სანდრო ფილფანის საკუთრება (5 თავი)

გარეგნულად არ ეტყობოდა თუმცა შინაგანად მარიას მღელვარება პიკს აღწევდა. მაგრამ არ აპირებდა დანებებას და განზრახული ჰქონდა ფილფანისთვის სამაგიერო გადაეხადა. მითუმეტეს სიტუაცია მის სასარგებლოდ იყო, ძმაკაცების თანდასწრებით ფილფანი ვერაფერს უზამდა.

ხაფანგი (თავი 2)

ისევ დუმილი, ისევ არ თქმული უამრავი რამ. რამდენიმეჯერ კოსტას გაპარებული მზერა დინასკენ. დინას აცახცახებული ხელები და რამდენჯერმე მღელვარების დასფარად მსუბუქად მოკვნეტილი ტუჩი. ფანჯრისკენ მიბრუნებული თავი შეუმჩნევლად წამოსული უსინდისო ცრემლის

ის სხვანაირია (თავი 3)

ტაქსიდან გადმოედით რესტორანში შევედით მაშინვე დავინახეთ ჩვენი მეგობრების მაგიდა მათკენ წავედით მაგრამ უცებ მათთან ერთაად ვიბლიანი შევნიშნე ეს ბიჭი ნამდვილად ლატარიაში მერგო ყველგან ის როგორაა რა ჯანდაბაა ან მე რა მჭირს მისი დანხვისას რატომ

ჩემი ძმის ძმაკაცი შემიყვარდა (თავი მე-6)

შემდგომ კი ვეტყოდი, რომ მიყვარდა და ბოლო ამოსუნთქვამდეც მხოლოდ ის მეყვარებოდა. მაგრამ, როცა ჩემმა გონებამ ერთბაშად ამოატივტივა ირაკლი, ანა, გასული წელი, ხელი ჩამოვწიე და მანქანაში ჩავჯექი.

სანდრო ფილფანის საკუთრება (4 თავი)

და აი სამშაბათი დილაც გათენდა. დღეს დილით არ მოუწევს ფილფანების სახლში მისვლა ასე, რომ თავს უფლება მისცა ცოტახნით ისევ ენებივრა თბილ საწოლში გახვეულს. მოღრუბლური ამინდი იყო როგორც ჩანს წვიმას აპირებდა. ოხხ როგორ არ უყვარს ესეთი ამინდი

მინდა მიყვარდეს თავი 5

მომიტევეთ ბავშვებო თუ შეცდომებს იპივით და დარწმუნებული ვარ ასეც იქნება,გვიანია უკვე და გადაკითხვის თავი არ მაქვს ნამდვილად ისე ვარ დაღლილი.არ მინდა პირობა დავარღვიო და ყოველ საღამოს დავდებ მომდევნო თავს.იმედია მოგეწონებათ და ისიამოვნებთ.

როცა ქარია გარეთ (4 თავი)

ძალიანაც არ დამიგვიანია, ბავშვები კლასში ჩუმად ისხდნენ და ჩემს მიერ მიცემულ დავალებას ასრულებდნენ, ანუ წიგნს კითხულობდნენ. ძალიან გამიკვირდა, რადგან მეგონა იხმაურებდნენ და დირექტორისგან შენიშვნასაც მივიღებდი, მაგრამ ასე არ მომხდარა. ეს ფაქტი ჩემთვის

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 2)

საღამოს, როცა კარგად მოილხინეს და შეზარხოშებული ბიჭები დააწვინეს გოგონებმა, სუფრის ალაგებას შეუდგნენ. მხიარულ ამბებს ყვებოდნენ, რაც იცოდნენ ერთმანეთზე და რაც არ იცოდნენ. უცბად თავბრუ დაესხა ნატროშვილს, იგრძნო, რომ თავზე კონტროლს კარგავდა.

ქილერზე შეყავრებული (თავი 3)

შემდეგ ჩემს ნოემრში დავბრუნდი და წასასვლელად მზადება დავიწყე, ისევ ის ახლად ნაყიდი პიჯაკი ჩავიცვი და ის დღე გამახსენდა სარასთან ერთად სავახშმოდ რომ მივდიოდი მაშინაც ესე ვღელავდი და ეხლაც ვღელავ რადგან ელენასთვის სიმართლის დამალვა მომიწევდა და მისი

ნაკვალევი მეორე ნაწილი (13 თავი)

მეცამეტე თავი იმ ღამით თითქმის არც მძინებია. ვფიქრობდი, თუმცა ვერც ვერაფერი მოვიფიქრე. საბოლოოდ გადავწყვიტე დროს მივნდობოდი. - რაც მოსახდენია, მაინც მოხდება. წინასწარ დარდს აზრი არ აქვს. ბოლოს და ბოლოს იმ ვაჟბატონს მაინც ვნახავ. საინტერესოა რით