წინა თავი ცოტა არეული იყო და ამის გამო ბოდიშ გიხდით, წინა და ახალი თავი ერთად დაიდება
- ბატონო უტა თქვენ მითხარით რომ პრობლემა არ შემექმნებოდა?
- დიახ, მაგრამ იმ წამს კონტრაქტი აღარ მახსოვდა თანც ძალიან დატვირთული ვიყავი.
- მისმინეთ, ორ კვირაში გერმანიაში უნდა ვიყო.
- გადაიხადე ჯარიმა და თავისუფალი ხარ!
- კი მაგრამ...
- ძალიან ბევრი საქმე მაქვს, დამტოვე!
- როგორც იტყვით! - უტას ტელეფონი ახმაურდა.
- გისმენ საბა. - კარებიდან გამოვიდა მაგრამ მიაყურადა.
- გავაკეთე რაც მთხოვე! შენს გამო ძალიან უხერხულ სიტუაციაში ჩავვარდი...რაღაც ეჭვი ნამდვილად აქვს...მაინტერესებს...კარგი რაც გინდა ის გიქნია!. - ანამარიამ ღრმად ჩაისუნთქა და კარებზე დააკაკუნა.
- შემოდით!
- ბატონო უტა შეიძლება დღეს ადრე გაგეთავისუფლოთ?
- რატომ?
- დეკანთან მაქვს შეხვედრა.
- შენი შემცვლელი ადგილზეა?
- დიახ!
- მაშინ წადი!
- გმადლობთ. - სასწრაფოდ გამოვიდა კაბინეტიდან და ჩქარა აკრიბა საბას ნომერი.
- მოგენატრე?
- შენთან საუბარი მსურს სასწრაფოდ!
- რა მოხდა?
- საუბარი მინდა! კაფე მარტოსულში შემხვდი.
- კარგი, შეგხვდები.
სასწრაფოდ აიღო თავისი ნივთები და დანიშნულების ადგილიზე მივიდა.
ფეხს ნერვიულად აკაკუნებდა და ელოდებოდა, როდის გამოჩნდებოდა ვაჟბატონი. როგორც იქნა ინება მოსვლა, მის წინ დაჯდა და ყავა შეუკვეთა და მას მიაშტერდა.
- რატომ?
- რა რატომ?
- რატომ მიშლი ხელს გერმანიაში რომ გავემგზავრო?
- საიდან მოიტანე? -ცინიკურად შეხედა.
- შენი და უტას საუბარი მოვისმინე "გავაკეთე, რაც მთხოვე"
- არ მეგონა, ჭორიკანა თუ იყავი!
- მე კი არ მეგონა თუ აქამდე დაეცემოდი.
- რატომ არ მეკითხები იქნებ მეც მიყვარხარ? - ანამარიამ გაიცინა.
- შენ გიყვარს ვინმე? უტა შენ ქალები მხოლოდ საწოლში ჩასაგორებლად გჭირდება, მეტი არაფრად!
- ჩემი ჩარიცხული თანხა მთლიანად მოხსენი წინა თვეში, დავიჯერო მთლიანად დახარჯე?
- შენ მართლა გგონის რომ ის შენი ბინძური ფული ჩემს თავს დავახარჯე?!
- ჯერ-ერთი ეგ ბინშურად არ არის მოპოვებული.
- არა რასამბობ მიწისქვეშა ჩხუბები კანონიერია.
- სად წაიღე ის ფული?
- იმას მივეცი ვისაც ცოტათი გაუბედნიერებდა ცხოვრებას.
- ანუ?
- საგურამოს ბავშვთა სახლს გადავურიცხე, თითოეული თეთრი, შეგიძლია გადაამოწმო. - ფეხზე წამოდგა.
- რადაც არ უნდა დამიჯდეს, მაინც წავალ გერმანიაში და ამაში ხელს ვერ შემიშლი! - იქაურობას გაეცალა.
- ვნახოთ!
მანქანაში მოთავსდა და მამამისის სამსახურისკენ დაიძრა.
- კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ბატონო საბა!
- მამაჩემი კაბინეტშია?
- დიახ, მაგრ... - ოთახში შევარდა.
- ბატონო თეიმურაზ მაპატიეთ ვერ შევაკავე.
- არაუშავს, დღეისთვის თავისუფალი ხართ. - ოთახში მჯდომ თანამშრომლებს მიმართა. დაემშვიდობნენ და კაბინეტი დატოვეს.
- რა მოხდა?
- რაღაც სათხოვარი მაქვს შენთან.
- გისმენ.
- ერთი გოგოა ანამარია თოლორდავა, ქვეყნის დატოვება სურს, მაგრამ ეს ჩემი სურვილი არ არის! ამიტომ მინდა ყველაფერი გააკეთო რომ საზღვარი ვერ გადაკვეთოს.
- და ვინ არის?
- ანამარია თოლორდავა.
- შენთვის ვინ არის? ეგ ვიგულისხმე.
- ჯერ არ ვიცი.
- სად მიემგზავრება იცი?
- მაგას რა მნიშვნელობა აქვს? საქართველოდან კი არა თბილისიდანაც კი ვერ უნდა გავიდეს!
- ყველაფერს...
- შენს მაქსიმუმ ძალაუფლებას გამოიყენებ თუ დაგჭირდა!
- კარგი დაგეხმარები ამ საქმეში მაგრამ სანაცვლოდ შენც უნდა გააკეთო რაღაც.
- რა?
- ჩვენთან ერთად უნდა ივახშმო.
- კარგი.
- მაშინ ამ საღამოს დაგელოდებით. - უპასუხოდ დატოვა უქაურობა.
საღამოს მის მშობლებთან ერთად ვახშმობდა.
- სამსახურის დაწყებას არ აპირებ?
- არა!
- ცოლის მოყვანას?
- არა!
- ლიკას დისშვილი ჩამოვიდა პარიზიდან და...
- არც კი იოცნებო!
- კი მაგრამ...
- რამდენჯერ გაგაფრთხილე ჩემს ცხოვრებაში ნუ ერევითქო!
- წესიერად მელაპარაკე დედაშენი ვარ!
- აქ შენს გამო და არც შენი წიკვინის მოსასმენად ნამდვილად არ მოვსულვარ!
- აბა რისთვის მოხვედი? - მამამის შეხედა.
- რას მიმალავთ?!
- არაფერს!
- ვის ატყუებთ თქვენი აზრით?! - ფეხზე წამოხტა.
- ნუ წიკვინებ! თავი მტკივდება. - ბატონმა თეიმურაზმა სკამისკენ ანიშნა.
- შენი ნეტა ვის ეშინია? შენი შვილიც შენ დაგემსგავსა! დაწანწალებს ქუჩა-ქუჩა. ლიკას დიშვილი ნამდვილი ანგელოზია, ნეტა შენი დასაწუნი რა ჭირს?
- ის რომ შენ მოგწონს!
- და იმის გამო აითვალწუნე რომ მე მომეწონა?
- არა, რადგან შენი ჯაშუშები არ მაკლია!
- რას გულისხმობ?
- ძალიან გთხოვ თავს ნუ ისულელებ!
- არვიცი რას გულისხმობ!
- კარგი, ჩემის წასვლის დროა. - ფეხზე წამოდგა.
- დესერეტზე არ დარჩები? - მამამისმა შეეკითხა.
- არა, დესერტად უკვე მივირთვი დედას საყვარელი ენა, რომელიც მსოფლიოში ყველაზე ტკბილია.
- უფრო მეტად გაუზრდელებულხარ!
- გმადლობ კომპლიმენტისთვის.
ანამარია უტას ჯარიმის გადახდაზე დათანხმდა, და უთხრა მალევე გადმოურიცხავდა თანხას.
ქუთაისის აეროპორტიდან უნდა გაფრენილიყო და უკვე თბილისსაც ტოვებდა, როდესაც იმ ტაქს, რომელშიც იჯდა შავმა მანქანებმა გადაუღობეს გზა.
შავ შარვალ-კოსტუმში ჩაცმული ადამიანები გადმოვიდნენ. ერთ-ერთი მათგანი ტაქს მიუახლოვდა და უკანა კარები გამოაღო.
- ქალბატონო ანამარია უნდა გამოგვყვეთ! - ხვდებოდა ვისი ხელიც ერია ამ საქმეში და ყელში სიბრაზე აწვებოდა.
- ეხლა უკან დაბრუნდით მანქანაში და ვინც გამოგზავნათ გადაეცით რომ ჩემი მოთმინების ფიალა ივსება!
- ქალბატონო...
- კარები დაკეტვა არ დაგავიწყდეს.
ბიჭი რამდენიმე ნაბიჯით მოშორდა. ტელეფონი ამოიღო და დარეკა.
- ბატონო თეიმურაზ გოგონა არ მოგვყვება.
- რას ჰქვია არ მოგყვებათ?
- უარი განაცხადა გადმოსვლაზე და თქვა თქვენთვის გაცმოგვეცა რომ მისი მოთმინების ფიალა ივსება.
- კი მაგრამ მე არც კი მიცნობს.
- ალბათ ბატონ საბას გულისხმობდა.
- ხო რათქმაუნდა, ძალიან გაბრაზებულია?
- დიახ.
- ძალით წამოიყვანეთ და მე მომგვარედ!
- როგორც მიბრძანებთ! - ისევ უკან დაბრუნდა.
- მეჩქარება. - სხვებს რაღაც ანიშნა.
- მაპატიეთ, მაგრამ თქვენი მიყვანა გვიბრძანეს. - ორმა კაცმა ძალით გაფმოიყვანა მანქანიდან.
- ეხლავე გამიშვით ხელი!
- მანქანქანაში ისე ჩასვით რომ თმის ღერი არ ჩამოუვარდეს!
- გამიშვითმეთქი! ვერ გაიგეთ?!
- ქალბატონო ძალიან გთხოვთ დამშვიდდით.
- ეხლავე გამიშვით ხელი! - ცხირზე ნაჭერი მიადეს და გაიყიშა.
როცა გონს მოვიდა კაბინეტში იყო.
ნელა წამოჯდა და ირგვილივ მიმოიხედა.
- გონს მოსულხარ. - უკნიდან მკაცრი და დაბოხებული ხმა მოესმა.
- თქვენ ვინ ხართ? - ფეხზე წამოხტა.
- თეიმურაზ ახვლედიანი.
- თქვენ საბას მამა ხართ?
- დიახ!
- ჩემგან რა გინდათ?
- მე არაფერი, ჩემ შვილს უნდა.
- რა მოუშორებელი ჭირი გახდა! - თავისთვის ჩაილაპარაკა, მაგრამ ბატონმა თეიმურაზმა მაინც გაიგონა.
- ახლოს ხართ ერთმანეთთან?
- რას გულისხმობთ?
- ჩემმა შვილმა წლების შემდეგ მთხოვა, რაღაც და ეს შენთან იყო დაკავშირებული.
- ეგ თქვენს შვილთან განიხილეთ! მე უნდა წავიდე. - კარები გამოაღო, მაგრამ იქ საბა დახვდა.
- საით?
- ჯოჯოხეთისკენ! გამომყვები?
- დიდი სიამოვნებით.
- გამატარე!
- შედი!
- ვერ გავიგე?
- შედი!
- შენ სულ გაუბერე ხომ?
- მე მთელი ცხოვრებაა, რაც გაფრენილი მაქვს. და თუ ასე გავყვებით, შენ შეშლილი საბა ახვლედიანი შეგიყვარდა. - მაჯაში ჩაავლო ხელი და კაბინეტში შეათრია.
- რამდენიმე წუთით დაგვტოვე! - მამამის მიმართა.
- რამე სისულელე არ ჩაიდინო.
- ნუ ღელავ! - როგორცკი თეიმურაზმა კაბინეთი დატოვა, ანამარიას მიუბრუნდა.
ორივეს თვალებში ცეცხლი ენთო, მაგრამ განსხვავება მხოლოდ ის იყო, რომ ერთის თვალებში სიბრაზის ცეცხლი ენთო, ხოლო მეორეში ვნების.
- როგორ გაბედე!
- რა გავბედე? - ცინიკურად იღიმოდა.
- შენს გამო ძალიან კარგი შანსი დავკარგე! - კბილებში გამოცრა.
- გერმანიაში მე წაგიყვან, ოღონდ საქორწინო მოგზაურობაში.
- საბა ძალიან დამღალე!
- იმას თუ მომცემ რაც მინდა, შიძლება ცოტახნით ჩამოგცილდე.
- რა გინდა?
- ცოლი, შვილები და შვილიშვილები.
- სულ გაუფრინე?
- დღეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანი ბრძოლაა და მინდა იქ იყო.
- მე რა მინდა მანდ?
- მინდა იქ იყო!
- მე რა მინდა იქ მეთქი?!
- ჩემი თილისმა იქნები.
- ხომ იცი რომ ვერ ვიტან იქაურობას!
- ზუსტად, ამიტომ მინდა რომ იქ იყო.
- და თუ გამოგყვები ჩემი ცხოვრებიდან გაქრები? - თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია. ანამარიამ ღრმად ამოისუნთქა.
- რომელზე?
- ცხრაზე მზად იყავი.
- ხელი გამიშვი! - კაბინეტინდან გავარდა.
- ამ ბრძოლის შემდეგ ყველაფერი შეიცვლება.
ეს მისი პირველი კანონიერი ბრძოლა გახლდათ. დღევანდელ შეჯიბრს ათასობით ადამიანი დაესწრებოდა და ასევე ძალიან ცნობილი ჟურნალისტები.
საღამომდე ვარჯიშობდა და როცა დრო მოვიდა ანამარიას გაუარა.
სადა თეთრი კაბა და თეთრი კედები მოერგო, მსუბუქი მაკიჟი გაეკეთებინა და მხარზე პატარა ჩანთა ჩამოეკიდებინა.
- ლამაზად გამოიყურები.
- ეს დღე ისტორიაში უნდა ჩაიწეროს, უტა ალექსიძემ კომპლიმენტი გაიმეტა.
- ნუ იკბინები და შეირგე! - მანქანაში ჩაჯდა, ანამარიაც მიუჯდა.
- რამდენ ხანში დამთავრდება?
- ასე კონკრეტულად შეუძლებელია დროის განსაზღვრა. ალბათ ორსაათნახევარში.
- ორსაათნახევარი იდიოტების გარემოცვაში უნდა ვიყო. - თვალები დახუჭა.
- რატომ გეზიზღება ასე ძალიან რინგი?
- რა მიზეზით უნდა მიყვარდეს?
- რადგან რაღაცით ცხოვრებას გავს.
- და ამიტომ?
- ცხოვრება არ გიყვარს?
- რათქმაუნდა, მე ჩემი ცხოვრების თითოეულ წამს ვაფასებ.
იმ შენობას მიუახლოვდნენ, სადაც შეჯიბრება ტარდებოდა.
- მეზიზღები!
- ორივე ჩვენთაგანმა იცის რომ ეგ სიტყვები სიცრუეა. - მანქანიდან გადავიდა და ანამარიას გადმოსვლას დაელოდა.
ხომ, ჩვენი საბა დიდი ქალებთან მოქცევით ვერ დაიკვეხნიდა, მაგრამ ანამარიას ეს ფეხებზს ეკიდა, რადგან ერთი სული ჰქონდა, მისგან რაც შეიძლება შორს გაქცეულიყო.
გგონიათ ამას საბა ვერ ხვდებოდა? რათქმაუნდა ხვდებოდა და ყველანაირ გზას უკეტავდა, რომ მისგან დახსნილიყო.
მათი მისვლიდა ნახევარ საათში დაიწყო შეჯიბრი, როგორც მიხვდა საბა ყველაზე ბოლოს გამოდიოდა.
აქ მხოლოდ საბას მეგობრები იყვნევნენ, ოღონდ თავიანთი მიჯნურების გარეშე. ანაბელმა კატეგორიული უარი განაცხადა წასვლაზე, დიდად არც ალექსანდრეს სურდა იქ წამოყოლოდა, რადგან ზედმეტად არაკომფორტულად იგრძნობდა თავს. მხოლოდ იმიტომ ჰკითხა რომ შემდეგ არ ეტირა და არ ენერვიულა.
ლილე დიდხნიანი ყოყმანის, შემდეგ დათანხმდა, მაგრამ ბოლო წუთს ვეღარ შეძლო სამსახურიდან გამოსვლა.
ანამარიას ერეკლე ამოუდგა გვერდით.
- შეიძლება რაღაც გკითხო?
- კი.
- საიდან ოცნობ მას? - ანამარიამ თავი მისკენ შეატრიალა.
- თვითონ ჰკითხე.
- ანუ არ მეტყვი.
- ეხლა ერთადერთი სურვილი მაქვს და ეს მხოლოდ აქიდან ძალიან შორს წასვლაა.
- აქ ჰყოფნა თუ არ გსიამოვნებს მაშინ რატომ ხარ აქ?
- იმისთვის რომ თავიდან მოვიშორო.
და დადგა დრო საბას ასპარეზობის. ბრძოლა ძალიან დაძაბულად მიმდანიერობდა, ბოლო მომენტში ყველას ეგონა რომ საბა უკვე წაგებისთვის იყო განწირული, მაგრამ ყველაფერი უკუღმა შემოტრიალდა და საბამ გამარჯვება მოიპოვა.
- მადლობას ვუხდი ყველა ჩემს გულშემატკივარს ჩემი გულშემატკივრობისთვის... - პაუზა გააკეთა. - მინდა ეს გამარჯვება ჩემს რჩეულს და ჩემს მომავალ ცოლს მივუჟღვნა... - ისევ პაუზა. ერთი წამით მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდა. - ანკა გთხოვ მომიახლოვდი. - თვალებგაფართოვებულმა შეხედა მომღიმარ გოგონას, რომელიც მომღიმარი მიიწევდა მისკენ და როდესაც მიაღწია საბამ წელზე ხელი მოხვია და აკოცა. მაშინ საბოლოოდ დაიმსხვრა მისი გული და საბოლოოდ დაიშალა მისი სული. მხრებში გასწორდა, კიდევ ერთხელ შეხედა "წყვილს" და იქაურობა ისე დატოვა, რომ აღარავისთვის მიუქცევია ყურადღება.
ტაქსი გააჩერა და სახლის მისამართი უკარნახა.
სახლის კარი როგორცკი დაკეტა ეგრევე იატაკზე დაეცა და იმ ტკივილს, რომელსაც ახლა გრძნობდა გასაქანი მისცა.
ესე არასდროს შესძულებია საკუთარი თავი, როგორც ამ წამს, როდესაც ხვდებოდა, რომ საბა ახვლედიანს ყველაზე საშინელ ადამიანს მისი გულის გასაღები მისცა.
- დაიწყევლოს ის დღე როდესაც შენ გაგიცანი! - თქვა და ფეხზე წამოხტა.
შეჯიბრებას დაესწრო ეს იმას ნიშნავდა, რომ ამიერიდან მისი ცხოვრებიდან გაქრებოდა. ამის გაფიქრებისას საკუთარ თავზე გაეცინა. ცხოვრებიდან კი მოშორდებოდა, მაგრამ გულიდან როგორ მოეშორებინა ეგ ჰქონდა საფიქრალი.
სასწრაფოდ მოშორებოდა აქაურობას ტელეფონს ხელი დაავლო და მის დეკანს დაუკავშირდა.
- გამარჯობა, ბატონო შალვა.
- ანამარია? შენ გერმანიაში არ უნდა იყო?
- რაღაც პრობლემები შემექმნა და დღეს ვერ შევძელი გაფრენა, არის რაიმე შანსი იმის, რომ უნივერსიტეტში ისევ მოვხდე?
- გავარკვევ, მაგრამ დიდ იმედს ვერ მოგცემ.
- რათქმაუნდა, ძალიან დიდი ბოდიში შეწუხებისთვის.
- არა, რას ამბობ, თუ რამე მოვახერხე ყველანაირად შეგიწყობ ხელს.
- მადლობა. - ტელეფონი დაკიდა. - შანსი არსებობს, ეს კი კარგია. - იმ პატარა იმედს, ძლიერად ეჭიდებოდა, რაც გააჩნდა.
ჩანთიდან საჭირო ნივთები ამოიღო და აბაზანაში შევიდა.
დაორთქლილ სარკეს ხელი გადაუსვა და საკუთარ თავს შეხედა. რამდენიმე წუთი უბრალოდ საკუთარ თავს უყურებდა, შემდეგ კი ცრემლი წამოუვიდა, რამდენიმე წამი დასჭირდა იმისთვის, რომ ისტერიული ტირილი აეტეხა. ბოლოს ცრემლები შეიწმინდა და აბაზანიდან გავიდა. ეგრევე იგრძნო ნაცნობი სურნელი.
- კარის დაკეტვა დაგავიწყდა.
- შენს გარდა ჩემთან, მაინც არავინ მოდის.
- ანუ ერთადერთი ადამიანი ვარ, ვინც შენთან ახლოს არის.
- საცოლესთან რატომ არ ხარ?
- სახლში დავტოვე.
- მერე, აქ რას აკეთებ?
- შემოგიარე.
- არ იყო საჭირო! - საძინებლისკენ დაიძრა.
- რას აპირებ? - მისკენ შებრუნდა.
- მე ჩემი პირობა შევასრულე, შენ კი შენი უნდა შეასრულო!
- როდის იყო მე პირობებს ვასრულებდე? - კედელთან მიიწყვდია.
- საბა ძალიან დამღალე გასაგებია?!
- არ არის გასაგები! - ლილეს ტელეფონზე ზარი განხორციელდა. ანამარიამ თავი გაითავისუფლა და ტელეფონს სტაცა ხელი.
- გისმენთ ბატონო შალვა.
- ანამარია გავარკვიე ყველაფერი და მომავალი კვირიდან შეგიძლია სწავლის დაწყება, მაგრამ რამდენიმე დამატებითი გამოცდა უნდა ჩააბარო.
- ეგ არ არის პრობლემა! მთავარია მეორე შანსი მომცეს.
- მესამე შანსს აღარ მოგცემენ.
- ვიცი, ძალიან დიდი მადლობა დახმარებისთვის.
- წარმატებები ანამარია.
- მადლობა.
- ანუ მაინც მიდიხარ გერმანიაში?! - საბას გაბრაზებული ხმა გაიგო.
- დიახ! - საძინებელში შევიდა და თმის დავარცხნა დაიწყო.
- ვერ წახვალ!
- უტა ეხლა კარგად მისმინე! - საწოლზე ჩამოჯდა.
- ჩემი სახელია ანამარია თოლორდავა და მე ვარ თავისუფალი ქალი. რასაც მინდა იმას ჩავიცმევ და სადაც მინდა იქ წავალ. მე მსურს, რომ გერმანიაში გავაგრძელო სწავლა და ამას გავაკეთებ, რადგან ეს ჩემი წარმატებული მომავლის ერთ-ერთი გასაღებია.
- შენ მე მეკუთვნი!
- ამას, როდესაც ამბობ არ გრცხვენია? თანაც დღევანდელი დღის შემდეგ.
- ჩემი ცოლობა, რომ გინდა რატომ არ მეუბნები პირდაპირ?
- შენი ცოლობა? - ამაზე გაეცინა ანამარიას. - შენი ცოლობა და არც ქონება არაფერში მჭირდება!
- მაშინ რა გჭირდება?
- სიყვარული! - წამოიყვირა. - მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში, არავისგან მიგვრძნია სიყვარული, არც მშობლებისგან, არც ამღზრდელებისგან, არც ჩემი სანუკვარი ბებიასგან და მეც, როგორც ჩვეულებრივ ადამიანს ყოველთვის ის მსურდა, რაც არ გამაჩნდა. მერე კი შენ გამოჩნდი და რაღაც მომენტში ვიფიქრე, შენთან, მაინც არ ვიგრძნობდი იმ ტკივილს რაც წარსულში განმაცდევინეს.
- ჩემგან სიყვარუს ელოდი?
- არ გიცნობდი და ამის გამო ძალიან დიდი შეცდომა დავუშვი.
- შეცდომად იმას თვლი რომ შეგიყვარდი?
- გახსოვს, მითხარი სახლში რომ მომადექი შუაღამეს? - საბა დუმდა. - თუ არ გახსოვს მე გეტყვი, მითხარი რომ არ უნდა შემყვარებოდი და მართალი იყავი.
- მაგრამ, მაინც შეგიყვარდი.!
- საბა ძალიან დავიღალე შენთან საუბრით...წადი!
- ანუ მაგდებ? - ჩაიცინა.
- როგორც გინდა ისე გაიგე! - კარის გაჯახუნების ხმა, როცა გაიგო ცრემლი ჩამოუგორდა, მაგრამ სწრაფად მოიწმინდა. - ტირილის უფლება არ გაქვს! - თავის თავს უბრძანა.
********************************************
შერიგდნენ, მაგრამ ისეთი ურთიერთობა აღარ ჰქონდათ. უტა ყველანაირად ცდილობდა იმ სისცივის შემცირებას, რაც ბოლო კონფლიქტმა დატოვა მათ შორის, მაგრამ რაც უფრო და უფრო ცდილობდა მით უფრო იზრდებოდა მათ შორის სიცივე.
ლილე დღეს ისვენებდა, ამიტომ გადაწყვიტეს ერთად ფილმს ეყურებინათ. ლილე მოშორებით იჯდა, რაც უტას ძალიან არ მოსწონდა. პულტს ხელი დაავლო და ტელევიზორი გამორთო. ლილემ გაკვირვებულმა შეხედა.
- რატომ გამორთე?
- რა გჭირს?
- რა მჭირს?
- თითქოს შევრიგით, მაგრამ ჩემგან ყველანაირად იჭერ თავს შორს. - ლილემ თავი დახარა.
- არც უარყოფ არა?
- რა ვუარყო?
- ის რომ ჩემთან დაშორება გინდა! - ლილემ გაკვირვებულმა შეხედა.
- რაა?
- თუ ჩემთან დაშორება არ გინდა, მაშინ ჩემგან თავს შორს რატომ იჭერ?
- რადგან...
- რადგან?
- მგონია რომ მისი სურნელი აგდის და ეს ჩემში გულის რევას იწვევს. - სამზარეულოში გავიდა.
- რაა?
- ვერ გაიგე?!
- რაც მითხარი გავიგე! მაგრამ არ მესმის მისი სურნელი როგორ უნდა ამდიოდეს, როდესაც ბოლოს სამი კვირის წინ ვნახე?
- არვიცი! - ცივი წყალი გამოიღო მაცივრიდან.
- რამდენჯერ გითხარი, რომ ნუ სვამ ცივ წყალს თორემ გაცივდები!
- მაღალი იმუნიტეტი მაქვს. - ჭიქაში ჩაასხა.
- ლილე გამაგებინებ, ბოლოს და ბოლოს რა გაწუხებს?
- ის მაწუხებს, რომ ის არსებობს ჩვენ ცხოვრებაში!
- ლიზა გაქრა ჩვენი ცხოვრებიდან!
- გაქრა ხომ? - ცინიკურად შეხედა.
- დიახ!
- მაშინ, გუშინ ღამე ვინ დაგირეკა? - უტამ ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
- ლიზამ.
- ამაზე გელაპარაკები!
- უბრალოდ მომიკითხა.
- ნუთუ?... შეგიძლია ტელეფონი მომაწოდო?
- ეხლა რა ჯანდაბად გჭირდება ტელეფონი?
- გიორგი უნდა მოვიკითხო. - ამაზე უტას წითელი აენთო და სწრაფად მიუახლოვდა.
- გაიმეორე რაც თქვი! - კედელთან მიიმწყვევდა.
- ტელეფონი მომაწოდე გიორგი უნდა მოვიკითხო!
- აბა კიდე გაიმეორე!
- ტელე... - დასრულება აღარ დააცადა ისე დააცხრა მის ტუჩებს.
- ამოხტი! - ლილეს ზედმეტი არ გაუგრძელებია, ის გააკეთა რაც უტამ უთხრა.
საძინებლისკენ ისე დაიძრნენ, რომ კოცნა არ გაუწყვეტიათ, უტამ ლილე საწოლზე დააგდო და მისი სარაფანა შუაზე გადახია.
- როგორი სრულყოფილი ხარ, მაგრამ ეს ზედმეტი რაღაცეები არ გჭირდება - ლიფიც და საცვალიც მოაშორა და თვითონაც გაშიშვლდა. - თუ არ გინდა...
- უბრალოდ გააგრძელე! - ჯერ სხეულზე მოეფერა და მას შემდეგ, თავისი სასქესო ორგანოთი ფრთხილად შევიდა ლილეში.
- აჰჰ. - ყელზე კოცნა დაუწყო ყურადღების გადასატანად და მას შემდეგ, რაც მიხვდა, რომ უკვე შეეჩვია მოძრაობა დაიწყო.
- ააა. - ფრჩხილები ჩაასო ზურგზე. ნელ-ნელა მოძრაობას აუჩქარა.
- უტააა.... რა...ღა...ცას ვგრძნობბბ.
- მიდი! - ამის თქმა და ლილეს მოდუნება ერთი იყო. უტა მეორე მხარეს გადაგორდა.
- ასეთი...რამე...
- ცხოვრებაში არ გიგვრძნია. - უტამ დაასრულა და წამოდგა.
- სად მიდიხარ? - მისკენ შეტრიალდა.
- უნდა ვიბანოვო.
- მეც მინდა.- საწყლად შეხედა.
- რამე გინდა? - ირონიულად გაუღიმა.
- ფეხზე რომ ავდგე შეიძლება გული წამივიდეს.
- პირველივეზე ასე გამოგაცალე ძალა? - ხელში აიტაცა.
- სასცილო არ არის!- ლილე უნიტაზზე დააჯინა და საშხაპეში წყალი დაარეგულირა.
- გთხოვ, ფეხზე ვერ დადვდგები, აბაზანა გაავსე.
- არ შეგეშინდეს, მე დაგიჭერ! - წამოაყენა და მიიხუტა. - მთელი ტანი როდესაც გაუმშრალა, უეცრარად შუბლი შეკრა.
- რა მოხდა? - რომ არ უპასუხა უფრო დაიძაბა. - უტა!
- დამცავი დამავიწყდა.
- რაა?
********************************************
- ანაბელ რატომ ტირი?
- ანანო ცუდად გამხდარა.
- რა დაემართა?
- არვიცი, მარიმ დამირეკა თურმე სასწრაფო გამოუძახებიათ.
- არ ინერვიულო საყვარელო კარგი?
- მასთან მინდა. - მის მკლავებში ამოიტირა.
- მერე წავიდეთ, თან ნატალის სასამართლოსაც დავესწრები.
- მართლა მეუბნები?
- როდესმე ჰაერზე რამე მითქვამს?
- მიყვარხარრრ. - ლოყაზე აკოცა.
- ეს რა იყო?
- რა?
- ლოყაზე, რომ მაკოცე, მე შენს დაქალს ვგავარ?
- არ შეიძლება ლოყაზე გაკოცო?
- შეგიძლია ნებისმიერ ადგილას მაკოცო, მაგრამ ჩემთვის ყველაზე ტკბილი აი ეს, - ტუჩებზე მიადო ხელი. - არის!
- მე შენი ლოყები მომწონს! - ცხვირი აიბზუა და ოთახიდან გავიდა.
- და მე რატომ არ მეკითხები რა მომწონს?
- შენ ჩემი ყველაფერი მოგწონს ალექსანდრე.
- და შენ არა?
- არა!
- მაგალითად რა არ მოგწონს? - უკან მიჰყვა, ალექსანდრე და კიბეების ბოლოს გზა გადაუკეტა.
- ხასიათი.
- ხასიათი?
- ხასიათი! - კიდევ ერთხელ გაუმეორა და თან ღიმილს ვერ იკავებდა.
- ანუ ჩემი ხასიათი არ მოგწონს არა? - სახე დაასერიაზულა.
- ალექსანდრე გეხუმრე.
- მეხუმრა თურმე, იმ ლაჩარ ივანეს რომ გაყოლოდი მერე ვნახავდი როგორ იხუმრებდი.
- ივანე რა შუაშია?
- შუაში კი არა თავშია, შენი აზრით არვიცი უნივერსიტეტთან რომ შეხვდი?
- შენ რა მითვალთვალებ?
- რა?
- ის მძღოლი მარტო მე არ მემსახურება ასეა ხომ? შენი ჯაშუშია, ეხლა მივხვდი. - ხელი კრა და სამზარეულოსკენ წავიდა.
- რას მიხვდი?
- ყოველთვის დაცქვეტილი რატომ აქვს ყურები.
- მისმინე...
- ჩემი წარსული კარგად იცი! ადრე, შეიძლება შენზე დაქორწინების გარდა, არანაირი შანსი არ მქონდა, მაგრამ ეხლა ოჯახი მყავს რომელიც შემიფარებს და დამიცავს!
- ამით რისი თქმა გინდა?
- მის წინ გაჩნდა და მაჯაში ხელი ჩაავლო.
- კარგად ხვდები რისიც.
- რატომ არ მითხარი ივანეს რომ შეხვდი?!
- შევხვდი არა! შემხვდაა, სწორი ფორმა.
- რატომ არ მითხარი?
- რადგან ვიცოდი შენი ხასიათის ამბავი.
- რომელიც არ მოგწონს? - ირონიულად ჰკითხა.
- შენი აზრით შენი ხასიათი, რომ არ მომწონდეს ერთი წამით, მაინც გავჩერდებოდი შენს გვერდით?
- არვიცი!
- სერიოზულად ამბობ? - ანაბელი თვალებში ჩააშტერდა.
- არვიცი. - თავი დახარა.
- ხელი გამიშვი! - ეხლაღა შეამჩნია თუ როგორ ძლიერად უჭერდა და თავი შეზიზღდა.
- ანაბელ მისმინე...
- თუ არ შეწუხდები შეგიძლია ოთახში თბილი რძე ამომიტანო? - არც შეუხედავს ისე ჰკითხა.
- რათქმაუნდა.
- და შეგიძლია ამ საღამოს მდივანზე დაიძინო ან შეგიძლია ბარბარესთან წახვიდე.
- ანაბელ... - უკვე წასული დახვდა.
- ჯანდაბა! - ლარნაკი ხელში აიღო და კედელს ესროლა. - ჯანდაბა!
რძე შეუთბო და ოთახში აუტანა.
ანაბელი ერთ წერტილზე იყო მიშტერებული.
- ანაბელ. - თავი მისკენ მიატრიალა. - რძე შეგითბე.
- გიყვარვარ? - არ ელოდა ამ კითხვას, მაგრამ ერთი წამით არ დაფიქრებულა ისე უპასუხა.
- რათქმაუმდა მიყვარხარ! იმ დღის შემდეგ აღმოჩნდი ჩემს გულში, როდესაც წინააღმდეგობა გამიწიე იმის მიუხედავად, რომ ჩემს მაქსიმუმს ვაკეთებდიჩემი ჩემი საიდუმლო ადგილიდან როგორმე მომეშორებინე, მაგრამ შენ მაქამდე დარჩი, სანამ ყველა პეპელა არ გაგექცა.
- შენ მგონი ის ანაბელი გიყვარს. - სევდიანად ამოილაპარაკა.
- მე ყველანაირი ანაბელი მიყვარს.
- მე... - ზარის ხმამ გააწყვეტინა სიტყვა.
- ბიჭები მოვიდნენ.
- ჩადი და მერე გავაგრძელოთ საუბარი.
- კარგი.
ქვევით ჩავიდა და კარები გააღო.
- საქართველომ დღეს აუცილებლად უნდა გაიმარჯვოსსსს. - ლაზარე ყვირილით შევარდა.
- დავყრუვდით! - უტამაც უყვირა.
- დღეს საქართველო ესპანეთის თამაშია და ვინ უნდა გაიმარჯვოს?
- ესპანეთმა. - მშვიდად შეაბიჯა მისაღებში.
- ქვეყნის მოღალატე ხარ!
- ერთი ჩემნაირი მოღალატე არაფერს დააკლებს გუნდს.
- ერთი შენნაირები იცი რამდენი შეიძლება მოგროვდეს? - მაგიდაზე ლუდი და წასამხასებელი დადო.
- არვიცი.
- მე ვიცი და არ ილაპარაკო ამ თემაზე.
- რა გჭირს? - საბამ შეამჩნია, მხოლოდ ალექსანდრეს განწყობა.
- არაფერი.
- ამოღერღე!
- ისევ იჩხუბეთ? - ლაზარეც ჩაერთო მათ საუბარში.
- ხომ.
- და მიზეზი?
- ივანე! - კბილებში გამოცრა.
- რა მოხდა?
- ანაბელს უნივერსიტეტთან დახვდა.
- შარს ეძებს? - ერეკლეც ჩაერთო.
- როგორც ჩანს!
- მერე?
- ვიკამათეთ.
- მე ჩემს დასთან ავალ. - ლაზარე წამოდგა და მეორე სართულისკენ გაემართა.
ფრთხილად დააკაკუნა კარზე და თავი შეყო.
- შეიძლება?
- რათქმაუნდა! - ღიმილით უპასუხა ანაბელმა. საწოლზე ჩამოჯდა.
- აბა როგორ არის დადიანების გვარის სიამაყე?
- შენც ფიქრობ რომ ბიჭია ხომ? მეც მასე ვფიქრობ, მაგრამ ალექსანდრე თავს იკლავს გოგოაო.
- გვარის სიამაყე გოგო არ შეიძლება იყოს?
- ანუ შენც ფიქრობ რომ გოგოა.
- ამ საკითხში ჩემო ძვირფასო, შენ გემხრობი. - მიიწია და თავზე აკოცა.
- ეგ სიტყვები შენს შეუგნებელ სიძესაც უთხარი!
- ანაბელ...
- რა?
- ტყუილად ცდილობ.
- რას?
- ანაბელლლ.
- გითხრათ?
- თქმა რათუნდა, სახეზე აწერია ყველაფერი.
- თვითონ დაიწყო, მე უბრალოდ ვეხუმრე.
- ივანეს რა უნდოდა?
- რაღაც სისულელეები ილაპარაკა და წავიდა.
- რა გირჩევნია მე მოვაგვარო თუ ალექსანდრემ?
ანაბელმა ამოიოხრა.
- ჩემს ორსულობაზე გაუგია, შემდეგ მოვიდა და ლაპარაკი დამიწყო, იმის შესახებ, ეხლა მის შვილს უნდა ვატარებდე და საერთოდ მისი ცოლი უნდა ვყოფილიყავი....და იდიოტობები.
- მერე?
- არაფერი.
- ანაბელ. - გამაფრთხილებლად წარმოთქვა მისი სახელი.
- დამემუქრა.
- რა ქნა?
- ალექსანდრეს სიცოცხლით დამემუქრა.
- შენ ნორმალური ხარ?!
- ის უბრალოდ მთვრალი იყო, როდესაც მთვრალია ბევრ სისულელეს ბოდავს.
- ყველაფერს ეტყვი ალექსანდრეს და მარტო არსად გახვალ! - ფეხზე წამოხტა.
- ხომ იცი ალექსანდრემ რომ გაიგოს, შეიძლება მოკლას.
- აბა რას იზამ?
- არაფერს, დამშვიდდი.
- ასე უბრალოდ?
- თუ კიდევ ერთხელ გამოჩნდა, მაშინ ვეტყვი ალექსანდრეს.
- მპირდები?
- გპირდები.- ლაზარემ ეჭვის თვალით შეხედა. - ხომ დაგპირდი, მოდი ჩაგეხუტო. - ხელები გაშალა. ლაზარე მიუახლოვდა და ჩაეხუტა.
კაკუნის ხმა გაისმა და ორივე კარისკენ შეტრიალდნენ. ალექსანდრე, იდგა კარის ზღრუბლზე.
- ბოდიში შეწუხებისთვის, მაგრამ ლაზარე, თამაში დაიწყო.
- მოვდივარ.
- ალექსანდრე შეგიძლია ორი წამით დარჩე?
- დაგეწევი. - ლაზარეს მიუბრუნდა.
- კარგი.
ოთახში მარტო დარჩნენ.
- რამე მოხდა?
- არ მინდა, რომ ნაჩხუბრები ვიყოთ.
- მეც არ მინდა! - ლოგინზე ჩამოჯდა. - უბრალოდ, რომ წარმოვიდგენ ის არარაობა შენთან ახლოსაა, მისი მოკვლა მინდება.
- ალექსანდრე, ჩემი გული სამუდამოდ შენ გეკუთვნის ეს გახსოვდეს კარგი?
- სამუდამოდ?
- ამაში ეჭვი გეპარება?
- შეიძლება ამ საღამოს შენს გვერდით დავიძინო?
- სერიოზულად? - ანაბელმა გადაიკისკისა.
- არასერიოზული რა ვიკითხე?
- ალექსანდრე თამაში დაიწყო.- კარისკენ ანიშნა, ალექსანდრე დაღონებული წამოდგა. - და ხომ შეგიძლია ჩემთან დაიძინო.
ალექსანდრე სწრაფად მიუახლოვდა და მის ტუჩებს დაეტაკა.
- მიყვარხარ!
- მეც!
ალექსანდრე ბიჭებს შეუერთდა, რომლებიც მისაღებში ესპანეთი-საქართველოს თამაშს უყურებდნენ.
- სად ჯანდაბაში ხარ ამდეხანს?
- არსად, თამაშს უყურე!
- იცუღლუტეთ ბიჭო? - ერეკლემ ყველა კბილი გამოაჩინა.
- მოკეტე! - ალექსანდრემ სახე გაამკაცრა.
- უტა რა გჭირს?
- ლილე არ მპასუხობს!
- რამე მოხდა?
- ის გიორგი მიშლის ნერვებს. - ამაზე ერეკლემ გადაიხარხარა.
- თქვენ რა გჭირთ ერთი ივანზე ეჭვიანობს, მეორე გიორგიზე.
- მე წავედი, მერე შემატყობინეთ თამაში როგორ დასრულდება.
უტას წასვლის შემდეგ საინტერესო აღარაფერი მომხდარა. საქართველომ ესპანეთთან 1:7 წააგო, მაგრამ ლაზარე, მაინც, თავისი გუნდის ერთგული დარჩა. ალექსანდრემ, ბიჭები გააცილა და საძინებლისკენ დაიძრა. ოთახში ნელა შეაბიჯა და დაინახა, რომ ანაბელს წიგნთან ერთად ჩასძინებია. ფრთხილად გადადო წიგნი, თავზე აკოცა და დასაძინებლად მომზადება დაიწყო, როდესაც ანაბელის ტელეფონზე მესიჯი მოვიდა. ფრთხილად აიღო ტელეფონი და მესიჯი გახსნა.
*უცნობი
"რაც გითხარი აუცილებლად ავასრულებ.
სიყვარულით ივანე"
- როგორც ჩანს ხელებს ვერ აჩერებ, მაშინ აუცილებელია დაგატეხო! - კბილებში გამოცრა და მესიჯი წაშალა.
********************************************
ოცი წუთი აბრახუნებდა კარებზე, უკვე შემტვრევას აპირებდა, როდესაც კარები თმა აბურდულმა და დათუნებიან საღამურში გამოწყობლიმა გაუღო.
მის დანახვაზე უტას სიცილი აუტყდა.
- რას ხედავ სასაცილოს? - თვალები მოჭუტა.
- ლილე ძალიან საყვარლად გამოიყურები! - ძლივს მოსულიერდა.
- ამის სათქმელად მოხვედი?
- არა!
- აბა?
- ტელეფონზე რატომ არ მპასუხობდი? - ლილემ დოინჯი შემოირტყა.
- იმიტომრომ მეძინა.
- ამ დათუნებიანი საღამურით? - სახლში შეაბიჯა და სამზარეულოსკენ დაიძრა.
- დიახ!
- კიდევ გაბრაზებული ხარ?
- რაზე უნდა ვიყო გაბრაზებული?...აა, გამახსნდა ჩემი სამსახურის ეზოში ჩემი მეგობარი ცემე.
- ძველი მეგობარი.
- ძველი მეგობარი, მაგრამ, მაინც მეგობარი!
- კარგი ვაღიარებ დამნაშე ვარ, იმპულსურად მოვიქეცი. - მას მიუახლოვდა და მუცელზე ხელი დაადო. - ეხლა, შენ მითხარი პატარა ალექსიძე ხომ არ ჩაისახა შემთხვევით?
- არამგონია.
- ცუდია.
- ჯერ მგონი ადრეა.
- ლილე რამე წამალი ხომ არ მიგიღია?
- ხომ შევთანხმდით არა უტა?!
- ხომ კარგი ბოდიში, მაგრამ, მაინც, დარწმუნებულები, რომ ვიყოთ ექიმთან წავიდეთ კარგი?
- კარგი.
- დღეს შენთან რომ დავრჩე შეიძლება?
- კი, მაგრამ მხოლოდ ერთი პირობით!
- რა პირობით?
- საღამურზე არ უნდა დამცინო თორემ იტაკზე გადაინაცვლებ!
- ბოლოჯერაც არა?
- უტააა! - ნაწყენმა ახედა.
- კარგი, კარგი, არანაირი კომენტარი შენს დათუნიებზე. - გაიცინა.
- როგორც ჩანს ძალიან გინდა იატაკზე ძილი!
- კარგი, მოვრჩი, წამო დავიძინოთ. - ხელში აიტაცა და საძინებლისკენ დაიძრა.[/i][i]
....
ახალ თავს ხვალ საღამოს დავდებ,დიდი ბოდიში ლოდინისთვის