ნენსი, მე შენ გგრძნობ! 8

რამდენიმე დღე გავიდა, მხოლოდ წყალს ვსვავდი და ძალიან ცოტას ვჭამდი. ჩემთვის საჭმელი ყოველთვის ლეოს მოჰქონდა, მე კი მისი ყოველი დანახვისას ზიზღით ვივსებოდი. მთელი არსებით მსურდა მომეკლა, დამესახიჩრებინა. თუმცა დასახიჩრება აღარ უნდოდა, მას სახეზე

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (7)

მოსაღამოვდა და ამდროს ნატას ტელეფონის ხმაც გავიგეთ, ეს თოკო იყო.-რას შვრებით? -რავი არაფერს, დამღლელი დღის შემდეგ ცოტა დავისვენეთ და ახლა ვფიქრობთ რითი გავერთოთ.- მე სოფელში აღარ ვარ, ერთ საათში მანდ ვიქნები და პირდაპირ

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (6)

ასეთი სილამაზე არსად მენახა, ყველაფერი გასაოცარი იყო, წარმოიდგინეთ ორსართულიანი ხის სახლი, რომლის გარშემოც ულამაზესი ბუნებაა, თავი ზღაპარში მეგონა, სოფლის ხსენებაზე ყოველთვის უბრალოებას ვგრძნობდი არვიცი ეს სოფელია

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (5)

სულ რაღაც ორი საათი და წასვლის დროც დადგებოდა, ის უაზრო ფიქრები ლუკასთან დარჩებოდა, რამდენიმიე დღე მისგან შორს ამის გაფიქრებაზე რაღაც უცნაურს ვგრძნობდი. ამ ფიქრებში გართულმა ვერცკი შევაჩნიე, რომ ჩემი ძმა სახლში იყო.

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (4)

ეს ელბათ პირველი შემთხვევა იყო, როდესაც დილით ადრე გამეღვიძა, ნატასკი ტკბილად ეძინა, რა გასაკვირია ოთხზე დავიძინეთ ახლაკი მხოლოდ ექვსი საათი იყო. სამზარეულოში გავედი და ყავა გავიკეთე, თავი საშინლად მტკიოდა. თითქმის ორი

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (3)

- არამარია ანამარია ფიქრებში გართული ვიყავი როდესაც ლუკას ხმა შემომესმა. - ახლაცთუ რაიმე საშინელების თქმას აპირებ ჯობია გაჩუმდე რადგან უკვე საკმარისად აუტანელი გახდი ჩემთვის. - მართლა? მეკი მგონია რომ ძალიან მოგწონვარ. - ისევ

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (2)

მეორე დღეც გათენდა, მშვიდი და ლამაზი დილა ტელეფონის ზარმა გააფუჭა, რათმაუნდა ეს ნატა ოყო, სულ დამავიწყდა რომ საღამოს მასთან უნდა დამერეკა. -დღეს იქნები სკოლაში? -კი, ჩავიცვემ და ახლავე წამოვალ ტელეფონი გავთიშე, ჩავიცვი

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები.

გამარჯობათ, მე ვარ ანამარია კვარაცხელია 18 წლის მეთორმეტე კლასის მოსწავლე. მყავს ძმა - დემეტრე კვარაცხელია 20 წლის, მშობლები ორი წლის წინ ავტოკატასტროფაში დაიღუპნენ ამიტომ დიდი სახლის ცარიელ ოთახებს მხოლოდ მე და ჩემი ძმა

მე.. შენ.. ის..

კითხვა-პასუხი. ძალიან პატარა ნაწილი ჩემი დიდი მოთხრობიდან. ეს ნაწილი ჩემთვის ბევრს ნიშნავს და რატომღაც თქვენთვის მინდოდა გამეზიარებინა.. ვიცი, დარწმუნებლი ვარ, არ მოგეწონებათ, მაგრამ გამიხარდება ერთ-ერთ კითხვას მაინც თუ გასცემთ პასუხს.

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას

დამძიმებული ქუთუთოები ერთმანეთს დავაშორე. ზურზე ვიწექი და და ჭერს ავცქეროდი. თავი ავწიე, ადგომა ვცადე მაგრამ ხელები ვერ გავანძრიე. მაჯებით კრინის საწოლს ვიყავი მიჯაჭვული. რა ხდებოდა? სად ვიყავი? ხელების განთავისუფლებას ვცდილობდი, როცა ხმაური