ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 7)

- მართა, პოპკორნი არ გაქვს? - რა პოპკორნი? - აბა ისე მიყურებ, მგონია, რომ “კინო” ვარ. - თემას ნუ უხვევ. - წარბი ამიწია.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 6)

ვცეკვავდით ისე თითქოს მარტო ჩვენ ვიყავით, ვგრძნობდი ჩემში როგორ ბრძოლობდა სიყვარული და სიამაყე, ვგრძნობდი, როგორ მითრთოდა ხელები, მისი სუნთქვა თავბრუს მახვევდა და წარსულის მოგონებებში მაბრუნებდა.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 5)

- მე პიცა მინდა, „მარგარიტა“. - აბა ისე, ქალი შენ არ გეკარება და პიცა მაინც ჭამე „მარგარიტა“. - ენა გადმოვუტიტე. - უფროსოო, - შევარდა მამაჩემთან, - მე ვერ ავიტან ასეთ დამცირებას, მორჩა, მე ვწერ განცხადებას და სამსახურიდან უნდა გაუშვათ, ნინე.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 4)

ცხოვრება ზოგჯერ მკაცრი და ზოგჯერ დაუნდობელია, ორი სიმართლიდან ვერ არჩევ ტყუილი რომელია... ან იქნებ ორი ტყუილია და ვერ არჩევ, რომელი უფრო ნაკლებად გატკენს გულს... იქნებ სიმართლესა და ტყუილს შორის დგახარ, იქნებ ერთი ტყუილია და მეორე სიმართლე? მაგრამ

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 3)

- ასე იცის სიყვარულმა... - ჩაეღიმა მართას. - ფიქრების ქარიშხალში გაგხვევს, ხან ზეცად აგიტაცებს, ხან კი მიწაზე დაგახეთქებს მტკივნეულად... და თუ დანარცხების შემდეგ, ისევ შეძლებს შენს ზეცად ატაცებას და მის მორევში სამუდამოდ ჩათრევას, მაშინ უნდა აჰყვე,

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 2)

ის მომიახლოვდა, მის სუნთქვას ვგრძნობდი, მისი მწველი მზერა თითქოს მილიმეტრებში ზომავდა ჩემს სახეს, ისევ ჩაეღიმა. მე კი ვგრძნობდი, თუ კიდევ იქნებოდა ჩემს გვერდით, სუნთქვა შემეკვრებოდა, ვერ გავუძლებდი „რკინის ლედობის“ თამაშს. - ხომ, იცი თვალები

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 1)

კაბინეტში, რომ შევედი ფანჯარა გამოვაღე და ჰაერის ღრმა ჩასუნთქვა დავიწყე, რომ ცოტა გონება მოსულიერებულიყო და ცივ ჰაერს გარკვეული მოგონებები გაეყინა. ამ მედიტაციაში ვიყავი, როდესაც კარზე კაკუნი გაისმა. - ღიაა, - დავიძახე ისე, რომ არ მოვბრუნებულვარ.

სანამ შენ გეძინა

როგორ შეიძლება მიხვდე მგზავრობის დროს, მგზავრი შენზეა შეყვარებული თუ არა? ამ მოთხრობის ერთ პერსონაჟს, თავისი დამოკიდებულება და მოსაზრებები აქვს, რომელთა მიღმაც კიდევ რაღაცების დანახვაა საჭირო...

შენ ჩემი ქმარი გახდები

შენ ჩემი ქმარი გახდები!კი არ ვოცნებობ, მიყვარხარ,რამდენი წელი გავიდა უკვე რაც მიზნად გისახავ...შენ ჩემი ქმარი გახდები,არ ვხუმრობ, მართლა მიყვარხარ, ყველაზე კარგი ბიჭი ხარ,ვინც მე ოდესმე მინახავს.შენ ჩემი ქმარი გახდები,

მე - შენ

გელოდებოდი... ისე გიცდიდი, როგორც დედა ომში წასულ შვილს. მენატრებოდი... ისე გნატრობდი, თითქოს სუნთქვისათვის ჰაერი მაკლდა.