მძიმე გზა (მესამე ნაწილი) ოცდამეხუთე თავი (37) დასასრული

ცივი სიჩუმე იყო ირგვლივ გამეფებული.ამჯერად მარტო იყო ამ ადგილას,სადაც ნიასთან ერთად ხშირად მოდიოდა ხოლმე.თვალები დახუჭა და ცრემლები ჩამოუგორდა სახეზე. გონებაში ისევ ნიას ხმა ესმოდა,

ზეცას უკაკუნებს ისევ ტკივილები

ზეცას უკაკუნებს ისევ ტკივილები, მთვარეც მეგობრულად ჩამოუჯდა... თურმე ყველაფერი იკარგება, თურმე არ ჩერდება სულში არაფერი... თვალებს წამდაუწუმ ახამხამებს სევდა შეპარული მწვავე შეგრძნებები,

ისევ და ისევ მიყვარხარ

ახალ ცხოვრებას ვიწყებდი მაგრამმნება არ მომცეს მძაფრმა გრძნობებმა ნეტავ არ მომკლას ამ მწარე ჩაგვრამ აქ მომკლას რომის კატაკომბებმა ახლა ვჩერდები და მე გნებდები მელანქოლიკად მე დავბერდები ისევ შენ ალბათ გადაგეყრები ლამაზ გრძნობებს მე არ გავეყრები ალბათ

ხო მე ვარ ისევ...

ხო მე ვარ ისევ, მე ვარ ის ფიქრი, სიყვარულის, რომ გარს დაგტრიალებს. მეცხრე ცაზე ვარ და ზევით მივქრი, დაგინახავ და გამაჟრიალებს...

ისევ თბილისი და ისევ თბილისელები (6)

დიდუბის პანთეონში გადამასვენეთ, როგორც საზოგადო მოღვაწე. თუ უარი გითხრეს, მამაჩემს დაუკავშირდით და ეს ანდერძი აჩვენეთ. კარგით ვსო, 10 პროცენტზეა, ატვირთვაც უნდა მოვასწრო.

ისევ თბილისი და ისევ თბილისელები (5)

თქვენ გგონიათ ვიცი ეხლა რას ვლაპარაკობ? ნწ. კვირაა, საღამო, მაღაზიებიდან ეხლა მოვედი და მინდა რომ ზუსტად ამ კვირა საღამოთი ისიამოვნოთ და დღევანდელი თავი აგიტვირთოთ, რომელშიც აზრზე არ ვარ რაებს დავწერ. იტოკში აღარ მოგაბეზრებთ რა თავს. ცოტა ხნით

ისევ თბილისი და ისევ თბილისელები (4)

-ელემენტარული რაღაცებიც კი ავიწყდება-მეთქი- თუთიყუშივით გაიმეორა დის საქციელით გაოგნებულმა. -ჯანდაბა, ყავის ფულის გადახდა დამავიწყდა - თვალები აატრიალა და კაფისკენ გაეშურა, თან გზაში თავის თავს ლანძღვას მოჰყვა. სწრაფი ნაბიჯით მიუხალოვდა უკვე ნაცნობ

ისევ თბილისი და ისევ თბილისელები (3)

ნატა სულგანაბული უსმენდა სამზარეულოს ღია კარიდან ბიჭების დიალოგს და სიხარულისგან ცეკვავდა. გრძნობდა, რომ ლიზას უკარება ხასიათისა და საქციელის მიუხედავად, არც თვითონ იყო გულგრილი

ისევ წვიმს ვერ გადაიღო

გამარჯობა ყველას, ეს გრძნობები ელავს გული ითხოვს შველას მასთან ვხედავ მკვლელ ავს ეს რამდენიმე წელი კვლავ და კვლავ მე შენ გელი გაყინულია გული და კვდება დაზაფრული ეს რამდენიმე თვეა გამძაფრდა ეს გრძნობები ეს რამდენიმე დღეა ცუდად ვარ და მოვკვდები მე

ისევ თბილისი და ისევ თბილისელები (2)

არა, მაინც ვერ დავიჯერე, რომ აზრზე ვერ მოხვედით ვინ იყვნენ ამაშუკელები. ხო , ვერ დავიჯერე და ქალაქში გავედი მიკროფონით ხელში.