ჩვენ. (2)

-მეშინია, ასეთი ადგილების! დუმილი ანინამ დაარღვია და უხერხულად მოიფუზა. -რატომ?გაუკვირდა ქალდანს. -ხედავ, როგორი იდუმალი და ლამაზია? მისტიურია. ჩურჩულებდა ანინა.-ანინა, ბატეთი შენ გგავს! ან, შენ გავხარ მას. ერთნაირები ხართ. ერთი შეხედვით, შენც

ჩვენ. (1)

ახლა,თუ გგონია პატარა ბიჭივით შევუშინდები მაგ ყვეაფერს და შეგეშვები, იცოდე ცდები.არც გაქცევას ვაპირებ და არც იმას, რომ სხვა თვალით დაგიწყო ყურება. ვერც იმას გეტყვი ყველაფერს ადვილად გადავხარშავ მეთქი. ვიცი, რომგამიჭირდება, ძალიან გამიჭირდება.

მე და შენ ჩვენ - არა

შენს გარეშე ყველა რომ ლაპარაკობდა ესეც კი მკლავდა სულ ნახევარი საათი მაგდენიც არა მაგრამ საკმარისი იყო ჩემთვის... მე და შენ ჩვენ არა არა კი არა უბრალოდ ვერა

წამიერი პაემნები (,,ჩვენ ვიცინოდით")

,,ყველაფერი სტანდარტულად იყო“, გავიფიქრე და წავბარბაცდი... მეტროს კედელთან ჩავიკეცე. ,, ჩვენ ვიცინოდით“. გავშრი, ფიქრის ძაფები ავრიე,გავიხლართე... ,,როგორ“? ხალხი ისევ სუნთქავს, უკვე მესამე ვაგონი მიდის უჩემოდ.

და ესე დაუკითხავად დაიბადა "ჩვენ" (1)

-არ ინერვიულო ეგენიც ბევრია... პირგამოტენილმა ვუპასუხე და ფორთოხლის წვენი მოვსვი... -რა ქვია?! -ვის? -ვინც შენი დაცვის ქვეშაა რა გჭირს... -მგონი ნიკოლოზ მაისურაძე, რა იყო?! -მეხუმრები? - ენის ბორძიკით ამოილაპარაკა და თითები მაგიდაზე ნეულად

ჩვენ აღარასდროს ვიქნებით ერთად

უკვე დამღალა სიყვარულის ცრუ მოლოდინმა, იცი, შენს გამო, აღარასდროს აღარ ვიტირებ, ცოტაც მადროვე, წაქცეული, ისევ ავდგები, გადაგივიწყებ, უსასრულოდ გადაგივიწყებ, გამოვფხიზლდები,ძველ სიზმარში აღარ დავრჩები, სხვა გზას ვიპოვი, არ გავივლი ნაცნობ

"ჭაობი" (2-ჩვენ სიახლეები გვჭირდება)

უცნაური იყო ის რაც მოიმოქმედა ბებურიშვილების ოჯახმა,თუმცა ყველაზე საინტერესო ისაა რომ არანაირი გართულება ამას არ მოჰყოლია,მინსკიდან დაბრუნებულმა დედამთლი-მამამთილმა ისე ჩვეულებრივად მიიღო ტყუპების შეძენის ამბავი რომ ოდნავი ეჭვიც არ გასჩენიათ.

ჩვენ.

ნოემბრის ათი იყო.ისევ ხუთშაბათი, ისევ წვიმიანი დღე. თითქოს არაფერი შეცვლილა. უბრალოდ ახლა ჩვენ აღარ არის, ახლა მე ვარ...მე, კედებისა და ჯინსების ნაცვლად, ქუსლების ბაკუნით და კაბის ფღიალით-მივუახლოვდი მანქანას.ციოდა, მაგრამ მე არ მციოდა.

ჩვენ გავიმარჯვეთ! (სრულად)

-რამე დაავადება ხომ არ ჰქონიათ თქვენს გვარში?-ქალს სახეზე უკმაყოფილება გამოეხატა. -არა,არ ვიცი. -დაფიქრდით. -არ ვიცი.რა მჭირს? -პაატასთან შედით-მიმართვა მომაწოდა და მანიშნა,ადექიო.

სიცივე ...ჩვენ ისევ შევხვდით (ვამპირული საგა..დაბრუნება) (3)

ეზოში გავედი.კიბეზე მჯდარ ანაბეს მოკკარი ტვალი და მისკენ გავემარტე უნებურად _შეიძლება დავჯდე?_ვკიტხე წყნარად იმის მიუხედავად რომ მასტან საუბარი ძალიან მიჭირდა სულ მარიას მახსენებდა და სიძულვილს აღმიძრავდა თუმცა მისი რა ბრალი იყო...