იასამნისფრად მიყვარხარ

უცებ ტელეფონზე შეტყობინება მომივიდა. ლანა ან მარიშკა იქნება-გავიფიქრე. მაგრამ შევცდი. უცხო ნომერი იყო. "გარეთ გამოიხედე". გამიკვირდა. ვერ მივხვდი ვინ იყო. "ვინ ხარ? " მივწერე მე. მან კი ისევ იგივე მომწერა “გარეთ გამოიხედე’’. ფანჯარასთან მივედი

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (14 თავი)

-სალი. ბოდიში რომ ცხოვრება დაგინგრიე. ბოდიში რომ დედაშენთან გაჩხუბე.. ბოდიში რომ 1 წელი დაგაკარგვინე უნივერსიტეტში. ბოდიში რომ აქამდე არ ჩამოვედი შენთან. ბოდიში საერთოდ ყველაფრისთვის-ამბობს ის დანელნელა მიახლოვდება. ისე ვარ ლამის ვიკივლო ამ

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (13 თავი)

თითქმის 2 წელი გავიდა რაც ის აღარ მინახია. მის ნახვას მხოლოდ ემილის გამოგზავნილ ფოტოებზე ვახერხებ. ისიც გავიგე რომ ის ამ 2 წელის განმავლობაში უკვე მეთოთხმეტე გოგოსთან ყოფილა. ხომ ვამბობ მას მე აღარც კი ვახსოვარ. მე კი მისი დავიწყება არ შემიძლია!

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (11 თავი)

სახლში შევდივართ. მისაღებში ჩვენი მშობლების წინ ჩვენგან ზურგს უკან ვიღაც გოგო ზის. ის ბრუნდება. ატირებული ლიკა სანდროს უყურებს. მის დანახვაზე ვერც მე ვიკავებ ცრემლებს -ყოჩაღ სანდრო. -მხოლოდ ამას ვამბობ და ჩემი ოთახისკენ მივდივარ. -სად მიდიხარ?

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (11 თავი)

დილას სანდროს ოთახში, სანდროს საწოლში, სანდროს გვერდით მეღვიძება, ყველაფერს სანდროს სუნი აქვს, მსიამოვნებს მასთან ასეთი სიახლოვე. ის უბრალოდ წევს ხელი აქვს ჩემთვის გადახვეული და მიყურებს. -დილამშვიდლბისა. -ამბობს ის და მიღიმის

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (10 თავი)

არა არაფერია პირიქით. ძალიან მაგარია. -ვცდილობს სიტუაცია გამოვასწორო და ამიტომ ვამბობ ამას. თუმცა დიდად რომანტიკის განწყობაზე არ ვარ. -მაპატიე რაა. უბრალოდ არ მინდოდა ისეთი ბიჭების კატეგორიას მივმსგავსებოდი სულ რომანტიკაზე რომ ფიქრობენ და არ

შენ არ ხარ ჩემი და, მე შენ მიყვარხარ! (9 თავი)

მე და ემილი უნივერსიტეტში ერთად მივდივართ. დღეს ჩემი კაპიტნობის პირველი დღეა. არ მინდა ამის აღიარება მაგრამ ვერ შევძლებ იმ გუნდის კაპიტნობას რომლის ყოფილი კაპიტანიც სანდროა. და რომელშიც ჯერ კიდევ თამაშობს სანდრო. ემილის ამ ყველაფერს ვუყვები და ის

შენ არ ხარ ჩემი და, მე შენ მიყვარხარ! (8 თავი)

დილაა. მე და სანდრო ჩემს ლოგინში ვწევართ, მას სძინავს. მე მის სახეს ვუყურებ და ყველა ნაკვთს ვაკვირდები. ის ისეთი საყვარელია, სიმპატიური, ლამაზი ნაკვთებით, ვგრძნობ რომ მიყვარს. -რატომ მიყურებ? -მეკითხება ის და თვალ დახუჭული მიღიმის -ისე უბრალოდ.

შენ არ ხარ ჩემი და, მე შენ მიყვარხარ!

ჩემს ოთახში მზის სხივები შემოდის და პირდაპირ თვალებზე მანათებს. მკვეთრი ნათება ძილს მიფრთხობს. საათს ვუყურებ და ვხვდებიბრომ უნივერსიტეტში დამაგვიანდა. ტელეფონი აღარ მაქვს რომ დედაჩემს დავურეკო დავკითხო რატომ გამითიშა მაღვიძარა საათზე. გუშინდელი

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (7 თავი)

სანდრო ბურთის კალათში ჩასაგდებად ჰაერში ხტება და მე მთელი სხეულით მეჯახება ისე რომ ძირს ვარდები და თავს ვარტყამ. ბურთი კალათში ვარდება და ჩემს ყვირილს საზღვარი არ აქვს. თავი იმდენად ძლიერად დავარტყი წამით სინათლეც დავკარგე. შემდეგ ფეხზე ავდექი და