აია ნაპაში იყვნენ სასეირნოდ.
- რა ლამაზია აქაურობა - თქვა კატომ.
- კარგი ვქენით, რომ წამოვედით - თემომ ერეკლეს გადახედა.
- ბათუმში, რომ დავბრუნდებით 26 ივნისიდან ფინალურები გვეწყება - შეახსენა ანომ ბავშვებს.
- სანამ თქვენ ფინალურებისთვის მოემზადებით, მე ტური მაქვს თბილისში - თქვა ლევანმა.
- რა ტური? - გაუკვირდა თემოს.
- პოეზიის სამდღიანი ტური ტარდება თბილისში - აუხსნა ლევნმა.
- რომელში მიდიხარ? - ჰკითხა ერეკლემ.
- მართალია, როგორც კი ჩავალთ 21შივე უნდა წავსულიყავი მოსამზადებლად, მაგრამ 22ში მიწწევს...
- რატომ?
- ტანგოს საღამოზე უნდა წამოვიდე აუცილებლად - კესოს გადახედა.
- აუ ეგ ტანგოს საღამოც, რა - ამოიზმუილა გოგონამ.
- ხომ, მივდივართ? - ანომ ჰკითხა კესოს.
- სხვა გზა მაქვს, რო? - იქვე მყოფთ მოავლო მზერა.
- მაშ, მივდივართ - ტაში შემოჰკრა ნენემ.
- მე არ ვიცი რამდენად შევძლებ - თქვა იოანემ.
- რატო იო? - ჰკითხა კატომ.
- სხვა გეგემები მაქვს.
- რა გეგმები, ვაჟბატონო? - დაინტერესდა თემო.
- კაი, რა თემო - ხელი ჩაიქნია ანდრომ - ქუთაისში აქვს საქმეები - იოანეს გახედა და თავლი ჩაუკრა.
- მოკლედ, ეს სიყვარული, რაა... - ხელი ჩაიქნია თემომ.
- იოანე? - ნაინამ ბიჭს ახედა - ქუთაისში?
- ჰო, ცოტა ხანი მეც დავრჩები...
- ნურას უკაცრავად - შეაწყვეტინა გოგონამ - არ არის საჭირო საქქმებზე მოწყვე...
- დიახც, რომ საჭიროა - შეაწყვეტინა.
- არა, იო... მეც მალე ჩამოვალ, მინდა ცოტა ნატას დავეხმარო და გავამხნევო გამოცდებამდე, შენც ბათუმში შენ სააქმეებს მიხედე და მეც მალე ჩამოვალ, კარგი? - იმდენად მშვიდად ესაუბრებოდა იოანეს, რომ ბიჭის მოაჯადოებაც კი მოახერხა.
- მაშ, რა გაეწყობა - დანებების ნიშნად ხელები ზემოთ აწია.


***


შემდეგ დღეს მცირე ტური ჰქონდათ ლარნაკაში დაგეგმილი.
- თემო, მე გადავივლებ და ცოტა გვიან ჩამოვალ სასაუზმოდ - აივნიდან ახლად შემოსულ ბიჭს უთხრა და კარადისკენ აიღო გეზი ერეკლემ.
- ახალი პირსახოცები სააბაზანოშია, ძვირფასო - უთხრა სიცილით ბიჭს და ნომერი იქამდე დატოვა, სანამ ერეკლეს გამოქნეული ბალიში მოხვდებოდა.
სააბაზანოდან ახალი გამოსული იყო, კარზე კაკუნი, რომ ატყდა.
- ერთი წუთით - დაიყვირა და რის ვაი-ვაგლახით, სწრაფად ტანსაცმლის ჩაცმას შეეცადა.
კარისკენ მიმავალმა ამოიცვა ნაჭრის შარვალი და მაისურის გადცმა ვეღარ მოახერხა.
- დია... - სიტყვა პირზე შეახმა ანერვიულებული ანოს დანახვისას - ანო?
- ერეკლე - ბიჭისკენ დაიძრა და გადაეხვია - ხომ კარგად ხარ?
- ანო - გოგონა ოდნავ სხეულიდან მოიშორა და მისი სახეც ხელებში მოიქცია - რა მოხდა მშვიდობაა?
- არა, ცუდად ყოფნის შენ არაფერი გეტყობა - წამში შეეცვალა ხასიათი და ბიჭს ახედა - კარზე ვინც გიკაკუნებს, ყველას ასეთ ფორმაში უღებ? - სასაცილოდ დაუბღვირა ბიჭს.
- კი, მაგრ.. - აღარ დაამთავრებინა.
- რა მოხდა და შენმა იდიოტმა ბიძაშვილმა მომატყუა, ერეკლე ძალიან შეუძლოდაა საწოლიდან ვერ დგებაო - აუხსნა - ხოდა მეც ეგრევე აქ გამოვიქეცი...
- ოხ, თემო - ამოიგმონა - და თვითონ სად არის ახლა?
- ვაიმე - შუბლზე ხელი შემოირტყა ანომ - მე ვუთხარი ბავშვებს, ერეკლეს ვერ დავტოვებ და თქვენ წადით თქო.... არა მართალია, ანდრომ და კატომ კი მითხრეს სად უნდა წავიდეთ, ჩვენც დავრჩებით, იქნებ რა ხდებაო, მაგრამ თემომ დაიწყო მთალად ეგრე ცუდად არც არის, აბა ახლა მე აქ ხოარ ვიქნებოდიო და ორივეს თვალები დაუყლიპა, წამოდით ჩქარაო - მისთვის საუბრობდა ანო და ნომერში აქეთ-იქეთ აგრძელებდა სიარულს, ერეკლე კი გახევებული იდგა ერთ ადგილას და სასაცილოდ მოქოთქოთე ანოს მზერას აყოლებდა, მაისურის ჩაცმა აზრად ჯერ კიდევ არ მოსვლია - არა, მოვკვლავ, რომ დაბრუნდება - იმუქრებოდა ანო - რა მანერვიულა - და მხოლოდ ახლა მიიბჯინა ხელისგული გულმკერდზე დასამშვიდბლად და იქვე საწოლზე ჩამოჯდა.
- თემო, რომ მოვა, უნდა ჩავკოცნო - თქვა ერეკლემ და ანოსკენ დაიძრა.
- რა უნდა ქნა? - გვერდით ჩამომჯდარ ბიჭს ახედა.
- უნდა ჩავკოცნო - ანოს შეხედა - ჯერ იმიტომ, რომ ასეთ შენ თავს მაყურებინა - თმა ყურს უკან გადაუწია - და მერე მაგრად ვცემო, რომ განერვიულა - და ლოყაზე მიაწება ტუჩები.
- და ჩვენ ახლა, რა უნდა ვქნათ? - ძლივს ამოიღლუღა ანომ - ისინი, უკვე გზაში არიან...
- ძალიანაც კარგი, მე და შენ გავისერინებთ, შევჭამთ, ფილმს ვუყურებთ...
- ძალიანაც კარგი, თუ პირველ რიგში უნდა გავისირნოთ მაისური ჩაიცვი - თვალებში შესციცინა.
- ნწ - თავი გააქნია უარყოფის ნიშნად - გარეთ ჯერ ძალიან ცხელა, ამიტომ ბოლოდან ვიწყებთ...
- ანუ?
- ჯერ ფილმს ვუყუროთ და დანარჩენი თანდათან იქნება - გაუღიმა და ნომრის ტელეფონისკენ დაიძრა ოთახში ხილისა და ტკბილის გამოსაძახებლად.
- კარგი, მაშინ მე ფილმს ჩავრთავ.
- აარჩიე უკვე?
- ვიცი, უკვე რასაც ვუყურებთ.
ნომრის ტელევიზორში საკმაოდ ძველი სასიყვარულო რომანი მოძებნა და დააპაუზა, სანამ ერეკლე ტელეფონზე საუბრობდა.
- ესეც, ასე - ტაში შემოჰკრა ერეკლემ - ათ წუთში ყველაფერს მოიტანენ - ანოსკენ დაიძრა - ქალბატონო, რას ვუყურებთ? - ჰკითხა და საწოლზე ჩამომჯდარს გვერდით მიუჯდა.
- დაუსრულებელ სიყვარულს
- რაღაც მეცნობა...
- გეცოდინება, მაგრამ იმდენად კარგი ფილმია ნანახიც, რომ გქონდეს თავიდან უყურებ.
- აჰ, უკვე ვბატონობთ ჩემზე არა?
- მაშ... - გაუღიმა ბიჭს და მისკენ საეჭვოდ დახრილს თვალი თვალში გაუყარა - ერეკლე, რას აპირ... - დასრულება ვეღარ მოასწრო ერეკლეს თითები მუცელზე, რომ იგრძნო...
- გთხოვ, არ გინ...დ..ააა - უკვე გვიანი იყო, მუცელზე უღიტინებდა ანოსს...
- ერკ...ერკკლ..ეეე, ვეე...რ ვს..უუნნქა..ვვვ, გთხოვ გეყ...ოო - ვეღარც სუნთქვადა და ვეღარც საუბრობდა... იქვე დაგდებულ ბალიშს გადასწვდა და ბიჭს მოუქნია...
- ანუ, ეგრე ხო? - ხელიდან გამოსტაცა ბალიში და ახლა თვითონ მოუქნია - არაადა მე მხოლოდ ღუტუნს ვჯერდებოდი, მაგრამ შენ ბრძოლაზე შეაჩერე არჩევანი, რა გაეწყობააა... - საწოლზე მუხლებზე დამხობილ გოგონას ერთი ბალიში გაუწოდა და მეორე თვითონ მოიმარჯვა.
- ერეკლე, ხუმრობ? - სუთქვის დარეგულირების შემდეგ ჰკითხა.
- შენ, თვითონ არ მოინდომე პატარა ჭინკა? - ცხვირზე თითი დაკრა და ანოც საწოლზე დააყენა - სამ თვალზე... ერთ, ორ.... - დასრულება ვინღა აცადა? ისეთი ძალით მოუქნია ანომ ბალიში ერეკლეს, რომ ბიჭი წაბარბაცდა.
ხტუნვა-ხტუნვით, სიცილში, კისკისსა და თამაშით გული ვერადავერ იჯერეს.
ის ის იყო საწოლიდან იატაკზე უნდა ჩამომხტარიყო ერეკლე, რომ წაბარბაცდა და ანოც თან გაიყოლა.
უამრავ ბუმბულში გახვეულნი იატაკზე გაწოლილიყვნენ და სიცილში იგუდებოდნენ.
- აუუ.... აღარ შემიძლია - ერეკლე ძლივს ითქვამდა სულს..
- რამ....ეე ხომ არ იტ...კკკინე? - ლუღლუღებდა ანოც და ბიჭს უფრო ეკვროდა.
- მე მგონი ამდენი ერთად არასდროს მიცინია - გაუღიმა თვალებ აცისკროვნებულ ანოს და თქვა - არა, თემო საცემი კი არა, ერთი კარგად დასაჩუქრებელი მყავს - ამოიგმინა და ანოს აზრზე მოსვლა არ აცალა, ისე მოიქცია მის ქვეშ - ხო იცი, როგორ მიყვარხარ? - ღიმილით ჰკითხა ლოყებ აწითლებულ გოგონას, ანომაც თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და გაუღიმა - ჰოდა, იმაზე მეტად მიყვარხარ, ანო.... - ანოს და თავისი აჩქარებული გულისცემა ესმოდა, რომელიც ერთმანეთს იდეალურად ერწყმოდა...
- ყველა ადამიანი ვიღაცისთვის იბადება - დახშული ხმით უთხრა ერეკლემ - რა კარგია შენ, რომ ჩემთვის დაიბადე... - თვალებში უყურებდა და სუთქვის დარეგულირებას ცდილობდა, როცა თვითონ ანომ მიაწება ერეკლეს ბაგეებს თავისი.


,, იბადება ორი ადამიანი სრულიად განახვავებულ გარემოში. არაფერი აქვთ საერთო. არანაირი ვალდებულება - უყვარდეთ ერთმანეთი. მერე ხვდება ეს ორი ადამიანი და ერთმანეთის ცხოვრებას ცვლიან. ერთმანეთით ცოცხლობენ, ერთმანეთით უხარიათ, ერთმანეთს ესისხორცელებიან."


რომანი ,,დღემდე აგვიანებ"


***


მეორე დილით ჩურჩული აღვიძებს, უფრო თემოს ვითომ დაბალ ხმაზე მუქარა.
- ერთი, შენ ჩემთვის არ გაგიკეთებია მსგავსი რამ, ყველაფერს ცხვირიდან გადენინებ...
- გადი, ბიჭო არ გააღვიძო - გულმკერდზე ხელს ჰკრავადა სასტუმროს ჰოლში, ღია კარებში აყუდულ ბიძაშვილს - ამ დილაა ადრიან რა გეტაკა...
- რაღა დილაა ადრიან, მთელი ღამე თეთრად გამათენებინეს ვითომდა ჩემმა მეგობრებმა - წინა ღამით ლევანთან და ანდროსთან ნომერში მოუწია დარჩენა და ამას გულისხმობდა - მე არ ვიყო თემო თავდგირიძე, შენ თუ უარესი არ დაგმართო - თითი დაუქნია მეტი სიმკაცრისთვის.
- კარგი, თეიმურაზ... ახლა წადი - გულმკერდზე მიარტყა ხელი და ბიჭი ძლივს ჩამოაშორა კარს, რომ დაეხურა.
საწოლისკენ ფრთხილად დაძრულს ანო თვალებდაჭყეტილი დახვდა.
- კარგი რაა... - ამოიზმუილა.
- რაა? - გაუკვირდა ანოს.
- ყველაფერი თემოს ბრალია, რაა - ამოიწუწუნა - მაინც, გაგაღვიძა, მე კიდევ ჯერ არ მინდოდა...
- რა არ გინდოდა? - გაუღიმა და საწოლში წამოჯდა.
- რომ გაგეღვიძა, გიყურებდი - ბავშვივით დაიწუწუნა და იქვე ჩამოჯდა.
ანოც მისკენ მიიიწია.
- მატყუარა... - ცხვირზე თითი დაჰკრა.
- რატომ? - გაკვირვებულმა ახედა გოგოს.
- აბა, რას მიყურებდი, მთელი ღამე გაგუდულს გეძინა - წამოსცდა.
- მეძინა? რა შენ არ გეძინა? - ჰკითხა უფრო მეტად გაკვირვებულმა და აჟიტირებულმა.
- ოო... - ამოიწუწინა და თავის დასაძვრენად სააბაზანოსკენ დაიძრა გზად ერეკლემ, რომ შეაჩერა.
- ანო? - საყვარლად შესციცინა - შენც, ხომ გეძინა? - ჰკითხა, მკლავებში მოქცეულ გოგონას.
- კი, დილით...
- დილით?
- ჰო - თვალი თვალში გაუყარა ბიჭს - მანამდე მეც გიყურებდი...


***


სანაპიროზე სეირნობდნენ ნაინა და იოანე.
- ხვალ მივფრინავთ - თქვა და მხარზე ჩამოადო თავი იოანეს.
- ჰოო და კიდევ რამდენი ხანი ვერ ვნახავთ ერთმანეთს
- არაუშავს, იო... ძალიაან მალე გავა დრო, აი ნახავ - უთხრა მხიარულად ბიჭს.
- კარგი იყო, აქ არა? - ჰკითხა - კიდევ კარგი ჩამოვედით და უფრო ახლოს გაიცანით ერთმანეთი - შუბლზე აკოცა - ნატა, რომ მორჩება გამოცდებს, ყველანი ერთად წავიდეთ სადმე - გაუღიმა.
- ძალიიან კარგი მეგობრები გყავს და იმიტომაც ხარ შენ ესეთი კარგიც - ღიმილით უთხრა და ლოყაზე მიაწება ტუჩები.
- მართალი ხარ, თქვენი დამსახურებაა ასეთი, რომ ვარ - გაუღიმა.
- როგორი?
- აი ისეთი შენ, რომ მოგწონვარ... - გაუცინა და გამხიარებული გოგონა მხარზე გადაიკიდა.
- დამსვი, იოო - წამოიკივლა, თუმცა უკვე გვიანი იყო...
იოანე მუხლებამდე წყალში შესულიყო...


***


ქუთაისში დაბრუნებულებს აეროპორტში ნატა და ირაკლი დახვდნენ.
გეზი ნაინას სახლისკენ აიღეს, თუმცა მალევე უნდა წასულიყვნენ ბათუმში:
- იცოდე, მალე ჩამოდი - ვერ ტოვებდა გოგონას იოანე.
- ძალიიიან მალე - დაამშვიდა და მოეხვია ბიჭს.
- არა, ოდესმე ინებებ წამოსვლას, იოანე? - მანქანის ფანჯრიდან გამჰყო თავი თემომ.
- დააცადე ხალხს - მეორე ფანჯრიდან ახლა ანდრომ გამოჰყო თავი და თემოს აიძულა უკან დაბრუნება - მე ბოდიში - გახალისბულ წყვილს ხელი აუწია და უკან დაბრუნდა თვითონაც.
- არა, რა თქვენ მომიღებთ მე ბოლოს - ამოიგმინა თემომ და მის გვერდით მჯდარ ერეკლესა და ანოს წყვილს თავლი მოჰკრა თუ არა, სულ გაგიჟდა - ასეთი რა დავაშავე? - ცისკენ აღაპყრო ხელები - სიყვარული და ჯანდაბა თქვენ.
ყველას ერთად, თემოს ჩათვლით, სიცილის ტალღამ გადაუარა.


***


სახლებში შუადღის სამი საათისთვის გადანაწილდნენ, იმის იმედად, რომ პირდაპირ რვა საათისთვის ტანგოს საღამოზე შეხვდებოდნენ, ერთმანეთს.
- მგონი, სახლის გასაღები ლევანს თან გაჰყვა - ამოიგმინა დანანებით კესომ და იქვე კართან იატაკზე დაჯდა.
- კესო, ხომ კარგად ხარ? - სახეზე ხელებ აფარებულ ანერვიულრბულ გოგოს ჰკითხა ნენემ და მის წინ ჩაიმუხლა - შემომხედე...
თვალი თვალში გაუყარა კესომ.
- ხომ მშვიდობაა? რა პრობლემაა დავურეკავ ახლავე ლევანს და დაბრუნდება - ჩანთისკენ წაღებული ხელი დაუჭირა ნენეს.
- არა, მოიცა, ცოტას დამდშვიდდები და მერე რა - მუდარა ნარევი ხმით თხოვა კესომ.
- რა პრობლემაა - გვერდით მიუჯდა გოგოს - უბრალოდ ერთ რაღაცას გეტყვი მხოლოდ - გვერდულად შეხედა კესოს - ერთი კაცია რა, ამერიკრლი მეწერალია - თეოდორ დრაიზერი და მის ერთ-ერთ პირველ რომანში მსგავსი სიტყვები წავიკითხე, რომელმაც საერთოდ შემიცვალა დამოკიდებულება ცხოვრების მიმართ...
- და რა სიტყვებია ეს? - შეაწყვეტინა კესომ.
- ,,ყველა სწორი აზრი მას შემდეგ მოგდის თავში, როცა ემოციები დასრულდება."
- რომანი ,,კერი"
- იცი? წაგიკითხავს? - გაუხარდა ნენეს.
- კი, წამიკითხავს - ნაღვლიანად გაჰხედა ნენეს - თუმცა, ამის წაკითხვამ დიდი შედეგი ვერ მომიტანა, რადგან ვერ შევძელი ამ სიტყვების გულითა თუ გონებით სისრულეში მოყვანა...
- კესო, რაც საკუთარი თავი შევიყვარე, გავაცნობიერე, რომ ჩემმა გონებამ შესაძლოა გუნება-განწყობა გამიფუჭოს და ამან შედეგად ავადმყოფობა მომიტანოს. მაგრამ, როცა გული და გონება ერთმანეთს შევურწყე, ეს უკანასკნელი ჩემი საუკეთესო მოკავშირე გახდა. ამ კავშირს „გულის სიბრძნეს“ ვუწოდებ და შენც იგივეს გირჩევ - აღელვებულ გოგონას მხარზე ხელი დაადო გვერდში დგომის ნიშნად და ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო ლევანთან დასარეკად.


***


- მამა? - კიბეზე ჩამომავალ ქალიშვილს მზერა მთელ სხეულზე აატარა - მამა, რა ლამაზი ხარ - ანოსკენ დაიძრა კაცი - სადმე მიდიხარ? - ჰკითხა და ცალი ხელით უკეთ სანახავად დაატრიალა.
- წყლის დასალევად ჩამივდიოდი, შენ როდისღა მოხვედი, ხმა არც კი გამიგ.... - შეაეყვეტინა კაცმა.
- შენ ამ ფორმაში წყლის დასალევად დადიხარ ხოლმე?
- კარგი, მამა რა - გახალისებულ კაცს დაუბღვირა და სამზარეულისკენ დაიძრა.
- შემიძლია, დღეს "კავალერობა" გავუწიო, ამ ულამაზესს მანდილოსანს?
- შენ, რა არ მუშაობ დღეს? - წყლის დალევის შემდეგ ჰკითხა, თვალებაკაიფებულ კაცს.
- კი, როგორ არ ვმუშაობ, თუმცა ერთადერთი და განუმეირებელი ქალიშვილის გამო, რას არ იზამს კაცი - გაიხუმრა და ანოს შუბლზე აკოცა - იდეალური ხარ, მა...


მართლაც, უარი განუცხადა ერეკლეს ანომ გამოვლაზე, მამა მომიყვანსო და აგერ უკვე ხუთი წუთია საკმაოდ სოლიდურადა და თან თავისუფალ სტილში, რადგან კეტებზე და კომფოტულ ფეხსაცმელზე ვერასდროს ამბობდა უარს ერეკლე, ელოდა მამა-შვილ შერვაშიძეებს.
დაინახა თუ არა კიტას მანქნა ეზოში შემოსული, მისკენ დაიძრა.
კიტას კი ბიჭის მისვლამდე მოესწრო მანქანის დაპარკინგება, გადმოსვლა და ანოსთვის კარის გაღებაც.
ანომაც მამას ხელკავი გამოდო და ერთ ადგილზე გახევებული ბიჭისკენ ღიმილით დაიძრა.
- ერეკლეს ვახლავარ - ხელი ჩამოართვა - იცოდე, ჩემი თვალის ჩინს გაბარებ და კარგად მოუფრთხილდი.
- კარგი, მამა, რა - კაცს მკაცრად გახედა.
- ანო, მგონი გონზე ვერ მოდის - ბიჭისკენ მიუთითა - პირი მაინც დახურე - გაეღიმა კაცს ერეკლეს მდგომარეობაზე და ჩუმად ჩამოშორდა წყვილს.
- ანო, შეუდარებელი ხარ.
- შენ კიდევ ძალიან გიხდება ორივე სტილი - კლასიკურ-სპორტულ სტილზე მიუთითა და ლოყაზე მიაწება ტუჩები - წამოდი წავიდეთ, ბავშვები გველოდებიან...
კარისკენ მიმავალმა ღია ზურგზე ერეკლეს ცხელი ხელისგული და თითები, რომ იგრძნო აი მანდ მიხვდა ყველაფერს, თუ როგორ შარში გაჰყო თავი.

უზარმაზარ რესტორანში ყველას მზერა მათკენ იყო მიმართული... იქვე რამდენიმე ფოტოგრაფს მოეყარა თავი, ბოლოს და ბოლოს, ლათინური ცეკვების საღამო იყო, ასე რომ, თვითუნებურად რამდენიმე კამერის ობიქტშიც მოხვდნენ.
- ეს რა მშვენიერი წყვილი მიბრმავებს თვალთახედვას - ოვაციებით განაცხადა თემომ.
- ანო, ერეკლე უძალიიიიანმაგრესები ხართ... - თვალი ჩაუკრა კატომ მოწონების ნიშნად წყვილს.
- დანარჩენები სად არიან? - იკითხა სკამზე დაჯდომის შემდეგ ანომ, რომელიც ერეკლემ გამოუწია.
- მალე მოვლენ ისინიც - უპასუხა იოანემ და თვალი მოავლო დარბაზს - სხვათაშორის ძალიან ბევრი ხალხია და გავიგე, რომ დღეს ლათინური ცეკვების საღამოა.
- ეგ როგორ? - ჩაეკითხა ანო ბიჭს.
- თურმე ამ რესტორანში ყოველ საღამოს იმართება სხვადასხვა მიმდინარეობის ცეკვის საღამო...
- მაგალითად?
- ანუ კვირაში ერთი რომელიღაც დღე გამოყოფილია ქართული ცეკვებისთვის, რომელიღაც ლათინურისთვის, რომელიღაც ბალეტისთვის, რომელიღაც ქუჩის ცეკვებისთვის და აი ასე, რა...
- შესბამისად, ხალხიც იმ დღეს მოდის, რომელი მიმდინარეობაც აინტერრესებს - დაასრულა ანომაც.
- აი ზუსტად - თანხმობის ნიშნად თავიც დაუქნია იოანემ.
- აი და-ძმა ქაჯაიებიც, ანდროც და ნენეც გამოჩდნენ ჰორიზონტზე.
- თანაც წყვილ-წყვილად - დაეთანხმა ერეკლეც - ანდრო და კესო, ლევანი და ნენე.
- რა კარგები არიან - თქვა კატომ.
- ცოტაც და ვიფქრებდით, რომ საერთიდ აღარ მოდიოდით - უთხრა ახლად მოახლორბულნს იოანემ.
- არა, რა გამომატოვინებდა ამ არაჩვეულებრივ საღამოს - ამოიგმინა ცინიზმით კესომ და ანდროს გამოწეულ სკამზე დასკუპდა.
- ხო, გეტყობა სახეზე როგორ გინდოდა შენც მოსვლა - უკბინა თემომაც გოგოს და არემარეს მოავლო თვალი.
- მგონი მალე იწყება - თქვა კატომ.
- რა იწყება? - იკითხა გულუბრყვილოდ კესომ.
იოანემ კი თავიდან დაიწყო ახლად მოსულებისთვის ახსნა.
- ნენე, ჩუმად რატომ ხარ რაც მოხვედი იმის შემდეგ?
- ერეკლე, შენი და ანოს სილამაზით დავტყვვევდი - უპასუხა კმაყოფილმა - რა ძერსკი წყვილი ხართ.
- არა, დაიწყო ახლა ამან - ხელი ჩაიქნია დანანებით ლევანმა.
- მართალია, ანო და ერეკლე ულამაზესები არიან, თუმცა რაც სიმართლეა უნდა ითქვას - ხელები აწია თემომ - კესო, დღეს დამატყვევე.
- გაგიკვირდებათ და, მეც ვეთანხმები ამ ბედოვლათს - ხელი გადახვია გვერდით მჯდომს იოანემ - არაჩვეულებრივად გამოიყურები.
- ანოს დამსახურებით - თქვა კესომ და გოგონას გაუღიმა, ანომ კი საპასუხოდ ლოყაზე აკოცა გვერდით მჯდომს და ყურში ჩასჩურჩულა - ყველაფერი ბუნებრივია, ჩემი და ჩემი არჩეული კაბის არაფერი ურევია აქ, ახლა და აქ შენი დამაჯერებლობა თამაშობს ყველაზე დიდ როლს...

საღამო მალევე დაიწყო.
ტანგოს არაჩვეულებრივი ჰანგები ისმოდა ირგვლივ.
ორი წყვილი უკვე წარმდგარიყო დარბაზის წინ.
საღამოს ძალიან აქტიური და სასიამივნოდ მოსაუბრე ახალგაზრდა ბიჭი უძღვებოდა.
- და ახლა, კი დროა, თქვენ წინაშე წარსდგეს ყველასთვის საყვარელი, ყოველთვის და ყოვლად განსხვავებული, მომაჯადოებელი წყვილი... - დარბაზში ხშირად სტუმრად მოსიარულთაგან კარგად იცოდნენ ვისზეც იყო საუბარი და შესაბამისი ჟრიამულიც ატყდა, გამაყრუებელ ტაშთან ერთად - როგორც ყოველთვის, დღესაც სრულიად განსხვავებულ, ქართულ სიმღერაზე შემოგვთავაზებენ თავიანთ შედევრს - წამყვანი კვლავ განაგრძობდა საუბარს, რომელსაც საგრძნობლად მოემატებინა ხმის ტემბრი და ტონალობა დარბაზში გამოწვეული ხმაურის გადასაფარად.
კესოს კი ამდროს გული ამოვარდნას ჰქონდა.
მთელი სხეულით გრძნობდა, რომ ახლა მოეფინებოდა ყველაფერს ნათელი... ანოს ხელს მაგრად ჩაებღაუჭებინა თავისი და დარბაზის შუაგულისკენ მიეპყრო მზერა.

დარბაზი ქართული ჯგუფის - მგზავრების სიმღერას, სახელად ,,ტანგო"-ს ნოტებს სრულიად მოეცვა.

https://youtu.be/4u3J_iYe0LI

,,შენ ფაქტიურად ვერ შემმაჩნიე, როცა მე წითელს გჩუქნიდი ვარდებს...

შენ ფაქტიურად არც დაგინახავს, უბრალო ბიჭის უბრალო სახე...

იცი, შენ ყოველთვის გაღიზიანებდა ჩემი ყველაფერგაჩუქებ გამომეტყველებაც, რომელიც დღემდე შემომრჩა და უიმედოდ ელის შენ გამოჩენას...

იცი, შენ არ დაგინახავს, არ შეგიმჩნევია, ნუ ვერ შეამჩნიე...

საერთოდ, ასეა..

ასეა, საერთოდ...

როცა არ უყვართ, ვერ ამჩნევენ..."

და დარბაზის შუა გულში, თეთრი განათების ფონზე, გამოჩნდა ულამაზესი წყვილი, რომელთგანაც ერთის მზერა მხოლოდ ერთი ადამიანისკენ იყო მიმართული...
შავგრემან გოგონას, უალამაზესი, ერთ ფეხზე ბოლომდე ჩახსნილი წითელი კაბა ეცვა, ბიჭს კი შავი ნაჭრის შარვალი, შავ პერანგთან ერთად, რომლის გახსნილი ღილებიდანაც კარგად სჩანდა მისი განიერი მხარ-ბეჭი და დაკუნთული სხეული...
მართალია, ერთი შეხედვით, ვერავინ იტყოდა მასზე მოცეკვავეაო, თუმცა...
იმდენად, საოცრად და მოქნილად მოძრაობდნენ, იფიქრებდით იატაკს საერთოდაც კი არ ეხებიანო...
იმდენად, მომაჯადოებელი და სერიოზული სახე ჰქონდა ბიჭს, რომ დარბაზის არა-მარტო ქალთა წარმომადგენლების უმეტესი ნაწილი, არამედ მამაკაცებიც კი ნეტარებით შესცქეროდნენ მას.

იმის მიუხედავად, რომ წამითაც კი ვერ შეძლო კესომ ბიჭისთვის თავლის მოცილება, გონებაში კარგად ჩაებეჭდა, სპეციალურად მისთვის შერჩეული სიმღერის ტექსტი:

,, დროს დაბრუნება არ უყვარს,
დროს დათვლილი აქვს წუთები.
გავლილ ქუჩებს, ჩავლილ გზებს, ლამაზ ტუჩს, ლამაზ წარბს
ვერ ვუბრუნდები.

დროს დაბრუნება არ უყვარს,
დროს დათვლილი აქვს წუთები.
გავლილ ქუჩებს, ჩავლილ გზებს, ლამაზ ტუჩს, ლამაზ წარბს
ვერ ვუბრუნდები.

ჩაიქროლებს, გავა,
ჩაიქროლებს, გავა წლები.
რაც არ უნდა სდიო,
მაინც ვეღარ დაეწევი

ჩაიქროლებს, გავა,
ჩაიქროლებს, გავა წლები.
რაც არ უნდა სდიო,
მაინც ვეღარ დაეწევი

დროს დაბრუნება არ უყვარს,
დროს დათვლილი აქვს წუთები.
შენ ვერასდროს ვერ გაიგებ, შენ ვერასდროს ვერ მიხვდები
ამ გულის ძგერას.

დროს დაყოვნება არ უყვარს,
არ უყვარს, არ უყვარს…
მომეცი ძალა, მომეცი ძალა,
რომ შეგეძლოს.

ჩაიქროლებს, გავა,
ჩაიქროლებს, გავა წლები.
რაც არ უნდა სდიო,
მაინც ვეღარ დაეწევი

ჩაიქროლებს, გავა,
ჩაიქროლებს, გავა წლები.
რაც არ უნდა სდიო,
მაინც ვეღარ დაეწევი..."


დამთავრდა თუ არა, დარბაზი ტაშის გამაყრუებელმა ხმამ სრულიად მოიცვა.
არავის შეუმჩნევია მაგიდიდან საეჭვოდ გამქრალი გოგონა, გარდა ერთისა, რომელიც დარბაზის შუაგულში მისთვის კუთვნილ აბლოდისმენტებს იღებდა.
მალევე დატოვა მანაც სცენა და ეზოში ერთი ხელით მუხის ხეზე მიყრდნობილ, მეორეთი კი გულმკერდზე მიბჯენილი გოგონასკენ ძალიან ჩქარი ნაბიჯებით დაიძრა.
- არასდროს წარმომედგინა, თუ დადგებოდა ის დრო და მომენტი, როდესაც შევძლებდი შენთვის მეთქვა ეს სიტყვები: იცი რამდენ ხანს გნატრობდი? - და მდუმარედ თუმცა სუნთქვა აჩქარებულ გოგონას ხეზე მიბჯენილ მტევანზე ნაზად ეამბორა და საკუთარი თავი გააცნო - ვაჩე ჯავახიშვილი.



„ვინც იბადება, იმის ცალიც იბადება, მაგრამ, საუბედუროდ, იმ ათასობით უსახურში იმ შენი ტოლფასის პოვნა ჭირს. არც ის შენი ნამდილი ნახევარი არგია სხვას და არც შენ - სხვის ნახევარს. ორივეს დაღლილი წამებაა და ძებნა უპოვარისა. ხანჯლით შუაში გაჩეხილი არიან ადამიანები და სხვა სხვის ნახევარს სახელდახელოდ, ნაჩქარევად მიკერებული. ვერ ჰგუობს სხეული უცხო სხეულს და ერთმანეთს წამლავს. ათასში ერთს თუ გამართლებია და თავისი ნახევარი დასტოლებია..."

ოტია იოსელიანი





როცა გგვგონია, რომ დამთავრდა, აი ზუსტად მაშინ იწყება თურმე ყველაფერი...




გამარჯობა ბავშვებო...
პირველ რიგში, მინდა დიდი ბოდიში მოგიხადოთ ამ უცაბედი ჩემი გაქრობისთვის...
ჯანმრთელობის პრობლემები მქონდა და ვერანაირად ვერ ვახერხებდი თქვენთან დაკონტაქტებასა თუ ახალი თავების დადებას, თუმცა ახლა ყველაფერი კარგად არის და დაგიბრუნდით....
მგონი, არ იყო ცუდი დაბრუნება, ხო?
აბა, რას იტყვით თუ მე ვცდები?