ბაბუაწვერა, ანუ გაფანტული არსებობა (3)

_ შეგიძლია წახვიდე... მე არ მინდა, რომ შეგაწუხო... მაპატიე _ დღის განმავლობაში მეორედ ვუხდი ბოდიშს. ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება, რომ მისთვის ტვირთი ვარ და თავს ვეღარ ვიკავებ ტირილისგან. ეს ასეა. კიდევ კარგი, ჩუმად ვტირი და ის უკან არ ბრუნდება. და

ბაბუაწვერა, ანუ გაფანტული არსებობა (2)

მის სუნთქვას ჰაერის სუნი ჰქონდა. და მე ავტირდი. თვალწინ ნიკას სახე დამიდგა, მისი ქერა თმები, შემოდგომისფერი. მისი ღიმილი, როცა შოკოლადს მაძლევდა. სიცილი, როცა ამ შოკოლადს არ ვუყოფდი. მისი კოცნა გამახსენდა და გამაჟრიალა. თვალები დავხუჭე და ამდენი

ბაბუაწვერა, ანუ გაფანტული არსებობა (1)

_ ნიკა _ ვყვირი მის ყურთან და თვალებს ვხუჭავ. სიბნელეში ავტომობილის ფარების ნათება საშინლად მოქმედებს. მერე რაღაც ხმები ისმის, მაგრამ ყურებში თითქოს წყალი ჩამდგომია. რასაც ვხედავ, მხოლოდ ნიკას ქერა, აწეწილი თმაა. მინდა მის ყელში ჩავრგო ცხვირი და

ბედნიერების საფასური ანუ ჩემი ტკივილები

ისევ გაწვიმდა, რაღაცას მახსენებს ეს წვიმა.... გახსოვს წვიმაში, რომ დავრბოდით და სახლში გასაწურები მივედით?! 2 თვე 2 უბედნიერესი თვე გავატარეთ ერთად და ახლა, მხოლოდ მობილურებში შეგვრჩა ერთმანეთის სურათები, ხელიდან გამოგგვლიჯეს ბედნიერება... ათასი

სირცხვილის დღე ანუ ვალენტინობა

ვწევარ საწოლში და უბრალოდ გულში მეცინება დღეზე რომელსაც ყველა გოგო მოუთმენლად ელოდება. უკვე ხმამაგლა ვიწყებ სიცილს და ბოლოს კი ბოლო ხმაზე ვტირი. დირითადად ამ სტადიებს გავივლი მოლმე ტირილამდე . ეხლა უბრალოდ მართლა მეცინება, მაგრამ ალბათ ამას

I want you to love me - ანუ მინდა გიყვარდე (8)

ფანჯრიდან გავიხედე და ფიქრები ტავისით მოვიდნენ. ისევ ალექსი. ისევ მისი სახე და ღიმილი მახსენდება. ნეტავ ახლა როგორია? იქნებ ცოლიც მოიყვანა? რათქმაუნდა ის ხომ ჩემზე 4 წლით დიდია. ახლა 29 წლის უნდა იყოს.

ღამის აივნის შეხვედრა, ანუ რაც გინახავს კიდევ ნახავ! (თავი 14)

ლოგინში გემრიელად მოკალათებულებს სხეულები ერთიმეორეში აგვიხლართია. ორი კნუტივით მოკუნტულები საყვარლად ვეხუთებით ერთმანეთს, სანამ მთვლემარე ძილი ღამის სახით გვიგზავნის ჭრელაჭრულა სიზრებს.

RUN, ანუ არ გადაიქცე მარილის სვეტად

ვგიჟდები ისე მიყვარს ჩემს სახლში, სიმარტოვეში სეირნობა და ჩემთვის ნაცნობი ნივთების თავიდან თვალიერება. ასე მგონია, ჩემი სახელობის სახლ მუზეუმში ვიყო. აი ახლაც, დავდივარ და ყველაზე დიდ ყურადღებას ეგრედ წოდებულ, ჩემს „ლიტერატურულ კუთხეს“ ვაქცევ, სადაც

ღამის აივნის შეხვედრა, ანუ რაც გინახავს კიდევ ნახავ! (თავი 13)

დილით ულევი ენერგიით მეღვიძება, მაგრამ ტანის განძრევა მაინც მიჭირს. ჩემს გარშემო შემოხვეული ტატო ძლიერი მასით მაწვება სხეულზე, თავი თმებში ჩაუმალავს, ფეხები კი ჩემსაში აქვს ახლართული.

ღამის აივნის შეხვედრა, ანუ რაც გინახავს კიდევ ნახავ! (თავი 12)

„სულ გააფრინეს?!“_ორმაგად გაბრაზებული ქვეცნობიერი ღრიალით მიყრუვებს თავს და ძალიან სწორადაც იქცევა. აბა მეტი რა რეაქცია უნდა მქონდეს როდესაც ათი წლის გაყრილ ცოლ ქმარს, რომლებსაც უკვე სხვადასხვა ოჯახები აქვთ, რამისაა კოცნაში ვუსწრებ.