თბილისის გზას დასდგომოდნენ ანაბელს ძალიან ეძინებოდა მაგრამ არაკომფორტულად გრძნობდა სავრძელზე თავს და ამიტომ ვერ ისვენებდა ალექსანდრემ როგორცკი ეს შეამჩნია მანქანა გადააყენა
- უკან გადადი და უკეთესად მოთავსდები ჩემი მოსაცმელი დევს იქ და აიღე და გადაიფარე ბალიში კი სავარძელს მოხსენი - ანაბელს სიტყავა არ უთქვამს ისე შეასრულა ყველაფერი როგრორცკი კომფორტულად იგრძნო თავი ეგრევე ჩაეძინა. ალექსანდრემ მანქანა დაძრა და გზა განგრძო ხანდან სარკიდან შეხედავდა როცა ხედავდა მის მშვიდ და ლამაზ სახეს სულში სითბო ეღვრებოდა.
ალექსანდრეს საიდუმლო ადგილი ჰქონდა რომელიც მხოლოდ მან იცოდა, იმ დღეს საშინლად იჩხუბა მის მშობლებთან მისი სკოლაში ქცევის გამო ამიტომ განმარტოება მოუნდა, როდესაც მის საიდუმლო ადგილზე მივიდა იქ მისთვის სრულიად უცხო გოგო დახვდა ლამაზი ყვავილებიანი კაბა ეცვა, მწვანე თვალები და ქერა კულულები ჰქონდა რომლებიც პეპლების დევნაში ხელს უშლიდა ალექსანდრეს გონებაში ზუსტად მაშინ აირია ყველაფერი სწრაფად მიუახლოვდა და ხმამაღლა ჩაახველა ყურადღების მისაქცევად მაგრამ ვერ მიიქცია ამიტომ კიდევ ერთხელ ჩაახველა გოგონამ მხოლოდ მაშინ ინება ყურადღების მიქცევა როდესაც ბოლო პეპელაც გაექცა
- ლატო ახველებ ველ ხედავ გაიქცნენ!! - გაბრაზებული მიუბრუნდა
- ჯერ ერთი იმიტომ ვახველებდი რომ შენი ყურადღება მიმექცია და მეორე აქ არ უნდა იყო ეს ჩემი ადგილია!
- ვითომ ლატო?
- რადგან ვამბობ ესეგი ასეა ჯობია სხვაგან დაედევნო პეპლებს - თვალები აატრიალა და მინდორზე წამოწვა.
- ალაფელიც მე აქ მინდა და აქ ვირბენ!!
- შენ არ გასწავლეს უფროსებს უნდა დაუჯეროო? - ცალი თვალით შეხედა.
- შენ ალ გასწავლეს ლომ პატალებს უნდა დაუთმო? - კითხვა ბანზე აუგდო.
- კი მასწავლეს მერე?
- მელე ის ლომ ეხლა უნდა წახვიდე და ეს ადგილი დამითმო - ენა გამოუყო და ისევ პეპლებს დაედევნა.
- საწყალი პეპლები - საკუთარ თავზე გაეცინა ამ პატარა ჭინკას ამდენს რომ აბედინებდა
- რა გქვია? - სხვა გზა არ ჰქონდა დაზავება უნდა ეცადა.
- ანაბელი, ანაბელ გასვიანი.
- ალექსანდრე დადიანი - ანაბელი უცბად შეჩერდა აათვალ-ჩაათვალიერა შემდეგ კი უკან დაიხია ალექსანდრეს მისი ასეთი ქცევა გაუკვირდა - სენ ხალ ის ულჩხული - ცდილობდა მტკიცედ ეთქვა მაგრამ მაინც ჩანდა თუ როგორ ეშინოდა.
- რომელი ურჩხული? - ძლივს იკავებდა სიცილს.
- აი ის ჩემ ბაღელებს რომ აწვალებს.
- კი მე ვარ მერე?
- სახლში უნდა წავიდე! - უცბად გაიქცა
- მოიცადე მითხარი სად ცხოვრობ და წაგიყვან თორემ დაიკარგები.
- ალ მინდა.
- კარგი როგროც გინდა მგლები რომ შეგხვდებიან და შეგჭამენ მერე ინანებ - ამის გაგონებაზე ანაბელი შეჩერდა და უკან მობრუნდა .
- აქ მგლები ალიან?
- კი თანაც შენნაირი გოგონები მოსწონთ შესაჭმელად.
- კალგი გეტყვი სადაც ვცხოვრობ ოღონდ მელე კანფეტები ალ მომპალო - ამაზე კი თავი ვეღარ შეიკავა და ბოლო ხმაზე დაიწყო სიცილი.
- ლა გაცინებს?
- სულელი ბავშვები - თავისთვვის ჩაილაპარაკა - დამშვიდდი კანფეტებს არ მოგპარავ ეხლა კი მითხარი სად ცხოვრობ კარგი?
- კალგი.
იმ დღის შემდეგ ვერა და ვერ ამოიგდო თავიდან პატარა ანაბელი, რომელიც ალექსანდრე დადიანის სულს და გულს დაეპატრონა.
ეხლა კი ქალს ხედავდა ყველანაირად იდეალურ ფორმაში მაგრამ მისი თვალები ისე აღარ ციმციმებდნენ როგორც მაშინ პეპლებს რომ დასდევდა ეს ალექსანდრეს გულს საშინლად ტკენდა მაგრამ ისისც იცოდა, რომ შეეძლო ყველაფერი შეეცვალა.
რამდენიმე საათიანი მგზავრობის შემდეგ თბილისში ჩავიდნენ ანაბელს კიდევ ეძინა ამიტომ პირდაპირ მის თბილისის ბინას მიაშურა ანაბელი ფრთილად აიყვანა ხელში რადგან კარის გაღებას ვერშეძლებდა დაცვას დახმარებისთვის მადლობა გდაუხადა და კარბი ფეხით მიხურა.
საძინებელში როგორცკი შევიდა ანაბელი საწოლზეე დააწვინა და ფეხსაცმელი გახადა შემდეგ მაისური გამოიღო როდესაც სარაფანას ხდიდა ჩალურჯებები შეამჩნია უკანა მხარეს, ისე რომ არ გაღვძებოდა მუცლით დააწვინა და ნახა ის რაც მთელი სული ნაცარტუტად აქცია ანებელის ზურგი ნაიარევებით და ჩალუჯებებით იყო სავსე.
მთელი ნახევარი საათი დაჰყურებდა მის ზურგს და ერთხელაც არ შეტოკებულა, ბოლოს ანაბელის ადგილის ცვლამ გამოაფხიზლა უცბად გადააცვა მაისური და მისაღებში გავიდა ვისკი დაისხა და ფიქრი დაიწყო იცოდა რომ მის მშობლებს ანაბელი გულზე არ ეხტებოდათ მაგრამ მოძალადეებიც არ იყვნენ მისი ძმა კიდევ მაგდენს ვერ შეტოპავდა, მხოლოდ ერთი ადამიანი რჩებოდა ივანე!!!
- დედას შე*ეცი - ვისკის ჭიკა მაგიდაზე დაახეთქა.
- ვის შეეცი? - ეხლაღა შეამჩნია კარებთან მდგომი ანაბელი
- არავის, დროზე გამოიცვალე საყიდლებზე უნდა წავიდეთ!
- რატომ გამომიცვალე? მე ამის უფლება არ მომიცია! - მანაც მწარედ შეეპასუხა
- მას ხომ მიეცი უფლება რომ შენთვის ეტკინა? - უეცრად წამოფრინდა, ანაბელი ერთ ადგილას გაქვავდა არ იცოდა რა ეთქვა.
- ამოიღე ეს ხმა რატომ გაანადგურებინე შენი თავი?
- ეს შენ არ გეხება!! - უკან შებრუნებას აპირებდა როდესაც ხელში წვდა.
- ზუსტადაც მეხება მე შენი მომავალი ქმარი ვარ!
- ზუსტად მაგ სიტყვები მითხრა რაც შენ მითხარი! - ხელი გამოგლიჯა და საძინებელში შეიკეტა.
- ფუ ამის...- ვეღარ დაასრულა რადგან ანაბელი გამოვიდა.
- წავედით?
- წავედით - გასაღები აიღო და უკან გაჰყვა.