პატარა გოგო, მიყვარხარ! (11 თავი)

ნინეს ძააალიან მალე დაეძინა. ჩაძინებულს, გიგა თმებზე ეფერებოდა და საფეთქელზე ნაზად კოცნიდა. -ჩემი სულელი გოგო... რატო შემიყვარდი ესე ძაან? ხო ხედავ რო ერთი საათიც ვეღარ ვძლებ შენ გარეშე.

პატარა გოგო, მიყვარხარ! (10)

-მოიცა გააფრინეთ, მე ამ ბანაკში წამოსასვლელად, არც გამოცდა დამჭირვებია, არც არაფერი, მამაჩემმა მოაგვარა საქმე, მხოლოდ იმიტომ რომ, ამ გოგოსთან ერთად ვყოფილიყავი! ეხა მეუბნებით რო, საავადმყოფოში მარტო უნდა იყოს? იმდენი თქვენი კარგი... -ახალგაზრდავ,

პატარა გოგო, მიყვარხარ! (9)

მეორე დღე. ისევ სასტვენების გამაყრუებელი ხმა. ისევ დამთხვეულივით წამომხტარი გიგა, უკმაყოფილო ხმამაღალი შაძახილები კოტეჯებიდან, გინებ-გინებით გამოსული ბავშვები გარეთ, და უფროსის მკაცრი სახე. -ბავშვებო, დღეს ბუნებაში წავალთ და პატარა პიკნიკს

პატარა გოგო, მიყვარხარ! (8)

-ნი, არ წავიდეთ? გვიანია უკვე. -ხო ჯობია, სანამ ჯერ კიდევ ერთობიან, მაშინ წავიდეთ. მერე რომ მივიდეთ, გაიგებენ რომ გაპარულები ვიყავით. -ხო, წამოდი. 10 წუთში ისევ კოტეჯებთან იდგნენ

სამჯერ ნაჩუქარი სიცოცხლე! -მიყვარხარ.. (დასასრული)

დღეები გადიოდა და ჩემი ვარაუდი უფრო და უფრო მმართლდებოდა, ნიკა ყურადღებას არ მაქცევდა, თავს უფრო და უფრო მარიდებდა, მე კი საშინლად მინდოდა გამოცდების წინ ვინმეს გავემხნევებინე, ყველას ვიღაც ჰყავდა გვერდში, მხოლოდ მე ვიჯექი იატაკზე მარტო და ჩემს რიგს

პატარა გოგო, მიყვარხარ (7)

-ესეიგი, არავის ელაპარაკები? - არ დამცინო კარგი? ხანდახან უმნიშვნელო ნივთებს ველაპარაკები ხოლმე. სარკეს ვუყურებ და ველაპარაკები. მიქრის რო თავში? კი, ნამდვილად. უარყოფას არც ვაპირებ. მოწყენილი რომ ვარ, ჩემ თავს ველაპარაკები. კარგია, ჩემ თავს რომ

პატარა გოგო, მიყვარხარ! (6)

-თუ შეიძლება ყველა მწკრივში დადექით! -აუ... -ეს ვინარი! -ტვინი მოხნა! -ო! ყოველდღე ერთიდაიგივე? -წადით თქვენი! -ს ი ჩ უ მ ე ! ! ! ისევ ჩაჰყვირა სასტვენს უფროსმა და მთელი ბანაკი შეხტა. -მოკლედ, დღეს ჩამოდის ჩვენთან ერთი მოსწავლე და სპეციალურ

სამჯერ ნაჩუქარი სიცოცხლე! -მიყვარხარ.. (თავი 2-3)

გოგოზე და ბიჭზე რომლებმაც ეწლები მალე გადიოდა, მე-7 კლასი, გაზრდილი მე და ნიკა.. ჰო ნიკა არ მოგესმათ.. ამდენი წლის შემდგ ერთმანეთს შევხვდით, ჩემს პარალელურ კლასსში იმყოფებოდა, უფროსწორედ ის მე-8ში იყო.. ჩვენი დილა ყოველთვის ასე იწყებოდა.. -აბა ჩემო

პატარა გოგო, მიყვარხარ! (5)

დილით ნინეს ძალიან ადრე გაეღვიძა, თვით ბანაკის უფროსსაც კი არ ეღვიძა. ცოტა ხანს გიგას უყურა, მერე ოდნავ აკოცა ლოყაზე, სპორტულები ჩაიცვა და სარბენად წავიდა. დიდხანს დარბოდა და შესასვენებლად ხის ძირას წამოჯდა. წყალი ერთ ყლუპში გამოცალა. ამ დროს

პატარა გოგო, მიყვარხარ! (4)

გიგა კი წავიდა მაგრამ, ნინეს წუთით არ მიეკარა ძილი. რატომ ვერ იძინებდა? თვითონაც არ იცოდა! ალბათ გიგასი ეშინოდა, არადა გიგა არაფრით იყო საშიში, პირიქით, ნინესთან მიმართებაში ძალიან თბილი იყო მაგრამ, ნინეს რაღაც მაინც აკავებდა და ეს მასში შიშს