მთელი ერთი კვირა ან წიგნებში იყო ან ეძინა. სრულიად გამოფიტული იყო, აღარც ჭამა აინტერესებდა და აღარც დასვენება, ძილითაც მხოლოდ იმიტომ იძინებდა, რომ მისი ორგანიზმი ვეღარ უძლებდა. ანაბელმა რამდენჯერმე მოინახულა, მაგრამ ვერაფერს გახდა იმის გარდა რომ რამდენიმე ლუკმა ჩაედო პირში.
- ადამიანს აღარ გავხარ!
- მხოლოდ ეს ერთი შანსი მაქვს და ვერ დავკარგავ!
- კი, მაგრამ თუ არ დაისვენე და საკვები მიიღე შეიძლება გამოცდაზე გული წაგივიდეს. - რამდენიმე წამით დადუმდა.
- შენი აზრით შევძლებ?
- რათქმაუნდა! - მის გვერდით დაიკავა ადგილი და ჩაეხუტა. - შენ ყველაფერს შეძლებ!
ამ მომენტში ზუსტად ეს ჭირდებოდა გამხნევება და იმედის მიცემა, რომელსაც ანაბელი არ იშურებდა მისთვის. ყველაზე მთავარი ის იყო რომ ეს ამ სიტყვებში გულწრფელობა ასი პროცენტით იგრძნობოდა.
- მადლობა.- სევდიანი ღიმილით შეხედა.
- შეიძლება რაღაც გკითხო?
- გამოცდების შემდეგ კარგი? - ლოგინში შეწვა.
- კარგი. მე წავალ შენ კი დაისვენე. - ფრთხილად გაიხურა კარი და იქაურობა დატოვა.
სახლში, როცა შევიდა მისაღებიდან ხმაური შემოესმა და იქითქკენ დაიძრა.
- ბიჭებს სალამი.
- დადიანის ულამაზეს ქალს სასიამოვნო სალამი. - უტა წამოხტა და ხელზე ეამბორა.
- უტა ძალიან საყვარელი ხარ, რამე ხდება?
- ჯერ არვიცი, მაგრამ ვნახოთ.
- ანუ? - ეჭვის თვალით შეხედა.
- ანუ...
- უტა დასვი ჩემი ცოლი!
- ბოდიში დადიანის ქალო. - რევერანსი გააკეთა.
- საყვარელი ხარ უტა. - ალექსანდრეს გვერდით მოკალათდა. ალექსანდრემ ნელა შეატრიალებინა თავი და ტუჩებზე ეამბორა.
ამის შემხედვარე ლაზარემ, ეგრევე ხველა ატეხა და როცა მათი ყურადღება მიიქცია მხოლოდ მაშინ გაჩერდა.
- მეც აქ ვარ!
- ბოდიში ლაზარე.
- ბოდიში რისთვის გინდა? იმის გამო რომ ჩემ ცოლს ვაკოცე?
- ჩემს თვალწინს ეგ რაღაცეები არ ჰქნათ, თორემ შეიძლება ვიღაც შემომელახოს.
- მეც მყავს ერთი, ვიღაც შემოსალახი, მაგრამ ჯერ ვითმენ.-ამაზე ნატალის გადაცდა წყალი.
- კარგად ხარ ნატალი?
- კი, საყვარელო კარგად ვარ!
- სასამორთლოზე რა ხდება? - საბამ დაუსვა შეკითხვა.
- ჯერ-ჯერობით ახალი არაფერია. დაჩი დროის, რაღაც ნაწილს იმ კაცთან ატარებს. ორ კვირაში ახალ სხდომაა ჩანიშნული.
- ადვოკატი რას ამბობს?
- ყველაფერი დაჩიზე და მდგომარეობაზეა დამოკიდებული.
- ანუ დაჩი რას გადაწყვეტს ეს არის მთავარი?
- ხო.
- მაშინ ყველაფერი ეიგზე ყოფილა.
- არვიცი, დაჩი რა გადაწყვეტილებას მიიღებს. იმ კაცზე ძალიან დამოკიდებული გახდა.
- არ ინერვიულო საყვარელო დაჩი შენ არ გაცვლის. - ანბელმა მხარზე მოეფერა.
- იმედია.
- ანაბელ, ანამარია როგორ არის? - საბამ ყურთასმენად იქცა.
- ადამიანს აღარ გავს, აღარც ჭამს, აღარც სვამს და აღარც ძინავს, ძალიან ნერვიულობს გამოცდის გამო.
- ასე ცუდად გახდება.
- შენ გგონია არ ვითხარი? ვუთხარი, მაგრამ არაფერი. დღეს კიდევ დავაძალე და ცოტა საჭმელი მიიღო და დაიძინა.
- გამოცდა როდის აქვს?
- ხვალ და თუ ყველაფერი კარგად დასრულდა ზეგ გაემგზავრება. - ამაზე საბას სახე გაუქვავდა.
- როდის? - მძიმედ ამოისუნთქა.
- ზეგ. რატომ მკითხე?
- არა, ისე.
- შენი საცოლე სად არის? - ლაზარემ კბილები დაკრიჭა.
- მე რავიცი.
- როგორ თუ არ იცი? ის ხომ შენი საცოლეა?! - ანაბელმა გაკვირვებულმა იკითხა.
- სინამდვილეში რატომ დადგი ეს თეატრი? - ირაკლიმ ლუდი მოსვა.
- რა თეატრი? - ანაბელს თვალები გადმოუცვივდა.
- მართლა გეგონა რომ ამას ვინმე შეუყვარდა? - ალექსანდრემ გადაიხარხარა.
- რა ხდება შენ და ანამარიას შორის?
- ანამარი რა შუაშია? - ანაბელი გაურკვლელობაში ჩავარდა.
- რაღაც ურთიერთობა აქვთ, მაგრამ არცერთი პირს არ აღებს. იმ დღეს იქ იყო ამან რომ სცენები დადგა.
- რაღაც ეჭვები მქონდა, მაგრამ რამდენად სერიოზულია?
- თქვენი საქმე არ არის! - ფეხზე წამოხტა და თავის ნივთებს დაავლო ხელი. - მე წავედი. მერე დაგირეკავთ.
- კარები ბოლო ხმაზე გაიჯახუნა.
- სულ გაუფრინა.
- უტა, ლილე სად არის?
- ტელევიზიაში. - მოიწყინა.
- რამე ხდება?
- არაფერი, უბრალოდ ორი დღეა ვერ ვნახე.
- რატომ?
- დაკავებულია. - კარზე ზარის ხმა გაისმა.
- მე გავაღებ. - ირაკლი წამოდდგა და კარები გააღო.
- ლილე?
- რა მოხდა მოჩვენება დაინახე? - შევიდა და მოსაცმელი გაიხადა.
- ეხლა გვეწუწუნებოდა უტა, ორი დღეა ვერ ვნახეო.
- ვიცი, მაგის გამო დაგადექით.
- ირაკლი ვინ არის?
- საღამომშვიდობის ყველას. - უტა გაკვირვებული შეტრიალდა კარებისკენ. - ანამარია ეს შოკოლადები მხოლოდ შენ! - შოკოლადებით სავსე პარკი მიაწოდა.
- ეხლა ზუსტად ამაზე ვფიქრობდი. - წამოდგა და მისი მოზრდილი მუცლით, როგორც შეძლო ჩაეხუტა.
- უკვე მოზრდილი მუცელი გაქვს.
- ჯერ ყველაფერი წინაა. - თავის ადგილს დაუბრუნდა და შოკოლადების მირთმევა დაიწყო.
- საყვარელო რა გჭირს? - უტას გვერდით მოკალათდა და უჩურჩულა.
- აბა ვერ მოვდივარო.
- მოვედი!
- მომენატრე. - ყურის ბიბილოზე აკოცა.
- მეცც. - ჩაიცინა.
- რა გაცინებთ?
- არაფერი.
- გვრიტებოო, ნუ ცუღლუტებთთ. - ლაზარე ვერაფრით ისვენებდა.
- კარზე კიდევ ერთხელ გაისმა ზარი. ამჯერადაც ირაკლი წამოდგა და უკან ლზასთან ერთად დაბრუნდა. ლილეს, მისი დანახვისას სახე შეეცვალა და უტას ხელი მოუჭირა.
- გამარჯობა ყვეალას. - ადგილი დაიკავა და სასმელების ამოლაგებას მოჰყვა.
- ლილე როგორ ხარ? - ცინიკურად იკითხა.
- მშვენივრად!
- ხომ დალევ?
- არა!
- რატომ ასე კატეგორიულად?
- სამსახური მაქვს!
- უტა, შენ მაინც ხომ დალევ?
- ვერა!
- რატომ? - გაკვირვებულმა გამოხედა.
- არ მსურს.
- კი, მაგრამ რატომ? - ტუჩებს იკვნეტდა. - ლილე კიდევ ეჭვიანობ ჩემზე? - გადაიკისა.
- მე მივდივარ! - ლილე ფეხზე წამოდგა. - ანაბელ, მერე კიდე შემოგივლი.
- ლილე დამელოდე! - უტა უკან მიჰყვა.
- უტა, ლილეს კუდი გახდა?
- აქ რატომ მოხვედი? - ალექსანდრემ კბილებში გამოცრა.
- როსთვის მოვიდოდა, უნდა რომ ყველაფერი მოშხამოს. - ირაკლიმ ტელევიზორი გამორთო.
- ჩემს მეგობრებთან გასართობად მოვედი.
- ჩვენ, შენი მეგობარი არასდროს ვყოფილვართ, იმიტომ გვქონდა ურთიერთობა რომ უტას შეყვარებული იყავი.
- ანუ უტა ლილეს რომ დაშორდეს მასაც წაშლით?
- ღმერთოო!! შენ, თქვენ ურთიერთობას, უტას ლილეს ურთიერთობას ადარებ?
- არა!
- გაიგე რომ უტას ლილე უყვარს!
- გავიგე! გავიგე! - უეცრად ყვირილი დაიწყო. - გავიგე რომ უტას ვერასდროს დავიბრუნებ გასაგებია? ეხლა ბედნიერები ხართ?!
- მაშინ აქ რა გინდა?
- უბრალოდ განტვირთვა მჭირდება, რადგან ძალიან დამღალეს ჩემს ირგვლივ მყოფმა ადამიანებმა.
- შენი მეგობრები?
- რომელი მეგობრები? ერთი მის ყოფილს გაეკიდა, მეორე წამალზე შეჯდა და აღარავინ აინტერესებს. მე კი მჭირდება ადამინები ვისთანაც დროს გავატარებ! მაგრამ როგორც ჩანს აქ ჩემი ადგილი არ არის! - სწრაფად დატოვა იქაურობა.
- ჯანდაბა. - შეიკურთხა ირაკლიმ.
********************************************
- ლილე მოიცადე! - გაჩერდა და მისკენ შეტრიალდა.
- სადმე წავიდეთ გთხოვ.
- ჩაჯექი და არაჩვეულებრივ ადგილას წაგიყვან. - ფრთხილად გამოაღო კარები და ჩაჯდა.
- ლილე, ლი...
- არ მინდა, მაგაზე საუბარი.
- მაშინ, ამ დღით დავტკბეთ. - სიჩქარეს მოუმატა და ნახევარ საათში კოტეჯის წინ გაჩერდა მანქანა.
- ეს რა ადგილია?
- ალექსანდრემ, ერთხელ ანაბელი გააბრაზა და აქ დაემალა.
- ძალიან ლამაზია აქაურობა.
- ეს კოტეჯები ერთ ძალიან კარგ ადამიანს ეკუთვნის, რომელთანაც ძალიან დავახლოვდი.
- წამოდი შევიდეთ! - ხელი ჩაკიდა და კოტეჯის კიბეები აირბინა, კარი ფრთხილად შეაღო და იქაურობას თვალი მოავლო. - აქაირობა ძალიან ლამაზია!
- მიხარია თუ მოგწონს! - მისი სხეული მიიკრა. - ეს ლამაზი საღამო უფრო ხომ არ გავალამაზოთ? - ცხვირს მის ყელში დაასრიალებდა.
- უტააა მეღიტინება. - ლილემ გადაიკისკისა.
- ნუთუ?
- უტა, ჩემს ყელს შეეშვი!
- მაშინ სხვა რამით უნდა დავკავდე. - შემოატრიალა და ტუჩებზე ეძგერა.
- მანამდე არ გაწყვიტა კოცნა, სანამ ჟანგბადი არ ამოეწურა.
- შეიძლება?
- თუ ერთხელ მოგეცი ნება, შენი აზრით მეორეჯერ არ მოგცემ? - ეხლა თვითონ დააგემოვნა უტას ტუჩები.
თან კოცნიდნენ და თან საწოლისკენ მიიწევდნენ. უტამ ფრთხილად დააგდო ლილე საწოლზე და ზევიდან ისე დააცქერდა, როგორც მშიერი მგელი. ფრთხილად მოაშორა ტანსაცმელი და მისი თვალიერება დაიწყო.
- ულამაზესი რომ ხარ ეს უკვე გითხარი არა?
- კი.
- მგონი შენი გემო დამავიწყდა და აუცილებლად უნდა დაგაგემოვნო.
- უტა, ერთი წამით.
- რა მოხდა?
- დამცავი.
- აუცილებელია?
- კი!
- კარგი. - ლოგინიდან წამოდგა. ტანსაცმელი გაიხადა და შარვლიდან დამცავი ამოიღო.
- ექიმთან როდის ხარ ჩაწერილი?
- ზეგ.
- ძალიან კარგი, მეც შენთან ერთად წამოვალ.
- მე წავალ და მერე შეგატყობინებ.
- წამოვალ და ეს არ განიხილება!
- კი მაგრამ...
- შშშ, ნუ აფუჭებ მომენტს!
- მომენტს ვაფუჭებ? - სიცილს ძლივს იკავებდა.
- დიახ! - ისევ მის ტუჩებს ეძგერა და აღარც დააყოვნა ისე შევიდა მასში.
ამის შემდეგ იქ რაც ხდებოდა იმის აღწერა არ შემიძლია, რადგან იქ ყველაფერი ირეოდა, სიყვარული, ვნება და ყველანაირი სასიამოვნო გრძნობა რაც კი შეიძლება იგრძნოს ადამიანმა.
********************************************
მთელი ძალით აბრახუნებდა კარებზე და თან იგინებოდა.
- რა ჯანდაბაა? - ანამარია კარებზე ბრახუნმა გამოაღვიძა.
- ანუ მიდიხარ ხომ? - უხეშად გაწია და სახლში შეაბიჯა.
- რა გინდა უტა?
- არვიცი.
- შენ თუ არ იცი რა გინდა მაშინ ვინ უნდა იცოდეს?
- ეგეც არ ვიცი.
- აქ რას აკეთებ?
- აი, ეგეც არ ვიცი! - მდივანში ჩახტა.
- აბა რა იცი?
- ის რომ მინდიხარ. - რამდენიმე წუთი დუმდა შემდეგ კი ისეთი სიცილი ატეხა, რომ უტას ეგონა რაღაც დაემართა.
- შენ ნორმალური ხარ?! - სიცილი, როგორცკი შეწყვიტა ეგრევე ყვირილზე გადავიდა.
- არა!
- აქედან გაეთრიე! - ბოლო ხმაზე იყვირა.
- არ მოგცემ უფლებას წახვიდე!
- რა უფლებით?
- არანაირი უფლება არ მჭირდება, იმისთვის, რომ ჩემს გვერდით იყო!
- აქედან გაეთრიე!
- წავალ, მაგრამ არა დიდიხნით.
- ჯოჯოხეთშიც დამწვარხარ!
- მხოლოდ შენთან ერთად. - კარი გაიჯახუნა და იქაურობას მოშორდა.
- ღმერთმა დაგწყევლოს!
გამოცდამ მშვენივრად ჩაიარა და უკვე აეროპორტში რეგისტრაციას გადიოდა, როდესაც უამრავი კაცი შემოიკრიბა მის ირგვლივ, ბოლოს საბაც გამოჩნდა.
- არ დაიღალე?
- რითი?
- საბა რა გინდა?
- უკვე ხომ გითხარი.
- არამგონია ეგ შენს საცოლეს ესიამოვნოს.
- მაგაზე შენ არ ინერვიულო.
- არ მესმის, რა გინდა? გინდა, რომ შენი საყვარელი ვიყო?
- დაახლოებით.
- სულ გააფრინე?
- არამგონია, ამაზე ლაპარაკი აქ ღირდეს. - ირგვლივ მიმოიხედა.
- და რა არის დასამალი?
- ანამარია.
- მოდი, ყველამ გაიგოს. - ირგვლივ მიმოიხედა. - საბა ახვლედიანს სურს რომ...
- მისი ცოლი გახდე! - საბამ დაასრულა. ანამარია გაკვირვებული შეტრიალდა მისკენ.
- რა თქვი?
- მინდა ჩემი ცოლი გახდე! - გადაიკისა.
- როგორ კარგად ხუმრობთ.
- არ ვხუმრობ!
- ნუთუ?
- აიყვანეთ! - სამი კაცი წამოვიდა მისკენ, ერთმა ჩანთა და თავისი ნივთები გამოართვა, დანარჩენმა ორმა მაჯაში ჩაავლეს ხელი.
- ხელი გამიშვით! - მშვიდად წარმოსთქვა ეს სიტყვები.
- დღეიდან, სამუდამოდ ჩემს საკუთრებაში ხარ.
- მე არავის საკუთრება არ ვარ!
- როგორ არა, საბა ახვლედიანს საკუთრება ხარ! - მიუახლოვდა და ზურგზე გადაიკიდა.
- მისი ნივთები ჩემს საბარგულში ჩადეთ.
- საბა ეხლავე გამიშვი! - ზურგზე მუჭი დაარტყა.
- არა! - მანქანაში მძღოლის გვერდით მოათავსა და კარები ჩაკეტა.
- საბა ეხლავე გამიღე! - ერთხელ შეხედა და დაცვის წევრს მიუახლოვდა.
- ყველაფერი მზად არის?
- დიახ, თქვენი ჩასვლისთვის სახლი სრულ წესრიგში იქნება.
- ძალიან კარგი. - მანქანაში ჩაჯდა.
- ეხლავე გააღე კარები! - ეგრევე დაეჯაჯგურა კარებს.
- ტყუილად ცდილობ.
- რა გინდა? რას გადამეკიდე? წადი და შენი საცოლე დაისაკუთრე.
- არ მინდა, შეურაცყოფა მივაყენო, მაგრამ ნამდივილი ბატია. რასაც ჩასახებ იმას ამოგძახებს.
- მერე შენც მასეთი მონა არ გინდა გყავდეს?
- მასეთი ბევრი მყავს - მანქანა დაძრა. - მე ცოლი მსურს.
- შენთვის ერთიდაიგივე არ არის? - სანამ პასუხს დაუბრუნებდა, მისი ტელეფონი ახმაურდა.
- სპიკერზე ჩართე ძვირფასო.
- შენი ძვირფასი აქ არავინ არის!
- სპიკერზე ჩართე უბრალოდ. - ტელეფონი აიღო სადაც "გველუკა" ეწერა. სპიკერზე ჩართო.
- საბაააა! - იმხელაზე იკივლა სახელი
- დედიკოოო.
- რა ჩაიდინეე?
- რა ჩევიდინე?
- ვითომ არ იცი! ვინ არის ის გომბიო? - ამაზე ანამარიამ გაიცინა.
- შენი რძალია დედიკო.
- ჩემი რძალი ანკა გახდება გასაგებია?!
- მე თუ არ მოვიყვენე როგორ გახდება?
- რა ცოდვა ჩავიდინე ისეთი, რომ ღმერთმა, შენნაირი უხეირო შვილი მარგუნა. - ამაზე საბას სახე შეეცვალა.
- კარგად დედიკო. - გათიშა. სიჩუმე ჩამოწვა.
- რატომ არაფერს ამბობ?
- რა გითხრა?
- მაგალითად, რომ გაგიშვა.
- აზრი აქვს?
- არა.
- მაშინ, რატომ დავხარჯო ენერგია?
- არვიცი.
- მალე გადაგივლის?
- რა?
- ჩემი ამოკვიატება.
- ამოკვიატება არ ხარ!
- აბა რას წარმოვადგენ შენთვის?
- არვიცი.
- რა იცი?
- ის რომ შენი გაშვება არ შემიძლია. - სიჩქარეს მოუმატა.
....
ნატალის შიში, იმისადმი, რომ დაჩი მამამისს აირჩევდა დღითი-დღე მატულობდა. დაჩი მის მიმართს უფრევ მეტად ცივი ხდებოდა.
- მამამ, ყველა თხოვნა შემუსრულა, შენ კი არასდროს არაფერს მისრულებ.
- რადგან მე ვიცი რა არის შენთვის კარგი და არა!
- მამამ არ იცის?
- არა!
- რატომ?
- რადგან არ გიცნობს!
- მიცნობს!
- არა, არა გიცნობს! ამით დავასრულოთ საუბარი.
- ნაყინი?
- არა!
- მეზიზღები! - მაგიდას რომ არ ჩამოყრდნომოდა ალბათ იქვე დაეცემოდა.
- შენ ოთახში წადი დაჩი! - მშვიდად წარმოსთქვა ეს სიტყვები.
როგორცკი დაჩი იქაურობას მოსცილდა, ეგრევე ჩაიკეცა, ცრემლებმაც არ დააყოვნეს.
ვინ იცის რამდენიხანი გაგრძელდა ეს ყველაფერი, ბოლოს ლაზარეს ზარმა მოიყვანა აზრზე.
- გისმენ ლაზარე.
- შენ რა ტიროდი?
- არა, უბრალოდ ხახვს ვჭრიდი და ხომ გესმის. - რამდენიმე წამი დუმილი.
- არ მჯერა, მაგრამ აღარ დაგაძალებ. დაჩი თუ სახლშია მინდა პარკში გავისეირნოთ.
- ვკითხავ თუ წამოვა და გადმოგირეკავ.
- კარგი, მაშინ შენს ზარს დაველოდები.
- კარგი.
ტელეფონი დამტენზე შეაერთა და დაჩის ოთახისკენ წავიდა.
- დაჩი. - ფრთხილად დააკაკუნა კარებზე. - დაჩი!
- რა გინდა? - კარები შეაღო.
- ბიძია ლაზარემ დარეკა...დაჩი თუ სახლშია გავისეირნოთო.
- არ მინდა.
- რატომ?
- მამამ მითხრა...
- აქ მამაშენის იურისზდიქცია არ მოქმედებს, მოემზადე გავდივართ!
- მაგრამ...
- სწრაფად! - ოთახი დატოვა და ლაზარეს გადაურეკა.
- რამდეხანში შეძლებ მოსვლას?
- თხუთმეტ წუთში.
- გელოდები.
მის ოთახში შევიდა და მზადება დაიწყო, ერთი ლუქი, ორი, სამი...
- არ არის საჭირო, ბიძია ლაზარესთვის ასე გამოიპრანჭო.
- ეს სისულელეები საიდან მოგაქვს?
- უტვინო არ ვარ! ნებისმიერი მიხვდება ერთმანეთი, რომ მოგწონთ.
- კარგი - მისკენ შეტრიალდა და მის სიმაღლეზე ჩაიმუხლა.
- მართალია, ლაზარეს მიმართ რაღაცას ვგრძნობ, რაც ჩემთვის ამოუხსნელია. - ფეხზე წამოდგა. - და ხომ, კიდევ ტყუილად ცდილობ მე და მამაშენი ერთად არასდროს ვიქნებით!
- რაა?
- შენ გგონია ვერ ვხვდები?
- დედა მე...
- მე მასთან ერთად არ ვიქნები.
- კი, მაგრამ რატომ?
- რადგან არ მიყვარს!
- მას...
- ლაზარე მოვიდა.
- გამარჯობა პატარა კაცო. - ღიმილით შეეგება.
- გამარჯობა. - რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით დადგა.
- რამე მოხდა?
- სად მივდივართ?
- სადაც მიბრძანებ!
- შეიძლება ნაყინი ვჭამოთ?
- რათქმაუნდა!
- დაჩი!
- დედა, ბიძია ლაზარემ კიო.
- დღეს უკვე მიირთვი.
- ბიძია ლაზარე... - მოწყენილი სახით გახედა.
- შეიძლება მოლაპარაკებები გავმართო თუ ჩამეხუტები. - უცბად გაიქცა და ჩაეხუტა.
- დაელაპარაკები?
- ნატალი, ერთი ცალი?
- ერთი. - ხმა დააწვრილა დაჩიმ.
- მხოლოდ ერთი! და არცერთით მეტი.
მთელი დღე სეირნობდნენ, სხვადასხვა ადგილები დაათვალიერეს. ნატალის წინააღმდეგობის მიუხედავად ლაზარემ და დაჩიმ ძალიან ბევრი ბამბის ნაყინი შეჭამეს.
ზოოპარკში იყვნენ და ცხოველებს ათვალიერებდნენ, როცა არასასიამოვნო ზარი მიიღო ნატალიმ.
- გისმენ!
- დაჩი სად არის? - გაჩერდა.
- ჩემთან.
- ხვალ გამოვუვლი.
- არ იყო საჭირო გაფრთხილება. - ღრმად ჩაისუნთქა.
- დაჩი გასაგებია, მაგრამ შენ, როდის დამიბრუნდები?
- მთვრალი ხარ?
- არა!
- მაშინ ავადმყოფი გამოდიხარ! და მერწმუნე ეს სიმთვრალეზე უარესია.
- ჩემი ხარ! მე დაგისაკუთრე.
- მე არავისი ვარ და მითუმეტეს შენი! ეხლა კი დაგემშვიდობები.
- ვინ იყო? - ლაზარე წარბშეკრული მოდიოდა მისკენ.
- ის იდიოტი. დაჩი სად არის?
- ცხენებზე.
- მასთან წავიდეთ.
დანარჩენი დღე ძალიან მხიარულად გაატარეს. ნატალის აღარც გახსენებია საბა.
უკვე სახლთან იყვნენ, როცა დაჩიმ ისეთი რამე იკითხა რითაც ორივე დააბნია.
- ლაზარე დედაჩემი გიყვარს?
- რათქმაუნდა!
- მე სხვანაირ სიყვარულზე გეუბნები.
- ანუ?
- ანუ მისი ქმარი იქნები?
- ეს კითხვა საიდან დაგებადა?
- მამამ მითხრა, რომ თუ დედას ავირჩევ შენ მისი ქმარი გახდები.
- და თუ მამას? - დაჩი დადუმდა.
- დაჩი...
- და თუ მას ავირჩევ ის და დედა ერთად იქნებიან.
- მამამ მოგატყუა დაჩი. - ნატალიმ წამოიწყო საუბარი. - მე და მამაშენი არასდროს ვიქნებით ერთად, იმის მიუხედავად თუ ვის აირჩევ.
- ანუ ერთად არ იქნებით, როგორც ჩემი მეგობრების მშობლები?
- მაპატიე, მაგრამ არა.
- გასაგებია! - თავი დახარა.
დადგა დღე, რომელიც ნატალის ყველაზე მეტად აშინებდა. დღე, როდესაც დაჩი გააკეთებდა არჩევანს.
სასამართლო შენობაში სულ ფეხის კანკალით შეაბიჯა.
ყველა საკითხი განიხილეს და დადგა მომენტი დაჩის, მისი არჩევანი დაეფიქსირებინა.
ნატალის სხეული მთლიანად კანკალმა მოიცვა.
მის ირგვლივ, იყო ყველა იმ ერთის გარდა, რომელიც იმ მომენტში ყველაზე მეტად სჭირდებოდა.