ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (8)

გონს საავადმყოფოში მოვედი, თავზე რატი და იოანე მადგნენ. ტუჩები გამშრალი და ერთმანეთზე მიწეპებული მქონდა ვეცადე ენით დამესველებინა და ასე დამეწყო საუბარი. -აქ რა გინდათ? იოანე უცნაურად შეიშმუშნა -არა ისევ თქვენობით მესაუბრები არა?!ხომ იცი არა რომ ვერ

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (7)

5 წუთიც და მისაღებ ოთახში ვიჯექი, ჩემი უკვე გაზრდილი 22 წლის დისშვილი ღიმილით მიყურებდა და მეუბნებოდა რამე თუ მჭირდებოდა. „ადამიანობა“ადამიანობა მჭირდება ვიმეორებდი გულში ჩემთვის, ბოლოს კი უცნაური რამ გავიგე. თავიდან მთელს ტანში საზიზღარმა

შეშლილი პიანისტი

თანდათან წყდებოდა, სულ უფრო ჩუმად მოისმოდა ბგერების ხმა. კლავიშებზე ყურმიდებული, ცდილობდა უკანასკნელად მაინც შეეგრძნო ჟღერადობა, სასოწარკვეთილების გაბმულ ზარად რომ გაისმოდა მთვარის შუქით განათებულ ოთახში. გამეტებით ახეთქებდა თითებს, დააცურებდა ერთი

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (6)

სწრაფად გავშორდი მას და ვფიქრობდი ყველაფერზე. ვგრძნობდი ყოველი ფეხის გადადგმაზე როგორ ინგრეოდა ჩემს უკან სამყარო. მესმოდა საშინელი გამკივანი ხმები,რომლებიც მე მომსდევდნენ თითქოს. ნაბიჯს ავუჩქარე, თითქმის გავრბოდი გასასვლელში ნიტა დამხვდა ასეთ

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (5)

დღეს ჩემი დაბადების დღეა... 31 წლის გავხდი,რომ ვთქვა რომ მიხარია და ქვეყანაში,რაც კი მთებია გადავდგამ თქო მოვიტყუებ. თან სასტიკად მოვიტყუები... არ მიყვარს აღნიშვნა, ძალიან პრეტენზიული ვარ მაგ მხრივ, მეზიზღება როცა მიწყობენ უაზრო სიურპრიზებს

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (4)

-აჰ ეგ წამალი გაგიკეთეთ, დამამშვიდებელი ვგრძნობ როგორ მაკანკალებს, სხეულში მთელი ძალით რაღაც მტეხს, მიუხედავად იმისა რომ აგვისტოა,მაინც მასხამს ცივი ოფლი. რაღაც მინდა თითქოს მოვლენათა მთელი კომპლექტი, იქნებ ვარდისფერი სამყარო, გაქცევა რეალობიდან,

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (3)

მათი წასვლის შემდეგ კიბეები სწრაფად ავირბინე,ვერ ვგრძნობდი დაღლას,არც სუნთქვის გახშირებას აღარც პირის სიმშრალეს. მხოლოდ ერთი სული მქონდა,როდის გავექცეოდი ამ რეალობას.გავიხდიდი დამპალ ტანსაცმელს და ჩავიძირებოდი აბაზანაში, კარების საკეტი ორჯერ

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (2)

თეთრი ლიბრიდან ტავტოლოგიურია,მაგრამ თავი თეთრ კედლებში ამოვყავი. ეს სისპეტაკის ფერად მიჩნეული საშინელება, ყოველთვის გულს მირევდა და მაშინებდა. გასაკვირია ალბათ თეთრი ფერი რატომ უნდა აშინებდეს ნორმალურ ადამიანს,მაგრამ ჩემი ნორმალურობის რა მოგახსენოთ,

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში

დიდხანს ვფიქრობდი, მეთქვა თუ არა ეს ისტორია ხმამაღლა, ცხოვრება,რომელიც იმდონემდეა ბანალური,სავსე ტრაგიზმითა და იმედგაცრუებებით,რომ თავად მთავარი გმირიც კი იღლება. მთავარი გმირი კი მე ვარ.ჩემმა თავმა უკვე იმდონემდე დამღალა ამ 30 წლის განმავლობაში,რომ

შეშლილი, შეშლილი სამყარო (ნაწილი 2)

გარშემო ყველაფერი ლურჯია. ოღონდ ეს ლურჯი ჩემზე დამამშვიდებლად მოქმედებს. ყველაგან ოკეანისფერი ლურჯი და მწვანე ფერია. გარშემო კი წყლის ხმა მესმის. თვალებს ვხუჭავ და ვახელ, მაგრამ უკვე ოთახში აღარ ვარ და თავი ოკეანის ფსკერზე მგონია. იქ სადაც უამრავი