დედა

ცხოვრება ერთი პატარა და მოკლე გაელვებაა, რომელიც ისე უეცრად წავა და მოვა, თვალსაც ვერ შეაწვდენ. გინდა გითხრა რა არის ადამიანის დანიშნულება ამ ცხოვრებაში? გეტყვი.

დედა

- მოხვედი, რამაზ? -აჩიკო ვარ, დედა. -აჩიკო? - ხო, დედა.. -რამაზი სად არის ? -მამა შარშან გარდაიცვალა,დედა..- ძლივს ამოვთქვი.

დედა.

დედა მიყვარხარ და დედა მენატრები. არ გავა წუთი წამი თუ საათი. რომ არ ვიფიქრო დღისით თუ ღამით. მე ახლა შორს ვარ შენგან ძალიან.

დედა

ძლიერი წვიმის ხმამ გამომაღვიძა და კუთხეში მდგარ სიკვდილს თვალი თვალში გავუყარე. -მოხვედი?-ვითომდა ამოვილაპარაკე და საბნის კიდე გავასწორე, რომ არ შემომძვრალიყო ჩემთან, გასათბობად.

დედა დაგვიჩოქეს ისევ

დედა დაგვიჩოქეს ისევ, მისი ტირილია გესმის? სამშობლო წაგვართვეს ბიჭებს,

დედა

აღარ შემიძლია სიჩუმე და აღარ შემძლია ღიმილი დაუმთავრებელი ნიღბები Და თავზე წამომჯდარი დუმილი...

დედა

ქალი მაგიდას უზის და გადაშლილი წიგნიდან უკვე მეასედ ან მეათიათასედ კითხულობს მაგიდის მეორე მხარეს მსხდომი სამი მთვლემარე ბავშვისთვის ერთსა და იმავე ამბებს, გონებაში რომ უკვე ოთხივეს გაზეპირებული აქვთ

დედა გზაშია! /სრულად/

ედის ხელი ვიგრძენი წელზე და შევკრთი. ავწრიალდი და თავი დაღწევა მინდოდა, იმდენად გადაჩვეული ვიყავი მასთან სიახლოვეს, რომ დასხლტომა ვცადე. მაგრამ ის არაბუნებრივად უხეში და ძლიერი იყო. თავისკენ მიმიზიდა და ტუჩები ტუჩებზე მომაწება.

რას გერჩოდი? რატომ მკარი დედა ხელი?!

რას გერჩოდი რატომ მკარი დედა ხელი?! რატომ?ექიმს რატომ მიეც ნება ჩემი მოკვლის

ყველა დედა დედაა?

უბრალოდ ერთი ადამიანის მწუხარება დედა-შვილობის თემაზე,რამდენად ჯანსაღია დედასთან ურთიერთობა და სწორი მიმართულებით ვზრდით თუ არა ჩვენს შვილებს?რატო არ ესმის დედას ჩემი? რატომ ვუყვები დაქალს და არა დედას?