კვირა დღე იყო, ოთხშაბათს უკვე ფრენა ჰქონდათ.
ანოს საძინებელში საწოლზე გაწოლილიყო კატო და ახლად შემოსულ ლილეს ხელიდან მარწყვით სავსე ჯამი გამოსტაცა, ქალიც იქვე სავარძელში მოკალათდა და კარადასთან აყუდებულ შვილს გახედა:
- დე, ბევრი რამ არ გინდათ, თანაც მხოლოდ ერთი კვირით მიიდხართ - უთხრა ანოს.
- დე, არ მიცნობდე მაინც, ეგ ყველაფერი მაგ ქალბატონს უთხარი, სამი ჩემოდანი, რომ გაავსო უკვე - თავით კატოსკენ მიუთითა ლილეს.
- კაი, რა ანოო - დაუბღვირა დაქალს - ტყუის ჩემო ლილეკო, ორი ჩემოდანი და ერთი მხარზე გადასაკიდებელი ჩანთაა მხოლოდ - გაუღიმა ქალს.
- დიდი შეღავათი - უთხრა კატოს და შვილს მიუბრუნდა - საიდან და რომელ საათზე გაქვთ, დე ფრენა?
- ოთხშაბათს დილით 10ზეა ფრენა ქუთისიდან - მალევე უპასუხა ქალს და უჯრიდან საცურაო კოსტუმი ამოიღო.
- ანუ, დილით ადრე უნდა გახვიდეთ აქედან...
- არა, ლილეკო - დაიწყო კატომ - ქუთაისში იოანეს ბიძია და ბიაშვილები ცხოვრობენ, სამშაბათს წავალთ, დავრჩებით და იქედანვე გავფრინდებით, რომ არ დავიგვიანოთ.
- უი, ეგ რა კარაგად მოგიფიქრებიათ - შეუქო ქალმა კატოს იდეა - არც იჩქარებთ და არც ჩვენ გვანერვიულებთ.
- ხო, დე - ქალთან ანო მივიდა და ლოყები სასაცილოდ გაუწელა - როგორ გავძლო აბა, ახლა მე თქვენ გარეშე, ჰა? - ჰკითხა ქალს.
- ერთი კვირა, დე - უთხრა ანოს და გემრელად აკოცა ლოყაზე - თუმცა, არა... ერთი კვირა კი არა, ორი კვირა გამოდის...
- ორი, რატო? - ჰკითხა კატომ.
- იმიტორო, მამაშენს აჩუქეს ორი ბილეთი საირმეში და ალბათ იქ წავალთ ერთი კვირით - უთხრა ანოს.
- უი, რა კარგია - გაუხარდა ანოს და კატოსთან ერთად მოეხვია ქალს.
- ანუ, ქალბატონო ანო, როცა ჩამოვალთ მე, შენ და ილიკო ვრჩებით თურმე სახლში - თქვა კატომ.
- ოჰჰ, ჯერ არ წასულხართ დე და ეს უკვე შემოგვეხიზნა - კატოს გასაგონად უთხრა ლილეს.
- უმადურო - დაუბღვირა დაქალს და ისევ საწოლზე გაიშხლართა.


მალევე სამეულს თინაც შემოუერთდა და ოთხივემ ერთად აივანზე გადაინაცვლეს:
- აუ, ბავშევებოო - დაიწყო თინამ - ესეთ მდგომარეობაში, რომ არ ვიყო - მუცელზე დაიხედა - მეც წამოვიდოდო თქვენთან ერთად, თან ისე მინდა, რომ ავიცი რაა - სამივეს მოავლო თვალი.
- თინნ, არაუშავს, შემდეგზე წავალთ ერთად - განსამხნევებლად კატომ თვალი ჩაუკრა თინას.
- ხო, მაგრამ მე ახლა მინდა - არ ჩერდებოდა თინა.
- აჰა, ჰორმონებიც აჩუხჩუხებულან - გაუღიმა ლილემ თინას.
- კაი, თიიი თვალები სითხით აგევსო, არ იტირო ახლა - ფეხზე წამოიმართა ანო და ქალს უკნიდან მიეხუტა.
სანამ, ოთხეული აივანზე ჭუკჭუკებდა, სახლში კიტაც დაბეუნებულიყო.
- კაი ხალხს ვახლავარ - დაინახა თუ არა აივანზე მსხდნომმი, მათკენ დაიძრა - ქალნატონო კატო, ეს რა პატივში ვართ, გვიკადრე? - გაეხუმრა კატოს და ხელები განზე გაშლა.
- კაი, რა კიტა ბიძია, ეგრე მიცნობთ - ფეხზე წამოდგა და კაცისკენ დაიძრა - არა საკადრისი თქვენ რა გჭირთ, ჰა? - ჰკითხა კაცს და საკმაოდ დიდი ხნის უნახავს მაგრად გადაეხვია.
- არა, რატომ მოგვანტრე ვითომ თავი? - კვლავ განაგრძო კიტამ - შენებმა ხო სადრთოდ დაგვივიწყეს...
- თქვენ კი არა, მაგათ ერთმანეთის გარდა სულ არავინ ახსოვთ და უნდათ... ეს ერთადერთი შვილიც კი - ვითომ გაუწყრა მის მშობლებს კატოც.
- კიტა, დიმიტრიც ხომ არ მოსულა? - ახლაღა ამოიღო ხმა თინამ.
მალევე იგრძნო კიტამ დის ხმაში სევდა.
- თიი, რა გჭირს? რაღაც არ მომწონხარ.. - დისკენ დაიძრა.
ქალიც ფეხზე წამოიჭრა, ძმას გადაეხვია და მის მხარზე აქვითინდა.
- თიიინ - სუ დაიბნა კაცი - რა გჭირს? - ახლა თავი ააღებინა ქალს და მისი სახე ხელებში მოიქცია - რა გატირებს, ჩემო ლამაზო? - ქალს გამამხნევებლად გაუღიმა.
- არ...ც მე ვ...იიიცცი - დაიწყო ლუღლუღი - ასე უბ...რრალოო..დდ ამეტირა - და შესამჩნევად გაუღიმა ძმას.
- ოხ, ეს მაიმუნი - კაცი ყველაფერს მიხვდა - ოხ, ეს მაიმუნი ჯერ არ დაბადებულა და უკვე აწვალებს დედიკოს, არა? - თავით მუცლისკენ მიუთითა და ფრთხილად მოეფერა.


***


- იმედი მაქვს, არ გამიბრაზ... - დასრულება ვერ მოასწრო ილიამ, რადგან კაფის კარი ანომ შემოაღო.
თვალებით ილიას ეძებდა, იპოვა თუ არა, მისკენ დაიძრა, სულაც ვერ ხედავად ძმის წინ, სავარძელზე მოკალათებულ გოგონას.
- ილი, მოვედი - თქვა თუ არა ფეხზე ილიაც წამოდგა და მაგიდასთან ახლა ნათლად გამოჩნდა, ლოყებ აწითლებული გოგონა.
- ანო, რა ადრე მოსულხარ - ავის მომასწავებელი სახით გახედა დას, შემდეგ კი, ერთ ადგილზე მიწეპებულ გოგოს მიმართა - თამთ, გაიცანი ჩემი და, ანო - სიტუაცის განსამუხტად გაუღიმა.
- გამარჯობა, თამთა - ხელი გაიწოდა ანომ გოგონას, და განსამხნევებლად გაუღიმა - მართალია, ჩვენ უკვე ვიცნობთ ერთმანეთს შოროდან... - ძმას გახედა - თუმცა მიხარია, რომ ახლა ასე პირადად შეგხვდი.
ილიამ თავისი ადგილი დაუთმო ანოს და თვითონ თამთას გვერდით მოკალათდა.
- იმედია, დღეს სახლში ცოცხალი შევძლებ დაბრუნებას - ღიმილით მიგო დას და თამთას გააგონა.
- ილო, ალბათ ხვდები ხომ, რომ დღეს ერთი სიკვდილი არ აგცდება და აი კატო, რო გაიგებს, შემდეგ, რავიცი, რავიცი - გაუღიმა ძმას.
- არა, კატოსთან მოვაგვარებ, დღეს ვიკითხო თორემ - ნერვიულად გაიღიმა და მაგიდასთან ახლახან მოახლოებულ გოგონას შეკვეთა მისცა.


***


- უჰჰ, რა სურნელია - სახლში შემოსული არ იყო ბოლო ხმაზე, რომ დაიყვირა და სამზარეულოსკენ დაიძრა.
- ნენე, გახდები ჩემი და? - ფრიად გაკვირვებული დარჩა დის მაგივრად ნენე, რომ შერჩა სამზარეულოში გაზქურასთან მგდომმი - ეს რა გემრიელი სურნელი ტრიალებს, გოგო - იქვე მაგიდაზე დადო პროდუქტით სავსე ცელოფანი და ნენესთან ახლოს, ქვაბში თავი ჩაჰყო სურნელის უკეთ შესაგრძნობად.
- გაიწიე, დაიწვები - მხარზე დაჰკრა ხელი და მოიშორა ლევანი.
- არა, რა დღე დამიდგა, აწი სახლში გემრიელად შევჭამმ, არც დამწვარი კვერცხის ჭამა მომიწევს და არც ნახშირიანი ტოსტის - ბედნიერმა დაუფშტვინა და ახლად გამოჩენილ კესოს მხარზე ხელი გადაჰხვია.
- უმადურო - დაუბღვირა ძმას - თუმცა, ჰო ვაღიარებ, დღეიდან ჩვენი ცხოვრება იცვლება - ძმას ჩამოშორდა და ნენეს მიუახლოვდა - ნენეკო, აწი შენ იტრიალებ სამზატეულოში... აი ასე - სისრულეში მოიყვანა თავისვე ნათქვმი და დატრიალდა - უჰჰ, მგონი თავბუ დამეხვა - თავზე ხელი მიიდო და იქვე სკამზე ჩამოჯდა.
- ვნახოთ თუ ისევ ეგრე იჭუკჭუკებთ დაგემოვნების შემდეგაც - გაუღიმა და-ძმას და თაროდან თეფშები ჩამოიღო.
- არა, ქალბატონო - შეაჩერა ლევანმა გოგონა - შენ მოამზადებ, თორემ მაგიდის გაშლა, ალაგება, ქურჭლის დარეცვხა ჩვენზეა - თავლი ჩაუკრა გოგოს და თეფშები ხელში გაკვირვებულ კესოს შეატენა.
- კესო დაალაგე და მერე ჭურჭელს მე გავრეცხავ - განაცხადა ბიჭმა და ტანსაცმლის გამოსაცვლელად სამზარეულო დატოვა.
უკან დაბრუნებულს მაგიდაც გაშლილი დახვდა, რომელსაც გოგონები უკვე შემოსხდომოდნენ.
- სად ხარ ამდენი ხანი, უჰჰ - ჰკითხა ძმას - შენ გელოდებოდით.
- მოვედი, ვსო - სკამი გამოწია და ადგილიც დაიკავა ლევანმა.
- მე, რომ მარტო ვცხოვრობდი, სადილობაც, ვახშმობაც, რავიცი ყველაფრის გაკეთებაც მარტო მიწევდა, შესაბამისად ვერც ვერავის ველაპარაკებოდი ხოლმე სახლში, ახლა კიდევ დარწმუნებული ვარ, რომ თქვენთან ერთად ვერც მოვიწყენ - და-ძმა ქაჯაიებს გაუღიმა და პირველი ლუკმაც ჩაიდო.
- ვაიმეე, ესსს რა ხელებმა გაააკეთა - ისე დაიკივლა კესომ, გული გაუხეთქა ძმას - რა გემრიელია - არ ჩერდებოდა.
- გოგო, არ ხარ შენ ნორმალურიიი, გადამცდა - გულკერდზე ხელი მიიბჯინა ლევანმა.
- აჰა, გამომართვი - ამასობაში ნენემ წყალი ჩაუსხა ჭიქაში ლევანს და მიაწოდა.
- მადლობა - გაუღიმა გოგოს და ერთი ჩასუნთქვით გამოცალა მთლიანი ჭიქა - ახლა კიდევ ქალბატონო - დას მიუბრუბდა - ვინ გეპატიჟება ტანგოზე? უიი, უკაცრავად, ცხრა ბილეთი დაგიტოვაა, ვინ გვეპატიჟება? - დაეჭვებულმა დას გახედა.
- აუ, ისე კესო, ეგ მეც ძაან მაინტერესებს - ნენეც აჰყვა.
- და ახლა რას ელოდებით? რა უნდა გიპასუხოთ, როცა მე თვითონ არ ვარ აზრზე, ჰა? - ორივეს შეხედა.
- კაი, როდისააო ეგ მაინც გამახსენე - ჰკითხა ნენემ.
- აი, როგირც კი ჩამოვფრინდებით, მეორე დღეს - უპასუხა.
- გაუმართლა. - თქვა ლევანმა.
- რატომ?
- ვიის?
- გაუმართლა, ანუ რო მაგ რიცხვში - დაიწყო ლევანმა.
- ოცდაერთში - შეახსენა კესმოაც.
- ჰო, ოცდაერთში, რომ აქეთ ვიქნებით.
- ჩვენ, რა? მართლა მივდივართ? - იკითხა გაკვირვებულმა ნენემ.
- რა თქმა უნდა - ორ ხმაში ერთად დაეთანხმნენ ლევანიცა და კესოც გოგონას.
- გიჟები ხართ, რა - დაასკვნა ნენემ და მაგიდიდან თავისი თეფში აიღო.


***


- დეე
- ჰო, დე - საძინებლიდან გამოსძახა ერეკლემ - რა არი?
- ჭკვიანად იყავით დე, რა - ოთახში შეუკუსკუსდა - არ მანერვიულოთ, უცხო ქვეყანაში მიდიხარ, აბა შენ იცი... ყველას მიხედე, დამირეკე ხოლმე - ერეკლეს წინ დაუდგა - არ დაიკარგოთ, იცოდე.. ერთად იარეთ სულლ - ლოყაზე ხელი ჩამოუსვა.
- რა გჭირს, დე.... ჯერ არ წავსულვარ და უკვე ნერვიულობ - ჰკითხა ქალს.
- უცხო ქვეყანაში იქნებით აბა - აწუწუნდა ქალი.
- მერე რა, დე - მოეხვია ქალს - ხშირად დაგირეკავ ხოლმე, არ ინერვიულო - თმაზე აკოცა.
- ალექსანდრესთან იყავი?
- კი, დღეს დილით რეპეტიციამდე ავიარე, შენი თავი მას ჩავაბარე, მისი კი შენ - გაუღიმა - იცოდე, ეს დღეები სანამ არ ვიქნები მაქსიმალურად გამოიყენე დრო, შენც დაისვენე და ჩემ არ ყოფნაში ეს თმებიც დაასვენე - დედის დაბწნილ თმაზე მიუთითა.
- კაი, დედა, ამ დღეებში თინასაც შევუვლი და დაგირეკავთ თან ერთად.
- კარგი, მე და ანოც შეგეხმიანებით.
- ჰო, ანო - ჩაფიქრდა ქალი - გოგო არ აწვალო იცოდე, გავიგებ - საჩვენებელი თითი დაუქნია მეტი სიმკაცრისთვის...
- შენ გარეშე რა მეშველება, ჰაა? - ჰკითხა ქალს და ორივე ლოყა სასაცილოდ გაუწელა.
ამასობაში ეკატერინეს ტელეფონიც ამღერდა, ნონა ურეკავდა.
- ჰო, ნონ.
- ეკაა, რამე მიშველეთ რაა - სიცილს ძლივს იკავებდა ქალი - გთხოვ, ერეკლეს მოკიდე ხელი და მოდით, თორე შეიძლება სიცილისგან მოვკვდე - ვერ ჩერდებოდა ნონა.
- რა ხდება, ნონ? - ახლა ერეკლემ გამოართვა დედამისს ტელეფონი და კამერაში სახეზე აწითლებულ ქალს მიაჩერდა...
- აუ რადაა - ძლივს საუბრობდა - თურმეეე, ჩემ გიჟ შვილსს - თემოსკენ შეატრიალა ახლა კამერა - თურმე თემოს, თვითფრინავების ეში..ნნნნ..იიააა და ახლა არჩილი - ხელის დანიავებას მოჰყვა ნონა დასამშვიდებლად - და ახ..ლლლა არჩილიი, ამშვიდებს და თან ეჩხუბება თუ დასცინის, როგორ ეშინია და რას ქვია კვიპროსში არ გამოფრინდება თქვენთან ერთად - გულზე ხელს იბჯენდა ქალიი - ვაიმეე, ვინმემ მიშველეთ, ძალიიიან, ძაა...ლლლია..ნნ ცუდად ვააარ - ერეკლე და ეკატერინე ძლივს გაერკვნენ სიტუაციაში....
- არა, შენ ახლა ჩემი შვილი გქვია და თან თავდგირიძე ხარ - შორიდან ისმოდა არჩილის ხმა - ტფუი შენ კაცობას - ამას ემატებოდა ნონას განწირული კისკისი და თემოს წუწუნიი.
ახლა ნამდვილად ვერ შეიკავა თავი ვერც ეკამ და ვერც ერეკლემ.
ორ ხმაში აკისკისდნენ და ნონას იმის იმედად გაუთიშეს, რომ მალე მივიდოდნენ მათთან...


***


12 ივნისი იყო, უკვე ორი დღე გასულიყო, რაც ერთმანეთი არ ენახათ.
ხვალ ქუთაისში მიდიდოდნენ და ზეგ დილით კვიპროსშიც გაფრინდებოდნენ.
იმის მიუხედავდ, რომ ანომ უარი განუცხადა ვერ მოვახერხებ დღეს შენ ნახვას, მამიდაჩემთთან მივდივართ ოჯახიო, ვერ მოისვენა ერეკლემ და ახლა ხელში ტელეფონ მომარჯვებული ელოდა გოგონას, თინაასს სახლთან ახლოს.
- ჰო, ერკე - ძალიან ბედნიერი ხმით უპასუხა ანომ ბიჭს.
- ორი წუთით, გთხოვ სულ ორი წუთით, აქვე ვარ ახლოს, გამოდი გნახავ, ჩაგეხუტები და გაგიშვებ, რაა - ემუდარებოდა გოგოს, ანომ კი სიტყვაც არ უთხრა ისე დაუკიდა ყურმილი.
ერეკლეს თავიდან კი გაუკვირდა, ანგარიში ხოარ დამიმთავრდა ან ტელეფონი ხოარ დაჯდაო, მაგრამ რომ შეამოწმა ყველაფერი მწყობრში იყო, ის ის იყო თავიდან უნდა დაერეკა ბიჭს, ზურგიდან უეცრად ვიღაცამ თვალზე ხელის გულები, რომ ააფარა.
გოგონას მტევანს თავისი დაადო და მისკენ ისე შეტრიალდა, რომ ანოს ხელები ბიჭის კისერზე შემოხვეული დარჩენოდა.
- ქალბატონო ჩემო - გაუღიმა გოგოს - ნეტა ახლა არ მელანდებოდე - ბოლოს იმედს ებღაუჭებოდა ერეკლეც.
- სულაც არა, აქ ვარ და თან არა მხოლოდ ორი წუთით - მომაკვიდნებლად გაუღიმა ბიჭს, რამაც ერეკლეს რამდენიმე გულისცემაც გამოატოვებინა - წამო, ზღვის პირას გავისირნოთ - ჯერ კიდევ აგონაში მყოფს ხელი ჩასჭიდა და მისკენ დაქაჩა.

ზღვის ნაპირთან ძალიან ახლოს ფეხზე იდგნენ და ერთმანეთს შესციცინებდნენ თვალებში.
ულამაზესი პანორამა იშლებოდა მათ ირგვლივ.
ნელი სასიამოვნო სიო ქროდა, ამას ერთვოდა ტალღების სასიამოვნო ხმა და შავი ზღვა, რომელსაც ზემოდან უამარავი კაშკაშა, მანათობელი ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა დაჰნათოდა.
ერეკლემ იგრძნო, რომ ახლა მისი სიტყვებისა თუ მოქმედების დრო იყო.
მისკენ მობრუნებულ გოგონას თვალი თვალში გაუყარა, ანოს მრგვალი სახეც ხელისგულბს შორის მოიქცია და მთელი ემოციებითა თუ გრძნობებით უნაზესი, დაბოხებული ბრაიტონით ამეტყველდა:
- ალბათ გაინტერესებს, რა დავინახე შენს თვალებში პირველად რომ გნახე? სითბო... რადგან მე სითბოს ვეძებდი და შენმა თბილმა მზერამ თვალი მომჭრა... მე ჭერს ვეძებდი და შენს მზერაში ვპოვე თავშესაფარი... ახლა რას ვეძებ? არაფერს ძვირფასო... რადგან ჩემი ცხოვრება შენში დაიწყო და მე შენში ახლა სუნთქვას განვაგრძობ...რა არის ჩემი ოცნება? არაფერი... და იცი რატომ? რადგან მე შენში ვპოვე მყუდრო სავანე, სადაც სიცოცხლე სიყვარულს ერწყმის... სადაც შენ ხარ, იქ გამხმარი ყვავილებიც სიცოცხლეს გრძნობენ... სადაც შენ ხარ იქ მხოლოდ სითბოა... რადგან შენ ხარ ყველაზე დიდი სითბო... მე მიყვარს შენი ღიმილი, რადგან შენ სიყვარულს აფრქვევ... მე მიყვარს შენი მზერა, რადგან იქ სიკეთეს ვპოულობ... მე მიყვარს შენი ჩურჩული, რადგან ის ყოველთვის მესმის... მე მიყვარს შენთან ერთად სიცოცხლე, რადგან შენ ხარ ჩემი სიცოცხლე... შენ ყოველთვის ჩემში ხარ და სულ ჩემთან იქნები... - დაასრულა თუ არა, გარინდულ ანოს, მარჯვენა თვალთან ობლად გადმოვარდნილი ცრემლი ცერა თითის მოწმინდა.
- ერ..ეკლ..ეე - ანოს ხმა ჩახლეჩვოდა, ძლივს მოახერხა რამდენიმე სიტყვის ერთმანეთზე გადბმა და ოდნავ მაღალ, გასაგონ ხმაზე საუბარი - სულ ვფიქრობ, ნეტა, როგორ შევხვდით ერთმანეთს - გზადა გზა ჩერხებოდა ხოლმე, ანო - რომ არ ავცდით, არათუ გზაზე, არამედ დროსა და სივრცეში, საუკუნეებში - გაუღიმა მისით მონუსხულ ბიჭს და კვლავ განაგრძო - ნეტა, რომელმა დავიმსახურეთ ჩვენი ერთად ყოფნა, ერეკე? - აკაშკაშებული თვალებით ახედა ბიჭს და მის პასუხს დაელოდა...
ერკლემაც არ დააყოვნა, უფრო მაგრად შემოჰხვია გოგონას წვრილ წელს თავისი მარწუხები, დაიხარა და ანოს ათრთოლებულ ტუჩებს თავისი გავარვარებული ტუჩებით შეეხო.


ერთი წამია ყველაფრიდან არაფრამდე და არაფრიდან ყველაფრამდე.

ველი შეფასებებს...