მწვანე ლაქა (თავი 15)

- შენი ფერია არასდროს ვყოფილვარ, სადაც წავალ იქნ ფერიები იქნებიან ვაჟა?

ჩვენ გადავარჩენთ ერთმანეთს თავი 8

-არ წახვიდე!- მაისურზე ჩაებღაუჭა და მილეული თვალებით ამოხედა. -გთხოვ... არ წახვიდე.- ტირილის ნოტები შეეპარა ხმაში და გადმოსცვივდა ცრემლები. -ლევანს ვჭირდები.- უთხრა მშვიდად ფა ზემოდან დახედა. -გამიშვი.

ქიმია ორისთვის ( თავი 6) დასასრული

დაფიქრებული იჯდა ნუცა და ვერაფრით გადაეწყვიტა რა გაეკეთებინა. ფოტოების მთელი ამალა ჰქონდა და არ იცოდა საით დაერეკა, დანიელთან თუ მართასთან. მხოლოდ ერთს აანალიზებდა ახლა ცხელ გულზე რაიმეს გაკეთება სავალალო იქნებოდა. როგორმე საკუთარი ფიქრებისათვის

ქიმია ორისთვის ( თავი 5)

ცეცხლს ეთამაშები და დაიწვები მართა- ძლივს გასაგონად მითხრა და მთელი ძალით დამქაჩა თავისკენ. - ტკივილისაგან ერთიანად დამცდა საოცარი ხმა და თვალებში ჩავხედე.- გითხარი რომ ცეცხლს ეთამაშებოდი , მოდი აქ - მაშინვე ყველა სადავე ხელში მოიქცია და

ქიმია ორისთვის ( თავი 4)

მოჭარბებულ ხმაურს და სიცილს ვერ გაუძლო და თავი სააბაზანოში გამეფებულ სიჩუმეს შეაფარა.. თავის ანარეკლს გაუსწორა თვალი და დაგუბებული ჰაერი ამოუშვა ფილტვებიდან. ვერაფრით იჯერებდა რომ ვისიც ასე სწამდა, ვინც ასე სხვანაირად მიაჩნდა ისიც ჩვუელებრივი

ქიმია ორისთვის ( თავი 3)

სიყვარული და ბედნიერება მედლის ორ მხარეს ჰგავს, ან სასიყვარულო რომანის იმ ფურცლებს რომლებიც ძლიერ და ნამდვილ სიყვარულზე გვიყვებიან. სანამ ცოცხალი ხარ ორი რამ ყველაზე კარგად უნდა შეძლო ადამიანმა - გიყვარდეს და იყო ბედნიერი. საოცარია და ერთი მეორეზე

ქიმია ორისთვის ( თავი 2)

დიზაინერის დახმარებაზე უარი თქვა და თავად საკუთარი გემოვნებით დააპროექტა მთელი სახლი. ყოველთვის ცდილობდა ზედმეტად არ ეფიქრა წარსულზე, ბევრჯერ მიხვდა, რომ ეს მხოლოდ მასვე აყენებდა ტკივილს. ახლავ მარტოსული გადაყურებდა განათებულ ქალაქს.პატარა

ქიმია ორისთვის ( თავი 1)

„საერთო გადაკვეთის წერტილი „- ირონიულად ჩავიცინე და ცხელი სითხე ოდნავ მოვსვი. ჩვენ ასეთი არ გაგვაჩნია მამა, არ გაგვაჩნია რა ვერ გაიგე ამდენი წელიწადია. დედას მხოლოდ საკუთარი გადაკვეთის და გადმოკვეთის წერტილი აქვს. ამ წერტილებში ჩვენ არ ვართ, ვეღარ

წარსულის კვალდაკვალ (თავი პირველი)

ამჯერად თავად წამოდგა ბურდული და ნახევრად შეხსნილი თეთრი საროჩკა რომლის შიგნითაც თეთრი მაისური ეცვა, ქარმა ჰაერში აუფრიალა. მანძილი კიდევ უფრო შემცირდა მათ შორის და ჰაერში უმისამართოდ გასტყორცნილი ქიმია ყველაფერს წვავდა.

შანსი მომეცი თავი 2

-კარგად ხარ? – წამში დაფარა მანძილი კიტამ. მომიახლოვდა, თუ არა, ვიგრძენი მისი ხელები მხრებზე. -გადი. გაიწიე, გთხოვ. – ხელი ვკარი უხეშად და მოვიშორე. ვერ ვიტანდი, როცა ვინმე მეხებოდა. -ბოდიში. ზედმეტი ვილაპარაკე. – დამაჩერდა ზემოდან. – გამაყუჩებელი