"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 4)

არეული შევიდა გოგონას პალატაში ირემაშვილი. თავი მარცხნივ, ფანჯრისკენ გადაეწია და უემოციოდ მისჩერებოდა აყვავილებულ ხეებს. როგორ უნდოდა გაზაფხულის სურნელით გაეჟღინთა ფილტვები და ლამაზი კვირტებისთვის ჩუმად გაენდო საიდუმლო - რომ გიჟდებოდა მათზე.

შენ ჩემი გახდები (თავი 5)

თვალებზე თითქოს რაღაც სველი დიდი ტომრები მეკიდა,ქუთუთოოებს ვერ ვახელდი,იმასაც ვერ ვხვდებოდი გათენდა თუ არა....ღმერთო ჩემო როგორ მტკიოდა თავი. -დაგწყევლოს ღმერთმა!...ძლივს ამოვთქვი,თავსაც ვერ ვწევდი,ღმერთო ჩემო თითქოს...უუუფ,გაჩერდი

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (26)

ძალიან დიდი სიჩქარით მივდიოდით, მოულოდნელად ლუკას ტელეფონის ხმა გაისმა, ეს ჯეკო იყო.- ძმაკაც ისევ იმ კლუბში, სადაც პირველად. ( ჯეკო )ტელეფონი გათიშა და მე შემომხედა. - ის კლუბი გახსოვს, სადაც შენს გამო ერთ ტიპს გავუერთიანე

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 3)

საავადმყოფოს ჰოლში ისხდნენ, სამნი. ყველა დაძაბული ელოდა ექიმს, რომელსაც თითქოს პირი შეეკრა და განზრახ არ ჩანდა. ყველაზე დაძაბული მაინც ლუკა იყო, ანდა რა გასაკვირია ეს ვინმესთვის?!.. ნერვიულობისგან წაშლილი სახე თლილ თითებში მიემალა და

მხოლოდ შენ !

დღე გათენდა სიყვარულის მზის მაგვირად შენით ვთბები მე სასმისი აღარ მათრობს მხოლოდ შენი ხილვით ვთვრები მხოლოდ შენზე ფიქრობს გული ჩემი ვნება ნახატია ცაზე მთვარე აღარა ჩანს შენი სახე ახატია ცის ღიმილს ცაზე ვეძებ

შენ ჩემთვის დაიბადე (სრულად)

აი ამას ჰქვა,ცხოვრება მოულოდნელობებითაა სავსეო.ყველაფერს მოველოდი,მაგრამ შენ თუ აქ დამხვდებოდი ნამდვილად არა-უცებ მოუბრუნდა ბაქარი კესანეს. -მეც ეგრე-ორივეს გაეცინათ. -გამიხარდი-უთხრა ბაქარმა შეპარვით გოგოს,თითქმის ჩურჩულით.კესანემ მხოლოდ ღიმილით

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (25)

სახლში ლუკამ ამიყვანა და მაშინვე ჩემს ძმას დავურეკე. - დემე სად ხარ? - ოთხ წუთში მანდ ვიქნები. ( დემეტრე ) ტელეფონი გავთიშე და სახლში შევედი, ძალიან დაღლილი ვიყავი ამიტომ

ისევ შენ.. დასასრული

-მარიამ რას ბოდიალებ?(თაკო) -რაც დავინახე იმას ვამბობ (მე) -მარიამ ეგებ ლექსოს დალა...........(ლუკას გავაწყვეტინე) -არანაირი ლექსო ლუკა, ნებიბისმიერთან ეღალატა მაგრამ ლიზიკოს დედასთან არ ვაპატიებ, ვეცადე გამეგო ლიზიკოს ამბავი და გავუგე კიდეც, მასთან

შენ მე დაკარგული შეგრძნებები დამიბრუნე (სრულად)

-აბა მოუსვი აქედან, ეს ჩვენი ადგილია!- გაიგო ბიჭმა ხმა. ამ ხმამ მომენტალურად დაარღვია ჰარმონია მის გარშემო. ისინი სამნი იყვნენ. თვითდაჯერებულები და გაუზრდელები. მათ წინ გოგონა იჯდა ეტლში და დამფრთხალი შველივით უყურებდა მათ. გოგონა ძალიან თხელი და

"პროვინციელო, შენ მე მეკუთვნი!" (ნაწ. II, თავი 2)

საღამოს, როცა კარგად მოილხინეს და შეზარხოშებული ბიჭები დააწვინეს გოგონებმა, სუფრის ალაგებას შეუდგნენ. მხიარულ ამბებს ყვებოდნენ, რაც იცოდნენ ერთმანეთზე და რაც არ იცოდნენ. უცბად თავბრუ დაესხა ნატროშვილს, იგრძნო, რომ თავზე კონტროლს კარგავდა.