მე და წილოსანი ( ნაწილი პირველი )

ზედმეტს,გავბრაზდი,მაგრამ როდესაც მათი სახეები დავინახე უნებურად გამეღიმა და მანქანასთან როგორმე კუთვნილი ადგილის დასაკავებლად მივედი,მაგრამ შევცდი და სრულიად შემთხვევით უკანა ‘’სიდენიაზე’’ ბიჭებზე გაწოლილი ავღმოჩნდი ჩვენში დარჩეს და საკმაოდ

მე,შენ და წვიმა..(დასასრული)

საოცარი სანახაობა დამხვდა.. ის რასაც ნამდვილად არ ველოდი.. ჩემი ძველი პაკლონიკი აქ საიდან გაჩნდა არ ვიცი მაგრამ ახლა აქ ეგდო და სისხლის გუბეში იწვა.. გიჟივით მივვარდი და მუხლებზე დავეცი.. წამომაყენეს.. ყვირილი დავიწყე ხელი გამიშვით-ქო მაგრამ ვინ

მე ორმაგი ტყვე ვარ-12

-ლილი არ იტირო,ჩვენი მოსვლის მიზანი ტირილი არაა,იცი რატომ ჩამოვედით ასე ჩუმად?-ეშმაკურად გაიღიმა ლაშამ -რატომ?-ვკითხე და თან ცრემლები მოვიწმინდე -2 კვირის თავზე ყველას გეპატიჟებით ჩემს საირმეში 1 კვირით,იქ ჩემი ბაბუა-ბებიის სახლი მაქვს ხოდა მინდოდა

მე არასოდეს არ მოვალ შენთან

მე არასოდეს არ მოვალ შენთან, შენც არ მოხვიდე ვერ გამახარებ. მკვდარს რომ აყრიან მიწას, ეს ვიცი, შენ კი მე ცოცხალს გადამაყარე. აღარასოდეს აღარ ახსენო შენი ცხოვრების ერთი ნაწილი.

მე შენ მიყვარხარ... სულ ესაა! (თავი 2 )

ექიმებმა საოპერაციოდან რეანიმაციაში,ტრავმატოლოგიურის ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში გადამიყვანეს.ამ ოთახში თორმეტი ოთახი მაინც იდგა და მედდების მთელი გუნდი დაგვტრიალებდა თავს. მე ერთი სანიტარი და ერთი მედდა მადევნებს თვაკყურს და უამრავი ექიმი

მე,შენ და წვიმა..(7)

7 საათამდე სულ ცოტა იყო დარჩენილი..არაფერი განსაკუთრებული..ისე ჩავიცვი,როგორც ყოველ დღე მაცვია..გასასვლელად ვემზადებოდი დედაჩემმა რომ დარეკა.მოვბრუნდი და მონატრებული დედის ხმა რომ გავიგე,კინაღამ ამეტირა.მეგონა რამე სერიოზული უნდა ეთქვა,დაიწყო როგორც

მე-10 კლასელი (7)

სახლთან მისულს შავი ნისან მარჩი დამხვდა წითელი ბანტით ასეთი ბედნიერი დიდი ხნის განმავლობაში არ ვყოფილვარ როგორ მომწონდა ჩემი მანქანა ვუუ გახარებული დავარტყი მთელს უბანს წრე მერე დაღლილი სახლში მივედი ჩავიცვი ჩემი პიჟამოები მიუხედავად

მე შენ მიყვარხარ... სულ ესაა! (თავი 1 )

ეს ამბავი იმ წელიწადს მოხდა როდესაც ჩვიდმეტის უნდა გავმხდარიყავი.ვიყავი ერთი უბრალო გოგო,რომელიც ჯერ კიდევ სკოლაში სწავლობდა,არ ჰყავდა ბევრი მეგობარი,რადგან ცდილობდა ყველასგან განმარტოვებით,თავის სამყაროში ყოფილიყო,სადაც არავიზე იდარდებდა,არავინ

მე,შენ და წვიმა..(6)

მაისის ბოლო იყო.. კლასში ვიჯექით.. მარი ფანჯრისკენ იჯდა,მე მის გვერდით.. თავი მაგიდაზე მედო და ფურცელზე გაურკვეველ ასოებს ვწერდი.. თან ისტორიის მასწავლებელს ვუსმენდი,რომელიც ერთი და იმავეს იმეორებდა,ბავშვები კი ყირაზე გადადიოდნენ.. სხვა დროს მეც მათ

მე + შენ = ჩვენ ( თავი 18 )

"არ ვიცი რას წერენ პირველ სიტყვას ან რა წინადადებით იწყებენ დღიურის წერას ... არ ვიცი ,რადგან არასდროს მქონია სურვილი ჩემი ფიქრები და გრძნობები ფურცელზე გადამეტანა ...ერთ-ერთ tvshow- ში ნანახი მაქვს როგორ ამბობენ 'dear diary ', ქართულად კი ცოტა