მილანიდან ისევ თბილისში [6]

ბრწყინავ და გუშინ ხო საერთოდ მზესავით ანათებდი და მთელი ღამე მწვადის შამფურივით ტრიალებდი... და დღეს რა გაკააკეთე! -ელე, იმდენად ეგოისტი ვარ მეშინია, რომ ჩემი გრძნობები ცალმხრივი არ აღმოჩნდეს და მარტო არ დავრჩე. -ეგ ეგოიზმი კი არა სიდებილეა! მეტი

სწერვა და ირონიული II(ისევ შენ)

რა არის ასახსნელი მე და საბა ვცეკვავდით თვალებში ჩავხედე და ჰოპ უეცრად ძალიან ცუდად გავხდი სულ ეს იყო ეხლა ძილს განვაგრძობ თქვენის ნებართვით... ძლივს წაილუღლუღა ანუკიმ და ბალიშის ქვეშ შეძვრა... -აუუ ეს კიდე დიდხანს არ ადგება წამო ქვემოთ ყავა

მილანიდან ისევ თბილისში [4]

-რაო ანტონიომ? -ელე გცემ!-რა იყო? ეს რა გოგო მყავხარ ქართველი ბიჭები ხო გააგიჟე, წახვედი და უკან ჩამოსულს კინაღამ ჩემოდნით წამოგყვნენ...-ელენე!!-უყვირა მეგობარს ანამარიამ და თან სიცილით კვდებოდა.-მომიკითხა უბრალოდ და არ აპირებ იტალიაში

მილანიდან ისევ თბილისში (3)

-ხო დე.. -ანამარია როგორ ხარ? რას შვები? -რავი დე, კარგად, შენ როგორ ხარ? სტასი როგორაა?-ღიმილით ელაპარაკებოდა უკვე მონატრებულ დედას და თან სამზარეულოს მაგიდაზე იყო აყუდებული. -კარგადაა კარგად.. მეც კარგად ვარ! რამე ხო არ გჭირდება? კარგ დროს

მილანიდან ისევ თბილისში [2]

ვავილების თაიგული გახსნა და წყალში ჩააწყო. სანთელიც დაანთო და ცრემლები მოიწმინდა, რომელთა დამალვას სათვალით ცდილობდა. ვერ იტანს ტირილს, მითუმეტეს სახალხოდ. მამის პანაშვიდები საერთოდ არ ახსოვს იმდენად გაბრუებული იყო, არც ხალხი ახსოვს, რომელიც მამის

მილანიდან ისევ თბილისში [1]

-წამო რა გარეთ..-უჩურჩულა თოფურიამ მაისურაძეს, რომელიც სიცილისგან ცუდად იყო. წამოდგა და მეგობარს აივანზე გაჰყვა. ორივე ერთ პატარა ჭილის სკამში მოთავსდნენ ერთმანეთზე აკრულები. ანამარიამ სიგარეტი ამოიღო და ერთი ღერი მონატრებულ დაქალს გაუწოდა. ელენე

ისევ ძლიერ მომენატრე...

ისევ ძლიერ მომენატრე, ნეტავ რატომ? დამივიწყე, ვიცი უკვე აღარ მნატრობ!.. მახსენდება ერთად ყოფნის ყველა წამი, და თვალებზე მეწვეთება ცრემლის ნამი... გახსოვს ის დღე პირველად რომ გამაღიმე, ის წუთები როცა მწარედ ამატირე?!

დრო სიყვარულს ისევ დაინდობს (სრულად)

წავიდა..წავიდა ბაბლუანი და დატოვა თავისი პატარა თეო მარტო.. ახლა ერთ დროს სუსტი და დაუცველი ბაბლუანის გოგო უკვე ძლიერი და გაზრდილი მიაბიჯებდა თბილისის ქუჩებში და ფიქრობდა განვლილ წლებზე.. განვლილ 5 წელზე.. 5 ბაბლუანის გარეშე გატარებულ წელზე.. მაშიმ

ღამე ისევ აირია

ბოროტება სამოთხეში ჯერ არასდროს გამიგია, ნიღბიანი სახეები,უნიღბოდაც დასვრილია, სიტკბოებას ვერას ნახავ თუ არსოდეს წაგიგია, თუკი,ოდენ სიყვარულით,ძმას ძმისთვის არ დაგითმია.

ახლა,როცა ისევ ღამეა

ახლა,როცა ისევ ღამეა შენზე ფიქრებმა შემომიტია ვიცი ახლოს ხარ ვიცი ჩემთან ხარ მე მაინც გელი კარგა ხანია. უშენოდ ძნელია ცხოვრება ბნელია ოცნებებს მართმევენ და ახლაც მდევნიან. ყოველი წუთი ყოველი წამი ამ ქვეყანაზე ჩემთვის ნელია, როცა შენ არ ხარ როცა