საქანელა (დასასრული)

სახლში ასვლის შემდეგ, მარიამმა ცოტა დრო ნანასთან გაატარა, შემდეგ ცხელი შხაპი მიიღო და თავის ოთახში შევიდა,

საქანელა (თავი 7)

-ნიკოლოზ ხვდები მაინც რას ამბობ? -არანაკლებ გაცხარებულმა ნივთები დაბლა დაალაგა და ნიკოლოზს მიუბრუნდა -ჩემგან განსხვავებით შენ ყველაფერი იცოდი, თითოეული დეტალი, იმის შიშით, რომ ჩემს საყვარელ  ადამიანებს რამე არ დამართნოდათ შენთან ძალით დაქორწინებაზეც

საქანელა (თავი 6)

-მარიამ, გთხოვ - ხელები მხრებზე მოხვია და მის დამშვიდებას ეცადა-ძალიან უსუსური ვარ ამ ყველაფრის წინაშე, მე ვერაფერს ვერ გამოვასწორებ -თავი ხელებში ჰქონდა ჩარგული და ძალიან არეული საუბრობდა, დაჩიმ თავი ააწევინა

საქანელა (თავი 5)

მეორე დღის, დილით 10 საათზე გამოეღვიძა, საწოლიდან წამოდგა და პირველი რაც დაინახა, სავარძელში მძინარე ნიკოლოზი იყო -ნიკოლოზ -მიუახლოვდა ჩურჩულით აღვიძებდა, ნიკოლოზი ოდნავ შეიშმუშნა და თვალები გაახილა -კარგად ხარ?

საქანელა (თავი 4)

დილის 5 საათი ხდებოდა, ნიკოლოზმა მანქანა სახლის ეზოში, რომ შეიყვანა, გვერდზე მჯდომი მარიამი თვალებს ძლივსღა ახელდა, ერთი სული ჰქონდა საწოლში როდის დაწვებოდა და დაიძინებდა

საქანელა (თავი 3)

შეცბუნებული ოთახში მყოფ ადამიანებს აკვირდებოდა -გაიცანი, ნიკოლოზი და მისი მშობლები, თემო და მაკა -მამუკამ გააცნო სტუმრები

საქანელა (თავი 2)

-არც კი ვიცი რა უნდა მაგ კაცს, მოდის და პირდაპირ მეუბნება ოჯახი უნდა შექმნაო, მთელი ცხოვრება მის გამართლებას ვცდილობდი, მაგრამ საბოლოო წერტილი იყო, ისე მეზიზღება, რომ შემეძლოს საერთოდ წავშლიდი ჩემი ცხოვრებიდან, მასზე მდაბიო ადამიანი არსად არ

საქანელა (თავი 1)

ლურჯი განათებით გაბრწყინებულ შენობაში, რომელსაც საკმაოდ დიდი ტერიტორია ეკავა, მუსიკას აყოლილ ხალხთა სხეულებს შორის თეთრი მოკლე კაბიანი გოგონაც შეერია, 

საქანელა

საქანელაზე, როცა ვისხედით შენ შემეკითხე, როგორ გიყვარვარ? მე გიპასუხე დაუყოვნებლივ, ხელი ავღმართე, ასე მიყვარხარ.

საქანელა

სახეებს გარკვევით ვერ ვხედავ, გამოსახულება იდღაბნება მწვანე ხეების ფონზე, თითქოს ბუნება შთანთქავს ამ ქაოსს. ვცდილობ გავიგო რა ხდება, მაგრამ მხოლოდ გაურკვეველი ხმები მესმის: ვიღაც ხარხარებს, ვიღაც ტირის, ვიღაც კივის... სიჩქარეც უფრო ამძაფრებს