ღამის ზმანება (12 ნაწილი)

ტანზე ვიცვამდი, როდესაც ოთახის კარი დემემ შემოანგრია და განერივულებულმა ამათვალიერა. -რა ხდება? - ვკითხე შეშინებულმა და თან ჩემი სხეულის შიშველი ნაწილები ხელით დავფარე. -მამაშენმა გაიგო რომ აქ ხარ და მოდის

ღამის ზმანება (11 ნაწილი)

დილით ისევ დემეს მკლავებში გავიღვიძე. ვერ წარმოიდგენთ როგორი სასიამოვნო შეგრძნება იყო... მისი სასიამოვნო სურნელით ვიყავი გარემოცული და ისეთ სიმყუდროვეს ვგრძნობდი სახლში რომ არ მიგრძვნია... ჩემი თხელი თითები მის თმებში შევაცურე და თამაში დავიწყე.

ღამის ზმანება (9 ნაწილი)

„ვაუუ...“ - გავიფიქრე გაკვირვებულმა. ნამდვილად არ ველოდი რომ ასე მალე დამთანხმდებოდა. ოთახში მარტოდ დარჩენილმა ტანსაცმელი გავიხადე და საცვლებისამარა შევწექი საბანში... დაღლილობას ვგრძნობდი, მაგრამ თვალს ვერ ვხუჭავდი... „ალბათ არც დემეს არ სძინავს...“

ღამის ზმანება (8 ნაწილი - მეორე ნაწილის დასაწყისი)

-ნიტაა... - ყურში ჩემი სახელი ჩამესმა და თვალები მოჭუტულად გავახილე. - მოვედით... - მითხრა დემემ და ნაზად მიბიძგა წამოჯდომისკენ, რომ გამოვფხიზლებულიყავი. მანქანაში ჩვენ ორნი ვისხედით, ვახო და თოკო ბარგს ეზიდებოდნენ.

ღამის ზმანება (7 ნაწილი - დასასრული)

-მმმმ... - ამოიზმუვლა და ისევ ჩამეხუტა. მოიცა, მოიცა... საცვლებისამარა რატომ ვიწექი? კარგად მახსოვს, რომ ტანზე არ გამიხდია... ოხხ დემეე... დენდარტყმულივით მოვშორდი მის შიშველ სხეულს და თვალებგაფართოებულმა ავათვალიერე.

ღამის ზმანება (6 ნაწილი)

-ახლავე, ამწამს... ავდგეთ და გავიპაროთ სადმე... - მითხრა კიდევ და კისერში ისევ მაკოცა, შემდეგ კიდევ ერთხელ და კიდევ ერთხელ... -დემეე! - ავკისკისდი მხიარულად, თუმცა ამავდროულად ვიგრძენი როგორ ამეწვა თითოეული ნაკოცნი ადგილი კისერში. -მართალი ხარ, ჯერ

ღამის ზმანება (5 ნაწილი)

ხელი ჩემს მხარეს კიბის სახელურს ჩასჭიდა და გასასვლელი გადამიკეტა. სად გავქცეულიყავი არ ვიცოდი... ვნებიანი მზერით მომჩერებოდა და ნელ-ნელა თავს ახლოს სწევდა. ყველაფერი წამებში და თითქოს საუკუნის განმავლობაში მოხდა...

ღამის ზმანება (4 ნაწილი)

დემე ჩემკენ დაიხარა და ხელები მომხვია, თავი ჩემს კისერში ჩარგო და ღრმად ამოისუნთქა. რა დამემართა? სულ ავხურდი, გული ამიჩქარდა და ჟრუანტელმა დამიარა. მისი სუნთქვის შეგრძნებამ კიდევ კისერში საოცრად დამაბნია.

ზაფხულის ღამის სიზმარი (სრულად)

იმ „არაჩვეულებრივი“ ამბის გაგებამ, რომ შუა აგვისტოში ჩემ ძმასთამ ერთად თბილისში უნდა დავბრუნებულიყავი ლამის ჭკუიდან შემშალა. ჩემ ძმას დასანახად ვერ ვიტან პატარაობიდანვე, მთელი ბავშვობა მასთან ფრონტში გავატარე. რა გინდა ერთი პლიუსი მაინც აქვს, თავის

ღამის ზმანება (3 ნაწილი)

ორი დღე სახლიდან არ გავსულვარ... უბრალოდ არაფრის ხალისი არ მქონდა, მაგრამ ჩემი სიზმარი მეორდებოდა და მეორდებოდა... დაუსრულებლად... გავიღვიძებდი, ვიძინებდი და კიდევ მესიზმრებოდა... ერთი სიტყვით მოსვენებას არ მაძლევდა.