გადარჩენის ალეგორია.

ვიღაცა იტყვის, რომ თოვაა ალოგიკური, შენ, რა თქმა უნდა, ღიმილს მოგგვრის მსგავსი ლოგიკა, შენ დედამიწა ამრეზილი თვალით გიყურებს, როგორც შეშლილი პშენ, რა თქმა უნდა, არ იქნები კანონმორჩილი – შენს ხასიათში შტრიხებია ფერის ხულიგნურ, შენს სიყვარულში მე

წარსულის ალეგორია

მახსოვს, როგორ მივრბოდი, უღრან ტყეში, წვიმდა, მიწას გაზაფხულის სურნელი ჰქონდა, მხოლოდ წინ მივრბოდი, არაფერი მაინტერესებდა, არც დასერილი ხელები და მკლავები, არც ტალახიანი და ჩაფექვილი ფეხები, მტკიოდა, თუმცა ეს ტკივილი იმ სულის ტკივილის მეასედიც არ