ნუთუ ყველაფერი ასე უნდა დამთავრდეს?!(I თავი)

წვიმიანი დღე იყო, ძილის ამინდს რომ ეძახიან, მაგრამ პარიზის ქუჩებში ხალხს რა დალევს. ტურისტები, მოქალაქეები, აქეთ-იქით დადიოდნენ, ათასგვარ სახეს ნახავდით, მოწყენილს, ნაღვლიანს, მაგრამ ამ ათასგვარი რასის ხალხში უდაოდ შეამჩნევდით ერთ უმშვენიერეს

სხვა დროს შეიძლება ვეღარც შეძლო ასე ტირილი.

მიაბიჯებ ქუჩაში, მიყრუებულ ადგილას. გვერდით ჩავლილი მანქანის ძრავის გუგუნი გაფხიზლებს ფიქრებში ღრმად ჩაძირულს. ყურთასმენას მუსიკა გიხშობს, ღმერთმა დალოცოს ყურსასმენის გამომგონებელი. ბოლო ხმაზე ისმის სიმღერა, რომელიც სულში გწვდება, შიგნეულობას გაცლის

ასე უბრალოდ...

კარგით რაც გინდათ დაარქვით...ნოსტალგია მოეძალა ან რამე მასეთი უბრალოდ ჩემს თავში არეულობაა რომელსაც ვერ ვალაგებ იმედია გამიმართლებს და აქ დაწერა დამეხმარება.მეგობრებო უცნობებო და ნაცნობებო თითუელ სიტყვას გულით ვწერ და თითუეული სიტყვა ჩემი გულიდან

ნუთუ ყველაფერი ასე უნდა დამთავრდეს?!(I თავი)

გადავწყვიტე მოთხრობა დამეწერა, ვნახოთ რა გამოვიდა. საერთოდ მოთხრობებს არ ვწერ მაგრამ, ეს მოთხრობა ასეა თუ ისეა საინტერესოა(შეიძლება სხვა მოთხრობა ან წიგნი გაგახსენდეთ მისი კითხვისას) მოკლედ ეს მოთხრობა ეხება ერთ გოგონას რომელიც გულგატეხილი უცბად

მაშინაც ასე წვიმდა

მაშინაც ასე წვიმდა,საშინლად წვიმდა,ქუჩაში მოვდიოდი სულ მთლად გაწუწული,მომღიმარი სახით,ნეტავ რა მიხაროდა?იქნებ წვიმა,იქნებ ჩემი სასაცილო გარეგნობა მგვრიდა სიცილს,როცა ჩემს თავს ვაკვირდებოდი.წინ არ ვიხედებოდი,თავაწეული ამაყად მივაბიჯებდი...მეც

ალბათ ასე სჯობდა

-ნინა კიდევ ერთი დღე გავიდა უშენოდ, კიდევ ერთი ტანჯვით და ცრემლებიტ აღსავსე დღე. -ამოილუღლუღა მისთვის ცხოვრებით დაღლილმა ჩურჩულითვე განაგრძო. -კიდევ ერთი ცივი დღე გათენდა შენს გარეშე. ეს ჩემთვის არისთითოეული დღე შენს გარეშე.