მაგრამ გულით ცდილობდა.

სანამ ნიტა ზანტად მოემზადა, გიორგი უკვე გაშლილ მაგიდასთან ელოდებოდა ორ თეფშთან და თქვა:
— ყველაფერი ვერ გამოვიდა, მაგრამ შენთვის მაინც საუკეთესოა.

ნიტამ აკოცა ლოყაზე და უთხრა:
— შენ ხარ ის, ვინც ამ დილას განსაკუთრებულს ხდის. ყველაფერი სხვას აღარ აქვს მნიშვნელობა.

მათი პირველი დილა ისეთი უბრალო იყო, როგორიც სოფლის მზე, მაგრამ გულით — ისეთივე მტკიცე, როგორც მათი ფიცი....
დილა თითქმის მიილია. მზის შუქი ჯერ კიდევ თამაშობდა ფანჯრის მინებზე, ხოლო გიორგიმ ქათმებს მიუტანა საჭმელი და უკან დაბრუნდა.

ის თეთრ მაისურში იყო, მაგრამ შიგნით სიცხისგან შიშველი ტორსი ჩანდა — ნაზად დაჭიმული კუნთები, მკაფიოდ მოხაზული მკერდი და მუცელი, რომელსაც წლები სჭირდებოდა ასეთი ფორმისთვის.

ნიტამ პირველად შეხედა ასე ღრმად — არა როგორც შეყვარებულმა, არამედ როგორც ადამიანმა, ვინც პირველად ხედავს მთელ სიმართლეს სხეულში ჩაწერილ ისტორიაზე.

გიორგი სკამზე ჩამოჯდა და ხელით შუბლზე გადაისვა ოფლი. სწორედ მაშინ ნიტამ შენიშნა:
შრამები — ერთი მხარზე, ერთი წელის მახლობლად, და კიდევ ერთი ძვლზე, რომელიც ოდნავ შეფერადებული იყო.

ნიტა მიუახლოვდა, თითი შრამთან მიიტანა და ჩუმად იკითხა:
— ეს... აქ რა გჭირდა?

გიორგიმ სუნთქვა შეაჩერა წამით. თითქოს არ ელოდა ამ კითხვას, მაგრამ არც გაუკვირდა.
— ეს... ძველი ამბებია, ნიტა. არ მინდა შეგაშინო.

— გიორგი, შენ ჩემი ქმარიც ხარ და ადამიანიც, ვისთანაც მინდა რომ ყველაფერი ვიცოდე. შენი სხეული თითქოს ლაპარაკობს. მინდა მესმოდეს, რას ამბობს.

გიორგიმ თავი დახარა. მერე ნელა წამოდგა, ნიტას შეხედა თვალებში და თქვა:

— ბევრი წელი ვიბრძოდი. როგორც პროფესიონალი მებრძოლი. არ იყო ლამაზი ცხოვრება. თითო შრამი რაღაცას ნიშნავს — ერთი ძლიერ მოწინააღმდეგეს, მეორე დამარცხებას, მესამე კი ალბათ ბედი იყო, რომ გადავრჩი.

— და მაინც, როგორ გადაურჩი ამ ყველაფერს?

— იმიტომ, რომ საბოლოოდ შენ გიპოვე. და გავაცნობიერე — როცა შენსავით ვინმე გყავს, აღარ გინდა ყოველი ბრძოლა. გინდა სიმშვიდე.

ნიტამ შრამს თითით კიდევ ერთხელ გადაატარა.
— ეს შრამები ახლა ჩემთვის გმირობის ნიშნებია, გიორგი. და ის სხეული, რაც გაქვს — ის არამხოლოდ სიძლიერის, არამედ შენი ნების და ტკივილის დოკუმენტია.

გიორგიმ ხელი მოხვია და ჩუმად უთხრა:
— შენს სიტყვებში უფრო მეტი მკურნალი ძალა იყო, ვიდრე ექიმის ხელში.
წამოწოლილი დღე იყო. სოფლის მზე რბილად ეფინებოდა მათი სახლის ეზოს, და ნიტა დაბნეული იჯდა სამზარეულოში. ფანჯრიდან გრძელ მზერას ჰგავდა მისი ფიქრები. ცოტა ხანია თავს უცნაურად გრძნობდა — თითქოს ყველაფერი ნაცნობი იყო, მაგრამ ამავე დროს რაღაც ახალი იბადებოდა მასში.

ერთ დილას, როცა მარტო იყო, დარწმუნდა. პატარა ტესტის პასუხმა ორი ხაზი აჩვენა.

თავიდან გაჩერდა. ფერები გაფერმკრთალდა, მხოლოდ გული ურტყამდა მკერდში. შიგნით, ამ პატარა სხეულში, მეორე სიცოცხლე იბადებოდა.

გიორგი სახლში გვიან დაბრუნდა — ხელები მიწით ჰქონდა შეღებილი, ბაღში მუშაობდა.

ნიტა მას ფრთხილად მიეჭრა და უთხრა:

— გიორგი...

— მმ?

— რაღაც მინდა გითხრა. შენსავით ძლიერი არ ვარ, მაგრამ გთხოვ... დამეხმარე, რომ ეს ერთად შევხვდეთ.

გიორგიმ შეხედა, თვალებში ჩახედა და გაკვირვებით იკითხა:

— რა ხდება, ნიტა?

ნიტამ თავი ოდნავ დახარა და მისი ხელი თავის მუცელზე დაადო.

— ჩვენი შვილი… აქ არის.

გიორგი გაჩერდა. თითქოს დრო გაჩერდა. მერე ნელა ჩაიმუხლა, ორივე ხელი მუცელზე დაადო, და თვალები აუწყლიანდა.

— ჩვენი შვილი?.. შენ მართლა... ნიტა, ეს... — ხმა ჩაუწყდა. თვალები ღია ჰქონდა, თითქოს ვარსკვლავებს უყურებდა, რომლებიც მოულოდნელად ჩამოვარდნენ მის წინაშე.

ის წამოდგა, აკოცა ნიტას შუბლზე, მკერდზე მიიკრა და ჩურჩულით უთხრა:

— შენ ჩემი ყველაფერი ხარ. მაგრამ ახლა... კიდევ ერთს მაძლევ. მე ვიქნები ის მამა, რომელსაც ამ პატარა არსებასთან არ შეეშინდება წარსულის მოყოლა — იმიტომ რომ შენ ხარ მისი დედა.

ნიტა გაიღიმა. უკვე აღარ იყო მარტო. მუცელში ფეთქავდა პატარა გული — სიყვარულით გაჩენილი.
ღამე იყო მშვიდი, ქარი ფარდებს ოდნავ არწევდა. გიორგისა და ნიტას ოთახში სიჩუმე იყო — ისეთი, სადაც მხოლოდ გულისცემის ხმა ისმის. ისინი გვერდიგვერდ იწვნენ, მორიგი უბრალო დღის შემდეგ, და ის სიჩუმე უფრო ტკბილი ჩანდა, ვიდრე სიტყვებით ნათქვამი „მიყვარხარ“.

გიორგი ზურგზე იწვა, თვალები დახუჭული ჰქონდა. მისი სუნთქვა თანაბრად მიედინებოდა, სხეული მშვიდად ისვენებდა.

ნიტა მიუახლოვდა, ხელი ფრთხილად დაადო მის მკერდს. ჯერ მხოლოდ ტანში იგრძნო სითბო. მერე თითები გადაჰყვა კუნთებს — მკვეთრად მოხაზულ ბეჭებს, მხარს, მკერდს, მუცელზე არსებულ ძარღვებს.

— შენს ტანს რომ ვეხები, მგონია, შენს სულსაც ვგრძნობ, — ჩურჩულით უთხრა.

გიორგიმ თვალები გაახილა და ნაზად შეხედა, ხელი ნიტას თმაში ახლართა. არაფერი უთქვამს — იმ ღამით სიტყვები ზედმეტი იყო.

ნიტამ გააგრძელა:
— ყოველ შრამს ცალკე ამბავი აქვს. და მე მინდა, ყველამ ჩემზე დამთავრდეს.

— ისინი ახლა აღარ მტკივა. შენ მათზე რომ ეფერები... ყველაფერი ცხრება, — უპასუხა გიორგიმ.

ისინი ჩაეხუტნენ. ნიტას ხელები შუშასავით ფრთხილად გადაადგილდებოდა გიორგის მკლავზე, ტანზე — და მას ეგონა, თითქოს ნიტა მისი ტკივილის კედლებში სინათლეს ანთებდა.

ის ღამე არ იყო ფიზიკურობისთვის — ის იყო სიახლოვისთვის, სიყვარულისთვის, სადაც შეხება ნიშნავს: „შენ ჩემი ხარ — მთლიანი, ასეთი როგორიც ხარ.“
სოფელში ზაფხული იდგა. ყველაფერი მწიფდებოდა — ხორბალი, ატმები, სიყვარულიც. ნიტას მშობიარობა მოულოდნელად დაიწყო, გვიან ღამით, როცა ქარი აივანზე თეთრ ფარდებს არწევდა. გიორგი ჯერ დაბნეული იყო, მერე თავის მკვრივ თავშეკავებას მთელი გულით გადააბიჯა — ხელები უკან არ დაუხევია, ბოლომდე ედგა ნიტას გვერდში.

საავადმყოფოში ჩუმად ისმენდა ნიტას ამოსუნთქვებს, თითებს უჭერდა და ყოველ წუთს ეუბნებოდა:
— შენ შეძლებ... შენ ხარ ჩემი ლომივით ძლიერი ქალი.

ბავშვი დილის ზუსტად 5:34-ზე დაიბადა. როცა პატარა დაიჭირეს და გიორგის მისცეს, მისი გულიც თითქოს თავიდან აიწყო.

— გოგოა... — ამოიჩურჩულა მან და ცრემლები გადმოსცვივდა.

ნიტამ სუსტად გაუწოდა ხელი.

— მას შენი თვალები აქვს... — უთხრა.

გიორგიმ თავი დახარა, შვილის შუბლი შუბლზე მიაბჯინა და ჩუმად თქვა:
— კეთილი იყოს შენი მობრძანება, პატარა მარიამო...
რამდენიმე თვე გავიდა. პატარა ხის აკვანში მათი შვილი მშვიდად სუნთქავდა. ეზოში სამსუნიანი სითბო იდგა, ნიტა გიორგი გადაჰყურებდა ფანჯრიდან — მუხლებზე ეჯდა პატარას და ხმამაღლა უკითხავდა ზღაპარს.

ის აღარ იყო მხოლოდ მებრძოლი, ვინც სხეულით იგებდა ომს — ახლა იყო მამა, ვინც გულით იცავდა ოჯახს.

ნიტა გვერდით მიუჯდა, თავი მხარზე დაადო და ჩაიჩურჩულა:

— ჩვენს ცხოვრებას სჭირდებოდა სიჩუმე, რომ ასე დაბალ ხმაში ეთქვა: ბედნიერები ვართ.

გიორგიმ ხელი მოხვია და უთხრა:

— ეს დასასრული არ არის, ნიტა. ეს მხოლოდ დასაწყისია.

შორიდან სოფლის ეკლესიიდან ზარების ხმა გაისმა. ჩიტები გადაფრინავდნენ მწვანე ცას.

ოჯახი იყო სრულყოფილი.

და მათ არ სჭირდებოდათ მეტი სიტყვა....
***""*"*
იმედი მაქვს მოგეწონებათ ...