ისევ შემიყვარე (5)

გადავწყვიტეთ გვეყურებინა.ფილმი რომ დამთავრდა ტელეფონზე შეტყობინება გამომიგზავნა " შენამდე აბსტრაქციაში ვიყავი,ახლა უსასრულობაში ვარ" წინადადება ფილმიდან. გამეღიმა,პასუხად მივწერე გიჟი ხართქო და შენი ბრალიაო. მერე დავიძინეთ. ბედნიერი ვიყავი.

ისევ შემიყვარე (4)

მეტად აღარც მოუწერია,ნიკა ისევ აგრძელებდა ტვინის ბურღვას და მუქარას,ხან გამოჩნდებოდა ხან კიდევ ქრებოდა,როგორც სჩვევია ისე. ალეკოს ხასიათი მაშინებდა,რომ დათვრებოდა თავზე კონტროლს კარგავდა.საშინელი ხასიათი ჰქონდა,

ისევ შემიყვარე (3)

არაფერი მითხრა,იცოდა ჩემი ხასიათი,მანქანაში ჩავსხედით და თბილისისკენ ავიღეთ გეზი.გზაში ნიკამ დამირეკა,ხმა გამოვურთე ტელეფონს და ჩანთაში ჩავაგდე.ისე კი მაინტერესებდა რა უნდა ეთქვა,მაგრამ მაინც არ ვუპასუხე,ცოტახანშიამოვიღე ტელეფონი ისევ და შეტყობინება

ისევ შემიყვარე (2)

ცხოვრება თიტქოს უფრო უკეთესი გახდა,ტკივილიც ნელ-ნელა ქრებოდა,თუმცა ვიცოდი ნიკას ერთი სიტყვა და გამოხედვა საკმარისი იქნებოდა ჩემი გულის ასაჩქროლებლად.ჩემი დაალეკოს მიმოწერა კი უსასრულოდ გრძელდებოდა, შემდე უკვე ტელეფონზეც გადავედით. ახალ წელს

ისევ შემიყვარე (1)

გავუთიშე და დილამდე ვტიროდი.მომდევნო დღეებიც ასე გრძელდებოდა,ლიკა და თაკო მამაშვიდებდნენ,ალბათ მართლა რამე შარშიაო თორემ ხომიცი როგორ უყვარხარო,საშინელი დეპრესია დამეწყო,ამ ყველაფერს კი ფინალური გამოცდებიც დაემატა,ნერვები აღარ მქონდა.ყველაფერი

ისევ..

მთელი ღამე დაუღალავად ვიცეკვებდი ტანგოს შენთან ერთად და არაფერზე ვიფიქრებდი გარდა შენი თვალებისა. მთვარე იქნებოდა ჩვენი მეგზური. დილიდან საღამომდე დაუღალავად მოვუსმენდი შენს ლაპარაკს. შენი სურნელით გაჯერებულ ჰაერს ჩავისუნთქავდი და დაუკითხავად

ბედნიერების ექვსი თვე : ისევ ერთად (სრულად)

-კატო გეყოს, ჩემი გაჭირვება მაქვს მე რა-ამოიბუზღუნა. -რა ხდება? -რა მიხვედრილი ხარ-მწარედ ჩაიცინა.-ნორმალურია ამ დროს და ასეთ ვითარებაში ეგრე რო მომეწეპე? მიიწი ცოტა იქეთ... -ოჰ მაგაზე არ იჯავრო.ისეთი დაღლილი ხარ , ძალიანაც რომ მოინდომო, მაინც

ისევ მტოვებ

ლამაზი იყო შენთან გატარებული ბოლო 7 დღე, ჩამოხვედი და წამიერად შეცვალე ჩემი ცხოვრება. გამამხიარულე ამაფორიაქე. დღეს ბოლომდეც ვერ დავრჩი შენთან რადგან ვიცი ხვალ უნდა დამემშვიდობო.

ისევ იღვიძებს ძველი ღიმილი

როგორ გართულდა ცხოვრება... როგორ გამარტივდნენ ოცნებები. ახლა მითხარი რა აზრი აქვს ამ შემოდგომას, როცა სხეულში უშენობა ბღავის ბავშვივით...

ისევ,ისე...

რთი პატარა სარკმელი აქვს ჩემს სადა ოთახს,და ამ სარკმელთან დაკარგული მიყრია წლები... როდესაც დილით მზის სხივები მოვა და მორთავს,შეციებული ვეტუზები და ისე ვთბები. როცა სინათლე მომწყურდება, მასთან მივდივარ, წვიმის ცრემლითაც, მის მინაზე ვიგრილებ სახეს,