ცხოვრება

რა არის ცხოვრება? ალბათ გადარჩენისთვის ბრძოლა რატომ ხდება ისე რომ ყოველთვის იმ ადამიანებს ვკარგავთ ვინც ძალიან გვიყვარს რატომ გვტკენენ ჩვენთვის საყვარელი ადამიანები გულს რატომ ? კითხვა რომლის

პაემანის დღიურები. ეპიზოდი 8. ახალი ცხოვრება, მოულოდნელობა და შუშა

ჯერ გათენებული არ იყო, ნომრიდან რომ გამოვედი და მანქანების სადგომზე მივედი. ერთიანად მაკანკალებდა. ნახევარი საათი ველოდი, ეგებ ვინმე გამოჩენილიყო. ბოლოს, ვიღაც ტიპი დავლანდე. შვიდი საათისთვის გამოვიდა ავტოსადგომზე

წაგებული ცხოვრება 1 თავი

რაც სამყაროს აღქმა დავიწყე მის შემდეგ მახსოვს ჩემი ლოყებ დაღარული ბებო. დაბადებიდა მან გამზარდა. მშობლები ავტო კატასტროფაში დაიღუპნენ. ასე ვიცოდი წლების მანძილზე. მე და ბებო 2 ოთახიან ხის სახლში ვცხოვრობდით. ჩვენს ეზოში იდგა ორ სართულიანი აგურით

ახალი ცხოვრება(6თავი.დასასრული)

სანდროსთან ყოვლდღე იზრდებოდა მუქარის შემცველი წერილების რაოდენობა. ბევრი იფიქრა და გადაწყვიტა როგორმე ეს პრობლემა მოეგვარებინა. იმ ხალხთან ჩაიფიქრა წასვლა და ყველაფრის ცივილური გზით მოგვარება. დილით ნინის აკოცა, სთხოვა სახლში დალოდებოდა.

ახალი ცხოვრება(5თავი)

ვერ ვისვენბ. სანდროს გარდა ვერაფერზ ვფიქრობ. ღამებს ვათენებ, მეტი აღარ შემიძია. სულ მის სიტყვებზე და საქმეზე ვფიქრობ. რა გავაკეთო? ნუთუ შეიძლება ასეთი რამის ჩადენა და მერე ჩემი მხრიდან ამის პატიება. ტვინი გადამეღალა ამაზე ფიქრით, ჩემი ტვინი მხოლოდ

ახალი ცხოვრება(4თავი)

სახლში შევედით,მართლაც ულამაზესი სახლი იყო, თან ძალიან დიდი. შესვლისთანავე ჩემი ყურადღება იმან მიიქცია, რომ სანდრომ ერთ-ერთი ოთახის კარი ჩაკეტა დაგასაღები გარადაში შეინახა, თიტქოს რაღაცას მიმალავდა. იმ წამსვე დავეჭვდი, მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე.

ახალი ცხოვრება(2;3თავი)

არვიცი როგორ,მაგრამ მაინც შევძელი და ზარი დავრეკე. ახლა ყველაფერი სულ ერთი იყო ჩემთვის, მთავარია რომ მას ვნახავდი,დაველაპარაკებოდი, მის ხმას გავიგონებდი.არ ვიცი რას მეტყოდა, ამას ჩემთვის მნიშვნელობა აქც ჰქონდა იმ წამს, მთავარია რო ვნახავდი და სხვა

ახალი ცხოვრება(1თავი)

ახალი ცხოვრება დავიწყე ყველაფერი კარგადაა ძველი გაუგებრობები წარსულს ჩაბარდა! ახლა შემიძია ბედნიერი ვიყო იმით, რასაც მივაღწიე. სანდრო ჩემს ცხოვრებაში აღარ არსებობს და ცხოვრება ასე უფრო მარტივია. როგორც იქნა დამთავრდა ამდენი ტანჯვა და მე ის

ანასტატია გეგეჩკორის ცხოვრება (თავი მეორე)

...მცირე სინათლე თვალის ჭრილში შემოიპარა,ახლა კი მთლიანად გახეხლილი თვალი მომჭრა მისმა სიმკრთალემ.ხელებზე დავიხედე მაგრამ ვერ ვიცანი,შევშფოთდი,ისინი მე არ მეკუთვნოდა ის საზიზღარი დამჭკნარი კანი!

მე ჩემი ცხოვრება და ალერგიული ადამიანები თავი-8

ვაკო,გიორგი.რახდება ჩემს თავს?კატო როდის იყო ბიჭებთან ასეთი უძლური როდის იყავი?ვერავინ ვერაფერს ვერ გიბედავდა და ახლა რა ჯანდაბა დაგემართა?კიდევ ერთი ფაქტი იმისა რომ ვგიჟდები უკვე საკუთარ თავს ველაპრაკები მეორე "მე"-ს ველაპარაკები განა ეს