სიცოცხლე სიკვდილისთვის...

ყოველთვის ვფიქრობდი, რომ ძნელია მიხვიდე თვითმკვლელობამდე. გადადგა ნაბიჯი იქ, სადაც არაფერია. ძნელია დატოვო ოჯახი, რომელიც შენს ამგვარ გადაწყვეტილებას არ ელის. თუმცა ახლა ვიცი რას ნიშნავს ,,თვითმკვლელობა''. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ ასეთი რამის

ნახევარი სიცოცხლე (სრულად)

ყველას ცხოვრებაში ჩნდება ადამიანი,რომლის გამოჩენის შემდეგაც იცვლები. არ აქვს მნიშვნელობა ეს უზარმაზარ ბედნიერებას განიჭებს თუ არანორმალურ ტკივილს, შენ უბრალოდ ხვდები,რომ აღარასოდეს იქნები ისეთი როგორიც იყავი ადრე.

მას მხოლოდ სიცოცხლე უნდა(სრულად)

ახალი სიცოცხლის დაბადებაზე სასიხარულო არსებობს რამე? როცა საკუთარ შვილს ხელში აიყვან და იმდენს აკოცებ რამდენსაც გინდა. სამყაროში უამრავი ფერია და ეს ყველა'ფერი სწორედ ამ დღეს ერთიანდება.

სიცოცხლე უშენოდ

ჩემთვის სიცოცხლე სწორედ უშენოდ, ნამდვილად არის შეუძლებელი. ერთადერთი ხარ ვარდი უეკლოდ, მე გრძნობები მაქვს ხელუხლებელი. ჩემთვის სიცოცხლე სწორედ უშენოდ, გაუსაძლისი არის ნამდვილად.და ეს სიცოცხლე ჩემთვის უმეფოდ არ მიმაჩნია სწორად, ადვილად.

კვლავ სიცოცხლე მინდა (სრულად)

ბურუსია, გარშემო ისეთი სიბნელე და სიცივეა ვკანკალებ. რაღაც ხმა წინ წასვლას მაძალებს, თუმცა მეც ძალიან მინდა გავიგო რა ხდება იქ. მარადიულ სიჩუმეს მხოლოდ ფოთლების მტვრევის ხმა არღვევს რომელსაც ფეხს მე ვაბიჯებ, სადღაც შორიდან მხიარული კისკისი მესმის,

კვლავ სიცოცხლე მინდა (დასასრული)

ვხვდები რომ დიდი ხანი ვიყავი გათიშული რადგან პატარა ფანჯრიდან ვარსკვავებს ვხედავ. არ ვიცი რა მჭირს... საკუთარ თავს ვეკითხები ხოლმე, მართლა გიჟი ვარ? გავიგე მდინარიდან როგორც ამომიყვანა ბეკამ, პალატაში ნინას უყვებოდა ელენა ალბათ ეგონათ მეძინა.

კვლავ სიცოცხლე მინდა (ნაწილი 11)

გარშემო აყვავილებული ხეების საამური სურნელია გამეფებული, გზა ძნელი გასავლელი არარის თუმცა ახალ გაღვიძებულს სიარული მიჭირს, ნელ-ნელა წლის ხმას უფრო გასარკვევად ისმის, ბოლოს კი როდესაც მგონია მდინარის პირას მივადეგით ხიდზე ამოვყავით თავი. ერთი კვირაა

კვლავ სიცოცხლე მინდა (ნაწილი 10)

ვაანალიზებ ყველაფერს. ბეკას სხეულის სიმხურვალეს და გულისცემას ვგრძნობ, მის ყოველ მოძრაობას მგონია რომ მის სხეულში ვარ, აუღწერელი გრძნობააა ეს ყველაფერი. თავს ვწევ და ვკოცნი, მგონია ვითომ და პირველად ვკოცნიდეო ისევ ჟრუანტელი მივლის ტანში, მის რბილ

კვლავ სიცოცხლე მინდა (ნაწილი 9)

სააათ ნახევარი დიდი დრო იყო ამიტომ მშობლებს ვუთხარი არ დამელოდოთ მე სასეურნოდ მივდივარ თქო და მანქანაში ჩავჯექი, ოცი წუთი უაზროდ ვიარე შემდეგ კი გადავწყვიტე მასთან მივსულიყავი. მკვდრებს მათ საფლავებს შორის მივიკვლევ გზას, ღამით ამ დროს აქ არასდროს

კვლავ სიცოცხლე მინდა (ნაწილი 8)

ორი საათის შემდეგ გოგონები ოთახში ამყავს და ჩემს ლოგინზე სამივეს ერთად ვაწვენ,სამივე გათიშული მვრალია. ქვევით ჩავდივარ ყველაფერს ვალაგებ და დედას შეტყობინებას ვკითხულობ "დღეს ჩვენს ბინაში ვრჩევით, ხელს არ შეგიშლით, გკოცნით" მეღიმება და გარეთ