მე გიტოვებ ჩემი ცხოვრების ათვლის წერტილად 14-დასასრული

საწოლში ვერ ისვენებს, თან ეშინია თავისი მოუსვენრობით ბავშვი არ გააღვიძოს, როდის გათენდება??? ღამე ასე არასდროს გაწელილა, ფიქრების მობილიზებას ვერ ახერხებს, ერთ კონკრეტულ საკითხზე ვერ ფიქრობს, აზრი ყოველთვის უწყდება...

დღეს მე ამიკრძალეს

დღეს მე ამიკრძალეს თქვენთან მოსვლა,კვლავ ვერ მოგილოცეთ დიდი დღენი,მათ ხომ ისტორია არ იციან,მე კი მათთან ჭიდილს ვერიდები.დღეს თქვენ ამიკრძალეთ მათთან მისვლა,ამით რას აკეთებთ ვერც კი ხვდებით,ნუ თუ ოჯახში არ

"მე მკვდარი ვარ!"

-აი, უკვე ახლოს ვარ...-ბედნიერი ვიღიმი. - უუუ, რა საძაგელი და თან რა ტკბილი სუნია!-საზიზღარ სუნს ბოლომდე ვუშვებ ფილტვებში, ალვეოლების დახეთქვა მწყურია. ჯანდაბა! კაპლის სუნია?ვიღაცა მეხება ვერ ვხედავ. სუნს ვიყნოსავ.

მე ვარ...

ზოგჯერ როგორ გვინდა ყველაფერი ვიყოთ და ჩვენს ირგვლივ ყველამ იარსებოს.არავინ გაგვიშვას ხელი არ თქვან  უარი,არავინ წავიდეს,არავინ გარდაიცვალოს მაგრამ  დღითი დღე,ყოველ საათზე,ყოველ წუთში დედამიწის გარშემო ერთი სიცოცხლე

მე - შენ

გელოდებოდი... ისე გიცდიდი, როგორც დედა ომში წასულ შვილს. მენატრებოდი... ისე გნატრობდი, თითქოს სუნთქვისათვის ჰაერი მაკლდა.

მე, გავთხოვდი 7 დასასრულის გაგრძელება

- შენი ცოლი ხომ ჯანმრთერლადაა. რა ანდერძი დამიტოვა? ნოტარიუსმა დამირეკა. ნინა დანელიამ ანდერძი თქვენს სახელზე შეადგინა. რაღაც დეტალი მაქვს გასარკვევი მაგრამ ვერ ვუკავშირდები

მე, გავთხოვდი 6 დასასრულის დასაწყისი

- ასეთი სუფთა და გულწრფელი, რომ ხარ სწორედ ამიტომ არ გაგცვლი არასდროს არავისში. აქ შევუკვეთოთ თუ რესტორანში ჩავიდეთ? - სწრაფად შეცვალა თემა. მეც არაფერი შევიმჩნიე.

მე, შენ და დინამოს სტადიონი {სრულად}

იმ დღეს დინამოს სტადიონზე მესხმა ნაკაშიძეს მეორედ სთხოვა ხელი. იმ დღეს ქართული ფეხბურთის და მესხის ისტორია დაიწერა. -მე შენ და დინამოს სტადიონი. ყურთან დაუჩურჩულა კაცს. -ახლა უკვე ჩვენ და დინამოს სტადიონი. მუცელზე გადაატარა ნატიფი თითები და ჩაიხუტა.

მე, გავთხოვდი 5

- გპირდები, რომ სანამ თავად არ მოისურვებ და არ მთხოვ ამ თემას აღარ შევეხები. - ვთქვი და უფრო მივეკარი. - იცი, მინდა ყველაფერი ვიცოდე... მზად ვარ მოგისმინო თუკი გინდა რა თქმა უნდა. - გაუბედავი იყო, ჩემი ხმა მაგრამ

მე გავთხოვდი 4

- თუ ახლა მაპატიებ, გეფიცები, არასოდეს გაწყენინებ. - ამოვთქვი როგორღაც. ჩემს მოუშორებლად შემობრუნდა. წელზე ხელი მომხვია, თავი ამაწევინა და თვალებში შემომხედა. სახეზე მეწერა ყველაფერი. არ მინდოდა ატირება.