მარიონეტი (ოცდამეშვიდე თავი)

- კარგად იცი, რომ დედისერთასა და უმამოდ გაზრდილს თავისუფლად შემეძლო თავი ოჯახის ერთად ერთ მარჩენლად გამომეცხადებინა, საკუთარი უპირატესობა გამომეყენებინა და აფხაზეთში წასვლა ამერიდებინა. თუმცა, ძალიან მინდოდა სამშობლოს მეც გამოვდგომოდი.

ცხოვრება ახალგაზრდების წესებით [4]

ჩემს კოტეჯს მიახლოვებულმა ღრმად ჩავისუნთქე, სახეზე ღიმილი ავიკარი და დავაკაკუნე.კარები ძალიან საყვარელმა გოგომ გააღო. -გამარჯობა!-ერთდროულად ვთქვით. -ნია მაისურაძე. -მარი ამაშუკელი.-ერთმანეთს ხელი ღიმილით ჩამოვართვით. -შენზე ბევრი მსმენია.

პიცა გამოძახებით - თავი 9

-მართლა, რა სულელი მყავხარ. - გაეცინა. - არა, არ ვარ. უბრალოდ, ასე აღარ იხუმრო. -არც შენ. - ბედნიერს გაეღიმა და ფეხისწვერებზე აიწია. ხელები მხრებზე შემოაწყო და ქვემოდან თმაში ახლართა. მათი ტუჩები ერთმანეთს შეერწყა. თორნიკემ ქვედა ტუჩზე კბილები მოსდო

ბალთაზარი (წიგნი 2)

- სებასტიან.. სეებააასტიააან.. - სებასტიანმა ცივი, მშვიდი სახით დინჯად შემოაბიჯა სამეფო დარბაზში. ის იყო უნდა გაეღიმა, დამინახა როგორ ვეგდე დაბლა და შავი კვამლი ამომდიოდა პირიდან.

ცალმხრივი გრძნობა?(9)

დავაპირე,მაგრამ მან ძლიერად ჩამავლო თავისი დაკუნთული ხელი და განძრევის საშუალება არ მომცა -ხელი გამიში შევუყვირე მე,მაგრამ მან ყურაღება არც კი მომაქცია და ძალით მიმწია თავისკენ,ბოლოჯერ

მაინც ჩემი იქნები (2თავი)

მე რათქმაუნდა ეს არ მოვუთბინე და ძალიან გავბრაზდი,ეს რათქმაუნდა ელემ შემატყო და მითხრა,ისე წავსულიყავით თითქოს არაფერი მომხდარა.ეს ხომ უსამართლობაა,როგორ შეიძლება ადამიანი ასე მომთბენი იყო.-მაშინვე მივბრუნდი და ვეუბნები:

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 12)

მშვიდად იჯდა ალექსანდრე სავარძელზე, მის ფეხებზე ელენეს თავი დაედო და მშვიდად ისვენებდნენ, არცერთი ხმას არ ირებდა, არ უნდოდათ სიჩუმის დარღვევა. სათქმელიც არაფერი ჰქონდათ. სიჩუმე კარზე ზარის ხმამ დაარღვია. -მე გავაღებ! -თქვა ალექსანდრემ და კარისკენ

ერთჯერადი სტუმარი 18+ (თავი 3)

-დღეს არაფერი გამოგივათ. -მომესალმე მაინც დასაწყისისთვის_ნაცნობი ხმა მომესმა და რატომღაც ტანში გამცრა -ოჰ, ბავშვო, პირადობას აყალბებ თუ აქ როგორ გიშვებენ?

გაყინული წუთები.თავი 6

იმ წუთიდან როცა ფეხი შედგა თვითმფრინავში მასში დაიბადა შიში, შიში სიცივის, მის მიმართ მტრულად განწყობილი გარემოსი.სახლის,ნაცნობი ადგილების დატოვების შიში.რა თქმა უნდა ეს ხომ ბუნებრივი რეაქციაა,ინსტიქტია.გული აღარ აქვს საგულეში,სუნთქვა შეეკრა,

შენცდენილი (თავიII)

დრაადაადაადაამმ ბევრი ვიფიქრე დამეწერა თუ არა შემდეგი თავი, და შედეგიც სახეზეა...მეორე დღეს გვიან გაგვეღვიძა სიცილისგან დაღლილებს. უფროსწორად დედაჩემმა გამაღვიძა ანო სახლში წამოსვლის დროაო.