მეთოთხმეტე თავის დროც მოსულაო.. იმედია, მოგეწონებათ.


***


ღამის სამ საათზე ტელეფონის ხმამ დაურღვია ძილი.
,, ანო, მადლობა "
სულ რაღაც, ორადორი სიტყვა და გათენებული მთლიანი ღამე.
ანო ძალიან კარგად აცნობიერებდა, რა დაუჯდა ეს საქციელი და სიტყვები ერეკლეს.
მარტივი ხომ არ არის, ანოს საქციელის გააზრება.
გოგოს ნორმალურად არ იცნობ, ახლახანს 'დამეგობრდითსავით', უამრავი საერთო ნაცნობი გყავთ და ამასობაში, რა ხდება? მოდის და უმიზეზოდ, უყველაფროდ საჩუქარს გჩუქნით.
კი, გასაგებია, რომ ეს ერთი შეხედვით ადამიანურ საქციელს შეიძლება მივაწეროთ, მაგრამ როდესაც შენ ამ გოგოს სხვანაირად უყურებ და შეძლებისდაგვარად არც ის არის შენ მიმართ გულგრილი, მაშინ?!

მოკლედ, გაურკვევლობა მართლაც, რომ ძალიან რთული რაღაცაა...

ანომ საპასუხოდ ერეკლეს მშვიდი ძილი უსურვა და თითქოს აქ გაიზრა ბიჭმა საკუთარი საქციელის სიმძიმე.
სად მოაფიქრდა ღამის საამ საათზე ანოს, რომ ეძინებოდა?
იმდენად დაბნეული იყო სახლში დაბრუნების შემდგომ, რომ ფიქრში დროის ასე წრაფად გასვლა ვერც კი გაანალიზა.
შუბლზე ხელი შემოირტყა, როდესაც საათს დახედა და იმის შიშით, ანოსთვის შებრუნებული ძილი აღარ დაერღვია, ვეღარც საბოდიშო წერილი მისწერა...
მობოდიშება შემდეგ შეხვედრამდე გადადო და ახლა იმაზე დაიწყო ფიქრი, რატომ ეღვიძა ანოს ასე გვიან და რატომ უპასუხა წერილზე ასე მალე....


ამასობაში ანოს მოსვენება ვინღა მისცა, წყლის დასალევად გამოსული თინა, გოგონას შეუკუსკუსდა საძინებელში.
- მითხარი, რომ მარტო მე არ მღვიძავს და მტანჯავს მონატრება... - წაიმღერა თინამ
- რა იყო, დიმიტრი გენატრება, თიიიიინ? - შეძლებისდაგვარად გაწელა თინას სახელი.
- კარგი, მე ბიძაშენი არ მაძინებს, აი შენ კი რას მეტყვი? - ჰკითხა და საწოლში გვერდით მიუწვა ძმის შვილს.
- მომენატრა შენთან ერთად ძილი - უთხრა ანომ.
- ბავშვო, რა ხდება შენსა და იმ არაჩვეულებრივ ყმაწვილს შორის?
- მგონი, არაფერიც არ ხდება - თქვა ანომ.
- აბა, შენი საქციელი რას მივაწეროთ? - პატარაზე გამობერილ მუცელზე დაისვა ხელი თინამ.
- არაფერიც, რომ არ ხდებოდა, მაგიტომაც მე მოვახდინე - გაუღიმა გვერდში მწოლს.
- შე ჭინკა - ცხვირზე დაჰკრა ხელი
- კარგი, აბა ახლა ლამაზად და თანიმდევრულად მომიყევი ყველაფერი.

მგონი ყველასთვის ძალზე ნათელია, რომ იმ ღამეს არც ერთს არ ეწერა ძილი...
პატარას მაინც რას ერჩოდნენ, ვინმე მეტყვის? :D


***


დილის ათი საათი დაწყებულიყო.
ფრთხილად შეაღო შვილის საძინებლის ოთახის კარი და მის უშფოთველ ძილზე გულიანად გაეღიმა.
დიდხანს უყურა ასე კარებიდან. საბოლოოდ მისკენ დაიძრა, საწოლზე თავთან ჩამოუჯდა და თმებზე მიეფერა.
- დეე, 11ზე რეპეტიცია გაქვს - დაიწყო - უკვე ათი დაიწყო, საუზმობა ხომ უნდა მოასწრო, თან სალაპარაკო გვაქვს ერეკლე - ახლა ლოყაზე მოუთათუნა ხელი.
- მმმ - ამოიზმუილა ერეკლემ - ცოტაც რა.
- კაი დე, ხუთ წუთში კიდევ შემოვალ - წამოდგომა დააპირა თითებზე, რომ ერეკლეს ხელის მოჭერა იგრძნო.
- არა, დე დარჩი და თმებზე მომეფერა ისევ რა - ბავშვივით ამოიოხრა.
ქალს გულში სითბო ჩაეღვარა და შვილის თავი კალთაში მოიქცია.
- დე, მე და შენ, რომ სალაპარაკო გვაქვს, ხომ იცი? - ჩაეიკითხა.
- დე, ისეც არაფერს ვმალავ, მითუმეტეს შენთან და თან ამას დამატებული, შენ ყოველთვის ყველაფერს ხვდები და გრძნობ - ღიმილით ახედა თვალებში მოციმციმე ვარსკვალავებიან ეკატერინეს.
- არა, მე კი ისეც ვხვდებოდი შენ გადაგვარებას, ამას დამატებული, შენმა აღიარებამ კიდევ უფრო ნათელი მოჰფინა ყველაფერს, მაგრამ მინდა პირისპირ მე და შენ ვისაუბროთ.
- ვაა დე, დუელზე მიწვევ? - გაეხუმრა ქალს.
- კი და მინდა იმ ახალი თეთრი პერანგით გამომეცხადო - თვალი კეკლუცად ჩაუკრა შვილს და ოთახი უკან მოუხედავად დატოვა - ადექი ვაჟბატონო, ათის ნახევარი გამხდარა - წაიღიღინა სამზარეულოდან ეკამ.
- რა მეშველება? - თავი ღიმილით გააქნია და სააბაზანოსკენ დაიძრა.

10 წუთში, სრულიად მოწესრიგებული დედის ნახელავ ბლინებს შექცეოდა.
- მმმ, რა გემრიელია - სიამოვნებით ამოიგმინა და გაუღიმა ქალს.
- შეგერგოს, ვაჟბატონო - ვითომ წაუსერიოზულა, მაგრამ ტუჩის კუთხეში გაპარულ ღიმილს ვერაფერი მოუხერხა.
- დე, ისე შენ ანოს იცნობდი აქამდე?
- დააინტერესა, ბატონს.
- კაი, დე არ გამოგდის ეს ვითომ სიმკაცრე და სიცივე ჩემთან და მოდი შევეშვათ რა - ლოყაზე მიეფერა ქალს.
- რა მეშველება?! - ხელები ჭერისკენ აღაპყრო - არა, კი ვიცოდი ანოს შესახებ, ხშირად ახსენებდა არჩილიც და თინაც, მაგრამ პირადად არასდროს მინახავს - და რაღაც საეჭვოდ გაეღიმა.
- რატო იღიმე ეგრე, დე?
- არა, ახლა გამახსენდა სოფელში, რომ იყავით და კამერაში დამინახა, როგორ შერცხვა და დაიბნა - გაეცინა ქალს - ძააალიან საყვარელია.
- დედა, ახლა გავაფრენ - აღელვდა ერეკლე - ანუ, შენც მოგწონს ანო და აბა, ახლა მითხარი, ამის მერე რა ეშველება იმ გოგოს?!...
- მეც? - ჩაეკითხა ბიჭს.
- რა, შენც? - გაუკვირდა ერეკლეს.
- არა, შენც მოგწონსო და ვიფიქრე კიდევ ვის მოწონს ეს გოგო ჩემს მეტსს თქო? - ჩაიხითხითა ეკატერინემ.
- დეე - ვითომ განაწყენებულმა ამოიბზუვლა.
- მოკლედ, ახლა მე რა მაინტერესებს - დაიწყო სერიოზულად - გუშინ რა პერანგი მოიტანე მთელი ღამე, რომ თეთრად გაგათენებინა და ახლა წაშლილი სახით მიზიხარ აქ?
- დედაა, ისაა... ნუუ, მოკლედ... - დაიწყო ლუღლუღი ერეკლემ.
- კაი ერთი, რას მიედ-მოედები - გახედა ვითომ ნატანჯი სახით შვილს - მივხვდი ყველაფერს და ეგ ჩემთვის აქამდეც ნათელი იყო.
- რა იყო ნათელი? - წამოენთო ერეკლე.
- აი მაგას, ანო გეტყვის თავის დროზე, უკვე თუარ გითხრა მისი საქციელით - და თავით ოთახის ღია კარში საწოლზე მიფენილი პერანგისკენ მიანიშნა.
- კაი, დე სანამ ანდრომ გამომიარა და წავედით რეპიტიციაზე, რაღაც უნდა მიშველო.
მაგიდიდან ახლად ამდგარ ქალს საცოდავად ახედა.
- მშვიდობა გაქვს, ბიჭო? - უდარდელად ჰკითხა.
- ანუ, რა ხდება იციიი - ეკატერინემ თავიდანვე შეაწყვეტინა.
- თუ, წაღანდელივით ბავშვივით უნდა ილუღლუღო სულ არ მომიყვე, კაი?
- დედა, რა გჭირს ჩემი გამჭირვებია...
- თავი ჩახარა საწყალდ ბიჭმა.
- კაი, ჰო გისმენ - მისკენ გაემართა და გვერდით მიუჯდა.
- ანოს - თავიდანვე გაეღიმა ერეკლეს - მოკლედ, ანოს სოფელში წამოცდა რაღაც ფეხბურთის ბილეთებზე, ხოდა როცა ჩამოვედით გავიგე, რომ ბათუმს თვის ბოლოს თამაში აქვს, ხოდა აბა მე რა გამაჩერებდა? - ყურადღებით მჯდარ დედას გახედა - ბილეთები ვუყიდე, ხოდა რაც ჩამოვედით მაგის მერე არ მინახავს გუშინდელამდე, ისეც ბილეთები სამშაბათს უნივერაიტეტში უნდა მიმეცა, ისიც ჩუმად....
- ჩუმად ეგ როგორ? - ჰკითხა ეკამ.
- ეგ მე ვიცი, ანუ ისე, რომ არცკი მეთქვა მისთვის ჩემგან, რომ იყო... ანოა მაგას მისითაც მიხდებოდა, რაა...
ხოდა, გუშინ ისე მოხდა, რომ პერანგი მაჩუქა. ახლა მეც, რომ ავდგე და ბილეთები ვაჩუქო, ხომ იფიქრებს, სპეციალურად მაჩუქაო, მადლობის ნიშნადო...
- და, რა თქმა უნდა, შენ ეს არ გინდა - ეკამ დაასრულა შვილის მაგივრად.
- ხოდა, ახლა რა ვქნა ვეღარ ვხვდები - თავი ჩაღუნა ერეკლემ.
- ანო, ხომ ჩვეულებრივი გოგო არაა, დე? - ჩაეკითხა შვილს, პასუხის ცოდნის მიუხედავად.
- არა, რა თქმა უნდა - გაეღიმა ერეკლეს - ერთადერთია.
- ხოდა, არც იფიქრებს, რომ მადლობის ნიშნად უყიდე. ყველაფერს იმაზე კარგად მიხვდება და გაიაზრებს, ვიდრე ამას სართოდ შენ წარმოიდგენ...
ზოგადად, კაცებს და ეტყობა შენც წარმოდგენაც კი არ გაქვს, ქალები როგორები ვართ... - გაუღიმა შვილს და შუბლზე მიაწეპა გავარვარებული ტუჩები - ასე, როდის გაიზარდე, დე არც კი ვიცი - ნიაკაპი ჩამოადო თავზე ერეკლეს და სიხარულის ცრემლი შეუმჩნევლად მოიწმინდა...

,, სულსა მოგცემ გულისთვის,
სხვა მეტიმცა რა გამონე. "

შოთა რუსთაველი.


***


საინტერესოა, ამ დროს რა ხდებოდა თინასთან და ანოსთან?
რამდენადაც გასაკვირი არ უნდა იყოს, ორთავეს გაგუდულს ეძინათ.
წინა ღამით გათენებულმა, მაინც თავისი შედეგი გამოიღო.
გადაღლილებს, გამოფიტულებს, მთელი ღამის უძინართ ისე უშფოთველად ეძინათ, ალბათ ბომბიც, რომ აგეფეთქებინათ მაინც ვერაფერს მიხვდებოდნენ.


***


ანდრომ გამოუარა მანქანით, მეც მინდა თქვენ რეპეტიციას დავესწროო...
რა იცოდა ერეკლემ, ბონუსად ანდროს კესოც, რომ მოჰყვებოდა.
გოგონებს მომავალი კონცერტისთვის ტანსაცმელი უნდა შეერჩიათ, რადგან კვირა დღე იყო, რეპეტიციის შემდეგ თავს დაადებდნენ და მთელ ბათუმს მოივლიდნენ.
რა ენაღვლებოდათ? არც არაფერი.

მანქანაში ანდროს გვერდით ადგილი თავისუფალი იყო, ერეკლემაც უდარდელად გამოაღო წინა კარი და დასკუპდა.
რას წარმოიდგენდა კესოც თუ იქ იქნებოდა ამ დილა უთენია...
გარედან მანქანაში არ დაულანდავს ანდროს გარდა არავინ, დაჯდა თუ არა გული გაუკსდა.
- ჰაააი - იმხელა ხმაზე დაიკივლა გოგონამ და გამოიწია სკამებს შორის, ერეკლესთვის ლოყაზე, რომ ეკოცნა, ბიჭი ერთი-ორად დაფეთებული ჩაბღაუჭებიდა კარებს.
- გიფიცებ ყველაფერს, შენ ნორმალური ხარ? - გულზე მარჯვენა ხელი მიიდო შეშინებულმა.
- სურფრაიიზ - გადაიკისკისა კესომ.
- გიჟი ხარ - ვერ ცხრებიდა ერეკლე.
ანდრო ამათ შემყურე იჭაჭებოდა.
- მიადგი ახლა გაზის პედალს ფეხი, თორე მიგაყოლე შენც ამას - დაემუქრა ბიჭს და ალმაცერად გახედა კესოს.
- დამშვიდდი? - რაც ეზოდან მანქანა გაიყვანა, იმის მერე ჰკითხა ანდრომ ბიჭს.
- შენ აქ საიდან? ძილს როგორ დააღწიე თავი? - გახედა უკან მჯდომ ენერგიით აღსავსე კესოს.
- ნენე - ღიმილით თქვა და კიდევ უფრო დააბნია ერეკლე, ამ დილაადრიან ასეთი ენერგიით მყოფმა გოგომ.
- რა ნენე?
- მოდი სანამ შენ ეს შუაზე გაგლიჯე, მე აგიხსნი - ანდრო შეეცადა ისედაც დამშვიდებული სიტუაციის დამშვიდებას - ნენემ გააღვიძა, რეპეტიციის მერე გოგოშკურ ამბებზე მიდიან - ღიმილით მოახსენა ერეკლეს.
- არ ხართ თქვენ კარგად - გაუღიმა წინ გამოწეულ გოგოს და შუბლზე უმტკივნეულიდ ხელი მიარტყა.
- რა ქენი, ბილეთები? - ანდრომ დრო იხელთა და დამშვიდებულ ერეკლეს ჰკითხა.
- რა ბილეთები? - გაიკვირვა კესომ.
ანდრომ ახლა გაიაზრა მარტო, რომ არ იყვნენ და თვალებით მოუბოდიშა ერეკლეს. რას წარმოდგენდა მასზე ადრე კესომ, რომ იცოდა ყველაფერი.
- ვერაფერი, იქეთ გამიკეთა საჩუქარი - ჩაილაპარაკა ღიმილით ერეკლემ.
- რაიო? - სულ დაიბნა კესო - აბა, ანოო და ამბებიო?
- მოიცა, მოიცა რა იქეთ საჩუქარი? - გაკვირვებულმა შუა ქუჩაში დაატორმუზა მანქანა ანდრომ.
- კაი გადააყენე ან მივაღწიოთ უნივერსიტეტამდე და მოგიყვებით, ჯერ არ მინდა სიკვდილი - მანქანის ინციდენტზე მიუთითა ერეკლემ ანდროს.
ვინ დააცადა უნივერსიტეტამდე მისვლა, დაიძრა მანქანა თუ არაა, აალაპრაკეს ერეკლეც.
- ვაიმე სანამ დაიწყებ, ამან ყველაფერი იცის? - იკითხა დაბნეულმა ანდრომ კესოზე.
- ამან არა რა- თქვა კესომ - შენამდე მე გავშიფრე ყველაფერი.
- კი იცის ანდრო - გააწყვეტინა ერეკლემ - ოღონდ ბილეთებზე არა..
- რა ბილეთებზე? ან რატო არ ვიცი? - გაიკვირვა კესომ.
- ალბათ, იმიტომ ხომ არა, რომ გადმოგირეკავო და დამადე? ფილმს ჩაუჯექი, როგორც მახსოვს - ჩაეკითხა ერეკლე.
- აუუ, აბა ისეთ მომენტზე დამირეკე, შენ და ანო კი არა, საერთოდ ჩემი სახელი, რომ გეკითხათ ეგ აღარ მახსოვდა - ჩაიბუტბუტა დამანაშავესავით კესომ.
- კაი, ხალხო რა ფილმი და გადაგდება, რა ხდება ამიხსენით... - მოთმინება ამოწურულმა ანდრომ ძლივს იკითხა მშვიდად.
- მოკლედ..... - ყველაფერი სოფლიდან ჩამოსვლის წამიდან ამ წუთამდე, ყველანაირი დეტალის გამოტოვების გარეშე უამბო აჟიტირებულ მეგობრებს.

რაო ბიჭები უფრო ნაკლებს ლაპარაკობენ და 'ჭორაობენო', ხო?


***


გაგუდულ მამიდა და ძმის შვილს ტკბილი ძილი ილიამ დაუფრთხო.
ძლივს მოაბეს თავი ყველაფერს.
მოწესეიგდნენ, სახლი მიალაგეს და შუა დღის 4საათისთვის ჩაის დასალევად, იგივე სასუზმოდ ( ამასაც თუ საუზმობა ერქვა ) დასხდნენ.
ილია თინას და ანოს წაშლილ სახეებზე ძალიან ბევრს იცინოდა.
- ილია, თუარ მორჩები გაგატყავებ - სიცილით დაემუქრა თინა ძმისშვილს.
- იცით, რა მაგარი სახეები გაქვთ - ჩაიხითხითა ბიჭმა - იმენა ალეწილები ხართ.
- შემოგვათენდა, რა - თქვა თინამ და თვალი ანოსკენ გააპარა.
- ბავშვი არ მოასვენეთ, არა?
- ბავშვი ალბათ ბიძაშვილებს წყევლის მუცელში - გაიცინა ანომ.
- ბიძაშვილებს რატო და არა ბიძაშვილს? - იკითხა ილიამ.
- ხო, შენ არ შემარჩინო ერთი სიტყვაც კიი - დაუბღვირა ძმას.
- სამახსოვროდ ფოტოები გადაგიღეთ დრო, რომ გავა ერთად ვიცინებთ - გაიკრიჭა ილია.
- შენ დღეს რაღაც ძაან საეჭვოდ იცინი - საჩვენებელი თითი დაუქნია დამ ძმას.
- რა ხდება, ილიკო? - დაინტერესდა თინაც.
- ხო, რავიცი - საეჭვოდ შეიშმუშნა ილია.
- რაღაც არ მოწმონს შენი ღიმილი მე - ამის თქმაღა იყო და ორივე დაძმას ერთად გაეღიმათ.
- არა? - ჰკითხა ანომ და მისკენ დაიძრა.
- ნუუუ - დაიწყო ილიამ.
- ბავშვებო, რა ხდება? - სულ დაიბნა ქალი.
- ამ გიჟს ვიღაც მოწონს და იმიტომაა ასე აცუნდრუკებულიი - გაარკვია თინა ანომ ყველაფერში.
- კიმარა დღეს რა დღეა? - იკითხა გაპარული ხმით თინამ.
- ვაჟბატონო, სანამ გაგტყავე, ამ სიტყვის მთელი მნიშვნელობით, რახდება ჩქარა დაფრქვი...

შემოეხვივნენ ირგვლივ აწითლებულ ილიას თინა და ანო.


***


რეპეტიციას 3საათისთვის მორჩნენ.
მათ თემო და ლევანიც შემოერთებოდნენ.
ნენე და კესო საყიდლებზე გაეშურნენ, იმ იმდეით, რომ ბიჭები გაუვლიდნენ მანქანით იქ სადაც იქნებოდნენ.
ბიჭებმა კი გეზი ნეოკასკენ ( კაფე ) აიღეს.
მთელი დღის უჭმელები ქლაბ სენდვიჩებსა და ბურგერებს შექცეოდნენ.
სანამ გოგოები ბოდიალს მორჩებოდნენ, იოანესაც გაუვლიდნენ და ყველანი ერთად თემოსთან ავიდოდნენ.

საღამოს შვიდი საათისთვის გოგონებს ბათუმი მოლთან გაუარეს.
მანქანაში ვინ ვისზე იჯდა ვერ გაარკვევდით.
ჯიპი კი იყო, მარა შვიდი ადამიანი და აქედან ხუთი ახმახი ბიჭი, როგორ გადანაწილდნენ მართლაც, რომ საინტერესო იყო.
კატოსთან და ანოსთან დარეკვა კესომ, რა თქმა უნდა, საკუთარ თავზე აიღო.
კატომ სამი ზარიდან არცერთს არ უპასუხა, კი გაუკვირდა კესოს ხო მშვიდობა აქვსო, მაგრამ, როცა მივალთ ავაკითხავო და გავარკვევ ყველაფერსო იფიქრა.
ახლა ჯერი ანოსთან დადგა.
განგებ ანდროს თხოვა სიმღერისთვის ხმას დაეწია, რათა ერეკლეს გაეგო ყველაფერი.
ჩატარება ცადა რა.
- ბატონო - მოესმა ნარნარა ხმა.
- ალო, ანო მინდოდა.
- მორჩი გოგო ცერცეტს - გაუცინა ტელეფონიდან ანომ კესოს.
- კაი, ხო. თემოსთან ავდივართ ბავშვები, ადე, დაირაზმე და გამო რა.
- ხო, მარა მამიდასთან ვარ - აუხსნა ანომ.
- მერე ეგ რა პრობლემააა, ერთად გამოდით - ნახა გამოსავალი კესომ.
- არვიცი რამდემად შეძლებს, შევეცდები, მარა ვერ დაგპირდებით - მრავლობითში უპასუხა, ისეც ხვდებობდა, რომ კესო მარტო არ იქნებოდა.
- კაი, მიდი გელოდები-თ - თ სპეციალურად გამოუყო.
ის ის იყო ყურმილი უნდა დაეკიდა ისევ ანოს, რომ მიუბრუნდა.
- ალო, დაიცა ანო. არ გათიშო. რაუნდა მეკითხა, იცი? - პაუზა გააკეთა - ქალბატონი კატო რატომ არ მპასუხობს ხომ არ იცი?
- ალბათ მშობლებთან ერთადაა და ტელეფონი თან არ აქვს - ივარუდა ანომ.
- ოქეი, გავარკვევ. აბა გელოდებით, გაკოცეეთ - ჩაჰყვირა და გაუთიშა.
- მორჩი? - იკითხა თემომ.
- კი ბატონო, აუწიეთ ახლა.
სარკიდან კესოს გამოხედა ანდრომ და თვალი ჩაუკრა, საქციელის მოწონების მიზნით.


***


- ვინ იყო? - ჰკითხა თინამ.
- კესო, ბავშვები თემოსთან ავდივართ და გამოდითო - ლაღად უთხრა.
- მერე რას ვუცდით? - გაიკვირვა თინამ.
- რა? - ჰკითხა ანომ.
- ხო, ვერ გავიგე არ მიდიხარ თუ რა არი? ეგეც არიყოს, გავიგე გითხრა ერთად გამოდითო, ხოდა მეც მოვდივარ.
- ვიფიქრე, ვერ შეძლებს, დაიღლება და არ ვეტყვი თქო - უთხრა ანომ.
- და ამიტომ შენც არ მიდიხარ? ან ვინ თქვა, რომ მეც დავიღლები? - გაიკვირვა თინამ და მოსამზდებლად საიძებლისკენ დაიძრა.
- ეგეც, რომ არ იყოს, არჩილს და ნონას სურპრიზს გავუკეთებ, რამდენი ხანია არ მინახავს არცერთი.
- თინა, წინა შაბათ-კვირას იყავით ერთად - გაუხსენა ანომ.
- შენ ხო კაცს არ აცლი არაფერს - ხელი ჩაიქნია და კარადიდან ფართო, თავისუფალი კაბა გამოიღო.


***


თემოსთან ახალ მისულები იყვნენ კარზე ზარი, რომ დაირეკა.
კესომ კარის გასაღებად წასული ნონა შეაჩერა და ასპარეზი ერეკლეს დაუთმო.
- აი ჩვენც მოვედით - შემოფარფატდა სახლში თინა, ერეკლეს გადაკოცნის შემდეგ.
- ეს ვისი ხმა მესმის? - მისაღებიდან გამოსძახა არჩილმა თინას.
- დიახ, დიახ მე ვარ - შეიფერა თინამ.
სანამ ერთმანეთს გადაეხვივენ, მოკითხეს და დანარჩენებიც გააცნეს თინას, ანო და ერეკლეც მათ შეერთებოდათ.

როგორც კი დალაგდნენ, ჩაწყნარდნენ და 'მორახათდნენ' კესომ დაიწყო.
- მე კატოსთან ავალ, ჩამოვიყვან და მერე დავიწყოთ.
ყველა გაკვირვებული უყურებდა.
- რა უნდა დავიწყოთ? - ჰკითხა ლევანმა დას.
- გართობა - ჩაიხითხითა და იქვე მყოფებიც გაამხიარულა.
- არა, არა. კესო, თუ სწორად მახსოვს - მიმართა თინამ, კესომ თანხმობის ნიშნად თავი დაუკრა - ჩვენ ავალთ კატოსთან, მართლაც, რომ დიდი ხანია ავთო და მაია არ მინახავს და თან არჩილს და ნონას გავაცნობ, თუ უკვე არ იცნობენ ერთმანეთს.
- გვეკადრება? - იკითხა არჩილმა - მეზობლები ვართ, მართალია ხან ჩვენ ვართ სოფელში და ხან ისინი საზღვარგარეთ, მაგრამ ცნობით ერთმანეთს ნამდვილად ვიცნობთ.
- ხოდა, მთლად უკეთესი, ახლა იმ ფაზამდე მიგიყვანთ, რომ ძალიან დაუახლოვდეთ ერთმანეთს, ძალიან კარგი ხალხი არიან, თან აგერ ბავშვებიც მეგობრობენ თურმე - დააყოლა თინამ.
- დილით კექსი გავაკეთე, დავჭრი და ავიდეთ - დასთანხმდა შემოთავაზებას ნონაც.
- ხო აბა, მართლა ბავშვებთან დასაჯდომად და მათთვის ხელის შესაშლელად კიარ მოვსულვარ - გაიკვირვა თინამ.
- რას ამბობ, თინა - გაუბრაზდა თემო.
- რა ლაპარაკია? - ჰკითხა არჩილმაც.
- ჩვენ, პირიქით გაგვიხარდი, თინ - უთხრა ერეკლემ.
დანარჩენებმაც იუარეს, მაგრამ თანას რას გადაათქმევინებდი? აყარა მეგობრები და უკანმოუხედავად დაიძრა მერევე სართულიკენ.


***


მალევე შემოურთადათ მათ კატოც, ტელეფომზე ვერ პასუხის მიზეზად ძილი დაასახელა.
მეზობელს დილით მასთან ბავშვი დაეტოვებინა და ისე დაღლილიყო, მისი წაყვანის მერე, როგორ გაითიშა ისიც კი არ ახსოვდა.

სამზარეულოში ნონას კექსის მოსატანად გასულ თემოს, მაგიდაზე შახმატის დაფა დახვდა.
გაახსენდა ლევანს როგორ უყვარდა თამაში და გულის გასახარებლად მასთან ერთად დაბრუნდა მისაღებში.
- ლევან, შენთვის საჩუქარი მაქვს, საყვარელო - დაიწყო კეკლუცად თემომ.
- მომაშორეთ ვინმემ ეს, რა საყვარლობა აუტყდა - დაიჭყანა.
- კაი რა სიხარულო, მე მართლა გეუბნები - არ ჩერდებიდა თემო.
- სანამ გაგიერთიანე ეგ სახე, თავიდან მომწყდი - დაემუქრა ლევანი.
- უმადურო - დღლილმა მიუგო და მაგიდაზე შახმატის დაფა დაუდო.
გახარებულმა ლევანმა გვიან გაიაზრა საკუთარი საქციელის სიმძიმე, რაშიც თემოს ლოყაზე კოცნა იგულისხმებოდა.
ყველას სიცილის ტალღამ გადაუარა, რასაც ლევანის 'ბღვერვა' მოჰყვა უკან.
- წამო ლევან მაგიდასთან, მე გეთამაშები, გავიხსენებ თან თამაშს - უთხრა ნენემ.
- იცი? - კითხა ბიჭმა.
- არა, საყურებლად მოგყვები... კი ვიცი, ბაბუ მასწავლიდა ბავშობაში. კაი ხანია არ მითამაშია და გავიხსენებ, მაგრამ, როცა მოგიგებ არ უნდა ტირილი, კაი? - გაუღიმა გოგომ.
- წამო, ერთი მოგამტვირო ეგ თავდაჯერებული რქები.
იქვე მაგიდასთან გადაჯდნენ.

ამასობაში კესომ აიტეხა, გინდა თუ არაო ჯასთ დენსი ( just dance ) ვიცეკვოთო.
კესოს კატოც აყვა და ამ ორ დანარჩენებიც აიყოლიეს.
კესო და თემო ერთად ცეკვავდა, კატო და ერეკლე ერთად.
ანომ უარი თქვა, გამოუძინებელი ვარ, გამოფიტული, ძალა არ მქვსო. ( ეს ამბავი ერეკლეს არ გამორჩენია )
ანდრომ მე თქვენი ყურებით დავტკბები, ეგეც მეყოფაო.
იაონე რატომღაც მთელი საღამო არ იღებდა ხმას, რაც ანდროს ნამდვილად არ გამორჩენია.
ოთხეული შუა ცეკვის დროს იყვენენ, როცა ანდრო იოანეს მიუბრუნდა.
- რა გჭირს, იო მთელი დღეა? - ჰკითხა ბიჭს.
- ხო, ხმასაც არ იღებ - ჩაეკითხა ანოც.
- მშვიდობა გაქვს? - კვლავ განაგრძო ანდრომ.
- აუ რავიცი რა, გუშინ მთელი დღე ყელი მტკიოდა და დღეს ექიმთან ვიყავი.
- დღეს, ხომ კვირაა, როგორ? - გაუკვირდა ანოს.
- დედაჩემის დაქალია, ექიმი და მის კლინიკაში ვიყავი - აუხსნა იოანემ.
- მერე და, რაო? - იკითხა ისევ ანდრომ.
- რაო და... - პაუზა გაკეთა ბიჭმა - გლანდების ოპერაცია გაქვს გასაკეთებელიო - ამოიკნავლა სასაცილოდ.
ანდრო ყველაფერს მიხვდა და სიცილს ძლივს იკავებდა.
- არ მითხრა, რომ... - დაიწყო ანომ.
მაგრამ რად გინდა ანდრო ისე გადაწითლდა სახეზე, ანომაც ვეღარ გაუძლო ამ სანახაობას და ხმამაღლა აკისკისდა. ( არც ეს გამორჩენია ერეკლეს )
იაონეს არაფერი არ უთქვამს, მათ გულიან სიცილზე თვითონვე ეღიმებოდა.
ბავშვივით ეშინოდა ექიმების და არ იყო აბა სასაცილო?
ამასობაში კატოს სიმღერა დაესტოპებინა და ყველა გაკვირვებული შესცქეროდა ბოლო ხმაზე მოკისკისე ანოსა და მოხარხარე ანდროს.
- რა ხდება? - იკითხა იდილია დარღვეულმა ლევნმა.
- რა და... - სულ ვერ ითქვამდა ანდრო - აუ შენ თქვი რა, ანოო - ხელი დაჰკრა გოგონას მხარზე.
- ბავშვებოო - დაიწყო ანომ, მაგრამ იოანემ გააჩერა და ყველაფერი თვითონ მოუყვა დანარჩენებს.
ყველას, მათ შორის იოანესაც სიცილის ტალღამ გადაუარა.
ნელ-ნელა ყველა დაწყნარდა, თავის საქმეს მიუბრუნდა და იოანეს დაპირდა ოთხშაბათს, ოპერაციისას და, რა თქმა უნდა, ამის შემდეგაც გვერდში დგომას.

იმ დღეს ბავშვები მალევე დაიშალნენ, რასაც ვერ ვიტყოდით მათ მშობლებ-მამიდებზე.

ანდრომ და კესომ ერთობლივად სიტუაცია ისე მოაწყეს, რომ ტაქსიში მარტო ანო და ერეკლე დარჩენილიყვნენ.
თემო სახლში დარჩა, კატოც.
ანდროს მანქანაში ნენე, იაონე, ლევანი და კესო ჩასხდნენ.
ლევანს მანქანა გაფუჭებული ჰყავდა, იმიტომაც დაჰყვებოდა ბოლო დროები ანდროს ყველგან.

არც ანოს და არც ერეკლეს არ უთქვათ უარი ერთად მგზავრობაზე.
მართალია გზა ცოტა გაეწელებოდათ, რადგან თინას სახლი და ერეკლეს სახლი ქალქის ერთი ბოლოდან მეორეში იყო, მაგრამ აბა მათთვის გეკითხათ, ამ შემთხვევაში ეს ამბავი თუ არ აწყობდათ?!
ანო იმდენად გამოფიტული იყო, წინა ღამის გათენების და დილით ( რაღა დილით ) ილიას გაღვიძების გამო, რომ მანქანაში გამეფებულმა სიჩუმემ, სიბნელემ და დაბალ ხმაზე თორნიკე ყიფიანის შესრულებით ,,მენატრება"-ს ჰანგებმა, სულ მთლად მოწყვიტა სამყაროს და მორფეოსის სამყაროში ისე გადაეშვა, არ უთქვამს ერეკლესთვის, რომ თინასთან აპირებდა იმ ღამით ისევ დარჩენას.

ანოს ერეკლეს მხარზე ჩასძინებოდა.
ერეკლე იმის შიშით ადგილიდან არ გაქანებულა გოგონასთვის ძილი არ დაეფრთხო.
ტაქსის მძღოლი სარკეში ნანახი სურათით ტკბებოდა და შიგადაშიგ ეღიმებიდა კიდეც.
ერეკლე ფრთხილად და ძალიან ნაზად ცდილობდა თმაზე მოჰფერებოდა ანოს და მისი სურნელი ბოლომდე გადეშვა ფილტვებში.
იმ წამს ერეკლეს მთელი გულით სურდა დრო გაჩერებულიყო და მხოლოდ ორნი დარჩენილიყვნენ დედამიწაზე.
მართალია დროის გაჩერება შეუძლებელი იყო მათთვის, მაგრამ მათ ნამდვილად შეეძლოთ მხოლოდ ორი დარჩენილიყვნენ დედამიწაზე.
ამის სიცხადეში მოსაყვანად ერეკლეს გიჟური იდეა დაებადა, ტაქსის მძღოლს მალვე დაუძახა და უთხრა:
- სანამ არ შეიშმუშნება, გთხოვთ უგზოუკვლოდ განაგრძეთ სიარული, რამდენიც საჭირო იქნება, იმდენს და იმაზე მეტს გადაგიხდით.

ოღონდ ეს შანსი გამოეყენებინა ბოლომდე იმ წუთას, და არა მარტო იმ წუთას, ანოს გულისთვის ყველაფერზე ყოველთვის იყო წამსვლელი.

ღამის თერთმეტ საათზე, უკუნით სიბნელესა და სიჩუმეს მხოლოდ ზღვის ტალღებისა და მანქანის საბურავების ხმა არღვევდა არემარეს.


,, სიყვარულზე მეტი ჭირი და ლხინი ღმერთს არა გაუჩენია-რა."

ვაჟა ფშაველა.




ველი შეფასებებს...