თავისთვის ჩაილაპარაკა და მისკენ წავიდა. თეთრი ხალათი გაიხადა და სკამზე გადაფინა. გვედრულად ჩამოჯდა დივანზე და ქალს შეხედა.. - აბა ახლა თქვი რამ გაგახსენა ჩემი თავი? წლებია არ გაგხსენებია ჩემი არსებობა, თქვენიდან მხოლოდ დანიელს ვახსენდები და შენ კიდევ..
- კარგი. მოდი პირდაპირ. მამაჩემის ხსენებამ რა შედეგი მოქცა?
- ვერ მივხვდი - დაბნეულმა შეხედა ქალს და წელში გასწორდა..
- ძალიან კარგად მიხვდი, მამაჩემის ქონებაზე რომ დაიწყე ლაპარაკი სოსო ამას ვამბობ..
- და რა არის იმაში დასამალი რომ შენი ქმარი მამაშენმა წამოაყენა ფეხზე, რატომ არ იციან შენმა შვილებმა რომ მამაშენია ამ ყველაფრის თავი და თავი, არ მესმის რატომ მალავ??
- შენ არაფერი გესმის სოსო - დანანებით უთხრა და წყალი მოსვა..
- სწორია !- მე არაფერი მესმის. არასოდეს არაფერი არ მესმოდა ასეა არა რუსა? - ასეა, ასე- საკუთარ კითხვას თავად გასცა პასუხი და თვალებში ჩააშტერდა.. - რატომ არ უნდა იცოდნენ ბავშვებმა რომ მათი პაპა არის სულის ჩამდგმელი? რატომაა რომ ყოველთვს ჩუმდები როცა სალაპარაკოდ მოდიხარ? ოდესმე გექნება პასუხი კითხვებზე? რატომ არის რომ ყოველთვის ამცირებს ნიკო შვილებს და განსაკუთრებით ანდრიას, რატომ ხარ ამაზე ჩუმად? ამიხსენი ადამიანო.. დედა არ ხარ? - გული როგორ გითმენს? - შენმა საყვარელმა შვილმა ქუდი დაიხურა და შენგან გაიქცა, დიახ შენგან გაიქცა და არა მამამისისგან, ასე ნუ მიყურებ, შენ რომ დაგეცვა, მისი მხარე დაგეჭირა ასე არ იქნებოდა. მეორე საგიჟეთში გამოაკეტინე იმ გიჟ კაცს და ამაზეც გაჩუმდი. ახლა მიპასუხე, რითი გაშატნაჟებს ეს კაცი?? რა იცის ისეთი რომ ასე მონასავით ხარ მასთან..
- სიმართლე !- აცრემლებულმა დაუბრუნა პასუხი და მამაკაცს ახედა..
- რა სიმართლე რუსუდან?!- ხმა გაიმკაცრა და ფეხზე წამოდგა.. რა სიმართლეზე ლაპარაკობ? რომელი სიმართლე ღირს შვილების ასე დაკნინების ფასად?
- ღირს და ამაზე არ ვლაპარაკობთ ახლა. ეგ შენ არ გეხება, და რაც არ გეხება იმას ნუ ქექავ გასაგებია???
- მე ვქექავ? დაგავიწყდა რამდენჯერ მოხვედი ტირილით ჩემთან? რუსა მისმინე. ბავშვები აღარ ვართ , მოდი გულახდილად გამანდე რას მალავ. დაგეხმარები, გპირდები რომ დაგეხმარები...
- ვერ დამეხმარები სოსო შეიგნე. ეს იმდენად დიდი და რთული ამბავია, ამის გამხელას ვერასოდეს მოვახერხებ. ჩემი ცხოვრება კი არა ყველას ცხოვრება ერთიანად გადატრიალდება..
- გასაგებია. ალბათ უფრო პატარა რომ იყო, ისევ მოხვიდოდი ჩემთან და ღამის გათენებას მთხოვდი, ისევ დავთვრებოდი შენი ალერსით და ისევ დაუვიწყარ ღამეებს მაჩუქებდი....
- ახლავე შეწყვიტე ! - ეს ყველაფერი წარსულს ჩაბარდა.. შეცდომა იყო და მორჩა.
- შეცდომა მე ვიცი ერთხელ და ორჯერ. შეცდომა ხუთი წელიწადი არ გრძელდება.. ამ შენს შეცდომას ღალატი რომ ჰქვია ის თუ იცი?
- ღალატი სხვა რამეა- გაუაზრებლად თქვა და მამაკაცს ახედა..
- მართლა? რა არის აბა ღალატი? ზუსტადაც რომ შენი ქცევაა ღალატი. რა მნიშვნელობა აქვს რა წინა პირობა აქვს , თუკი კაცის ქალებში წასვლა გამოუსწორებეი შეცდომაა, და ამის გამო ქალები ოჯახს ანგრევთ . მაშინ შენი გააზრებული , სამაგიეროს გადახდით გამოწვეული ქმედება ღალატი რატომ არაა?
- ამაზე ლაპარაკი არ ღირს.
- რა თქმა უნდა. ახლა აღარ ღირს ამაზე ლაპარაკი. და მაშინ ღირდა... - მთელი ცხოვრება მიყვარდი. იმდენად ვიყავი შენი სიყვარულით დაბრმავებული ვერც კი ვხვდებოდი რომ მიყენებდი, იცი რაზე მეცინება? მთელი ამ ხუთი წლის მანძლზე მეგონა რომ ერთ დღეს შენი შვილებიანად მომადგებოდი ჩემოდნებით ხელში და მეტყოდი რომ წამოხვედი , და ყოველ დღე უფრო და უფრო ვკარგავდი იმედს. ახლა სულ ერთია რუსა, ყველაფერი სულ ერთია. ცხოვრების ნახევარი გალელული მაქვს. მოხვედი და მეუბნები რომ გიორგი არ ვახსენო.- ამას არ დაგპირდები, იცი რატომ? ზუსტად ვიცი, რომ რამოდენიმე დღეში მომადგება დანიელი და გამოიკითხავს ყველაფერს და არაფერს დავუმლავ.
- არაფერში რას გულისხმობ? - ხმას ოდნავ აუწია და სახეზე ფერი ეცვალა..- სოსო მისმინე, ახლა ნუ შეაჯავრებ შვილებს ჩემს თავს.
- გგონია ისეთი კაცი ვარ, რომ ჩვენზე მოვუყვე? ასეთიც გგონივარ უკვე.. მთელი ცხოვრება ერთი რამ მინდოდა გვერდით მყოლოდი, დღემდე არ ვიცი რატომ არჩიე ნიკოსთან დარჩენა მაგრამ, ხომ ხედავ მისთვის არასოდეს არაფერი მიგრძნობინებია.
- გამოდის რომ ბარი-ბარში ვართ - თვალები მოჭუტა და ფეხზე წამოდგა. ამ ბოლო დროს ჩვენთან სიარული შეწყვიტე და ნიკო ნერვიულობს, ხშირად მოდი ხოლმე ძალიან გაფასებს.
- რა სასაცილო ხარ - სიცილით გაეპასუხა და კარისკენ გაიწია. - ნიკო მაფასებს და მოვალ ხოლმე აბა რაა . უახლოეს დღეებში შევხვდებით ერთმანეთს თქვენს დიდებულ წვეულებაზე..
- სიამოვნებით სოსო - ოდნავ შესამჩნევად გაუღიმა და ოთახიდან გავიდა...
გახსნილი კარიდან მანამდე იყურებოდა თმაში ჭაღარა შერეული მამაკაცი სანამ ოქროსფერთმიანი ქალი თვალს არ მოეფარა... ისევ ისე როგორც მაშინ ისევე უკრთოდა ახლაც გული ... მიუხედავად იმისა რომ უამრავი წელიწადი იყო გასული , ეს ქალი გონებიდან ვერ ამოიგდო. უფრო სწორად მან თავად არ მისცა ამისი საშუალება.
ყოველი გასაჭირის დროს მასთან მირბოდა. ყოველი კამათის მერე თავშესაფარას მის მკლავებში პოულობდა.. არც ახსენდებოდა სახლში დაყრილი შვილები და ქმარი რომელიც შესაძლოა ელოდა კიდევაც..
ერთი შეხედვით უწყინარი და მიამიტი რუსა , სულაც არ იყო ისეთი როგორ ვიზუალსაც ატარებდა..
ღამით ალერსში ნამდვილი მწევარი იყო დილით კი ანგელოზის სახეს ირგებდა. ხუთი წელიწადი გაატარა მასთან ერთად ასე ტანჯვაში, ამ წამებაში.. ყოველ ღამით ნატრულობდა მისი კანიდან ნაცნობი სურნელის მოპარვას და მისი სხეულის მკაფიოდ შეგრძნებას..
ახლა ეს ყველაფერი აღარ უნდოდა. მის თვალში ფასი ჰქონდა დაკარგული ქალს, რომელსაც აღმერთებდა. რომლის მიმართ სადღაც გული რომელიღაცა კუნჭულში იმალებოდა პატარა გრძნობა, რომელსაც სიჭაბუკის გრძნობა ერქვა..