არეული დღეები

იქნებ ისევ გაწვიმდება დღეს, ისე რომ ლამის შენობები დაინგრეს და მე გავალ გარეთ, გავალ „სულერთიას“ გამომეტყველებით და გამახსენდება ყველა, აბსოლიტურად ყველა ვისთანაც ოდნავი შეხება მაინც მქონია, ისევ ამერევა სამი დრო, წარსული, აწმყო და მომავალი, ისევ

უთარიღო დღეები (20 - დასასრული)

„რა ლამაზი დღეა“ იმღერეს ერთხმად, მერე სანთლები ჩააქვრეს და წივილ-კივილი მორთეს. ამ ყველაფერს კი სამზარეულოს ჯარებიდან ვუყურებდით მე და ლაზარე, ის ჩემ უკან იდგა, ნიკაპი ჩემს თავზე ჩამოედო და ხელები მუცელთან გაებანტა. -ნახე, რა შევქმენით ერთად!

უთარიღო დღეები (19)

-ჩემი ვაჟკაცი... სულ ჩვენთან იქნება? - ჯერ კიდევ არ იჯერებდა, ბედნიერებისგან გაბრწყინებული სახით გადმომხედა და გამიღიმა... სიხარულისგან ბობოქრობდნენ ზღვის ტალღები. სიყვარულის ჭინკები დახტოდნენ ზღვის ტალღებზე... ბედნიერი იყო ლაზარე, და რაღა თქმა

უთარიღო დღეები (18)

დადეშელი ქმრის ამპლუაში? ეს იყო რაღაც საოცრება და წარმოუდგენელი. სრულიან შეიცვალა-მეთქი რომ ვთქვა, ტყუილი იქნება, მაგრამ ნაწილობრივ მართლაც შეიცვალა და ყველაზე კარგი ის იყო, რომ უკეთესობისკენ. ასმაგად მზრუნველი გახდა. ხანდახან ნერვებიც კი მეშლებოდა

უთარიღო დღეები (17)

ხელის გულზე გულის ფორმის პატარა ყუთი ედო, შიგ კი ბეჭედი. -დადეშელო, ეს... - ძლივს ამოვთქვი, მაგრამ გწინადადების აგრძელების უნარი აღარ შემწევდა. -არ მომეწონა უცოლოს სტატუსით ყოფნა და გადავწყვიტე ისევ დავქორწინდე. - სიცილით გამარკვია ვითარებაში.

უთარიღო დღეები (16)

-აღარასოდეს მანერვიულო ასე... - ჩამჩურჩულა დადეშელმა და თავზე მაკოცა. -მიყვარხარ, დადეშელო. - ძლივს გასაგონად ვუთხარი მე. მიყვარდა დადეშელი, მთელი გულით მიყვარდა და ვერ დავთმობდი მას...

უთარიღო დღეები (15)

ყოველ დილით, ლაზარეს კოცნა რომ მაღვიძებდა, მაშინ ვხვდებოდი, რომ ჩემი არსებობა სულაც არაა უაზრო და რომ მეც მაქვს ბედნიერების უფლება. სამსახურში წასვლის წინ, დადეშელის ჩახუტება მთელი დღის ენერგიას მაძლევდა და დადებითად ვიმუხტებოდი.

უთარიღო დღეები (14)

მისი ჩახუტება რომ ვიგრძენი,მეგონა მელანდებოდა და ჰალუცინაციები მქონდა. არადა არ იყო ასე. მართლაც მეხუტებოდა ზურგიდან, ხელები მუცელზე დაეწყო , თავი კი ჩემს კისერში ჰქონდა ჩარგული.

უთარიღო დღეები (13)

კაფეში წავედით მე და დადეშელი. სიცივე კი იყო, მაგრამ ფეხით გავლიეთ კაფემდე მისასვლელი გზა, რომელიც გოგინაშვილების სახლიდან სულაც არ იყო შორი. ხელი გადამხვია და ასე სანახევროდ ჩახუტებულები მივდიოდით ქუჩაში. შეგრძნება იყო რაღაც დაუვიწყარი,

უთარიღო დღეები (12)

გაკვირვებული და დაბნეული იყო დადეშელი. ხელები მომხვია და მიმიხუტა. საოცარი სითბო ჩამეღვარა სხეულში. ცრემლების წმენდას შევეშვი და მეც მოვხვიე მკლავები. მისი ჩახუტებით გამოწვეული სიამოვნებისგან გავინაბე და ტირილიც შევწყვიტე.