ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთექვსმეტე თავი)

გეძალებიან ადამიანები, თავს გახვევენ პირად აზრებსა და გამოცდილებას, თავიანთ შეუცდომლობაში ღრმად დარწმუნებულები; ზოგი დამაჯერებელია, ზოგი - გონივრული, მაგრამ არა - არგუმენტირებული, დანარჩენები კი ცარიელ სიტყვებს ახმაურებენ, ან სხვისგან მოსმენილს

ანუკი. გაგრძელება (თავი მეთექვსმეტე)

-და ვაზაში უნდა ჩადო მერე? ჩემ სახლში ვიღაცა ბანალური ყ*ეს ნაჩუქარი ყვავილები? თან წყალში გაქ, არ დაგიჭკნეს ხო?!!გადააგდებ. -კაი რა გჭირს, ტიპს არც ვიცნობ. ლამაზი ყვავილებია. იღადავა, ვუთხარი ქმარი მყავს თქო.

თუ გაიმარჯვებ! (თავი მეთექვსმეტე)

-მაპატიე..ალბათ ზედმეტად გადავიტვირთე თავი. არც კი ვიცი რა მომივიდა. -ემილი...შენ გათიშული იყავი,თან არც კი ვიცი რამდენხანს,მაგრამ ეს არა მთავარი. მთავარი ისა ,რომ აქ ექიმის მოყვანა დამჭირდა. -გასაგებია,მერე ლეილა?

მეთექვსმეტე მზე [სრულად]

ვგრძნობ, რომ მთელი ცხოვრება ვისაც ველოდი, თვალწინ მიკვდებოდა და ხელის განძრევა ვერ მოვახერხე. შემზიზღდა ადამიანები, რომლებიც ჩემს მზეს, მეთექვსმეტეს ასე თავგანწირვით უყვარდა. საკუთარი დაკარგა და მათ მიუძღვა. მე კი?

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მეთექვსმეტე თავი)

-იარაღი დამიანე ,იარაღი_თქვა მან -რა იარაღი? -აქ ანა იარაღს ინახავდა და ახლა აღარაა.

ცრემლების პრინცესა (მეთექვსმეტე თავი)

- ნუ ბრაზობ. შენ ჩემი სიცოცხლე ხარ... ჩემი სუნთქვა. ჩემი ბედნიერება. გგონია რამე შეიცვალა? გგონია გრძნობა განელდა? ახლა ათასჯერ მეტად მიყვარხარ... ჯანდაბა.... ნეტა მაშინ მეთქვა... ნეტა მაშინ მეთქვა როცა საჭირო იყო...

აბლაბუდა (მეთექვსმეტე თავი)

ხომ ვიცოდი, რომ შაკო დაოჯახებული იყო, მისი მეუღლისა და ქალიშვილის ფოტოც არაერთხელ მქონდა ნანახი, ისიც კარგად მქონდა გააზრებული, რომ ერთ ქალაქში მცხოვრებნი შეიძლება ოდესმე ერთმანეთსაც შევხვედროდით, ფიქრებში ხშირად წარმომედგინა როგორი შეიძლება

მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) მეთექვსმეტე თავი (28)

-დამშვიდდი,მოიცა ვაიმე_დაბნეული სცემდა ბოლთას ოთახში-სესილი დამშვიდდი_ხელი მოკიდა სოფიამ თან ეცინებოდა-კი არ ვკვდები ვმშობიარობ,გთხოვ დათოს დაურეკე.-ახლავე-თქვა გოგონამ და ტელეფონი აიღო

მარიონეტი (მეთექვსმეტე თავი)

შემდეგ?! ხაკისფერი ფოთლებით გაწყობილ სამხედრო გვარდიელის ფორმაზე ოქროსფერი ასოებით ამოქარგული ზურაბ ბოჭორიშვილი. მერედა როგორ უხდებოდა?! სუნთქვაშეკრული უმზერდა კარში მდგომ ახმახს. შემდეგ?! მამის სახეზე ერთბაშად შეცვლილი თბილი გამომეტყველება,

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს (მეთექვსმეტე თავი)

-ძალიან კარგი . მაშინ ხვალ მოვაგვარებ საქმეს -კარგი. შეიძლება კიდევ ერთგან დავრეკო? -მალე მორჩი .მე კართან დავდგები -მადლობა დიდი.- ალო, აჩი. -ემილია, შენ ხარ?-ანერვიულებული ხმით მიმართა საყვარელ ადამიანს-სად ხარ? როგორ მოახერხე დარეკვა?როგორ ხარ?