სიკვდილი ბოლო იმედად

მაშინ, როდესაც... -არ დაიღალე? -მკითხა იმედმა ნახე, ჭაღარა შემოგერია, იმ რეალობას ვებრძოდი მუდამ ბოლო დუელში, რომ მომერია. ხედავ? ჭაღარამ მეც გამათეთრა ხელი გამიშვი, შენი გზა ნახე,

ბოლო ამოსუნთვამდე (სრულად)

თავი მაქ გადაჭედილი სხეული დაღლილი ამდენი ფიქრისგან გავსკდები და ასე დავამთავრებ ალბათ სიცოცხლეს მერამდენედ გადავბრუნდი საწოლში ვერცდავთვლი ალბათ ფიქრისგან უკვე ტირილამდე მივდიოდი მალე გავგიჟდებოდი

ბოლო წერილი... (1 თავი)

როგორ ხარ? მომენატრე იცი უკვე მეოთხედ ვშლი ამ წერილს მაგრამ მაინც მოვიკრიბე გამბედაობა და აი გწერ ბოლო წერილში საშინლად გამოგლანძღე გახსოვს მაგრამ საიდან უნდა გახსოვდეს მე ხომ ის წერილიც წავშალე როგორც სხვები ან როგორც ამას წავშლი როცა ბოლომდე

თურმე მოსულიყო ბოლო ამ ზღაპრისა...

აღარ მესიზმრები, მხოლოდ მეფიქრები, ეს რად გააკეთე, ეგრე გეზიზღები? ნეტა სად დადიხარ, რატომ მერიდები, მეც ხომ გული მაქვს და ჩუმად მეტირები.

როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს...

როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს სიცოცხლე თითქოს გელევა, როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს ნეტარებები ერევა. როცა ფიქრს ბოლო არ უჩანს, და ზამთარივით თეთრდება, სიცოცხლე გამოგელევა და სიყვარული ბნელდება.

ბოლო წერილი

დღეს მეც ქალი ვარ ,პირველი ქალი ანუ ევა ,ევა ვისაც მთელი ცხოვრება ერთი მამაკაცი უალტერნატივო ადამი უყვარდა და ისე მისთვის აზრი,რომ არავის უკითავს ,არჩევანის საშუალება ,რომ არ მიუციათ .რატომღაც მგონია,რომ ევა იყო პირველი ძალადობის მსხვერპლი ქალი

ბოლო დღის დასასრული და პირველი დღის დასაწყისი

ჩემი ცხოვრება ძაფზე ეკიდა და ვიცოდი, რომ ადრე თუ გვიან ეს ძაფი გაწყდებოდა... ვგრძნობდი დღეს ჩემი სიცოცხლე სადღაც მიიპარებოდა, ემორჩილებოდა ჩემში ჩასახლებულ ტკივილს, დაავადებას რომელიც ჩემი სიცოცხლით იკვებებოდა..

ცოტნე! (ჩემს ბიჭს)

და როგორც გარეთ სულაიც წვიმს ცოტნე! და როგორც ქუჩაში აქაც სუსხია ეს ჩემი გული კვლავ...ცოტნე გნატრობს! ყოველ დღე ეს თვალები.. შენსას ხვდებიან მე შენი მზერით მითრთის სხეული

ეს დეკემბერია. ბოლო ჟამი ჩემი ყვავილობის.

ეს დეკემბერია.ბოლო ჟამი, ჩემი ყვავილობის.ვზივარ ჩემს მოქანავე სავარძელზე, წელზე ადიალი მახვევია. ჩიბუხის ბოლში გახვეულს, ძლივს ვახერხებ, შეთეთრებულ მთებზე თვალის შევლებას. სახლში ბუხარი ანთია, მაგრამ გარედან, ძირგამომპალი აივნის სიჩუმე, უფრო

ბოლო ამოსუნთქვა!

- ცოტახნით - აგრძელებდა იგი - შემოდგომის ჰაერი მჭირდება, გემუდარები, ნუ გეშინია არაფერი მოხდება, მე კარგად ვარ - მიუახლოვდა დედამისს და ხელები მოხვია წელზე - დამრთე ნება, სულ ცოტახნით, ისედაც მოვწყდი სამყაროს - უთხრა თვალებამღვრეულმა.