მოულოდნელობით აღსავსე ცხოვრება ( თავი 2)

თავს ვიკავებდი ყველანაირად რომ მისთვის ზედნეტი არაფერი მეთქვა,მაგრამ როცა ვხედავდი რომ უკვე ქალაქიდან გავდიოდით პანიკაში ჩავვარდი და ყვირილი დავიწყე. -გააჩერე სად მივდივართ, ხომ მითხარი სახლში წაგიყვანო... რა საქციელია. გააჩერე თორემ გადავხტები და

მოულოდნელობით აღსავსე ცხოვრება (1 თავი )

ყოველთვის ხდება ჩვენ ცხოვრებაში ისეთი რაღაც რასაც არასდროს მოველით. ჩემს შემთხვევაშიც ასე მოხდა....დავიბადე შვენიერ და ჩემთვის კომფორტულ ქალაქში, არასდროს მიოცნებია მდიდრულ ცხოვრებაზე,რაც მქონდა ისიც მაკმაყოფილებდა.ერთ მშვენიერ დღეს კი ჩემი ცხოვრება

ცხოვრება მშვენიერია ?! (3 თავი)

- ხომ არ გავქცეულიყავი ? - სიცილი ამიტყდა - საკუთარი ქორწილიდან მოვტყდები , ვერავინ ვერაფერს გაიგებს , არავინ არ იქნება ჩემზე დამოკიდებული და მეც აღარ გავთხოვდებიიი - განვაგრძობდი ხმამაღლა ფიქრს და ეს ფოქრო თანდათან უფრო მიჯდებოდა ჭკუაში..-რა

ცხოვრება მშვენიერია ?! (2 თავი)

მოულოდნელად თვალთ დამიბნელდა და თავბრუსხვევა დამეწყო, ალბათ ძირს გავიშხლართებოდი ,რომ არა მისი ხელი ჩემს წელზე.. ალბათ ჩემთვის ვინმეს რომ ეთქვა რომ ჰოპ და ჩემს თავს ესეთი რამ დატრიალდებოდა სიცილით მოვკვდებოდი და დავცინებდი მათ.. ახლაც იმ იმედით

ცხოვრება მშვენიერია ?! (1 თავი)

-მოგესალმებით , პირველ რიგში მინდა ყველას დიდი მადლობა მოგახსენოთ მობრძანებისთვის. ახლა კი მთავარ თემას დავუბრუნდები. მინდა ჩემი სიხარული თქვენც გაიზიაროთ - თანდათან ჩემსკენ იწყო სვლა

დაუსრულებელი ცხოვრება (თავი მე-10)

- მადლობა, რომ მომაცილე - ღვედი მოიხსნა, მამაკცმა მზერა მასზე გადაიტანა - ხვალე შევხვდებით- ხვალამდე - კარები გახსნა, მაგრამ დანტემ შეაჩერა -..გასანოვ - როუზი გაკვირვებული შემობრუნდა, ვინს თვალები

ცხოვრება მშვენიერია(სრულად ეძღვნება ლათინოს)

მოკლეედ!! სიახლეე,სიახლეე:დდ გადავწყვიტეე დავწერო ისტორია "სრულად"! რომელსაც მივუძღვნი აწ უკვე ჩემს უძვრფასესს მეგობარს ""ლათინო""

დაუსრულებელი ცხოვრება (თავი მე-9)

- სამსახური აღარ მაქვს - ელი გაშრა - რა? რატომ? რა მოხდა - როუზმა ამოიოხრა და დაღლილი თვალებით ახედა - ..მე მათ იმედები გავუცრუე ელი. უნდა გენახა კარენის სახე, როგორ მიყურებდა. აგხხხ! - თმები აიწეწა - ამის შემდეგ, ვეღარასდროს შევძლებ თვალებში

დაუსრულებელი ცხოვრება (თავი მე-8)

ყოველთვის მეგონა, რომ ყველაზე ძლიერი ვიყავი….ყველაზე და ყველაფერზე ძლიერი ვიყავი, მაგრამ ეს უბრალოდ ილუზიების ფარი გამოდგა, რომლის მიღმა ჩემს სუსტ მხარეს ვმალავდი, რომლის მიღმა ჩემს ძველ თავს ვმალავდი, რომელიც ცარიელ, ბნელ ოთახში მარტო იჯდა და

განა ცხოვრება შეარგებს ბედნიერებას ვინმეს?

1942 წელი.მეორე მსოფლიო ომი.ჯარისკაცები მიდიოდნენ საომრად სახლში კი ცოლ-შვილებს,მშობლებსა და სხვა ნათესავებს ტოვებდნენ.ბაზაზე სადაც ჯარისკაცებს იღებდნენ ათასობით ბეჭედი რჩებოდა. ყველას უჭირდა