ძველი პიანინო - 33

ფურცლებიანი ქალი კაბინეტიდან კაბინეტში დაარბენინებდა… ხანდახან თავზე ხელსაც გადაუსვამდნენ საწყალიო, ბევრი კი ისე ცივად და ამრეზით უყურებდა, როგორც რაიმე უვარგის, გამოუსადეგარ საგანს... საშინლად მოიწყინა, თუმცა მალევე ნახა გასართობი

ძველი პიანინო - 32

მიმი ძველ მეგობრებს დაუბრუნდა, ხანდახან ისევ ისინი თუ შეახსენებდნენ ფიფოს არსებობას, სად დაიკარგა, რას აკეთებსო, მიმიც ადვილად უხსნიდა უამრავი საქმე აქვსო და მეტსაც აღარ ეკითხებოდნენ... ერთხელ ისიც კი უთხრეს ფიფოს მანქანაში ვიღაც ქალი ეჯდაო, მაგრამ

ძველი პიანინო - 31

ფიფოს გული შეკუმშა, დანაშაულის გრძნობა ისე მოაწვა ყელში, ლამის სუნთქვა გაუჩერა... მხატვარი ღიმილით შეჰყურებდა... ნახატი მართლაც მშვენივრად შესრულებული. ფიფო თვალს ვერ აცილებდა მიმის მოშიშვლებულ ზურგს... არა რა... მართლა დამნაშავე იყო, ნამდვილად

ძველი პიანინო - 30

- თავს, რომ იკლავენ?.. ისინი რა, არ აღვიძებენ? მიმი სიხარულისგან ცმუკავდა, მოსაუბრე გამოუჩნდა, ის სულიერი სიმარტოვე აღარ ემუქრებოდა. ვინ იცის, იქნებ ახლოსაც გაეცნო და მის ცნობისმოყვარეობასაც მოეღებოდა ბოლო. - იმათი დრო უკვე იყო მოსული... როცა ამ

ძველი პიანინო - 29

ერთიანად მტვერში ამოსვრილ მიმის, სახე აწითლებოდა, დამფრთხალ თვალებს აქეთ-იქეთ აცეცებდა. მიმის დანახვაზე მხატვრის შვილს უცებ სიცილი წასკდა, მისი მხიარულება სხვებსაც მოედო, მის საძებნელად გამოსული მთელი ეზო ხარხარებდა. ეზოშივე გამოუტანეს სარკეც,

ძველი პიანინო - 28

როცა უცნობ ბილიკებს მიუყვები თავი გზამკვლევი გგონია, ის კი გავიწყდება, რომ ერთი ჩვეულებრივი გზააბნეული მგზავრი ხარ და მეტი არაფერი... მიმი სადარბაზოს ჩაბნელებულ ლაბირინთებს მიუყვებოდა, გარეთ მზიანი დღე იდგა, მაგრამ იქ დღის შუქი ძლივს აღწევდა, გზას

ძველი პიანინო - 27

ფიფომ გიჟივით გააქროლა მანქანა, სინდისის ქენჯნას სულაც არ გრძნობდა, მიმი მხატვარს შეატოვა, თვითონ კი პირველივე დაძახილზე გავარდა... მიჰქროდა იქ სადაც ვნება უსწრებდა გრძნობას... მთელი სისწრაფით ჩაუხვია ქუჩაზე და ძლივს მოასწრო დამუხრუჭება, ლამის

ძველი პიანინო - 26

მიმის ერთ წერტილზე გაუშეშდა მზერა, ბიჭებმა ერთმანეთში საუბრობდნენ, თავიდან არა, მაგრამ მოგვიანებით კი შეამჩნიეს... ალბათ თუ მოიწყინაო, როცა სხვა დროს სულგანაბული უსმენდა. ფიფომ ჭიქები შეავსო, მიმის არც ეს შეუმჩნევია, ისევ სადღაც შორს ქროდა მისი

ძველი პიანინო - 25

- ხშირად აღმზრდელებისა თუ მშობლების სისასტიკე აღზრდილის სულზე აისახება და იმდენად ძლიერ კვალს აჩენს, რომ მისი დეფორმირებული სული თანდათან სხეულზე გადადის და სახეც დეფორმირებული უხდება... გამომეტყველება, ქმედება, ქცევა... ამ დეფორმაციას უკვე ბოროტება

ძველი პიანინო - 24

ზოგჯერ იმედიც კი ყველაზე საშინელი მტერია... იჯდა და ელოდა... ელოდა... იმედი ჰქონდა რომ მოაკითხავდნენ... ჰმ... იმედი... აუსრულებელი, მტრად ქცეული ოცნება... ერთ დროს იყო ბედნიერება, სითბო, სიხარული, სიყვარული...