იმედია, მოგეწონებათ.


***


ყველა სიზმარს თავისებური ახსნა აქვს.
ზოგ ადამიანს სიზმრების და მათი ახდენისაც კი სჯერათ.
ჩვენ, რომ გვგონია სიზმარი დაძინებიდან გაღვიძებამდე გრძელდება, მტკნარი სიცრუე ყოფილა.
მეცნიერული გამოკვლევით მათი ხანგრძლივობა სულ რაღაც შვიდი წუთია, არც მეტი და არც ნაკლები.
ხშირად ადამიანები დიდ დროს უთმობენ რაღაც საკითხებზე ან კონკრეტულ პიროვნებებზე ფიქრს და აქედან გამომდინარე, ამით ხსნიან საკუთარ სიზმრებს, რაც ნაწილობრივ სიმართლესთან ასოცირდება, მაგრამ არა ყოველთვის.
ადამიამები სიზმრებს ყოველთვის ხედავენ და არ აქვს არანაირი მნიშვნელობა რვა საათი სძინავთ მათ, თუ მხოლოდ 20 წუთი. უბრალოდ, ჩვენ ყოველთვის არ გვამახსოვრდება ისინი.
ჩვენ ქვეცნობიერში იმდენი აუხსნელი და ჩუმი პროცესი მიმდინარეობს, რომლის შესახებაც არაფერი ვიცით, რომ კიდევ ადეკვატური ახსნა და დამოკოდებულება გვაქვს მათ მიმართ.

თვალები მალევე გაახილა. ოფლისგან იწურებოდა.
ბალიში ძილში ტირილისგან სულ სველი ჰქონდა.
მარჯვენა თვალთან ობლად ცრემლი შერჩენოდა.
ნელა წამოჯდა საწოლში.
ირგვლივ მიმოიხედა.
უკუნითი სიბნელე იყო.
სიჩუმე გამეფებულიყო.
ეს ყველაფერი კი იმის მიმანიშნებელი იყო ანოსთვის, რომ ჯერ კიდევ შუა ღამე იყო.
წამოდგა. ნელი ნაბიჯებით აივნისკენ გაემართა. იმის მიუხედავ, რომ უკვე გაზაფხული დამდგარიყო, საკმაოდ გრილოდა.
პლედი მოიფარა და აივნის მოაჯირს მიეყრდნო.
ხედს გახედა.
მართალია, ძალიან ახლოს ცხოვრობდა სანაპიროსთან, მაგრამ ახლა ძლივს გაარჩია ცა და ზღვა ერთმანეთისგან, ისიც ძალიან მკრთალი ზოლით.
ცა ვარსკვლავებით იყო მოჭედილი, რაც იმის მომსწავებელი გახლდათ, რომ მომავალი დღე, აუცილებლად, თბილი და მშვიდი იქნებოდა.
ანო ღრმა ფიქრს მისცემოდა. მისი ცხრამეტ წლიანი ცხობრების მანძილზე მეორედ ხედავდა მსგავსი შეინაარსის სიზმარს.
წარმოშობით აფხაზი იყო, მაგრამ აფხაზეთში არასდროს ყოფილა.
მისი ოჯახი 1992-1993 წლებიდან იქ აღარ ცხობრობდა.
ახლა მარტივი გასაგებია, აფხაზი შერვაშიძეები რატომაც ცხოვრობდნენ აჭარაში.
ამისგარდა კიდევ უამრავი მიზეზი აკავშირებდათ აქაურობას.
ანოს დედა, ლილე აჭარელი იყო.
გაგიკვირდებათ და, ანოს მშობლების სიყვარულის ისტოროაც ზუსტადაც, რომ აფხაზეთში დაიწყო.
პირველად კიტამ ლილე მეზობელ ოჯახში სტუმრად ჩამოსული ნახა.
ლილეს ბებო ყოფილა აფხაზი.
ყველაფერი 1985 წელს დაიწყო.
ლილე სულ სადღაც 5 წლის თუ იქნებოდა.
წითელი დიდი ლოყებით და ორი კიკინით დარბოდა ეზოში,
ძაღლს ეთამაშებოდა და გულიანად კისკისებდა.
კიტა ამ სანახაობას ჭიშკარზე აყუდებული უცქერდა.
დედა მეზობლებთან მარილის სათხოვნელად გადასულიყო, კიტაც მას აეკიდა. აბა ამ შანს ხელიდან ხომ არ გაუშვებდა.
თავიდან ბრაზობდა კიდეც, დედმისი მზეობლებს რატომ სთხოვდა რაღაცებს, როცა ისინი შედარებით უკეთ ცხოვრობდნენ და პირიქით იქეთ უნდა დახმარებოდნენ სხვებს.
მაშინ ასე აუხსნა დედამ მას:
- ისინი ხშირად გვთხოვენ ჩვენ დახმარებას, მათ ძალიან უჭირთ მატერიალურად, სწორედ ამიტომ მინდოდა მეთხოვა რამე ისეთი, რაც მათ ტვირთად არ დააწვებოდათ და გაიმეტებდნენ. ასე ისინი იგრძნობენ, რომ ჩვენც გვჭირდებიან და შემდეგში უფრო გაუადვილდებათ რაიმეს თხოვნა.
( წყარო: ©ლიტერატურულნი )

თანდათანობით კიტამაც გაიაზრა დედას კეთილი განზრახვა.
იმ დღის შემდეგ კი, ლილე და მისი ოჯახი მზეობლად არავის უნახავს.
კიტა იმდენად გათიშული და გაფანტული დადიოდა, რომ დედამისი მალევე მიხვდა ყველაფერს.
როცა ის სამწუხარო რეალობაც დადგა აფხაზეთში, კიტას ოჯახიც აჭარაში გადაცხოვრდა.
მთელი 8 წელი კიტას თვალით აღარ ენახა პატარა ლილე, რომელიც აღარ გახლდათ ისეთი პატარა, როგორც თავიდან.
გოგონა უკვე 13 წლის ხდებოდა კიტამ სრულიად შემთხვევით სკოლასთან ახლო მდებარერე სკვერში, რომ შეამჩნია, ისევ ლაღად მოკისკისე.
ყველაფერი აქედან გაგრძელდა და რითიც დასრულდა თქვენც კარგად ხვდებით ალბათ.

ისევ ანოს, რომ მივუბრუნდეთ.
ვერაფრით ხსნიდა რა იყო მიზეზი იმის, რომ უკვე მეორედ ესიზმრებოდა აფხაზეთი და იქ განვითარებული მოვლენები.
ძილი მოერია. ოთახში დაბრუნდა და ემოციურად გადაღლილი, როგორც კი თბილ საწოლში შეწვა, მკვდარივით გაითიშა.


***


მეორე დილით საკმაოდ გვიან გაიღვიძა.
უკვე შუადღილს ოთხი საათი ხდებოდა.
მალევე მოწესრიგდა, ჭამა და ზღვის პირას გადაწყვიტა გასეირნება.
რამდენი არ ეხვეწა და ემუდარა კატოს შენც წამოდიო, მაგრამ რად გინდა, ყურიც არ შეუბერტყავს.
პირიქით ანო იქეთ გადაიბირა, რომ ზღვის შემდეგ მასთან მისულიყო და სახლის დალაგებაში მიხმარებოდა, მშობლები იტალიაში გაეცილებინა კატოს რაღაც კონფერენციაზე და სახლი ყირაზე იდგა.
ანოც დასთანხმდა, ცოტას გავისერნებ და მოვალო.
აი ასეთი ძლევამოსილი გახლდათ ჩვენი კატოც.

ანომ პატარა შავ ჩანთას დაავლო ხელი და სახლი დატოვა.
ზოგადად არ უყვარს მსგავასი აქსესუარები.
ჰგონია ჩანთას, როცა ატარებს ასაკი უფრო ემატება და მეტად ქალს ემსგავსება.
მაგრამ თითქმის ერთი თვეა ეს პატარა შავი მხარზე გადასაკიდებელო ჩანთა ამოიჩემა, რომელიც ილიამ ჩამოუტანა მილანიდან. პირველად კატოს, რომ ესტუმრნენ მაშინ გააკეთებინა ძალით ილიამ, ხოდა ჩათვალეთ მას შემდეგ არც მოუხსნია.

5 წუთში ზღვის პირას იყო.
ზღვასთან ძალიან ახლოს, ნაპირზე ჩამოჯდა.
იმდროისთვის იქ არც ისე ბევრი ადამიანი იყო,
აქა იქ თუ შენიშნავდით რამდენიმე ახლაგზარდა წყვილს.
ათიოდე მეტრის დაშორებით ანომ ახლაგზარდა, სადღაც მისი ასაკის ან ორი-სამიწლით უფროსი ბიჭი შეამჩნია.
ანოს ყურადღება ბიჭის ჩაცმულობამ მიიზიდა.
არა, არასდროს არავის ჩაცმულობით ან გარეგნობით არ აფასებდა.
ამ შემთხვევაში ის იყო განსაკუთრებული, რომ ბიჭი ზღვისფერი, თხელი პერანგის ამარა იჯდა მხოლოდ.
მის მაგივრად ანოს დააჟრიალა.
იმდენად უხდებოდა ბიჭის პერანგის ფერი და ზღვა ერთმანეთს, ცოტა ხნით ანოს თვალიც კი გაუშტერდა.
თითქოს ბიჭმაც იგრძნო და ანოს გამოხედა.
ანომაც ნელ-ნელა, თანდათან მოაშორა თვალი უცნობს და ჰორიზონტს გახედა.
მალევე ჩაიკარგა ტალღების ხმაში.
ზღვას და კრიალა ცას თვალს ვერ წყვეტდა.
იჯდა ზღვის პირას სრულიად მარტო და სულიერად მშვიდდებოდა.
თითქოს ტალღებს ატანდა მის ფიქრებს.
სიზმარზე ბევრი აღარც უფიქრია, როგორც კი თინას დაიმარტოხელებდა, ყველაფერს დაწვრილებით უამბობდა.
აუცილებლად გაერკვეოდნენ.
ამასობაში, წასვლის დროც დადგა, ენანებოდა, მაგრამ რა ექნა, კატო ელოდებოდა.
წამოდგომისას შემაჩნია, რომ უცნობი ისე წასულიყო, მას არცკი შეემჩნია.
ზედმეტი ფიქრის გასაფანტად თავი გააქნია და ფეხით გაუყვა კატოს სახლისკენ.


***


საღამოს შვიდი საათი ხდებოდა.
მონატრებული მეგობრები უნდა ენახა, სადღაც ახალ გახსნილ ბარში.
დიდად არ იზიდავდა მსგავსი ადგილები, მაგრამ მეგობრების გამო კომპრომისებზე უპრობლემოდ მიდოდა.
კარი შეაღო თუ არა, თავისიანები დაინახა.

აი, ხომ არსებობს ცხოვრებაში განსაკუთრებული მომენტები, როდესაც თავს ჩიტივით ლაღად, ამაღლებულად და თავისუფლად გრძნობს ადამიანი, არა?!
ზუსტად ამ ცხოვრებისეული მომენტებიდან ერთ-ერთის მსგავსად მივიჩნევ ამ უკანასკნელ სიტუაციასაც.

შენი ნამდვილი მეგობრები სწორედაც ის ადამიანები არიან, რომლებთანაც არ არჩევ სიტყვებს, არ გეხამუშება საკუთარ პრობლემებზე საუბარი, არ გრძნობ თავს დაჩაგრულად და უმნიშვნელოდ.
როდესაც გულწრფელად გრძნობ მათ გვერდში დგომას, გაგებას და არასდროს, შენში ერთი წამითაც კი არ შეაქვთ ეჭვი, მართლაც მაშინ დაზუსტებით შეგიძლიათ იმის თქმა, რომ გაგიმართლათ და თქვენ ხართ იღბლიანნი.

დიდ მინასთან ახლოს, მრგავლი მაგიდის ირგვლივ მსხდარი მეგობრებისკენ გაემართა.
სახე უბრწყინავდა, ხედავდა მის დიდ ოჯახს და სიამაყით ივსებოდა.
ბევრი კი არა, სულ ხუთი ადამიანი ელოდა, რომლებიც მისთვის ნამდვილად არ იყო ცოტა.
ოთხი ახმახი, როგორც ერეკლე მათ ეძახდა, და ერთი თვალებხატულა გოგონა.
- როგორც იქნა გვაღირსე მოსვლა, შე კაი კაცო.
- რა ოთხმოცი წლის კაცივით ბაზრობ, იოანე რაარი?!
- ჩემ თავს გაფიცებ, ნუ იმანჭები ერთი რა. შენც არ მყავდე 15 წლის ბიჭუკელა, ჩემო ანდრეი
- რა ანდრეი აგიტყდა ბიჭო, მაინდამიანც უნდა დაგალურჯო?!
- თქვენ ხომ არასდროს არაფერი გეშველაბათ - ხელი ჩაიქნია ღიმილით ერეკლემ.
- ხო, თუმცა თქვენ რაგიჭირთ, მერე ისევ მე უნდა მარბენინოთ საავადმყოფოებში სუპებით ხელში.
- აი გამოკვეთა დაყვდრის ნიშნებიც... - კესომა არც აცია, არც აცხელა, პირდაპირ იდაყვი მოუქნია იოანეს მუცელში.
- ლევან, დღეს რაღაც არ მომწონხარ შენ მე, საეჭვოდ დუმხარ - ჩაეკითხა ყოველთვის დაკვირვებული და ნეიტრალური ერეკლე ძმკაცს.
- რას ნიშნავს დღეს? სხვა დღეებში ანუ მოგწონს ხო? და ასე უტუხად გვაპარებ შენი ორიენტაციის შესახებ ბატონო ერეკლე?
- მორჩი ღლაბუცს რა. გამაგებინა ნეტა, როგორ არასდროს არ იღლები იო.
- მხოლოდ შენი ხათრით, კესკა.
- კესკას მოგცემ შენ მე.
- მოკლედ, ხომ იცით....
- არიქა დაიწყო, ჩაჩუმდით მანდ და ჩვენ მაინც გაგვაგონეთ - ასე ოსტატურად გააჩუმა ანდრომ ორეული.
როგორც კი ლევანის თვალს მიეფარა თემო, მანაც უნებურად განაგრძო.
- მოკლედ, ხვალ ხომ გახსოვთ, თეატრში პოეზიისს საღამოა რა. ხოდა ჩვენ უფროსს ჩემი და ჩემი მეწყვილის ლექსების კრებულია არევია. მე გალაკტიონის ,,მესაფლავე" უნდა წამეკითხა და ნოეს თურმე ,,უსიყვარულოდ". ახლა კიდე ისე გამოვიდა, რომ მე ,,უსიყვარულოდ"-ის წაკითხვა მიწევს და ხომ ხვდებით რაა....
- ძამიკო და შენ ახლა მართლა იმაზე ღელავ, რომ შეიძლება ჩვენ... -
კესოს ზურგის უკან მდგარმა თემომ შეაწყვეტინა და თვითონვე დაამთავრა.
- რომ შეიძლება თქვენ ნაწილ თემოს რამე გაახსენდეს ან ეწყინოს?
- თემო, ჩვენ ხომ მაინც ვიცით რისი გადატანაც მოგვიწია ერთად, არა?! - ლევანს ხმაც კი აუკანკალდა, რაც იქვე მყოფმა თითოეულმა მათგანმა ნათლად იგრძნო.
- ბიჭო, შენ მართლა ხოარ გძმარავს? რაც იყო, იყო. მეტი საქმე არგვაქვს წარსულის გამო რამეს ახლა მოვერიდოთ. სანამ მართლა იმის გამო გეჩხუბე, რომ ეგეთი აზრი სართოდ დაგებადა, აქედან აორთქლდი და სტროფებს თვალი გადაავლე.
ამ სიტყვებთან ერთად თემომ თავლიც ჩაუკრა ანერვიულებულ, გაფითრებულ ლევანს.
კესოს ძმის შემხდვარე გაეღიმა.
იოანე ანდროს მიეხუტა, რასაც ანდროს ჩახველება და იოანეს თავზე წარმოტყმაც მოჰყვა.
იქაურობას სიცილის ტალღამ დაუარა.
ერეკლე კი იჯდა გაბადრული სახით და ღმერთს მადლობას სწირავდა მათი მის ცხოვრებაში არსებობისთვის.

ხო, ნუ გიკვირთ.
ასე მარტივად და უბრალოდაც ხდება რაღაცები ხოლმე, როცა ნამდვილია.


***


უკვე კატოს სახლს უახლოვდებოდა. იქვე საკონდიტროში კატოს საყვარელი ნამცხვარიც უყიდა.
სალაროსთან რიგში იდგა, სულ რაღაც მესამე იყო. სანამ დრო ჰქონდა, ფანჯრიდან თვალი მოავლო ნაცნობ კორპუსს.
ლიფტის გახსენბაზე წამში ჟრუანტელმა დაუარა და გონებაც დაებინდა.
საერთოდ ვერ შეამჩნია მის წინ რიგი როგორ მიილია და მოლარე კონსულტანტი როგორი მოთმინებით ელოდა მის მიახლოებას.
გონს მალევე მოეგო, თანხაც გადაიხადა და შენობაც დატოვა.
ჩვეულებრივი ნაბიჯებით გაემართა სადარბაზოსკენ. არაფერს ელოდა და ეს შესამჩნევიც კი გახლდათ, მას ხომ აქ მოსვლამდე ერთხელაც კი არ გახსენებია ცოტახნის წინანდელი ინცინდენტი.
ლიფტის ღილაკს მიაჭირა თითი და მოთმინებით დაელოდა ამ უკანასკნელსაც.
დიდი ხანი ლოდინი არც მოუწია, მალევე გაიღო ლიფტის კარიც და კატოს მეზობელი ლიაკო ბებოც დალანდა შიგნით, რომელიც თავის შვილიშვილს უტოვებს ხოლმე კატოს.
ღიმით მიესალმნენ, მოიკითხეს და მშვიდობიანი დღეც უსურვეს ერთმანეთს.
ლიფტში მერვე სართულის ღილაკს დაპროგრამებულივით მიაჭირა და კარების დახურვასაც დაელოდა.
თვალში მოხვდა მის კითხავზე ლურჯად დაწერილი ექვსი ასო: ერეკლე.
გაეღიმა, რადგან მიხვდა ბიჭი ეთამაშებოდა.
მხოლოდ სახელი დაუწერა, რაც იმას ნიშნავდა, რომ ერეკლეს ფიქრობდა წარწერის ავტორს აუცილებლად ექნებოდა ინფორმაცია ქვედა სართულზე მეზობლების შესახებ, თუ სახელი ეცოდინებოდა გვარის გარკვევას რაღა უნდოდა.
ანომაც გაუაზრებლად გახსნა ილიას ნაჩუქარი შავი ჩანთა და იასამნისფერი ფლომასტერი ამოიღო.
მიაწერა: ,,კარგად გამოგდის, ასე გააგრძელე".
ლიფტის კარიც გაიღო.
ანოს არცერთი წამით თავშიც კი არ გაუელავს ის აზრი, რომ ბიჭი რომელიმე სოციალურ ქსელში მოეძებნა.

ამის მიზეზი კი მარტივია.

მას სჯეროდა, რომ დედამიწაზე ყველაფერი ისე ხდებოდა, როგორც უნდა მომხდარიყო.
ზუსტად ამ მიზეზითაც არ უფიქრია წარწერის ამბავზე კატოსთან ბოლო სტუმრობიდან სანამ კიდე მოვიდოდა იქამდე, რადგან დარწმუნებული იყო, რომ თუ რაღაც უნდა ყოფილიყო, აუცილებლადაც, იქნებოდა.

სწორედ ასეც მოხდა.

ყველაზე მთავარი კვანძიც სწორედ მაშინ გაიხსნა, როდესაც ლიფტიდან გამოსულმა ანომ, ფლომასტერი კვლავ დაუფიქრებლად ჩანთაში ჩააგდო.

ზუსტად მაშინ მოჰფინა ნათელი უფალმა ყველაფერეს, როცა ანომ გაიაზრა რატომ, მაინცდამაინც, ყველგან ილიას ნაჩუქარ ჩანთას დაატარებდა თან, როდესაც ამ უკანასკნელის ატანაც არ ჰქონდა.

იმიტომ ხომ არა, რომ ჩანთით ზუსტად იმ ფლომასტერს ატარებდა, რომელიც გააზრებულად თუ გაუაზრებლად, იცოდა მას, აუცილებლად, დასჭირდებოდა?!



ესეც მეოთხე... იმედია მაქვს, მოგეწონათ და ისიამოვნეთ.
ველი შეფასებებს.