მე რატომღაც მგონია,რომ ისევ მოხვალ

მე შენ მიყვარხარ!ყველაფერმა აზრი დაკარგა ჩემს ირგვლივ შენს გარეშე.ურთიერთობას ვეღარ ვახერხებ ვერც სულიერთან და ვერც უსულოსთან.ისინი მე გამირბიან.თითქოს დაიცალა მთელი სამყარო და დავბორიალობ უსახო სიცარიელეში.დილით რომ ვიღვიძებ,საშინელი სევდა მომყვება

მილანიდან ისევ თბილისში [8]

დილა ღიმილით და მთქნარებით დაიწყო. ცოტახანი იტრიალა ლოგინში და მის ფანჯრებში შემოპარულ მზის სხივებს დააკვირდა. მერე ხელი გადაყო და ტელეფონი მოიქცია თითებში, მესიჯი დახვდა სასურველი ნომრისგან: "დილა მშვიდობიდა ანუშკი, რო გაიღვიძებ დამირეკე." მაშინვე

მილანიდან ისევ თბილისში [7]

მთელი საღამო მოღუშული იჯდა და სხვის მხიარულ სახეებს უყურებდა. რამდენჯერმე კითხეს ბიჭებმა რა გჭირსო, მაგრამ მხოლოდ თავის ტკივილს იმიზეზებდა. წითელი ღვინო და სიგარეტი ხელიდან არ გაუგდია, თითქოს კიტას ჯინაზე ეწეოდა, გეგონება ხედავდა, ღვინოში კი თავისი

მილანიდან ისევ თბილისში [6]

ბრწყინავ და გუშინ ხო საერთოდ მზესავით ანათებდი და მთელი ღამე მწვადის შამფურივით ტრიალებდი... და დღეს რა გაკააკეთე! -ელე, იმდენად ეგოისტი ვარ მეშინია, რომ ჩემი გრძნობები ცალმხრივი არ აღმოჩნდეს და მარტო არ დავრჩე. -ეგ ეგოიზმი კი არა სიდებილეა! მეტი

სწერვა და ირონიული II(ისევ შენ)

რა არის ასახსნელი მე და საბა ვცეკვავდით თვალებში ჩავხედე და ჰოპ უეცრად ძალიან ცუდად გავხდი სულ ეს იყო ეხლა ძილს განვაგრძობ თქვენის ნებართვით... ძლივს წაილუღლუღა ანუკიმ და ბალიშის ქვეშ შეძვრა... -აუუ ეს კიდე დიდხანს არ ადგება წამო ქვემოთ ყავა

მილანიდან ისევ თბილისში [4]

-რაო ანტონიომ? -ელე გცემ!-რა იყო? ეს რა გოგო მყავხარ ქართველი ბიჭები ხო გააგიჟე, წახვედი და უკან ჩამოსულს კინაღამ ჩემოდნით წამოგყვნენ...-ელენე!!-უყვირა მეგობარს ანამარიამ და თან სიცილით კვდებოდა.-მომიკითხა უბრალოდ და არ აპირებ იტალიაში

მილანიდან ისევ თბილისში (3)

-ხო დე.. -ანამარია როგორ ხარ? რას შვები? -რავი დე, კარგად, შენ როგორ ხარ? სტასი როგორაა?-ღიმილით ელაპარაკებოდა უკვე მონატრებულ დედას და თან სამზარეულოს მაგიდაზე იყო აყუდებული. -კარგადაა კარგად.. მეც კარგად ვარ! რამე ხო არ გჭირდება? კარგ დროს

მილანიდან ისევ თბილისში [2]

ვავილების თაიგული გახსნა და წყალში ჩააწყო. სანთელიც დაანთო და ცრემლები მოიწმინდა, რომელთა დამალვას სათვალით ცდილობდა. ვერ იტანს ტირილს, მითუმეტეს სახალხოდ. მამის პანაშვიდები საერთოდ არ ახსოვს იმდენად გაბრუებული იყო, არც ხალხი ახსოვს, რომელიც მამის

მილანიდან ისევ თბილისში [1]

-წამო რა გარეთ..-უჩურჩულა თოფურიამ მაისურაძეს, რომელიც სიცილისგან ცუდად იყო. წამოდგა და მეგობარს აივანზე გაჰყვა. ორივე ერთ პატარა ჭილის სკამში მოთავსდნენ ერთმანეთზე აკრულები. ანამარიამ სიგარეტი ამოიღო და ერთი ღერი მონატრებულ დაქალს გაუწოდა. ელენე

ისევ ძლიერ მომენატრე...

ისევ ძლიერ მომენატრე, ნეტავ რატომ? დამივიწყე, ვიცი უკვე აღარ მნატრობ!.. მახსენდება ერთად ყოფნის ყველა წამი, და თვალებზე მეწვეთება ცრემლის ნამი... გახსოვს ის დღე პირველად რომ გამაღიმე, ის წუთები როცა მწარედ ამატირე?!